บทที่ 956 ความทรงจําของเย่ โม่เซิน (2)

ถ้าปล่อยให้เวลามันล่วงเลยไปเรื่อยๆ แล้วความทรงจำของเขา ยังไม่ฟื้นคืนมา มันไม่ยุติธรรมกับจื่อไปหน่อยเหรอ?

เธอจําเรื่องราวที่ผ่านไปได้ดี แต่เขากลับจำอะไรไม่ได้เลย เธอต้องแบกรับความทุกข์ระทมไว้เพียงคนเดียว มันไม่ ยุติธรรมเลย

อย่างน้อย ให้เขาได้ฟื้นคืนความทรงจำเพื่อแบ่งเบาความทุกข์ ของเธอบ้าง

สีหน้าของเซียวซูดูไม่ดีนัก เขาพูดเตือนออกไปอย่างอดไม่ได้ “บางทีเราอาจจะหาวิธีที่มันปลอดภัยกว่านี้ การทำแบบนี้มัน เสี่ยงมากเกินไป ถ้าเกิดคุณเป็นอะไรขึ้นมา เมื่อถึงตอนนั้น…

แม้ว่าสีหน้าของเยโม่เซินจะซีดเผือด แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้เขา กลับไม่สนใจอะไร แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่เป็นไร ขอ แค่มีพวกนายเฝ้าอยู่ข้างๆ ก็สามารถช่วยฉันให้รอดจากความ ตายได้”

เขาพูดเหมือนคนที่กำลังจะจากไปเมื่อไม่ใช่ตัวเขาอย่างไร อย่างนั้น

คนที่เป็นเพื่อนสนิทกับเขามานานอย่าง เจสัน อยากจะต่อย เขาสักหมัด แต่หมัดเมื่อกี้ก็ทำให้คางของเขาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่จะมาเซียวซูได้บอกกับเขาแล้ว
ความทรงจําเกี่ยวกับมิตรภาพที่มีมาหลายปีของเขาได้หายไป หมดแล้ว อยากจะฟื้นความทรงจํา ตามกฎของโรงพยาบาลก็ไม่ สามารถแนะนำวิธีที่มีความเสี่ยงสูงให้ได้ เลยทำได้เพียงมาหา เขา

ตอนนั้นเจสันคิดวิธีได้วิธีหนึ่ง นั่นก็คือจำลองเหตุการณ์

ในเมื่อหลังจากที่เย่ ไม่เซินถูกช่วยชีวิตขึ้นมาจากทะเลแล้ว ความทรงจำของเขาหายไป งั้นก็ให้เขากลับไปยังสถานการณ์นั้น อีกครั้ง นี่คือวิธีกระตุ้นความทรงจำที่ดีที่สุด ถ้ากระตุ้นได้ เขาอาจ จะนึกอะไรออกก็ได้

เดิมที เจสัน ให้เขาไปหาคนที่เคยรู้จักกันมาก่อน

เย่ไม่เซินบอกว่าความทรงจำของเขาได้รับความกระทบ กระเทือน แต่มันยากมากที่จะนึกอะไรออก ก็เหมือนกับคอขวดที่ มันแตกเล็กน้อย แต่ไม่ได้ทะลุ

ดังนั้นเจสันจึงไม่กลัวที่จะเสนอวิธีนี้ออกไป

เขาเพียงแค่พูดออกไปเท่านั้น ไม่คิดว่าเย่ไม่เซินจะกล้าทำ จริงๆ อีกทั้งวิธีนี้ยังอันตรายมากอีกด้วย ขณะที่กระตุ้นความทรง จํา อาจเกิดเหตุไม่คาดฝันที่ทุกคนไม่สามารถควบคุมได้

“ฉันจะบอกนายให้นะ ถ้าไม่เห็นสภาพนายตอนนี้ ฉันจะซัด นายให้ตาสว่างสักที”

“เจสัน ถ้าเกิดคุณต่อยเขาอีก คุณนายน้อยของเราจะรู้เรื่องนี้ นะครับ” เซียวซู่พูด
“คุณนายน้อย?”

เจสันอึ้งไปเล็กน้อยแล้วเลิกคิ้วขึ้น “เขาแต่งงานแล้วเหรอ ทําไมฉันถึงไม่รู้”

เหอะ คนที่เป็นเพื่อนสนิทกันมาหลายปี แม้แต่เรื่องแต่งงานข องเย่โม่เซินเขายังไม่รู้

นี่ยังเรียกว่าเพื่อนอีกเหรอ เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย

เซียวซูพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า “เรื่องในปีนี้มันค่อนข้าง อธิบายลำบาก รอให้เย่ไม่เป็นความทรงจำกลับมาแล้วค่อยให้ เขาบอกคุณดีกว่าครับ

“รอให้เขาฟื้นความทรงจำงั้นเหรอ ฉันกลัวว่าเขาจะตายก่อนที่ ความทรงจําจะกลับมาน่ะสิ พอเถอะ วันนี้เรากระตุ้นความทรงจำ แค่นี้พอ ทำต่อไปไม่ได้อีกแล้ว”

เย่โม่เซ็นขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “แต่ว่าวันนี้ดูเหมือนจะ ไม่มีอะไรก้าวหน้าเลย

ให้เขากลับไปแบบนี้ เขาดูจะไม่พอใจสักเท่าไร

“นี่เพิ่งจะวันแรกเองนะ นายจะเอาความก้าวหน้าอะไร ก้าวหน้าแบบเทพไหม ค่อยๆ ก้าวไปตามลำดับเข้าใจไหม แม้ฉัน จะมาอยู่ต่างประเทศนาน แถมยังเปลี่ยนชื่อแล้วด้วย แต่ฉันก็ยัง จําสำนวนจีนได้อยู่นะ ” เจสัน พูด

เย่โม่เซิน
เขามองเจสัน ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าเหมือนเจ้าป่าที่โกรธและ หงุดหงิดง่าย เซียวซูบอกว่าผู้ชายคนนี้คือเพื่อนที่เขาสนิทมาก เมื่อก่อน

ตอนนี้เขาสงสัยมากว่าตัวเองเป็นเพื่อนกับคนแบบนี้เหรอ

ถ้าคิดให้ดีมันเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึง

“มองแบบนั้นทำไม แม้จะไม่พอใจ แต่วันนี้เราทำต่อไปไม่ได้ อีกแล้ว เชียวนายพาเขากลับไปเถอะ กลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้ ค่อยมา คืนนี้ฉันจะคิดดูว่ามีวิธีที่ความเสี่ยงน้อยกว่านี้ไหม

เซียวซูทำได้เพียงไปประคองเย่ไม่เป็น

“คุณชายเย่ ฟังที่เจสันพูดดีกว่าครับ เรากลับกันก่อน พรุ่งนี้เจ สันอาจจะคิดวิธีอื่นได้ คุณจะได้ไม่ต้องทรมานแบบนี้อีก

ไม่มีทางเลือกอื่น เย่ โม่เป็นก็รู้สึกว่าสภาพของตัวไม่ดีสักเท่าไร

เหมือนกัน เขาลุกขึ้นยืนแล้วกลับไปพร้อมกับเซียวซู

เจสันมองพวกเขาจนลับตา เขาต่อว่าออกมาอย่างอดไม่ได้

“คนบ้า บ้าไปหมดแล้ว!!

เขาไม่เคยเห็นคนที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลย!

เวลาเกือบเที่ยงคืน เย่ไม่เซินกับเซียวซูมาถึงหน้าประตูบ้าน ตระกูลฉือ เขาให้คนใช้เป็นคนไปแจ้งว่าเขามารับเสี่ยวหมี่โต้ว

เดิมเซียวซูอยากให้เย่ไม่เป็นพักอยู่ที่โรงแรม แล้วเขาจะมารับเอง แต่เย่ไม่เป็นไม่พูดอะไรหยิบกุญแจแล้วเดินออกมา ตอนนี้เย่ไม่เป็นนั่งอยู่ที่ข้างคนขับ แววตาและสีหน้าของเขาดู อ่อนล้าเป็นอย่างมาก

เซียวซอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป “คุณชายน้อยฉลาดขนาดนั้น ถ้าเห็นคุณชายเย่เป็นแบบนี้ เขาต้องสงสัยแน่ๆ ครับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เย่โม่เซินจึงเม้มปากอยู่ครู่หนึ่ง แววตาของ เขามืดมน

“เดี๋ยวเขาขึ้นรถมา นายพูดเรียกความสนใจเขา แล้วหรี่ไฟใน รถลง พยายามอย่าให้เขาเห็นหน้าของฉัน”

ตอนนี้สีหน้าของเขาแย่มาก จากความฉลาดของเสี่ยวหมี่โต้ว ต้องจับได้อย่างแน่นอน

เสี่ยวหมี่โต้วจับได้ไม่เป็นไร แต่เขากลัวว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะเอา

เรื่องนี้ไปพูดกับมู่จื่อ

เมื่อถึงตอนนั้นถ้ากระทบอะไรก็จะแย่

เรื่องที่เขาตัดสินใจแล้ว เขาจะไม่เปลี่ยนใจอีก

อีกอย่างเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สำคัญ

เซียวซู่เหนื่อยใจเล็กน้อย แต่เขาก็ทำตามที่เยโม่เป็นบอก แต่ว่าก่อนที่เสี่ยวหมี่โต้วจะมา เขาจำเป็นต้องพูดเรื่องบาง เรื่องให้ชัดเจน

“คุณชายเย่ ผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่ควรปล่อยปละละเลย วันนี้คุณทดลองไปเพียงครั้งเดียวก็เป็นขนาดนี้ ถ้าพรุ่งนี้เจ้าหน้าคุณยัง เป็นแบบนี้ ถ้าคุณชายเยี่ยังไม่กลับบ้าน คุณนายน้อยต้องจับได้ ในไม่ช้าแน่ๆ ครับ”

อีกอย่างใครๆ ก็ไม่ใช่คนโง่ เรื่องนี้มันปิดบังได้เพียงชั่วครู่ แต่ ไม่สามารถปิดบังได้ตลอดไป

ในช่วงเวลาแบบนี้ เย่โม่เป็นไม่กลับบ้านก็ไม่ได้ไม่เพียง

เท่านั้น เขายังต้องกลับบ้านทุกวัน เย่ไม่เป็นได้ยินดังนั้น แววตาของเขาหมองลง เขาหันไปมอง

เซียวซู

“งั้นนายมีอะไรแนะนำไหม

เซียวซูถามลองเชิง “ไม่งั้น เราไปหนึ่งวัน แล้วพักสักสองสาม

วันเป็นไงครับ”

“ไม่ได้”

ไปวันเดียวแล้วพักสองสามวัน สมองก็จะมีเวลาพัก ถ้าเป็นเช่น ความทรงจำของเขาจะกลับมาตอนไหนล่ะ?

จริงๆ แล้ว หลังจากการจำลองเหตุการณ์ในวันนี้ สมองของ เขาเบลอไปหมด โดยเฉพาะตอนที่หู ตา จมูกของเขาเต็มไปด้วย น้ำ เขารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

ความหวาดกลัวมันออกมาจากก้นบึงในหัวใจของเขา เขารับรู้ได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงหวาดกลัว
ตอนอยู่ในน้ำ เขาหวาดกลัวอะไร

เย่ไม่เป็นไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคนที่กลัวอะไรง่ายขนาดนั้น นอกจากความหวาดกลัว กลับไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับความทรง จําของเขาเลยแม้แต่น้อย

ถ้าไม่ใช่ เจสัน เขาอาจจะลองอีกครั้ง

“คุณชายเย่” เซียวซูเรียกเขา

“ตัดสินใจไปแล้ว กลับไปไม่ต้องพูดเรื่องนี้ นอกจากนี้ จื่อต้อง ไปถามนายอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นนายก็ต้องเธอไปแบบนี้”

หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เยโม่เซินพูด เซียวซอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ คนใช้ที่เขาไปแจ้งเดินออกมาพอดี

แต่ทว่าคนใช้เดินออกมาคนเดียว

ตอนที่เธอเดินออกมาพูดกับเขาด้วยสีหน้าแสดงความขอโทษ “ขอโทษนะ นายท่านบอกว่าคุณชายน้อยหลับแล้ว ให้คุณกลับ ไปก่อนค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ