บทที่ 857 คืนนี้ไม่กลับไป

หลังจากที่เข้าไปในห้องน้ำแล้ว หานมอก็ได้ยืนติดประตูไว้ ยื่น มือมากุมหัวใจที่เต้นปังๆว้าวุ่นของตัวเองเอาไว้ ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถึงได้มองตัวเองในกระจก

ใบหน้ารูปไข่กับลำคอ รวมทั้งใบหูก็เริ่มแดงขึ้น

เธอเอียงตัวเข้าไปเล็กน้อย และเหล่มองไปยังท้ายทอยของตัว เอง ตรงนั้นได้ถูกเย่ไม่เซ็นตีตราเป็นรอยสีชมพูจางๆไปแล้ว หลายรอย

ตอนแรกที่มองไม่เข้าใจ แต่เมื่อมองอย่างละเอียดแล้วละก็ สี ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเข้มแล้ว

โชคดีที่เป็นฤดูหนาว หากว่าเป็นฤดูร้อน ถ้าเช่นนั้นรอยพวกนี้ เธอจะปกคลุมไว้ยังไง?

หาน จื่อพลางต่อว่าเยโม่เซินใจไป พลางเปิดฝักบัวอาบน้ำไป

รอหลังจากที่อาบจนเสร็จแล้ว หานมู่จื่อถึงได้พบว่าปัญหาที่ จัดการยากปัญหาหนึ่ง เมื่อกี้ตัวเองเพราะว่ารีบเข้ามา ดังนั้น เดิมทีก็ไม่ได้หยิบเสื้อผ้าที่เปลี่ยนเข้ามาด้วย

เสื้อผ้าที่เปลี่ยนก็เปียกไปหมดแล้ว จะเอามาใส่อีกก็เป็นไปไม่ ได้แล้ว

หานคู่จื่อก็ไม่กล้าที่จะให้เยโม่เป็นหยิบเสื้อผ้าให้กับตัวเอง
สุดท้ายทำได้เพียงเอาผ้าขนหนูอาบน้ำจากชั้นวางของแล้วพัน ตัวเองไว้ หลังจากนั้นก็เปิดประตูห้องน้ำออกอย่างเงียบ ๆ เอาหัว มองออกไป

ในห้องที่เงียบสงัด ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว

เย่ไม่เป็นไม่อยู่ในห้อง? พอเหมาะพอดี หาน จื่อโล่งใจไป ฟอดหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้เดินเท้าเปล่าออกมาจากทางด้านใน

เธอก้มลงไปเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเองออก เอาชุดนอน ออกมาจากด้านในเปลี่ยนให้ตัวเอง

หลังจากที่ทำได้อย่างสะดวก หาน จื่อจึงได้ออกจากห้องไป หาเย่ โม่เซิน

ก็เห็นถึงเย่โม่เซินยืนอยู่ตรงระเบียงได้จากที่ไกลๆ บ้านที่นี่มี

ขนาดกว้างขวางกว่าอะพาร์ตเมนต์ขนาดเล็กเดิมที่เธอเช่ามาก

ดังนั้นเสียงของเย่ โม่เซินจึงส่งมาไม่ถึงที่นี่

หานมู่จื่อเดินเข้าไปใกล้ จึงได้ยินเสียงที่ทั้งเย็นชาทั้งเฉียบ

คมของเขา

“อืม คืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน รบกวนลุงหยบอกกับคุณตาของฉัน ด้วย”

“มีเรื่องสำคัญต้องจัดการ”

“ก็อย่างนี้แหละ”

และหานมู่จื่อที่ได้หยุดอยู่ตรงค่าพูดของเขา ก็ได้ซะงักฝีเท้าไว้งุนงงอยู่ตรงที่เดิม

เมื่อกี้เขาพูดในสายโทรศัพท์ว่าเขาไม่กลับบ้าน?? หรือว่าคืนนี้เขาต้องการอยู่ที่นี่?

ชั่วขณะนั้นท่าทีของหาน จื่อก็ได้มีความซับซ้อนขึ้นมาเล็ก น้อย เวลานี้ตรงด้านหลังของเยโม่เซ็นดูเหมือนว่าจะมีดวงตายัง ไงยังงั้น จากนั้นก็ได้หมุนตัวกลับมาทันที

เห็นเธอยืนสวมชุดนอนบางๆอยู่ตรงนั้น ตอนที่เท้าสีขาว ราวกับหิมะคู่หนึ่งได้เหยียบลงบนพื้นเย็น หัวคิ้วของเขาก็ได้ ขมวดขึ้นมาทันที และได้ก้าวเท้าใหญ่ๆเดินเข้าไปตรงๆ

ทำไมใส่น้อยขนาดนี้?”

เสียงที่เย็นชาของเขา ปะปนน้ำเสียงที่มีความไม่พอใจอย่าง มาก ได้โอบเอวเธอเข้ามากอด จิตใต้สำนึกของหาน จื่อได้กอด คอของเขาเอาไว้

ในห้องที่เยือกเย็น เพียงแต่ว่าเธอเพิ่งจะออกมาจากในห้องน้ำ ทั่วทั้งตัวยังอบอุ่น หลังจากที่ถูกเย่ ไม่เป็นอุ้มอยู่ในอ้อมอก หัวคิ้ว ที่สวยงามของหาน จื่อก็ได้ยับย่นขึ้นมาแล้ว

ทั้งตัวของเขาเยือกเย็น เพราะน่าจะยืนอยู่ที่ระเบียงไปครู่หนึ่ง แล้ว

หานมู่จื่อถูกอุ้มกลับไปบนเตียงในห้อง หลังจากนั้นเย่ไม่เป็นก็ หันตัวไปเปิดฮีตเตอร์ กลัวว่าเธอจะหนาว
เมื่อหานมู่จื่อได้สัมผัสกับเตียงก็ได้หดตัวเป็นก้อนหนึ่งทันที จากนั้นก็มองที่เย่ ไม่เซินพร้อมพูด: เมื่อคุณตาของ ของนาย โทรศัพท์เร่งให้นายกลับไปเหรอ?”

เย่ไม่เป็นทำเป็นเธอไม่ได้ยินถึงคำพูดที่ตัวเองพูดเมื่อกี้ แล้ว ได้เม้มริมฝีปากไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ปฏิเสธ “ไม่ใช่”

คำพูดเพิ่งจะตกออกมา เขาก็ยกมือปลดกระดุมเสื้อตัวนอก ของตัวเอง ไม่ช้าก็ได้นำเสื้อตัวนอกถอดลงมาไปแขวนอยู่บนที่ แขวนเสื้อ ทันทีหลังจากนั้นก็ได้ดึงเนคไท

เมื่อเห็นถึงฉากนี้ จิตใต้สำนึกของหาน จื่อก็ได้ถลึงตาโตใส่ คิดไปถึงคำพูดนั้นที่เมื่อกี้เขาพูดอยู่ตรงระเบียง

คืนนี้ไม่กลับไป

งั้น………แบบนี้คืนนี้เขาคือต้องการอยู่ที่นี่แล้ว? ชายโสดหญิงโสดอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง คิดว่าจะไม่ เกิดอะไรขึ้นก็คงยาก

หานมู่จื่อได้กัดริมฝีปากล่างของตัวเองเอาไว้ด้วยความตื่น ตระหนก แต่ว่าตอนนี้เธอเพิ่งจะท้องได้ไม่นาน หากว่าตอนนี้อยู่ ด้วยกันกับเขาละก็ จะต้องมีผลกระทบถึงลูกน้อยในท้องแน่ๆ

แต่เขาก็ไม่ได้ฟื้นคืนความทรงจำ เธอจะต้องไม่พูดความจริง กับเขา

ไม่พูดความจริง แล้วเธอจะปฏิเสธเขายังไง?
ความคิดในหัวของหานมู่จื่อได้บินร่อน และไม่ช้าจึงได้หลุดคำ พูดออกไป: “ดึกมากแล้ว ฉันว่านายก็กลับไปเถอะ ไม่เช่น

พูดไปแล้วครึ่งหนึ่ง สายตาที่ลึกซึ้งของเย่ไม่เป็นก็ได้เคลื่อน ย้ายเข้าไปอยู่บนใบหน้าเธออย่างมั่นคง หลังจากนั้นเขาก็ได้ ก้าวเดินเข้ามาใกล้

จิตใต้สำนึกของหาน จื่อได้กดกลับไป ซึ่งอยู่บนหมอน เย่ไม่ เซินได้ก้มลง มือคู่ได้วางไว้ข้างตัวเธอ

ระยะห่างระหว่างทั้งสองใกล้กันมากจนหานคู่จื่อคิดว่าเขา ต้องการจะจูบลงมา แต่กลับได้ยินเขาพูดอย่างเรียบเฉย: “กลัว อะไร?”

หานมู่จื่อลืมตาอย่างรวดเร็ว พอดีกับลูกตาดำที่เต็มไปด้วย รอยยิ้มคู่นั้นของเย่ โม่เซ็น ตื่นเต้นกลัวจนน้ำเสียงไม่มีความต่อ เนื่องกันแล้ว: “ฉัน………

เย่โม่เซินก้มหัวไปสัมผัสจมูกของเธอ “อยากตื่นเต้น ก็รอฉัน อาบน้ำเสร็จค่อยตื่นเต้น” หานมู่จื่อ

เมื่อพูดจบ เย่โม่เซินก็ยังคงไม่ได้ทำอะไรเธอจริงๆ และได้หยิบ เสื้อผ้าไปอาบน้ำแล้ว

ไม่ช้า ในห้องน้ำก็มีเสียงน้ำซู่ซ่าดังขึ้นแล้ว แม้ว่าบ้านหลังนี้จะใหญ่มาก แต่ถึงอย่างไรเสียนี้ก็คือห้องน้ำของห้องหลักล่ะ เสียงก็ใกล้มาก เสียงของน้ำกระตุ้นการได้ยิน ของหาน จื่ออย่างต่อเนื่อง

เธอคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าเย่ ไม่เซินก็ได้พูดเช่นนั้น ในสาย โทรศัพท์แล้ว ดูแล้วคืนนี้เขาจะต้องอยู่ที่นี่แล้ว

หากว่าไม่สามารถหลบหลีกได้แล้วละก็ งั้นเธอทำได้เพียง

แกล้งนอนแล้ว!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อจึงได้ไถลลงเตียงทันที และได้เขย่ง มือเท้าไปปิดไฟแล้ว ค่อยกลับมาถึงบนเตียงลากผ้าห่มมาปิดไป ถึงส่วนหัว และตัวเองก็ได้หดหัวเข้าไปในมุมแล้ว

หากว่าเป็นเวลาปกติแล้วละก็ ด้วยระดับการง่วงนอนของเธอ เธอจะต้องปิดตาก็สามารถหลับได้ทันทีแล้ว

แต่คืนนี้ก็ไม่รู้ว่าคือยังไง เธอนอนลงมาแล้วได้พบว่าหัวใจตัว

เองเต้นเร็วมาก

นี่คือหลังจากที่เย่ โม่เชินสูญเสียความทรงจำไปแล้ว เป็นครั้ง แรกที่ทั้งสองคนได้ร่วมเตียงเคียงหมอนกัน คิดไม่ถึงว่าเธอจะตื่น เต้นกลัวจน……..นอนไม่หลับแล้ว

ในความมืด หานมู่จื่อได้เปิดดวงตาคู่ที่ไร้ความผิด เหนื่อยใจ จนไม่ไหว

รีบหลับ หลับแล้วอะไรก็ไม่ต้องรู้แล้ว

แต่ว่าเธอยิ่งสะกดจิตใจตัวเองแบบนี้ ในหัวก็กลับยิ่งมีสติมาก

ขึ้น ไม่มีความง่วงเลยแม้แต่น้อย
ก็อยู่ในตอนที่หาน จื่อกลัดกลุ้มจนไม่ไหว ก็ได้ยินเสียงประตู ของห้องนํ้าเปิดออก เธอก็ตกใจจนรับปิดตาไว้แน่น

เย่ไม่เป็นผลักประตูเปิดออก สิ่งที่สะท้อนเข้าสู่สายตากลับคือ ความมืดสนิท เขาได้งุนงงก่อน ทันทีหลังจากนั้นก็มีท่าที่โต้ตอบ เข้ามา ริมฝีปากบางๆ กดแน่นจนเป็นเส้นทำให้เกิดส่วนโค้ง ตื้นๆขึ้นมา

โอ้ว ค่อนข้างฉลาดมาก

เย่ไม่เป็นค่อยๆเช็ดผมด้วยผ้าขนหนู และได้มองไปยังทิศทาง หนึ่งในความมืดอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

หลังจากที่เช็ดผมเกือบจะได้แล้ว เยโม่เซินก็ได้หมุนตัวออกไป จากห้อง ไปยังห้องข้างๆแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู หานมจื่อในความมืดก็ตกใจ หลัง

จากนั้นก็ได้เอาหัวมองออกมาจากในผ้าห่ม

ฮีตเตอร์ในห้องเพียงพอมาก และเมื่อเธอแทบจะหายใจไม่

ออกในผ้าห่ม

คิดไม่ถึงว่าเย่ โม่เซินจะออกไปแล้ว เขาคือตัดสินใจจากไป ชั่วคราว? หรือว่าไปทำอะไรแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลไหน หานมอก็ไม่กล้าลุกขึ้นไปยืนยัน หากว่าเธอเพิ่งลงจากเตียงก็ได้พบเย่ไม่เซินกลับมาแล้ว งั้นไม่ ถูกจับได้แล้วงั้นเหรอ?

หานมู่จื่อได้นอนกลับไปใหม่ เท้าเย็นอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ผ่านไปแล้วครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาที่ ห้องนี้ เธอก็ได้รีบลากผ้าห่มปิดตาแกล้งนอนอีกครั้ง

ปัง

เสียงเคาะประตูดังชัดเจนเป็นพิเศษในสภาพแวดล้อมที่มืด และเงียบ หานมู่จื่อรู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองก็เปลี่ยนเบาลง แล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ