บทที่ 1226 ทุกอย่างเป็นไปตามที่ฉันคิด

เสี่ยวเหยียนรับรู้ได้ถึงการกระทำนี้ แล้วยิ่งรู้สึกว่ามันเสียหน้านิด หน่อย เลยทําได้แค่บอกของหานซึ่ง พลางหลับตาเพราะไม่มี หน้าจะสู้หน้าใครแล้ว

หานซึ่งไม่ได้ใส่เสื้อชูชีพ ดังนั้นอกหนาของเขา เลยอบอุ่นเป็น พิเศษ แถมยังได้ยินเสียงเต้นของหัวใจของเขาอีกด้วย

ในตอนแรกเสี่ยวเหยียนได้ยินว่าหัวใจของเขานั้นเต้นเร็วมาก

เธอคิดว่าเป็นเสียงหัวใจของตัวเอง ยังแอบยิ้มเยาะตัวเองอยู่ ในใจอีกด้วย

แต่เมื่อผ่านไปสักพัก เธอก็พบว่าเหมือนกับว่าเสียงเต้นของ หัวใจนั้นมันไม่ใช่ของตัวเธอเอง ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ของตัวเธอเอง

แล้วจะเป็นของใครล่ะ?

เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองหานชิง เขามีท่าที นิ่งสงบ ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมานั้นเขาเองก็ก้มหน้ามาสบตาเธอ เหมือนกัน

แววตาสงบนิ่งนั้นมันมีความสั่นไหวซ่อนอยู่ มองไม่ออกเลยว่า เมื่อครู่ที่เขาจูบเธอนั้นมันทำให้เธอใจสั่นขนาดไหน

ถ้าเกิดว่าไม่ได้เข้ามาใกล้นั้น เสี่ยวเหยียนก็คงจะไม่รู้…… คนคนนี้ภายนอกดูนิ่งเฉย แต่ว่าหัวใจกลับเต้นอย่างรวดเร็ว
ที่แท้………มันก็ไม่ใช่เธอเพียงคนเดียว

หลังจากที่คิดถึงเรื่องจริงๆ นี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกตื่นเต้น

ดีใจขึ้นมา เธอมองหานชิงพลางยิ้มให้ด้วยความสุข ก่อนจะยื่น มือออกไปจับอกของหานซึ่ง

“หัวใจของคุณเต้นเร็วจังเลย”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุข เหมือนกับตั้งใจที่จะหยอกล้อ

หานซิง

หานซิงนั้นหน้าหนากว่าที่คิด ไม่กลัวเธอหัวเราะเยาะอะไรเลย แต่กลับจับมือของเธอที่วางอยู่บนอกของเธอ ก่อนจะพูดเสียง : “ใช่สิ เป็นเพราะคุณทั้งนั้นเลย

มือขาวๆ นั้นวางอยู่ตรงบริเวณหัวใจ เสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ถึง หัวใจที่เต้นอย่างเป็นจังหวะของเขา มากระทบกับฝ่ามือของเธอ

มันเป็นแรงที่กระทบอย่างรุนแรง

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาปริบๆ หัวใจที่เต้นอย่างสงบนั้นก็ถูก หานซึ่งทำให้เต้นแรงขึ้นมาเช่นกัน ในตอนแรกที่เธอแค่อยากจะ หยอกล้อหานชิง ใครจะไปรู้ว่าตอนนี้กลับถูกหยอกหลับมา จน ใบหน้าที่ยังไม่ทันหายแดงนั้นร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้ง

แค่แวบเดียว เธอเลยทำได้แค่อยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยที่ไม่ พูดอะไร

อีกฝั่งล่ะ?
หลังจากที่หลินซินเอ๋อถูกไล่ลงจากเรือไป ก็ยืนอยู่ตรงทางออก ด้วยความโกรธเคืองเป็นอย่างมาก ก่อนจะกำมือแน่น จนเล็บ แทบจะแทงเข้าไปในเนื้อ

น่าโมโหจริงๆ เลย! ถ้ารู้ว่าจะถูกไล่ลงจากเรือ เธอก็น่าจะ อดทนเอาไว้ ตอนนี้ถูกไล่ลงมาแล้ว ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง

แล้วก็ไม่รู้ว่าพวกเธอจะขึ้นเกาะไปกี่วัน เธอควรจะรออยู่ที่นี่ ไหม? รอให้สามีที่ชอบทำร้ายเธอออกมาจากสถานีตำรวจ ถึง ตอนนั้นสิ่งที่เธอต้องเจอนั้นมันโหดร้ายและน่ากลัวกว่ามาก

ไม่ได้การล่ะ เธอไม่สามารถนั่งเฉยได้อีกแล้ว เธอต้องคิดหาวิธี

เกาะนั้นมันไม่ได้ไกลมาก แต่ก็ต้องใช้เวลา เสี่ยวเหยียนซบอก ของหานซึ่งเพราะความอาย แต่สุดท้ายเธอก็ง่วง ดังนั้นเธอเลย หลับอยู่ในอ้อมกอดของเขา

รอเธอตื่น ก็ถึงที่หมายพอดี

ทุกคนถอดเสื้อชูชีพออก

บรรยากาศบนเกาะนั้นดีมาก ก่อนจะขึ้นเรือก็ได้ให้พวกเธอ รองเท้าที่เหมือนกัน แถมบนเกาะยังติดกล้องอีกด้วย ห้ามทิ้งขยะ ลงบนพื้น และห้ามเก็บเปลือกหอยจากหาดทรายกลับมาด้วย

มันเป็นกฎปกติที่ควรจะทำ เพื่อให้เกาะเล็กๆ แห่งนี้ได้คง ความธรรมชาติเอาไว้

เมื่อขึ้นไปบนเกาะ เสี่ยวเหยียนคิดว่าอากาศที่นี่ไม่เหมือนกัน เลย บนเกาะนั้นมีแขกอยู่มาก แต่ก็ถูกกำหนดกฎเกณฑ์เอาไว้เป็นอย่างดี

พนักงานยืนต้องรับและแนะนำอยู่ทางฝั่งหนึ่ง

“เกาะนี้มีบ้านพักตากอากาศ โดยเฉพาะ ทุกๆ วันมีการกำหนด จํานวนผู้ให้บริการ ดังนั้นเลยต้องมีการจองล่วงหน้าเอาไว้ก่อน รอบนอกนี้สามารถเดินชมได้ตามสบาย จะมีการกำหนดเวลา ของกิจกรรม แต่สามารถเลือกได้ว่าอยากจะเข้าร่วมหรือไม่

เสี่ยวเหยียนฟังไปพลางพยักหน้า เพราะยังมีเวลาอีกมาก ดัง นั้นพนักงานเลยพาพวกเขาขึ้นรถไปเยี่ยมชมเกาะรอบหนึ่งก่อน

“รถขับวนรอบเกาะวันละหลายรอบ จ่ายเงินก็ขึ้นรถได้เลย ถ้าเกิดไม่มีเศษเงินก็สามารถทำบัตรชั่วคราวได้ ก็สามารถขึ้นลง รถได้ตามสบาย

วนรอบเกาะ เพื่อให้คุ้นชินกับสถานที่ จากนั้นพนักงานก็ส่ง พวกเธอไปที่บ้านพักตากอากาศ

“บริษัทของพวกเราเตรียมห้องพักริมทะเลเอาไว้ให้ทั้งสอง ท่านแล้ว ถ้าเกิดว่าคุณนายหานไม่พอใจตรงไหนก็สามารถโทร มาเปลี่ยนห้องกับพนักงานของพวกเราได้เลยทันที

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาปริบๆ เมื่อคิดถึงห้องในโรงแรมที่เคย อยู่ก่อนหน้านี้ พวกเธอมาที่ตรงนี้แล้ว สิ่งของทางฝั่งนั้นจะทำ อย่างไรล่ะ?

เสี่ยวเหยียนเลยจะถามสิ่งที่สงสัยออกไป

พนักงานยิ้มเบาๆ พลางอธิบาย : “คุณนายหานวางใจเถอะห้องของโรงแรมฝั่งนั้นเตรียมเอาไว้ให้พวกคุณเป็นพิเศษ ก่อนที่ ทริปนี้จะจบลง สามารถใช้ห้องทั้งหมดได้เลย ตรงจุดนี้วางใจได้ เลย”

อ๋อ งั้นก็ดี

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าตอบอย่างดีใจ

จากนั้นตอนที่พนักงานไม่เห็น เสี่ยวเหยียนก็เข้าไปเกาะแขน ของหานซิงก่อนจะพูดว่า “คือ….นี่เป็นเกาะเล็กๆ มันจะมี ห้องว่างไหมนะ? ”

เมื่อได้ฟังดังนั้น หานซึ่งก็นิ่งไป หลังจากนั้นเขาก็ก้มหน้ามอง เธอ พลางมีรอบยิ้มเบาๆ ที่มุมปาก “ห้องที่ว่างเหรอ?

“ใช่” เสี่ยวเหยียนกระพริบตา ก่อนจะพูดต่อ : “ก่อนหน้านี้ คุณแอบไปเปิดห้องของตัวเองใช่ไหม ไม่อยากนอนกับฉันเห รอ? ดังนั้นเลย…….

การก้าวเท้าของหานซิงนั้นหยุดลง เธอเอียงคอ ด้วยท่าทีสงสัยในแววตา น่าจะเป็นแบบนั้นนะ

“ดังนั้นอะไร? คืนที่สองพวกเราก็นอนด้วยกันไม่ใช่เหรอ? ”

เสี่ยวเหยียน :

“แต่….” เสี่ยวเหยียนกัดปากของตัวเอง ด้วยสีหน้าลังเล “นั้นมันไม่มีทางเลือก ถ้าเกิดมีทางเลือก คุณคงจะไม่ไปเปิดห้องอีกใช่ไหม?

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็เริ่มมีความคิดมากมายในหัว

ทำไมหานชิงถึงไม่อยากนอนห้องเดียวกับเธอ ถึงมานอนด้วยกัน เขาก็คงไม่ทำอะไรตัวเอง แต่……..

ระหว่างที่คิดอยู่นั้น หัวก็เกิดเจ็บขึ้นมา

เสี่ยวเหยียนหายใจเบาๆ ก่อนจะมีสติกลับมา พลางมองหาน ชิงด้วยความอิดออดเล็กน้อย

“ทำไมจู่ๆ คุณมาที่ฉันล่ะ?”

“ไมคุณ จะปล่อยให้คุณพูดอะไรมั่วๆ ต่อไปเหรอ? ยัยโง่ คุณเป็นผู้หญิง แต่ฉันเป็นผู้ชาย มานอนห้องเดียวกันแบบนั้น คน ที่จะเสียหายก็คือคุณ

อะไร?

ที่แท้เขาก็คิดแบบนี้นี่เอง คิดว่าคนที่จะเสียเปรียบก็คือตัวเอง ดังนั้นเลยไม่ยอมนอนห้องเดียวกับเธองั้นเหรอ?

“แต่ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะ! ” เสี่ยวเหยียนส่ายหัว ก่อนจะ คล้องมือของเขาแน่นขึ้นอีก “พวกเรามาเที่ยวในฐานะสามี ภรรยานะ ถ้าเกิดว่าให้คนอื่นรู้ว่าเราไม่ได้นอนห้องเดียวกัน มัน

ยังไม่ทันจะพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล
“ซี อันที่จริงฉันหมายความว่า…….

“ไม่ต้องอธิบาย” หานซึ่งยิ้มเบาๆ พลางมองเธอ “ถ้าจะให้ พูดให้ถูก คุณอยากจะนอนห้องเดียวกับฉัน ก็พูดมาตรงๆ เถอะ

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ! ” เสี่ยวเหยียนปฏิเสธเสียงแข็ง: “ฉัน เพียงแค่กังวลว่าพนักงานจะเข้าใจผิด ไม่ใช่ว่าฉันคิดแบบนั้นซะ หน่อย…….

“โอเค” หานซิงประคองหัวของเธอ ก่อนจะเข้ามาในทันใด “ฉันคิดแบบนั้นเอง ทั้งหมดฉันเป็นคนคิดเอง โอเคไหม? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ