บทที่9 หญิงมือสองท้องแล้ว

“พวกคุณจะทำอะไรฉัน?”เสิ่นเฉียวอยากจะ หนีออกไปข้างนอก แต่กลับโดนคนเหล่านี้ขวาง ทางเอาไว้

“อย่านะ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ปล่อยฉันสิ”

เสิ่นเฉียวยังไม่ทันตั้งตัวก็มีหนึ่งในชายชุดดำ เข้ามาแบกตัวเธอแล้วรีบอุ้มเธอออกไปข้างนอก ชายชุดดำคนอื่นๆก็รีบเดินตามมา

ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างงงกันไปหมด ต่างไม่รู้ ว่าตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้น

***

บริษัทตระกูลเย่

“คุณชายเย่ คนของเราที่อยู่โรงพยาบาลส่ง ข่าวมาแล้วครับ”

เซียวซูไม่สนใจเหตุการณ์ภายในห้องรองรับ เขารีบเดินพุ่งเข้ามาแจ้งข่าวให้กับเย่โม่เซิน เย่โม่ เซินกำลังคุยธุระกับแขกคนสำคัญอยู่ เดิมที่เขา คิ้วขมวดทันทีเมื่อมองเห็นเซียวซู่พุ่งพรวดเข้ามา ในห้อง แต่เมื่อได้ยินข่าวที่เขาเข้ามาบอกแล้วเขา

ก็ค่อยๆเดินออกมาข้างนอก

“มีข่าวอัปเดตแล้วงั้นหรอ?”
เซียวซู่มองไปที่แขกคนอื่นแล้วพยักหน้า แรงๆทีหนึ่ง

ทันใดนั้น เยโม่เซินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “นายโจว วันนี้ผมต้องขอโทษด้วย พอดีผมที่ธุระ สำคัญบางอย่าง ผมต้องขออนุญาตให้คนอื่นมา รับช่วงต่อจากผมนะครับ”

เมื่อพูดจบ เขาไม่สนใจว่าแขกคนนั้นจะตอบ ตกลงหรือไม่ เซียวซู่ก็เข็น เย่โม่เซินออกไป

เมื่อขึ้นรถมาเยโม่เซินก็ยักคิ้วขึ้นแล้วถาม “ว่า มา เรื่องมันเป็นยังไง?”

“คุณชายเย่ให้ผมไปสืบข่าวจากทางโรง พยาบาลใช่มั้ยครับ? เมื่อตะกี้คนของเราส่งข่าว มาบอกว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวแปลก ประหลาด ใส่หมวกอีกทั้งยังใส่ผ้าปิดปากเอาไว้ เธอเดินทางไปตรวจที่แผนกสูตินรีเว=ด้วย ท่าทางที่ลับๆล่อๆ อีกทั้งเธอเดินทางมาคนเดียว ไม่มีใครมาเป็นเพื่อนครับ”

เมื่อฟังจบ เย่โม่เซินหรี่ตาลง

น่าจะเป็นเธอคนนั้น!

“คนของเรากำลังจับตัวเธอมาแล้วครับ กำลัง

ไปที่วิลล่าซีหลงครับ”

***
“พวกคุณคิดจะทำอะไรฉัน? ปล่อยฉันเดี่ยวนี้

นะ!” ชายชุดดำพาดตัว เสิ่นเฉียวไว้บนบ่าแล้ว

เดิน กระแทกไปมาจนเธอเริ่มรู้สึกเวียนหัว เธอ รู้สึกอยากจะอ้วกออกมา โชคดีที่เดินมาได้สักพัก เธอก็ได้ขึ้นมานั่งบน รถ แต่นั่งไม่นานก็เดินทางมาถึงปลายทาง เสิ่น

เฉียวโดนคนแบกตัวอีกรอบ ชายชุดดำเดินแบก

เธอมาได้สักพักก็วางตัวเธอลงอีกครั้ง “พวกคุณลักพาตัวฉันหรอ ฉันจะบอกอะไร ให้พวกคุณรู้เอาไว้ ฉันไม่มีอะไรทั้งนั้น พวกคุณก็

อย่าทำอะไร…

เธอที่กำลังพูดอยู่นั้นอยู่ๆ ก็หยุดพูดทันทีเมื่อ มองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ

เสิ่นเฉียว ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอได้พบเจอกับ

ใคร

เย่โม่เซิน? ? ! !

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ?

เซี่ยวซู่ ยืนอยู่หลังของเขา สีหน้าไร้ความ รู้สึกจ้องมองมาที่เธอ แต่สายตาของ เย่โม่เซินก ลับดูนิ่งสงบ ร่างกายของเขาแผ่รังสีที่เย็นยะ เยือกราวกับน้ำแข็งออกมา

เพียงแค่พริบตาเดียว
เงินเฉียวรีบก้มหน้าลง

โชคดีที่เธอสวมหมวกสวมผ้าปิดปากสวม แว่นตาเอาไว้ ดังนั้นเยโม่เซ็นจึงยังไม่รู้ว่าคือเธอ

แต่ทว่า เขาจับตัวเธอมาที่นี่ทำไมกัน?

รีว่า เขาจะรู้เรื่องที่เธอตั้งท้องแล้ว? ดังนั้นจึง ให้อภัยเธอไม่ได้อย่างนั้นหรอ?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยน

ไป!

เดิมที่เธอแต่งงานเข้ามาแทนตัวเงินโย่ว เย่ โม่เซินก็ไม่พอใจเป็นอย่างมากแล้ว ถ้าเขารู้ว่า เธอท้องอีกละก็เขาคงไล่เธอออกจากตระกูลเย่ แน่นอน

เมื่อเธอนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวอยากจะผลักคน เหล่านี้ออกแล้วรีบวิ่งหนีออกไป

“รีบจับตัวเธอกลับมา” เซียวซู่ตะโกนบอก

เยโม่เซินสังเกตร่างน้อยๆของเธอคนนั้น นึกถึงเรื่องเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว แววตาของเขานิ่ง ลง พูดกำชับด้วยเสียงที่หุ้มต่ำว่า “ห้ามทำให้เธอ บาดเจ็บ”

เซียวซูลิ้งไปสักพักแล้วพยักหน้าพูด “ระวัง กันหน่อย พวกนายอย่าทำให้เธอบาดเจ็บนะ” เส้นเฉียวดูเหมือนเป็นคู่ปรับกับเหล่าชายชุดดำพวกนี้ซะที่ไหนกัน พวกเขาเป็นมืออาชีพของ เย่โม่เซิน พวกเขาผ่านการฝึกอบรมต่างๆ เธอวิ่ง ได้เพียงไม่กี่ก้าวก็โดนชายชุดดำจับตัวกลับมา

เสิ่นเฉียวโดนควบคุมตัวมาอย่างเข้มงวด ไม่ ว่าเธอจะดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุดออก

เยโม่เซินจ้องมองเธอ เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้น เซียวซูเข็นเขาไปข้างหน้า

เสิ่นเฉียวจ้องมองเขาที่กำลังเข้ามาใกล้ เรื่อยๆ หัวใจของเธอเต้นแรงและสับสนมากจน แทบจะระเบิดออกมา

จบกันจบกัน ตัวตนของเธอกำลังจะถูกเปิด เผยแล้ว

ถึงแม้ว่าเยโม่เซินจะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ ร่างกายของเขาก็ใหญ่โตกำยำเป็นอย่างมาก เขาเอื้อมมือมาคว้าผ้าปิดปากของเธอออก

เสิ่นเฉียวลืมตาโต พยายามเบือนหน้าหนี เยโม่เซินเอื้อมมือมาอีกครั้ง เสิ่นเฉียวลืมตา โต พยายามขัดขืนหนี

ราวกับแมวที่กำลังพยายามไล่จับหนู เย่โม่ เซินหัวเราะออกมาเบาๆแล้วพูด

“ชอบเล่นสนุกขนาดนี้เลยหรอ?”

นี่มัน….เกิดอะไรขึ้น?
เสิ่นเฉียวจ้องเขาด้วยสายตาที่ประหลาดใจ

นี่คือเยโม่เซิน ที่เย็นชาสีหน้าไร้ความรู้สึกคน นั้นอย่างนั้นหรอ? น้ำเสียงและคำพูดของเขา ทำไมอยู่ๆถึงอ่อนโยนขึ้นมาเช่นนี้?

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น ผ้าปิดปากที่อยู่ บนใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็โดนเย่โม่เซินดึงออกมา จนได้

“เห้ย!” เสิ่นเฉียวร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอรีบเอามือมาปิดหน้าตัวเอง แขนของเธอโดน คนดึงเอาไว้ ทำให้ปิดหน้าไม่มิด

สีหน้าที่อ่อนโยนของเย่โม่เซินหายไปทันทีที่ ผ้าปิดปากของเธอหลุดออกไป สีหน้าของเขา กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม

เขาหรี่ตามอง “ทำไมถึงเป็นเธอ?”

เสิ่นเฉียวเองก็อึ้งเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าเป็นเธอ อย่างนั้นหรอ?

“คุณถามฉันงั้นหรอ? ก็คนของคุณจับตัวฉัน มาที่นี่เองไม่ใช่หรอ?”

เมื่อฟังจบ เย่โม่เซินก็นึกอะไรบางอย่างออก เขาหรี่ตาจ้องมองไปที่เธอ

“งั้นเธอไปทำอะไรที่โรงพยาบาล?”

หัวใจของเสิ่นเฉียวแทบจะหยุดเต้น เธอไม่ใช่คนที่โกหกคนเก่ง ขนตาเธอสั่นเล็กน้อย “ฉันไม่สบาย ไปหาหมอที่โรงพยาบาลน่ะ”

“หะ?” เย่โม่เซินยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย หัวเราะ อย่างเย็นชา “ไปหาหมอที่แผนกสูตินรีเวชอย่าง นั้นหรอ? เธอบอกฉันมาสิว่าเธอป่วยเป็นโรค อะไร?”

เสิ่นเฉียว “..

แย่แล้ว

ทำยังไงดี?

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างแน่น พยายามนึก แต่อยู่ๆเธอก็ย้อนถาม “งั้นคุณล่ะ? คุณไม่รู้ว่า เป็นฉันแล้วทำไมคุณถึงให้คนจับตัวฉันมาที่นี่?”

เมื่อฟังจบ เย่โม่เซินก็อึ้งทันที

เขาเองก็นึกไม่ถึงว่าเรื่องมันจะเป็นเช่นนี้ เขา อยากจะตามหาผู้หญิงที่เจอกันเมื่อหนึ่งเดือนที่ แล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าคนของเขาจะจับตัวเธอมา อีก ทั้งเธอได้ปรากฏตัวอยู่ที่แผนกสูตินรีเว=

เมื่อนึกถึงแผนกสูตินรีเวรแล้ว เยโม่เซินก็นึก อะไรบางอย่างออกทันที

“หญิงหม้าย เธอท้องอย่างนั้นหรอ?”

คำถามนี้ทำให้สีหน้าของเสิ่นเฉียวขาวซีด ริม ฝีปากของเธอเริ่มสั่น เธอลืมตาโตแล้วจ้องมองไปที่เยโม่เซิน

“หี ดูแล้วฉันพูดไม่ผิดสินะ” เย่โม่เซินพูดด้วย น้ำเสียงที่เย็นชา “ไม่น่าล่ะทำไมเธอถึงร้อนตัว อยากจะแต่งงานแทนน้องสาวของเธอเสิ่นโย่ว เข้ามาในตระกูลเย่ ที่แท้เธอก็มีภาระจากสามีเก่า เลยร้อนตัวตามหาคนที่จะมาช่วยรับภาระให้ สินะ?”

เซียวซู่ที่ยืนอยู่หลังของ เย่โม่เซินได้ยินเรื่อง ทั้งหมดแล้ว เขาก็รู้สึกโกรธและกำหมัดในมือ

แน่น

“เธอเห็นว่าคุณชายเย่ของพวกเราคือตัว อะไร? กล้าดียังไงถึงติดลูกเข้ามาแล้วแต่งงาน เข้าตระกูลเย่ ไม่น่าล่ะว่าทำไมเธอถึงทำตัวลับๆ ล่อๆแล้วเดินทางไปที่แผนกสูตินรีเวช เธอคงนึก ไม่ถึงว่าพวกเราเจอแล้วรู้ความจริงเข้าสินะ?”

เสิ่นเฉียว ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี

เดิมทีเธออยากจะจัดการเรื่องนี้เงียบๆตาม ลำพัง แต่เธอนึกไม่ถึงว่าจะมีชายชุดดำกลุ่มหนึ่ง พุ่งเข้ามาจับตัวเธอมาที่นี่ จนถึงตอนนี้ตัวเธอเอง ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ

ไม่ได้นะ เสิ่นเฉียว เธอต้องใจเย็นๆ ใจเย็นสิ!
เสิ่นเฉียวพยายามเก็บความกลัวที่อยู่ในใจไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นจ้องไปในตาของ เย่โม่เซิน “ใคร บอกว่าการที่ฉันไปแผนกสูตินรีเวชคือฉันท้อง? คุณก็รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่เคยแต่งงานมาก่อน ฉัน มีโรคของผู้หญิงบางอย่าง ดังนั้นฉันก็ไปต่อคิว เพื่อรักษาไม่ได้รึไง?”

เมื่อพูดจบ เย่โม่เซินก็ยืนมือมาจับไปที่คาง

ของเธอ

พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาราวกับเป็นซาตาน

“ดูแล้ว ถ้าเธอไม่เห็นโล่งศพไม่หลั่งน้ำตา

สินะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ