บทที่1089 ฉันจะไม่ทำอะไรเกินตัวอีกแล้ว

เสี่ยวเหยียนสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้น มองหานชิง

“คุณวางใจเถอะ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น และจะ ไม่ไปบอกคนอื่นด้วย

หานชิงจ้องเธออย่างไม่มีซุ้มเสียง

“ที่เธอจะพูด มีแค่นี้เหรอ”

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาปริบๆ แล้วมองหานซึ่งอย่างไม่ค่อย

เข้าใจ ถ้าไม่อย่างนั้นเล่า ? ยังจะให้พูดอะไรอีก เสี่ยวเหยียนครุ่นคิด อย่างละเอียด จู่ๆก็เข้าใจอะไรขึ้นมาได้

หลินชิงหัวสารภาพความในใจกับหานชิง ส่วนหานซิงก็พบตัว ตนของเธอเข้า คิดว่าเธอมาแอบฟัง ดังนั้นเลยคิดว่าพอเธอได้ฟัง แล้วจะรู้สึกมีความหวัง ดังนั้นเลยรั้งเธอเอาไว้ เพื่อให้เธอยืนยัน ว่าต่อไปจะไม่มาตามตอแยเขาอีกใช่ไหม

เขากลัวขนาดนั้นเลยหรือ

ถึงแม้จะตัดสินใจยอมแพ้แล้ว แต่พอได้มาเห็นหานซึ่งเป็น แบบนี้ ในใจของเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกไม่สบอารมณ์มาก

แต่ไม่สบอารมณ์ก็ส่วนไม่สบอารมณ์ สุดท้ายเสี่ยวท้ายก็ยืน“ฉันขอสัญญากับคุณ จะพูดเรื่องในวันเมื่อฉันบังเอิญเดินผ่านเท่านั้น ได้รู้เห็นอะไรทั้งนั้น อีก อย่าง….คุณ

คิ้วของหานชิงขมวดเล็กน้อย นัยน์ตาแฝงไปด้วยอารมณ์ เขา เดินเพียงก้าวเดียวเท่านั้น กลิ่นฮอร์โมนปกคลุมรอบตัวของเสี่ยวเหยียน ที่ เพราะหานเดินเข้ามาเลยทำให้เธอตัวแข็ง

ฉัน

น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชา ภายใต้แสงริมระเบียงทางเดิน

สะท้อนเงาหน้าที่หล่อเหลาของชายงอ่อนๆวาบผ่านดวงตา จับจ้องเธอราวกับกำลังล็อกเป้าหมาย เสี่ยวเหยียนสบตากับเขาอยู่ครู่ใหญ่ ราวกับมีเสี้ยววินาทีหนึ่ง

พบอารมณ์ต่างออกไปในแววตาเขา

แต่นาน เธอรีบก้มหน้าหลบตาอีกตัวเองด้วยความประหม่า

“คุณกังวลฉันตามตอแยคุณไม่ใช่เหรอ

เธอคงจะมองผิดไป และอาจจะเป็นแค่ภาพมายา …..เธอไปเห็นความรู้สึกอบอุ่นแววตาของหานซึ่งได้อย่างไร อีกอย่าง……..

เรื่องอื่นๆ เสี่ยวเหยียนไม่กล้าจะคิดลึกไปกว่านั้นแล้ว ยังไงมันก็เป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน อย่าทำอะไรเกินตัวอีกเลย

“คุณวางใจเถอะ ฉันจำสิ่งที่คุณพูดกับฉันก่อนหน้านี้ได้หมด ฉันเคยชอบคุณ แล้วก็เคยทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองไว้ที่ใต้เท้าเพื่อ คุณด้วย……

แววตาของหาน งแข็งที่อไป เด็กสาวที่ก้มหน้าพูดอยู่ตรงหน้า

ดูท่าทางหดหูมาก เขายื่นมือออกไปอย่างไม่รู้ตัว แล้วเอื้อมไป ทางด้านหลังของศีรษะเธอ “แต่ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว ฉันจะไม่ตอแยคุณอีก และจะไม่ชอบ

คุณอีกแล้ว”

คำว่าจะไม่ชอบคุณอีกทำให้มือของหานชิงชะงักอยู่กลาง อากาศ ไม่ได้เดินหน้าไปอีก เขาเม้มริมฝีปากแน่น แล้วขมวดคิ้ว มองไปที่เธอ

เสี่ยวเหยียนยังคงก้มหน้าเหมือนเดิม หลับตาแล้วสูดหายใจ เข้าลึก แล้วพ่นคำพูดทั้งหมดออกมา

“ในเมื่อฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ชอบคุณอีก ต่อไปฉันก็จะไม่มี ทางตอแยคุณอีกแล้ว ดังนั้นเรื่องที่คุณกังวลจะไม่มีทางเกิดขึ้น เด็ดขาด ที่คุณรั้งฉันเอาไว้ ก็เพื่ออยากได้ยินฉันพูดเรื่องพวกนี้ สินะ ตอนนี้ฉันพูดจบแล้ว ฉันก็…….ไปได้แล้วใช่ไหม”
พูดจบ เสี่ยวเหยียน แอบถอนหายใจทีหนึ่ง ตอนที่ไม่มองเขาเธอก็พูดได้หมดทุกอย่างจริงๆ ถ้าเธอมองตา เขาขณะพูด เธอคงไม่มีทางพูดได้ราบรื่นแบบนี้แน่

ตอนที่เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง สีหน้าหานซึ่งก็กลับ ไปเย็นชาเหมือนเดิมแล้ว มือก็เก็บกลับไปแล้วด้วย

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครูราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ในเมื่อสาวน้อยก็พูดแบบนั้นแล้ว เขายังจะมีอะไรต้องพูดอีก

เสี่ยวเหยียนเตรียมจะเดินจากไป แต่เขาไม่ยอมตอบรับ ดังนั้น เธอก็เลยไม่กล้าไป พอดีกับที่ตอนนั้นมีคนเดินมาเข้าห้องน้ำพอดี หญิงสาวสองสามคนเดินมาด้วยกัน พร้อมกับเสียงหัวเราะพูดคุย

เมื่อได้ยินเสียง สีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนไปทันที หาน ชิงยังไม่ทันได้เปิดปากพูดอีกครั้ง ก็ทิ้งคำว่าฉันขอตัวก่อนได้ค่ หนึ่ง จากนั้นก็เดินไปอีกทางอย่างรีบร้อนทันที

ฝีเท้าลุกลี้ลุกลน ราบกับกลัวว่าจะถูกใครมาเห็นเข้าว่าเธอ กําลังอยู่กับเขา

หานซึ่งทอดมองไปทางแผ่นหลังของสาวน้อยที่จากไป เป็น นานก่อนจะถอนสายตากลับมา

ตอนที่กลับเข้าไปในงานเลี้ยง เสี่ยวเหยียนก็หายใจหอบ แล้ว ยังรู้สึกผิดมากกว่าเดิม เธอรินน้ำผลไม้ให้ตัวเองแก้วหนึ่ง จากนั้นก็หลบไปอยู่ในซอกมุม

เพิ่งจะดื่มไปแค่คำเดียว หลินชิงหัวก็เดินเข้ามาหา

ตอนที่เธอมาทักทายเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนก็ตกใจยกใหญ่ จนเกือบจะพ่นน้ำผลไม้ในปากออกมา แต่ก็ฝืนกลืนลงไป เลย สําลักออกมา จากนั้นก็ได้อยู่หลายที

“แค่ก แค่ก

หลินชิงหัวหัวเราะพร้อมกับยื่นกระดาษทิชชูสองแผ่นมาให้เธอ

เสี่ยวเหยียนรับมาเช็ดมุมปาก ไอจนน้ำตาไหลออกมา เลยซับ น้ำตาที่หางตาด้วย จนเริ่มดีขึ้นเสี่ยวเหยียนเลยหันกลับไป ขอบคุณเธอ

หลินชิงหัวยิ้มอย่างแฝงความนัย แล้วมองไปที่เธอ

“คุณ คุณจ้องฉันทำไม

เสี่ยวเหยียนถูกสายตาของเธอจ้องจนรู้สึกขนหัวลุก อาจเป็น เพราะเมื่อคู่ได้เห็นฉากสารภาพรักของชาวบ้านเขามา ก็เลยหลบ สายตาอย่างรู้สึกผิด ไม่กล้าสบตากับหลินชิงหัว

“ฉันจ้องเธอ ที่เก็บซ่อนไว้มิดชิดมากยังไงล่ะ”

เสี่ยวเหยียน ” ? ? ?”

เก็บซ่อนมิดชิด ? หมายความว่าอย่างไร ?

เธอมองหลินชิงหัวด้วยสีหน้ามึนงง ใบหน้าเต็มไปด้วยคำว่า เกิดอะไรขึ้น เธอช่วยพูดให้มันชัดเจนหน่อยได้ไหม
หลินชิงหัวเริ่มขยับเบียดเข้ามา แล้วพูดเสียงเบาว่า

“อยู่ด้วยกันกับหานชิง ทําไมถึงไม่พูดอะไรเลย นี่ยังไม่เรียกว่า เก็บซ่อนไว้มิดชิดอีกเหรอ”

เสี่ยวเหยียนพึ่งจะไอจนคันคอ กำลังเตรียมจะดื่มน้ำผลไม้อีก คำเพื่อให้ลำคอตัวเองไหลลื่นขึ้น คิดไม่ถึงว่าหลินชิงหัวจะพูดคำ นี้ออกมา ทําเอาเธอตกใจจนพ่นน้ำผลไม้ออกมา

พรวด——

หลินชิงหวรีบเบี่ยงตัวหลบ จากนั้นก็หันไปมองเธออย่างหน่าย

“เธอช่วยใจเย็นหน่อยได้ไหม

ขอโทษที” เสี่ยวเหยียนเลิกลัก หน้าแดงจัด เธอตื่น ตระหนกมากจริงๆ เมื่อเทียบกับคนที่งดงามและสูงส่งอย่างหลิน ซิงหัวแล้ว ตัวเองก็ดูหยาบกระด้างเหมือนคราบฝุ่นเท่านั้น แล้วก็รู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาทันที

“เอาเถอะ ฉันไม่ได้คิดจะโทษเธอหรอก ฉันก็แค่หวังว่าเธอ อย่าได้ตกใจเกินเหตุแบบนั้นอีก ยังไงฉันก็กำลังคุยกับเธออยู่ ถ้า เธอเอาแต่พ่นออกมาแบบนี้ น้ำผลไม้ในงานเลี้ยงจะต้องไม่พอ แน่ๆ…กลับเข้าเรื่องกันดีกว่า รีบบอกฉันมาเลยนะว่าพวกเธอ อยู่ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว

เสี่ยวเหยียนหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเตรียมจะเช็ดคราบที่ทำ เลอะ กว่าจะเก็บหมด เธอก็ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดขึ้น
“คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้อยู่กับเขา

คงเป็นเพราะว่าตัวเองแอบฟังพวกเขาคุยกัน จากนั้นก็ถูกหาน

ชิงรั้งตัวเอาไว้อีก เลยทําให้หลินชิงหัวเข้าใจผิดสินะ “เข้าใจผิด ?” หลินชิงหัวทําสีหน้าประหลาดใจ ขมวดคิ้ว “พวกเธอไม่ใช่แฟนกันเหรอ เธอคงไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม”

เสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าดาราดังทำไมถึงได้ชอบ ซุบซิบนินทาขนาดนี้ แต่ก็ทำได้แค่ส่ายหน้าอย่างจริงจังเท่านั้น

“ฉันโกหกคุณแล้วจะได้อะไรขึ้นมา ฉันที่ต้องแปลก ใจ…….ปกติคุณเป็นนักแสดงไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้……. ไปชอบ หานชิงได้ คำสุดท้ายนั้นเสี่ยวเหยียนไม่กล้าพูดออกไป ใบหน้า แดงระเรื่อ

หลินชิงหัวเห็นท่าทางของเธอ อดไม่ได้ที่จะบีบแก้มแดงๆขอบ เธอทีหนึ่ง “อยากถามอะไรก็ถามสิ จะตื่นเต้นไปทำไม ยังไงพวก เราก็รู้จักกันมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว

บีบเสร็จ หลินชิงหัวก็ยิ้มออกมา แล้วพูดอธิบายเสียงเบา

“เธอคิดว่าฉันชอบเขาใช่ไหม”

เสี่ยวเหยียนขยับริมฝีปาก “แล้วไม่ใช่เหรอ” ถ้าไม่ได้ชอบ แล้วทำไมถึงไปสารภาพกับเขา ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ