บทที่935แดดดี้โอเคมั้ยครับ

เวลาผ่านไปอย่างเงียบๆ พริบตาเดียวตอนเที่ยงก็ผ่านไปแล้ว เ โม่เซ็น เซียวซูและเสี่ยวหมี่โต้วต่างก็ยังไม่กลับมาเลย หานมู่จื่อ เป็นห่วงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เธอหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเ โม่เซิน จะถามดูว่าพวกเขาไปไหนแล้ว

โทรไปครู่เดียว ก็มีคนรับสายแล้ว

ในสายมีเสียงแบ๊วๆก้องมา

“หม่ามีครับ!”

เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วก้องมาจากโทรศัพท์ ไม่นานก็แทรกซึม เข้าไปในใจของหาน จื่อ เธอถูกเสียงๆ กระทบจนมีรอยยิ้มขึ้น มา

“เสี่ยวหมี่โต้ว”

“หม่ามี” เสี่ยวหมี่โต้วเรียกเธออีกครั้ง จากนั้นก็เปิดปากถาม “หม่ามีร้ายจริงๆเลย มีเบอร์ของเสี่ยวหมี่โต้วอยู่แท้ๆ ทำไมถึง โทรหาแค่แดดดี้? หม่ามลำเอียงหรือเปล่า? รักแค่แดดดี้ ไม่รัก เสี่ยวหมี่โต้วใช่มั้ย?”

ดูฟังคำพูดนี้เข้า ดวงตาสวยงามของหานจื่อมีความจน ปัญญาแว๊บผ่าน เธอยื่นมือนวดระหว่างของตัวเอง และพูดด้วย เสียงอ่อนโยน: “เด็กโง่ หม่าจะลำเอียงได้ยังไงครับ?”
เสี่ยวหมี่โต้วกับเย่ไม่เป็น คือผู้ชายสองคนที่สำคัญที่สุดใน ชีวิตเธอ ไม่มีแบ่งแยกว่าใครสําคัญกว่า

แน่นอน ถ้าครั้งนี้เธอยังท้องเด็กผู้ชายอีก งั้นผู้ชายที่สำคัญ ที่สุดในชีวิตเธอก็จะเพิ่มมาอีกคน แต่ว่าสำหรับทานชื่อในตอน นี้ เธออยากให้ครรภ์นี้เป็นลูกสาวมากกว่า

ถ้าเป็นผู้หญิง งั้นเธอกับเย่ไม่เป็นก็มีลูกชายกับลูกสาวครบ แล้ว

พ่อ แม่ ลูกชาย ลูกสาว

แค่คิดก็รู้สึกอบอุ่นใจมากแล้ว

“หม่ามีโกหกหม่ามีบอกว่าไม่ได้ลำเอียง แต่หม่ามกลับไม่ โทรหาเสี่ยวหมี่โต้ว!”

เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ในสายยังร้องเรียนเธอ

“เอาล่ะ อย่าโกรธเลยนะ คราวหน้าหม่ามีโทรหาเสี่ยวหมี่โต้ว โอเคมั้ยครับ?”

“ไม่ได้! ต่อไปหม่ามีต้องโทรหาเสี่ยวหมี่โต้วคนเดียวเท่านั้น”

ก็แค่เด็กน้อย หานมู่จื่อเลยตามใจเขา “โอเค หม่ามีรับปาก ครับ”

แต่ไม่นาน เสี่ยวหมี่ก็โต้วไม่พึงพอใจกับเงื่อนไขที่หาน จื่อรับ ปากว่าจะโทรหาตัวเอง เขาจับมือถือไว้นั่งอยู่บนตักของเย่ไม่เป็น จู่ๆเงยหน้ามองเย่ไม่เป็นที่หนึ่ง
เย่ไม่เป็นที่ดูเอกสารอยู่ จู่ๆมีลางสังหรณ์ไม่ดี ตอนที่ก้มหน้าได้ สบตากับดวงตาใสสะอาดของเสี่ยวหมี่โต้วพอดี จากนั้นเขาก็ได้ยินเสี่ยวหมี่โต้วเปิดปากพูด

“หม่าม หม่ามีรักแดดมากกว่า หรือว่ารักเสี่ยวหมี่โต้ว มากกว่าครับ?”

เย่โม่เซิน ..……..…….

แววตาที่เขามองเสี่ยวหมี่โต้วอันตรายขึ้นมาทันที แถมยังถึง

ขั้นหรี่ตาด้วย

แววตาเฉียบคมจ้องมองเสี่ยวหมี่โต้วไว้

เสี่ยวหมี่โต้วไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ยิ้มแฉ่งและเปิดลำโพงมือ ถือของเขาโดยตรง จะได้ให้คำพูดที่หานซื้อพูดก้องเข้าไปในหู ของเย่ ไม่เป็นอย่างชัด

หานซื้อได้ยินเสี่ยวหมี่โต้วถามแบบนี้ จึงพูดหลุดปาก: “ก็ ต้องรักเสี่ยวหมี่โต้วมากกว่าอยู่แล้วครับ

เธอก็ไม่ได้คิดมาก เพราะยังไงซะฝ่ายตรงข้ามเป็นแค่เด็ก อารมณ์เปลี่ยนแปลงบ่อย ดังนั้นแค่กล่อมเขาหน่อยก็โอเคแล้ว

อีกอย่าง เย่ ไม่เซ็นเป็นพ่อของเสี่ยวหมี่โต้วเชียวนะ ไม่ถือสา เธอพูดแบบนี้หรอก

คนเป็นพ่อ ต้องแบกรับหน้าที่ของความเป็นพ่อ

“หม่ามี้พูดจริงหรอครับ?”
“จริง ครับ”

ไม่รู้เพราะอะไร หลังจารหานจื่อพูดเสร็จก็รู้สึกหนาวเย็นที่ แผ่นหลัง เธอหดคอด้วยจิตใต้สำนึก รู้สึกค่อนข้างแปลกใจ

นี่เป็นอะไร?

ณ บริษัทตระกูลฉือ ในออฟฟิศของท่านประธาน

ตอนที่คำว่าก็ต้องรักเสี่ยวหมี่โต้วมากกว่าอยู่แล้วของหาน อก้องมาจากมือถือ และต้องเข้าไปในหูของเยโม่เซิน กลิ่นไอบน ตัวเขาก็เกิดการเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนเป็นอันตราย เปลี่ยนเป็น มืดครึ้ม สายตาที่ต้องเสี่ยวหมี่โต้วเฉียบคมมากเป็นพิเศษ

เซียวที่อยู่ข้างๆก็ย่อมรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัด นี้ เพราะยังไงซะก็อยู่กับคุณชายเย่มานานหลายปี เขาสามารถ บอกได้ว่ารู้นิสัยของคุณชายเยเป็นอย่างดีมาก

แต่เขาไม่นึกเลยว่าคุณชายเย่จะเกิดความหึงและความโกรธ

เพราะลูกชายของตัวเอง

มันก็อันนั้นเกินไปแล้วมั้ง? เซียวซูเม้มปาก แต่ไม่กล้าพูดจา “ขอบคุณครับหม่ามี้ เสี่ยวหมี่โต้วรักหม่ามี้ตลอดไปนะครับ งั้นเสี่ยวหมี่โต้ววางสายแล้วนะครับ”

ได้ยินเขาบอกจะวางสาย หานคู่จื่อค่อนข้างใจร้อน: “เดี่ยวครับ”

เย่ไม่เซินแววตาขยับ เธอเตรียมจะถามถึงตัวเองแล้วหรอ?คิดถึงตรงนี้แล้ว มุมปากของเยโม่เซ็นยกขึ้นเล็กน้อย เพราะยังไง ซะเบอร์มือถือเป็นของเขา เธอ โทรหาเขา แสดงว่าตัวเองสำคัญ สำคัญกว่าเสี่ยวหมี่โต้ว

ถึงเมื่อกี้จะพูดแบบนั้น ก็เพื่อกล่อมเด็กเฉยๆ

อืม เขาไม่ควรถือสา

ยิ่งคิด รอยยิ้มที่มุมปากของเยโม่เป็นยิ่งอยู่ยิ่งกว้าง

“หม่ามี้ ยังมีธุระอะไรหรอครับ?”

หานมู่จื่อ: “เสี่ยวหมี่โต้วทานข้าวหรือยัง? เสี่ยวหมี่โต้วยังเด็ก อยู่ ต้องทานข้าวตรงตามเวลานะ ถ้าหิวข้าวอย่าลืมให้แดดดี้พา ไปทานของอร่อยนะรู้มั้ย? แล้วก็ ห้ามเลือกแต่ของที่ตัวเองชอบรู้ มั้ย? ”

พูดถึงสุดท้าย น้ำเสียงของหาน จื่อได้เคร่งขรึมขึ้นเยอะเลย

“ได้ครับหม่ามี้ เสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กเชื่อฟังมาก ไม่เรื่องมาก หรอกครับ”

“งั้นก็ดี” หานมู่จื่อที่อยู่ฝั่งนี้ฟังแล้ววางใจลง ถ้าตามการแสดง ออกของเย่ ไม่เซิน ตอนที่เห็นหน้าของเสี่ยวหมี่โต้ว เขาน่าจะดูแล เสี่ยวหมี่โต้วได้ดีอยู่

“หม่ามี้ยังมีธุระอะไรอีกมั้ยครับ?” เสี่ยวหมี่โต้วเห็นมุมปาก ของเย่โม่เซ็นมีรอยยิ้มประดับอยู่ รู้สึกตัวเองจำเป็นต้องโจมตีเขา มาก ไม่งั้นแดดดี้ไม่รู้หรอกว่าฐานะของเขารู้ตัวเองไม่ได้
“ไม่มีแล้ว ลูกต้องเชื่อฟังนะ”

หลังจากพูดคำนี้ออกมา มุมปากของเย่ไม่เป็นแข็งที่อไปครู่ หนึ่ง แววตามีความเหลือเชื่อแว๊บผ่าน

ไม่มีแล้ว?

เธอโทรศัพท์หาตัวเอง แต่ปรากฏว่าแค่เพื่อเสี่ยวหมี่โต้วเฉยๆ

แม้แต่ถามตัวเองสักคำก็ยังไม่มี

“โอเคครับ หม่ามี้ งั้นผมวางสายแล้วนะครับ”

รอยยิ้มตรงมุมปากของเย่ไม่เป็นค่อยๆจางหายไป

“อืม บ๊ายบาย”

ครั้งนี้ รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเยโมเงินได้จางหายไป

อย่างสิ้นเชิง

เสี่ยวหมี่โต้วล็อกหน้าจอมือถือเสร็จ แล้วยื่นให้เย่ไม่เป็นอย่าง ยิ้มแฉ่ง: “แดดดี้ โทรศัพท์ครับ!!

เย่โม่เซินไม่ได้รับมือถือ นัยน์ตาดำเข้มจ้องใบหน้าละอ่อนของ เจ้าตัวแสบอย่างไม่ขยับ เงียบสงบ อากาศก็เหมือนได้หยุดนิ่งไว้

หลังจากผ่านไปสักพัก เจ้าตัวแสบได้ยึดมือถือใส่อ้อมอกของ เขาโดยตรง และพูดว่า: “เมื่อกี้แดดดี้ได้ยินหรือยังครับ? หม่ามี บอกว่ารักผมมากกว่า”

เยโมเงินย่อมรู้ลูกไม้ตื้นๆ ที่เจ้าตัวแสบคนนี้เล่นอยู่แล้ว แกล้งรับโทรศัพท์เอง จากนั้นก็แกล้งเปิดลำโพงต่อหน้าเขา แถมยัง แกล้งให้หานคู่จื่อไม่เอ่ยถึงเขาด้วย

นี่คือกระตุ้นเขาหรอ?

หรือว่าแก้แค้น?

เพราะเมื่อก่อนตัวเองไม่ดีกับหานคู่จื่อ? เพราะฉะนั้นเจ้าตัว แสบรู้สึกไม่ยุติธรรมแทนแม่ของเขา

คิดไปคิดมา เหมือนที่มีความเป็นไปได้อย่างเดียว

ถึงแม้เย่โม่เซินรู้ว่าเมื่อก่อนตัวเองทำเรื่องไม่ดีกับหานคู่จื่อไว้ ตัวเองก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าจะชดเชยให้ดีๆ แต่ว่าตอนนี้ ความทรงจำของเขาขาดหายไป เขาจำไม่ได้เลยสักนิดว่าที่ผ่าน มาเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ดูท่า เรื่องที่อยากฟื้นความทรงจำ คงต้องเร่งรีบหน่อยแล้ว

แต่ว่า ตอนนี้เย่ไม่เป็นก็ยังอารมณ์ไม่ดีอยู่ดี

ผู้หญิงคนนั้น บอกว่ารักเสี่ยวหมี่โต้วมากกว่ารักเขาก็แล้วไป ทำไมก่อนวางสายไม่ถามเขาสักคำ เธอยังจำได้มั้ยว่าคนที่ตัว เองจะโทรหาคือใคร?

คิดๆแล้วรู้สึกอัดอั้นในใจ รู้สึกไม่สามารถหายใจได้

“แดดดี้โอเคมั้ยครับ? ”

เสี่ยวหมี่โต้วใกล้เข้ามา และเสแสร้งถามประโยคหนึ่ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ