เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1545 ถางหยวนหยวนร้องไห้



บทที่1545 ถางหยวนหยวนร้องไห้

ที่ห้องรับแขก

แม่บ้านได้ล้างผลไม้และของว่างวางไว้บนโต๊ะ เสียวโต้วหยา กำลังถือเกมส์คอนโซลเล่นAnipopอยู่ ในขณะที่ถางหยวนหยวน คอยเชียร์อยู่ข้างกายเธอ ก็ได้แอบยื่นมือไปหยิบองุ่นมาพวงหนึ่ง หลังจากเด็ดลงมาก็ได้เอาเข้าปากทีละลูกๆ และคอยป้อนให้ เสี่ยวโต้วหยาอยู่เป็นครั้งคราว

เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ข้างๆเห็นภาพนี้ได้แต่ส่งเสียงเกลี้ยกล่อม “ถางหยวนหยวน เมื่อเธอเพิ่งกินอิ่ม อย่ากินผลไม้เยอะเกิน

ก่อนหน้านี้เธอก็ทานข้าวไปไม่น้อยแล้ว ตอนนี้ขึ้นกินผลไม้ลง ไปอีก เดี๋ยวจะท้องอืดได้

เพราะฉะนั้น ที่เสี่ยวหมี่โต้วพูดเพราะหวังดีกับเธอล้วนๆ

ใครจะไปรู้ถางหยวนหยวนได้ยินเขาเรียกชื่อเต็มของตัวเอง แถมยังเรียกด้วยเสียง พริบตาเดียวก็อึ้งค้างเลย จากนั้นเธอก็ เงยหน้ามองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว

พบว่าเสี่ยวหมี่โต้วขมวดคิ้วไว้ ดูท่าเหมือนโกรธ ทันใดนั้นก็ ไม่รู้จะทำยังไงทันที “ขอ…ขอโทษค่ะ พี่ชาย หยวนหยวนไม่ได้ ตั้งใจค่ะ”

ระหว่างพูด ถางหยวนหยวนก็ดวงตาแดงก่ำแล้ว องุ่นในมือก็ ไม่กินแล้ว
เสี่ยวหมี่โต้วเห็นสถานการณ์แล้วอึ้ง “เธอร้องไห้ทำไม? เขาแค่บอกให้เธออย่ากินเยอะ กลัวเธอจะท้องอืดเฉยๆ เธอถึง กับร้องไห้ฟูมฟายเลย?

ถางหยวนหยวนเห็นสีหน้าเขาได้เปลี่ยนมารำคาญขึ้น ดวงตา กลมโตทั้งคู่ก็เบิกตากว้างเลย น้ำตาคลอเบ้าไม่กล้าให้น้ำตาไหล ออกมา เม้มปากเล็กๆไว้ไม่กล้าพูด

ในที่สุดเสียวโต้วหยาก็ตระหนักได้ว่าบรรยากาศผิดปกติ ถึง แม้เธออายุยังน้อยมาก แต่หลังจากเงยหน้าเห็นถางหยวนหยวน ที่นํ้าตาคลอเบ้า เธอเอียงศีรษะมองถางหยวนหยวน และไม่เล่น เกมส์อีก

“ขอโทษค่ะ พี่ชาย”ถางหยวนหยวนวางองุ่นพวงเขียวนั้นกลับ ไปที่เดิม และพูดเสียงเบาะ “หยวนหยวนไม่กินแล้วค่ะ ต่อไปจะไม่ กินไปมั่วแล้วค่ะ พี่อย่าโกรธหยวนหยวนเลยนะคะ

เสี่ยวหมี่โต้ว: “พี่โกรธเธอตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เขาลุกขึ้น ถางหยวนหยวนกลับตกใจจนน้ำตาไหลพรากลง มา: “พี่ชาย ขอโทษค่ะ ต่อไปหนูจะไม่กินแล้วจริงๆค่ะ”

ตอนที่หานจือกับเสี่ยวเหยียนออกมา ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ของถางหยวนหยวน ทั้งสองได้แต่รีบเดินมาดู

“เกิดอะไรขึ้นคะ?”

เสี่ยวโต้วหยาเอียงศีรษะมองน้ำตาของถางหยวนหยวน เธอก็ ยังไม่ทราบสาเหตุอยู่ดี
กลับเป็นเสี่ยวหมี่โต้วอึ้งค้างไปเลย ไม่รู้เลยว่านี่มันอะไรกัน เขาแค่บอกให้เธออย่ากินเยอะขนาดนั้นเฉยๆ ทำไมเธอก็ร้องไห้ เฉยเลย?

หรือว่าเมื่อกี้น้ำเสียงของเขาดเกินไป?

เสี่ยวหมี่โต้วนึกย้อนสีหน้าของตัวเอง แต่ยังไงก็ไม่รู้สึกว่าเมื่อ น้ำเสียงของตัวเองมีปัญหานี่นา

“หยวนหยวน?”หาน จื่อยื่นมือกอดถางหยวนหยวนมาใน อ้อมอก และช่วยเธอเช็ดน้ำตาไปด้วย “ไม่ร้องนะๆ ไหนบอกน้า มาซิคะว่าเกิดอะไรขึ้น?

เสี่ยวเหยียนอ้อมไปที่ด้านหลังของเสี่ยวหมี่โต้ว ก้มตัวกตไหล่ ของเสี่ยวหมี่โต้วไว้ “นายเป็นอะไรกันแน่? นายรังแกหยวน หยวน ใช่มั้ย?”

“ผมเปล่า”เสียงของเสี่ยวหมี่โต้วค่อนข้างอุด: “อยู่ดีๆ ผมจะ ไปรังแกเธอทำไม?”

“แล้วทำไมหยวนหยวนถึงร้องไห้?”

“ผม..

เขาก็ไม่รู้ว่ามันยังไงกันแน่ เขาแค่พูดไปไม่กี่คำ ก็แหย่าง หยวนหยวนร้องไห้แล้ว

“ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ถ้านายไม่ไปยุแหย่เธอ เธอก็จะไม่ร้องไห้ ถูกมั้ย? “เสี่ยวเหยียนตบไหล่ของเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ “นายเป็นพี่ ชาย เสี่ยวหยวนหยวนเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง? รังแกเธอไม่ได้รู้“ป้าสะใภ้ ผมไม่ได้รังแกเธอจริงๆนะ แต่ว่าเธอไปสองคำ เฉยๆ”

“ว่าสองคำ? งั้นน้ำเสียงนายแรงไปหรือเปล่า? “เสี่ยวเหยียนได้ แต่คาดเดาตามคำพูดเขา: “ปฏิบัติกับเด็กผู้หญิงต้องอ่อนโยน หน่อยนายไม่รู้เหรอ? นายอายุเท่าไหร่แล้ว เสี่ยวหยวนหยวนเพิ่ง จะกี่ขวบเอง?”

เสี่ยวหมี่โต้วพูดไม่ออก

แต่ถางหยวนหยวนยังร้องไห้อยู่ หาน จื่อได้แต่กล่อมเธอ เสียงเบา จากนั้นอุ้มถางหยวนหยวนมาที่ตรงหน้าของเสี่ยวหมี่ โต้ว

“เสี่ยวหยวนหยวนไม่ร้องนะ น้าให้พี่ชายขอโทษหนูโอเคมั้ย คะ?”

ถางหยวนหยวนเผชิญกับเสี่ยวหมี่โต้วที่ขมวดคิ้วแน่น รู้สึก ชายเหมือนอารมณ์เสียมากและไม่ชอบเธอ เธอได้ส่ายหัวอีก เอา ศีรษะมุดไปที่อ้อมอกของหานมู่จื่อและไม่พูดจา

“รีบขอโทษเร็ว”เสี่ยวเหยียนผลักเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆที่นึง “นายแหย่หยวนหยวนร้องไห้ ยังไม่รีบขอโทษอีก?”

เสี่ยวหมี่โต้วกลับยืนอยู่กับที่ไม่ขยับ เม้มริมฝีปากบางไว้ เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมต้องขอโทษด้วย?
“เสี่ยวหมี่ โต้ว?”

ใครจะไปรู้ว่าวินาทีต่อมา เสี่ยวหมี่โต้วจะหันหลังจากไป เสี่ยว เหยียนอยากดึงเขากลับมาก็ดึงไม่อยู่

ถางหยวนหยวนเห็นพี่ชายหันหลังจากไปไม่สนใจเธอ เธอยิ่ง เสียใจเข้าไปใหญ่

ต่อมาถึงหาน จื่อเอาของอร่อยล่อถางหยวนหยวน เธอก็ไม่

กินแล้ว

หมดหนทาง หาน จื่อได้แต่โทรหาพ่อแม่ของถางหยวนหยวน บอกว่าจู่ๆเธอก็ร้องไห้ไม่หยุด กล่อมยังไงก็ไม่ยอมหยุด

ไม่นานสองสามีภรรยาของตระกูลถางก็มา

หลังจากคุณนายถางอุ้มถางหยวนหยวนกลับ พบว่าเธอร้องไห้ จนตาแดงก่ำ เธอพูดอย่างค่อนข้างรู้สึกผิด “ต้องขอโทษจริงๆ นะ ยัยหนูสร้างปัญหาให้พวกเธอแล้วใช่มั้ย?”

หานคู่จื่อส่ายหัว: “ไม่เป็นไรจ้า แต่แค่ก่อนหน้านี้ฉันไม่อยู่ ไม่รู้ ว่าหยวนหยวนกับเสี่ยวหมี่โต้วเป็นอะไร จู่ๆก็ร้องไห้ใหญ่เลย ฉัน กล่อมยังไงเธอก็ไม่สนใจฉัน แต่ฉันเช็คร่างกายเธอแล้ว ไม่มี บาดแผล เพราะฉะนั้นเสี่ยวหมี่โต้วน่าจะไม่ได้รังแกเธอ”

คุณนายถางฟังแล้วรีบพูด “มู่จื่อ เธอพูดอะไรน่ะ? เสี่ยวหมี่โต้ วจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง? ต้องเป็นหยวนหยวนตะกละถูกว่า แน่เลย คราวก่อนเธอกินขนมแล้วถูกฉันตำหนิ ก็ร้องไห้ไปหลาย ชั่วโมงเหมือนกัน”
หานมู่จื่อพูดอย่างค่อนข้างอึดอัด “เป็นแบบนี้เหรอ?”

“น่าจะแบบนี้นะ เพราะฉะนั้นไม่เป็นไรหรอก วันนี้เธออารมณ์ ไม่ค่อยดี ฉันพาเธอกลับบ้านก่อน ไม่ให้ยัยหนูสร้างปัญหาให้ พวกเธอ”

หาหมออยากบอกว่าไม่รบกวน แต่ตอนนี้ลูกสาวคนอื่นกำลัง ร้องไห้เสียใจอยู่ ให้พ่อแม่ตัวเองปลอบใจอยู่ข้างๆดีกว่า เธอก็ เลยได้พยักหน้า

ต่อมาสองสามีภรรยาของตระกูลถางก็ได้พาถางหยวนหยวน กลับ

หลังจากคนไป เสี่ยวเหยียนแนบอยู่ที่ข้างกายของหานคู่จื่อ แล้วพูด: “พวกเขานี่เกรงใจเธอจริงๆเลย แต่หยวนหยวนก็ร้องไห้ เก่งจังเลย ร้องนานขนาดนี้ก็ยังไม่หยุดอีก

“อาจจะน้อยใจอะไรมั้ง? เดี๋ยวฉันลองไปถามเสี่ยวหมี่โต้ว” หานคู่จื่อก็ไม่ได้ตำหนิเสี่ยวหมี่โต้วโดยตรง แค่อยากรอดึก หน่อยเดี๋ยวจะไปถามเขาให้รู้เรื่อง

ต่อมาผู้ชายซื่อตรงทั้งสองคนได้ออกมาจากห้องครัว พบว่าใน ห้องรับแขกไม่มีเสี่ยวหมี่โต้วและถางหยวนหยวนก็ไม่ได้ถาม

หานมู่จื่อได้ให้เสี่ยวเหยียนฝากบอกพวกเขาคำนึง ก็ไปหา เสี่ยวหมี่โต้วที่ห้องนอนเขาแล้ว

เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ห้องนอนตัวเอง นั่งอยู่หน้าคอมไม่รู้กำลังดู อะไรอยู่
ได้ยินเสียงเคาะประตู เขาคิดๆแล้วได้ลุกขึ้นไปเปิดประตู หลังจากเปิดประตู เห็นหาน จื่อยืนอยู่ที่หน้าห้องจริงๆด้วย “ลูกทำอะไรอยู่ สะดวกให้หม่ามีเข้ามามั้ย?”

เสี่ยวหมี่โต้วหลีกทางให้หานคู่จื่อเข้ามา

“วันนี้เป็นอะไร? ปกติลูกก็เล่นกับหยวนหยวนดีๆไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ๆเธอถึงได้ร้องไห้?”

เสี่ยวหมี่โต้วค่อนข้างหงุดหงิด เพราะเขาก็ไม่รู้ทำไมถางหยวน หยวนถึงร้องไห้ “ไม่รู้ครับ”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ