เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่887 แผนการในอนาคต



บทที่887 แผนการในอนาคต

ตอนที่กินข้าวนั้น เพราะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องครัว หาน จื่อ เอาแต่รู้สึกผิด ตอนที่เธอกับข้าวออกมานั้นเธอไม่กล้าสบตา งอานเลย กลัวว่าสงอานจะมองท่าทางของเธอออก

พอถือข้าวออกมาหมดแล้ว หานมอก็กลับห้องอ้างว่าจะมา ถอดเสื้อคลุม แล้วก็เข้าไปในห้องน้ำ

พอเข้าไปในห้องน้ำ หานมอก็จ้องมองตัวเองในกระจกทันที ก็พบว่าริมฝีปากของเธอไม่ได้มีอะไรผิดปกตินอกจากแดงขึ้นเล็ก น้อย

ที่เธอบอกว่าให้จูบแป๊บเดียวไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผลนะ เพราะว่า ถ้าจูบนานเกินไปปากเธอจะบวมได้

พอถึงตอนนั้นแค่สงอานมองก็รู้แล้วว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ถึงแม้ว่าทุกคนจะรู้อยู่แล้วว่าสำหรับคู่แฟนหรือคู่สามีภรรยา มันก็เป็นแค่เรื่องเล็ก แต่ว่าถ้าเกิดว่ามันเปิดเผย ก็น่าอายมาก

โชคดี ที่ตอนนี้เธอไม่ได้ดูผิดปกติอะไร

หาน จื่อรู้สึกโล่งใจอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็กลับไปที่โต๊ะ กินข้าว

ตอนที่เธอเตรียมจะตักข้าวนั้น เย่ ไม่เป็นก็ยื่นชามที่ตักข้าว เรียบร้อยแล้ว ให้เธอ ตอนที่หานจื่อยื่นมือไปรับชามข้าวนั้น ก็เห็นเหล่มองเธอด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ไม่ได้จะไป ถอดเสื้อคลุมหรอกเหรอ?

หาหมู่จื่อ : ..….……..

เธอก้มหน้าลงในทันที ก็พบว่าเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอไม่ได้ เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว

สีหน้าของหาน จื่อดูตกใจเล็กน้อย หูเธอแดงในทันที เขาต้องจงใจแน่ๆ

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอรู้สึกอาย แต่เขาก็ยังจงใจพูดเรื่องนี้

หานคู่จื่อถลึงตาใส่เขาอย่างดุร้าย แล้วก็พูดว่า “พอถอดเสื้อ คลุมออกแล้วก็รู้สึกหนาว ก็เลยใส่กลับเข้าไปใหม่ มีปัญหาอะไร รึเปล่า? ”

สั่งอานที่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วถือชามข้าวอยู่พอได้ยินก็ค่อยๆ คลื่ ยิ้มออกมา “แน่นอนว่าไม่ได้มีปัญหาอะไร อากาศแบบนี้สิ่งที่ สำคัญคือต้องทำร่างกายให้อุ่นไว้ก่อน ใส่เสื้อผ้าหนาๆ

หานคู่จื่อมองเธอ เห็นว่าสีหน้าของเธอดูไม่ได้ใส่ใจ และก็ไม่ ได้มีอะไรผิดปกติ ก็รู้สึกว่าตัวคิดมากเกินไปเอง กลายเป็นวิตก กังวลไป

เธอก็เลยตามน้ำไป “ขอบคุณคุณน้านะคะที่เป็นห่วง หนูเข้าใจ แล้วค่ะ”

หลังจากนั้นตอนที่กินข้าวต่อ ถึงแม้ว่าเย่ไม่เห็นจะนั่งอยู่กับหานมู่จื่อ แต่ว่าทานมู่จื่อไม่สนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว เอาแต่คุ ยกับสังอาน แม้แต่หันหน้าไปมองเขายังไม่มี

ถึงแม้ว่าภายนอกของสังอานจะดูสงบนิ่ง ตอนที่กำลังคุยกับ หานมู่จื่ออยู่นั้นก็เหลือบไปมองเยโม่เป็นบ้างเป็นครั้งคราว ก็เห็น ว่าเขาก็ไม่ได้โกรธอะไร แถมนัยน์ตาสีหมึกของเขายังมีรอยยิ้ม ของความรักและทะนุถนอมอยู่

เมื่อห้าปีก่อน เธอก็เห็นเรื่องราวของทั้งสองคน

ผ่านมาห้าปี สั่งอานนึกว่าพรหมลิขิตระหว่างทั้งสองคนนี้คงจะ จบลงแล้ว ก็เลยแนะนำให้เยโม่เป็น หวังว่าเขาจะสามารถเดิน ออกมาได้

แต่ว่าเธอไม่คิดเลยว่า ทั้งสองคนจะมาพบกันอีก แล้วหลังจาก

ยังไงเมื่อมองย้อนกลับไปในอดีตมันก็น่าถอนหายใจจริงๆ กว่าทั้งสองคนจะเดินมาถึงจุดนี้ได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

แต่ว่าหลังจากผ่านเรื่องนี้มาสั่งอ่านก็ถือว่ามองออก เดาว่า ตลอดชีวิตของทั้งสองคนนี้ไม่สามารถแยกออกจากกันได้หรอก พอคิดได้แบบนี้ จู่ๆ สงอานก็หันไปมองเย็ไม่เป็น แล้วก็เอ่ย

ปากถาม

“แล้วพวกเธอวางแผนในอนาคตว่ายังไงกันเหรอ? ”

ประโยคที่กะทันหัน ทำให้หานคู่จื่ออึ้งไป เธอมองหน้า งอานนิ่งด้วยความมึนงง แต่ว่ากลับเห็นว่าสายตาของสั่งอานจ้องไปที่ใบหน้ของเย่ไม่เป็น

เย่ไม่เซินเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามเด็ดขาดมาก จากนั้นเขาก็คิด อย่างจริงจัง “ผมอยากจะแต่งงานกับคู่จื่อ แต่ว่า….ก็ต้องดูก่อ นว่ามู่จื่อจะยอมไหม”

มือของหานมู่จื่อที่ถือถ้วยอยู่นั้นชะงัก หลังจากนั้นก็พูดว่า “คือ ว่า คุณน้าคะ….ตอนนี้พวกเราพูดถึงเรื่องคบกันก่อนดีกว่า เรื่อง แต่งงานค่อยคุยกันอีกทีในอนาคตก็ได้”

สั่งอานรู้ดีว่าเธอกำลังช่วยเย่ ไม่เซ็นให้หลุดพ้น ให้เธอไม่ต้อง ถามอะไรอีก แต่ว่าสั่งอานไม่ได้คิดแบบนั้น เธอถามอีกว่า “คนในครอบครัวของนายล่ะ? เขารู้เรื่องนี้ไหม?

“คุณน้า…….

“มู่จื่อ กินข้าวของเธอไป” ส่งอานคลี่ยิ้มให้เธอ รอยยิ้มนั้นดู เหมือนไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่ว่ามันดูมีอานุภาพทำลายล้างสูง มาก

เดิมทีหาน จื่อไม่ค่อยอยากจะคุยเรื่องนี้ เธอก็ได้แต่กัดฟัน แล้วพูดว่า “ตอนกินข้าวพูดเรื่องนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้งคะ? ถ้าไม่ งั้น เดี๋ยวเรากินข้าวเสร็จแล้วค่อยคุยดีไหม? ”

ตอนแรกนึกว่าจะถูกปฏิเสธ ใครจะไปรู้ว่าสั่งอานจะกลับพยัก หน้าอย่างรวดเร็ว “ก็ได้ ถ้ายังงั้นเดี๋ยวกินเสร็จแล้วค่อยคุยกัน ก็ได้”

แล้วผลลัพธ์ล่ะ? หลังจากกินข้าวเสร็จ หานซื่อก็ถูกสั่งอานเรียกเข้าไปในห้องครัว “มู่จื่อ ลำบากหนูล้างจานแล้วนะ” เพราะว่าเย่โม่เซินก็อยู่ตรงนั้น ดังนั้นหาน จื่อก็เลยพูดอะไร มากไม่ได้ แต่ได้มองสั่งอานเงียบๆ

หลังจากนั้นเธอก็เข้าไปในห้องครัว และก็ไม่รู้เหมือนกันว่า งอานคุยอะไรกับเย่ไม่เป็น เธอล่ะกลัวจริงๆ ว่าสั่งอานจะใจร้อน แล้วบอกทุกอย่างให้เช่โม่เห็นรู้ เพราะฉะนั้นพอล้างจานเสร็จแล้ว หานคู่จื่อก็ยังคงไม่สบายใจ

ไม่รู้เหมือนกันว่ารออยู่นานแค่ไหน หาน จื่อรอต่อไปไม่ไหว แล้วจริงๆ ตอนที่เธอตัดสินใจจะออกไปแอบฟังนั้น เธอก็วางจาน ที่เต็มไปด้วยฟองไว้ด้านข้าง เตรียมจะล้างมือแล้วก็ออกไปแอบ ฟัง

แต่ว่าผลก็คือมือลื่น จานกำลังจะตกพื้น เธอก็ยื่นมือไปคว้า จานใบนั้นอย่างรวดเร็ว

เพลงเพลงเพลง!

มีเสียงดังมาจากห้องครัว ทำให้ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ที่ห้อง รับแขกตกใจ

เย่โม่เซินลุกขึ้นเกือบจะในทันที บอกสั่งอานว่าขอโทษแล้วก็

รีบเดินไปที่ห้องครัว

มองแผ่นหลังของเขา สั่งอานก็ยื่นมือมาเท้าคาง แล้วก็ส่าย หน้าอย่างจําใจ

เพราะฉะนั้น มีลูกชายมันดียังไง พอโตขึ้นมาก็สนใจแต่เมียของตัวเองคนเดียว ถ้าเกิดว่ามีโอกาสเธอเลือกที่จะมีลูกสาวดี กว่า

โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นเล็กน้อย สั่งอานหยิบขึ้นมาดู ก็เห็น หมายเลขที่ไม่คุ้นเคยจากที่มาจากบ้านเกิดที่คุ้นเคย เธอก็ขมวด คิ้วแน่น หลังจากนั้นก็ไม่แม้แต่จะคิด เธอตัดสายในทันที

ตาเฒ่านั่น โทรมาหาเธอ แล้วทำไมเธอต้องรับสายด้วยล่ะ? ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะว่าเรื่องของมู่จื่อกับโม่เซิน เดาว่าตลอด ชีวิตนี้เธอจะไม่มีวันไปเจอเขาอีกแล้ว

ในห้องครัว

หานมู่จื่อมองไปที่ความยุ่งเหยิงทั่วทั้งพื้นอย่างตกตะลึง ใช้ เวลาในการตอบสนองนานมาก

เมื่อเธอ…….เพื่อที่จะช่วยจานแค่ใบเดียว แต่ดันเผลอไปปัด

เครื่องปั้นดินเผาหล่นลงมาทั้งหมดเลย

นี่มันถือว่า ได้น้อยเสียมากใช่ไหม?

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง หูของเธอแดงขึ้นอย่าง รวดเร็ว

พวกเขาอยู่ในห้องรับแขก พอรู้ว่าเธอล้างจานแล้วแตก จะรู้สึก ข่าเธอไหม?

เธอยืนงงอยู่แบบนั้น ทันใดนั้นประตูห้องครัวก็ถูกเปิดออก อย่างแรง วินาทีถัดมาเย่ ไม่เซินก็เดินเข้ามา หลังจากที่เห็นความยุ่งเหยิงทั่วพื้นและหานมู่จื่อที่ยืนยืนอยู่ตรงนั้น

“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เมื่อฉันไม่ทันระวัง…….

ยังไม่ทันจะพูดจบ เย่ ไม่เซินก็ก้าวยาวเข้ามา พร้อมกับอุ้มเธอ ขึ้นและเดินออกจากห้องครัวมา

แล้วก็เจอกับสงอานที่กำลังเดินเข้ามาพอดี “มีอะไรเหรอ? ”

ในมือของหานมู่จื่อยังเต็มไปด้วยฟอง เธอพูดอย่างเก้อเขินว่า “มือ มือลื่นนิดหน่อยค่ะ

หลังจากพูดจบ ก็รู้สึกได้ว่าแววตาที่สูงอานมองมาที่เธอดูมี เลศนัยมาก หานมู่จื่อรู้สึกอึดอัดขึ้นในทันที ท่าทางของสั่งอาน ตอนนี้เหมือนกับว่าเธอจงใจทำให้จานแตกยังไงยังงั้น

เธอพะว้าพะวังว่าสั่งอานจะบอกอะไรเย่ ไม่เป็นมากเกินไปก็จริง

แต่ว่า………ไม่ได้คิดวิธีนั้นจริงๆ นะ มือลื่น โดยไม่ตั้งใจ หลัง

จากนั้นก็……..

“คุณน้าครับ นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ เธอได้รับบาดเจ็บ เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้เธอก่อน

หานมู่จื่อกะพริบตา เธอได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ? ตอนไหนกัน? ทำไมเธอไม่รู้?


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ