บทที่ 1540 คิดฟุ้งซ่านวันยันค่ำ

สุดท้ายแล้วเจียงเสี่ยวไปก็มึนงงไปทั้งร่างเหมือนถูกสะกดจิต จน เมื่อเธอได้สติตอบสนอง ทะเบียนสมรสก็ถูกเซียวซูเก็บไป เรียบร้อยแล้ว

“ภายในครึ่งปีนี้ผมจะเก็บทะเบียนสมรสเอาไว้เอง อีกครึ่งปี จากนั้นผมจะเอาให้คุณเอง ถ้าถึงตอนนั้นแล้วคุณยังรู้สึกว่าไม่ อยากอยู่กับผม ผมจะห่างจากคุณไปไกลๆ แน่นอนครับ”

ก็แค่ครึ่งปีเองไม่ใช่เหรอ ครึ่งปีก่อนเธอก็ผ่านมาแล้ว อีกครึ่ง ปีก็ให้เวลาเขาก็ได้

ที่จริงแล้วเจียงเสี่ยวไปเป็นคนใจอ่อนมาก อาจเป็นเพราะการ เอาใจใส่ที่จะรักษาเธอไว้มาตลอดครึ่งปี ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ เธอใจอ่อนลงเร็วมาก

หลังจากที่ใจอ่อน เธอก็ไม่ได้เสียใจภายหลัง

“ตอนนี้ผมจะไปกับคุณ ไปรับลูกของเรากลับบ้าน

เมื่อตอนเช้าเจียงเสี่ยวไปออกมาคนเดียว ตอนที่กลับมาพา เซียวซูกลับมาด้วยกัน ตู้เชียวหยูก็คิดได้ว่าทั้งสองคนคุยกันแล้ว จึงไม่ได้ถามอะไร พูดเพียงว่า “ลูกนอนอยู่ในห้อง เพิ่งหลับไป

“คุณแม่ครับ งั้นก็ให้เขานอนต่ออีกสักพัก ไม่ต้องไปรบกวน เขาก่อนหรอกครับ”
ยังเรียกแม่อยู่เหรอ

ตู้เชียวหมองเจียงเสี่ยวไปอย่างค่อนข้างประหลาดใจ เจียง เสียวไปเม้มริมฝีปาก การแสดงออกบนใบหน้าค่อนข้างอึดอัด จนสุดท้ายก็พูดออกมาว่า “ฉันกับเซียวไม่ได้หย่ากันค่ะ”

“หืม?” ตู้เชียวหยูฟังออกว่าหย่าแล้ว ต่อมาเมื่อคิดดูอีกทีพบ ว่ามันคือไม่ได้หย่า จึงเอ่ยถามว่า “เกิดอะไรขึ้น

“ก็เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ จู่ๆ ก็ไม่อยากหย่า ดังนั้นก็เลยไม่ หย่าค่ะ”

ส่วนพวกรายละเอียดต่างๆ เจียงเสียวไปไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะเธอค่อนข้างมึนงง จนเมื่อสติกลับคืนมาตนถึงเพิ่งตระหนัก ว่าได้ทําอะไรลงไป

ตู้เชียวหยู่ตกใจ ผ่านไปนานมากถึงได้พูดด้วยรอยยิ้มแห้งว่า “ก็ดีแล้ว แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ปัญหาคลี่คลายแล้ว ต่อจากนี้ชีวิตก็จะมีแต่วันที่ดี

รอยยิ้มของเซียวระยิบระยับมาก ดวงตาขุ่นสดใส “รู้แล้ว ครับคุณแม่ มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่

หลังจากที่เจียงเสี่ยวไปกับเซียวซูอยู่ทานข้าวแล้ว จนเมื่อลูก ตื่นถึงได้พาเขากลับบ้าน

ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่หย่ากัน แต่ถึงอย่างไรปัญหาก่อนหน้านี้มันก็ ยุ่งเหยิงมาก ดังนั้นความเข้ากันได้มันจึงยังมีจุดที่ไม่เป็น ธรรมชาติ แต่อย่างไรก็ดีเซียวซูกระตือรือร้นมาก ดีต่อเจียงเสียวไปเป็นพิเศษ ทันทีที่ลงจากรถก็อุ้มเด็กแทนเธอ จากนั้นยังถือ กระเป๋าให้เธอด้วย

สองสามวันผ่านไป เขาปรนนิบัติต่อเจียงเสี้ยวไปทุกอย่าง อย่างพิถีพิถัน ดูแลเธอประหนึ่งลูกคนที่สอง ตราบใดที่เจียงเสี่ยว ไปตื่น ก็จะต้องเห็นแก้วน้ำอุ่นอยู่ที่หัวเตียงของตัวเอง เข้าห้องน้ำ ไปแปรงฟันน้ำกับยาสีฟันก็เตรียมไว้ให้ จากนั้นอาหารเช้าก็ เตรียมไว้พร้อมสรรพ เซียวเหมือนหุ่นยนต์ กำหนดเวลาคงที่ ไม่ ว่าอะไรก็เตรียมเพื่อเธออย่างดีเยี่ยม

แม้ก่อนหน้านี้เซียวซูก็ดูแลเธอดี แต่มันไม่เหมือนที่ทำอยู่แบบ นี้ในตอนนี้ หลังจากที่เธอสุขสบายไปหลายวันจนเกือบจะพิการ ในที่สุดจึงพูดกับเซียวซู่ว่า “ที่จริงคุณไม่ต้องทำแบบนี้ ต่อให้คุณ อยากชดเชยให้ฉัน ก็ไม่ต้องพิถีพิถันมากมายขนาดนี้ก็ได้

อารมณ์ความรู้สึกเป็นเรื่องละเอียดอ่อน แต่ขณะเดียวกันก็ เป็นกระแสน้ำไหลเป็นทางทอดยาว เขาจะสามารถทำทุกเรื่อง อย่างสม่ำเสมอแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน

เซียวซูรู้ความคิดของเธอ “คุณไม่ต้องคิดแทนผม เรื่องพวกนี้ ผมควรชดเชยอยู่แล้ว ผมเคยบอกแล้วว่าจะชดเชยก็ต้องชดเชย จะทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดในครึ่งปีนี้ ถ้าหลังจากครึ่งปีคุณไม่เปลี่ยน ใจ เช่นนั้นผมก็จะทำมันไปชั่วชีวิต

เขาพูดอย่างแน่วแน่ เจียงเสี่ยวไปก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ได้แต่ ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง

“งั้นก็แล้วแต่คุณ คุณไม่เหนื่อยก็ดี
“เหนื่อยเหรอ” เซียวซูยิ้มบาง “ผมมีความสุขมากต่างหาก

เขาไม่อยากย้อนกลับไปในวันที่ไม่มีเธออีก ทุกๆ วันเขาอยาก ลืมตาตื่นขึ้นมานั่งแล้วสามารถมองเห็นว่าเธอนอนอยู่ข้างตัวเอง เมื่อกลับจากที่ทํางานมาบ้านก็สามารถมองเห็นร่างเล็กของเธอ นั่งอยู่บนโซฟา

ตอนที่เจียงเสี่ยวไปนอนลง ก็คิดถึงคำพูดเหล่านั้นที่เซียวซูพูด

กับเธอ

ชั่วชีวิตงั้นเหรอ

ชีวิตมันยาวนานแค่ไหน ฟังดูแล้วรู้สึกว่ามันยาวไกลมาก เจียง เสี่ยวไปหลับตา เธอกับเซียวจะสามารถยืนหยัดไปถึงตอนนั้น ได้จริงเหรอ

ครึ่งปีที่ผ่านมา ไม่เพียงแต่เซียวซูต้องทนทุกข์ ที่จริงเสี่ยวเหยี ยนเองก็ตกนรกทั้งเป็น

เพราะเธอตระหนักว่าเป็นเพราะตัวเองสร้างผลกระทบระหว่าง ทั้งสอง เธออยากทําอะไรบางอย่าง แต่เธอกลัวว่าการปรากฏตัว ของตัวเองจะทำให้เจียงเสี่ยวไปกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มากขึ้น

ดังนั้นสุดท้ายแล้วเธอจึงยังไม่ได้ทำอะไร แต่เพราะเรื่องนี้จึงยัง คงเศร้ามาโดยตลอด

คนที่ทำลายชีวิตคู่ของคนอื่น จะต้องตกนรก

คำพูดนี้เสี่ยวเหยียนจำได้ขึ้นใจ ถ้าผลสุดท้ายแล้วเซียวซูกับ เจียงเสี่ยวไปไม่สามารถไปด้วยกันรอด เธอรู้สึกว่าจิตสำนึกในชีวิตจะทางสงบสุขเป็นแน่

และเริ่มเกลียดตัวเองขึ้นมา ทำไมตอนเธอถึงต้องไปเจอ เขาซุปเปอร์มาร์เก็ต แม้รู้สึกขอบคุณเขาที่ตนไปโรง พยาบาล แต่เสี่ยวเหยียนยังคงรู้สึกวันนั้นไม่เจอเขาดี เธอไม่ควรจําเป็นต้องส่งเธอไปโรงพยาบาลเลย เช่นนั้นระหว่างพวกเขา สองคน

ไม่นานมาเสี่ยว

แต่เดิมความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนนั้นดีเยี่ยม แต่ครึ่งปีนี้ เธอไม่กล้า

หานซึ่งเห็นเธอยังคงเศร้าหาย ชายชราอาสาแนะนำเธอ

ผลเกิดขึ้นแล้ว ตอนแกมาก็มีประโยชน์อีก ไม่คิดหาทางช่วยพวกเขาอย่างไรเสียดี”

“ช่วยเหรอคะเสี่ยวเหยียนยิ้มขมขืน ตามสถานะของฉัน สามารถอะไรได้ด้วยเหรอคะ

สถานะของฉัน

แบบนี้ เรื่องจริงมันก็ไม่เกี่ยวกับแก

หานซึ่งมองมุมมองเซียวซู ทั้งเป็นผู้ชายเหมือนกัน ดัง นั้นว่าเซียวซูอะไรอยู่ โดยเฉพาะหลังจากที่เขาแฟนแล้วแต่ยังวิ่งเข้ากองไฟไปช่วยผู้หญิงคนอื่น

เรื่องนี้กลัวว่าเขาทําได้แค่ใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อชดเชย ถ้าเขารัก ผู้หญิงคนนั้น

“ทำไมจะไม่เกี่ยวคะ ถ้าตอนนั้นฉันไม่ล้มก็ดี ตอนนี้พวกเขาก็ จะไม่เป็นแบบนี้”

“เด็กโง่” หานซิงเอื้อมมือออกไปลูบศีรษะของเธอ “เรื่องราว หลายอย่างถูกกําหนดไว้แล้ว นี่อาจจะเป็นเพราะสวรรค์ให้บท ทดสอบแก่พวกเขา ต่อให้พวกแกออกไปข้างนอกในวันเดียวกัน แต่พวกแกไม่จําเป็นต้องมาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตเดียวกัน ในเวลา เดียวกัน ในโลกนี้ความน่าจะเป็นของเหตุการณ์ในการพบกันนั้น มาก โอกาสมีเพียงหนึ่งในล้าน และโอกาสหนึ่งในล้านนี้ถูก แกประสบ มันอธิบายอะไรได้บ้างไหม

ทันทีที่พูดจบ หานซิงก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของตัวเอง “อย่าคิดมากอีกเลย เรื่องพวกนี้เขาต้องแบกรับด้วยตัวเอง เขา เป็นหนี้เธอ”

เสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจคำพูดของหานชิง เธอเงยหน้าขึ้นยังคิด จะถามอะไรต่ออีก แต่ศีรษะถูกหานชิงกุมไว้ “เอาล่ะ ครึ่งปีนี้แก คิดมากพอแล้ว หยุดคิดได้แล้ว”

“ถ้าอยากคิดเรื่องอะไรต่อมิอะไร ไม่สู้ไปใช้เวลากับย่างเป็น และจื่อ ให้มากกว่า”

“พวกเขาสองคนเข้ากันได้ดีมาก ไหนเลยจะต้องการฉันไปอยู่ ด้วยกันคะ”
“เข้ากันได้ดีมากก็ไม่จำเป็นเหรอ งั้นดี ก็ใช้เวลาอยู่กับฉัน ให้ มากแล้วกัน”

หานซึ่งจัดผมยาวให้เธอพลางกระซิบเสียงต่ำไปด้วยว่า “วันนี้ ฉันไม่ไปบริษัท แกใช้เวลาอยู่กับฉันมากๆ จะได้ฟุ้งซ่านทั้งวันยัน ให้น้อยลง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ