บทที่717 หลบหนี

สายฟ้าดูเหมือนจะกลืนไปครึ่งฟ้า คนที่นอนอยู่บนเตียงเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องขึ้นก็เลิกผ้าห่มลุก ขึ้นนั่งทันที

ไฟในห้องถูกปิดไปหมดแล้ว ดูเหมือนจะเห็นร่างหนึ่งลุกขึ้น จากเตียงแล้วก็เดินออกไปในความมืดมิด เมื่อเดินไปถึงประตู คลําอยู่ชั่วครู่ ท้ายสุดก็เปิดประตูออก

ไฟทางเดินทําให้ภายในห้องสว่างขึ้น ในเวลาเดียวกันก็สว่าง จนเห็นเป็นใบหน้าที่เครื่องสำอางแต่กลับดูเปล่งประกายของหา นมจื่อ

เพียงแค่เธอก้าวเท้าออกไปด้านนอก ก็มีชายสองคนขวางไว้ที่ ด้านหน้าของหาน จื่อ

“คุณหาน!

หานมู่จื่อมองหน้าชายทั้งสองอย่างแปลกใจ ริมฝีปากขาวซีด ขยับ: “พวกนาย…..

ด้านนอกไม่ปลอดภัย ประธานหานจึงสั่งให้พวกผมมาคอย เฝ้าด้านหน้าห้องของคุณปู่จื่อเพื่อคอยปกป้องครับ

ปกป้องอย่างนั้นเหรอ?
หาหมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มแววเย้ยขึ้น: “ปกป้องหรือคอย จับตามองฉันกันแน่? ”

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของชายทั้งสองแปรเปลี่ยนเป็นลังเล หัน มองหน้ากันก่อนที่คนการจับตามองก็คือการปกป้องคุ้มครอง

การมาจับตามองเธอ ไม่ให้เธอออกไปด้านนอกที่ตอนนี้พายุ เข้าฝนตกกระหน่ำแบบนี้ ถ้าหากเธอออกไปตอนนี้หล่ะก็จะต้อง บาดเจ็บแน่นอน แต่ว่า…..

หานคู่จื่อกัดริมฝีปากของตัวเองก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็น ชา “ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ตอนนี้ต้องให้ฉันไป ฉันมี เรื่องต้องออกไปทํา”

ชายหนุ่มทั้งสอง: ”

“ขอโทษนะครับคุณมู่จื่อ ประธานหานได้สั่งกำชับให้พวกผม เอาไว้แล้วว่า ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น คุณต้องอยู่ในที่พักของคุณไม่ ให้ออกไปไหน

“ถ้าฉันจําเป็นต้องออกไปหล่ะ? ”

“บอกเหตุผลครับ คุณมู่จื่อ ด้านนอกมีดมาก ทั้งยังฝนตกหนัก ถ้าหากคุณออกไป จะต้องมองไม่เห็นทางแน่ๆ ”

สิ่งที่ชายคนนั้นพูดทำเอาหัวใจของท่านจื่อจมดิ่ง เส้นทางมันยากจะเดินทางอย่างนั้นเหรอ?
“ถอยออกไป! ” จู่ๆหานอก็ยกมือขึ้นผลักชายตรงหน้าให้ ถอยออกไป ทำให้พวกเขาถึงกับผงะไป จากนั้นก็เดินออกไป

“คุณมู่จื่อ! ”

เมื่อทั้งสองได้สติ ก็สาวเท้าตามไปขวางเธอเอาไว้

“คุณปู่จื่อ อย่าทำให้พวกผมลำบากใจเลยครับ มันเป็นคำสั่ง ของประธานทานจริงๆ ด้านนอกตอนนี้พายุฝนแรงมาก ถ้าหาก คุณออกไปตอนนี้จะเดินทางลำบากนะครับ

“ไม่ใช่เรื่องของนาย ปล่อยฉัน”

มือของเธอถูกพวกเขาจับเอาไว้ หาน จื่อที่คิดอยากจะเดิน ก็ ไปไม่ได้ เธอโกรธจนหน้าซีด เหยียบเข้าไปที่หลังเท้าของชายคน นั้น

เมื่อถูกเหยียบเข้าที่เท้าชายคนนั้นก็ร้องออกมา แต่ก็ไม่กล้า ปล่อยทานมอไป ทั้งยังเงยหน้าขึ้นบอกเพื่อนอีกคน “รีบไปบอก นายหานว่าคุณจื่อตื่นแล้ว

อีกคนพยักหน้า แล้วก็หันตัวหายไปอย่างรวดเร็ว

หาน จื่อไม่ต่อต้านขัดขืนอีก “ปล่อยฉัน ฉันแค่ให้มาคอยดู ฉัน ไม่ใช่บอกให้มามัดมือมัดเท้าฉันไม่ใช่หรือไง ตอนนี้ที่จับมือ ฉันอยู่ คือจะยังไง? คิดจะไม่ให้เกียรติฉันอย่างนั้นเหรอ?

ชายหนุ่ม “.……………….

ให้สิบกล้า เขาก็ไม่กล้าจะล่วงเกินเธอหรอก
หานถือเป็นถึงน้องสาวแก้วตาดวงใจของหานซึ่งประธาน บริษัทตระกูลหาน อีกทั้งยังเป็นคุณนายน้อยของบริษัทตระกูลเข้ ถึงแม้งานแต่งงาน…จะเกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อยก็ตามที

แต่หากหาเย่ ไม่เป็นพบ เธอก็จะอยู่ในตำแหน่งที่เกินจะอาจ เอื้อม

เมื่อเห็นใบหน้าของเขาในตอนนี้ หานมอก็พูดขึ้นอีก “ยังไม่ ปล่อยฉันอีก”

ชายหนุ่มยังคงอยู่ในอาการลังเล

“ไม่ให้เกียรติกันเลย”

หานมู่จื่อไม่คิดว่าชายหนุ่มจะหยัดยืนได้ขนาดนี้ จึงตะโกน ออกไปว่าไม่ให้เกียรติ แน่นอนหล่ะเมื่ออีกฝ่ายได้ยินก็ปล่อยมือ ของเธอทันที

เมื่อได้รับอิสรภาพแล้ว หานเจอก็หันหลังวิ่งออกไปทันที ชาย หนุ่มเมื่อได้สติก็รีบกวดไล่ตามเธอทันที

หาน จื่อหันหลังวิ่ง เธอวิ่งอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงหน้าลิฟต์ พอดีลิฟต์เปิดอยู่เพียงครึ่งหนึ่ง เธอไม่คิดใดๆ ทั้งนั้นรีบวิ่งเข้า ลิฟต์ไปอย่างรวดเร็ว

ปัง!

เมื่อเข้าไปในลิฟต์แล้วไม่นานลิฟต์ก็ปิด

ชายหนุ่มที่ตามมานั้นกดปุ่มเปิดอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นเมื่อไม่สามารถทำอะไรได้ สายตาก็มองไปยังลิฟต์ที่ลงไปแล้ว เขาทำได้ เพียงฮัมเย็นๆ ก่อนลงบันไดที่อยู่ข้างๆ

หาน จื่อพอจะเดาออกว่าอีกฝ่ายจะต้องลงบันไดตามตนมา ดังนั้นเมื่อลิฟต์มาหยุดที่ชั้น1 เธอก็ไม่มีความลังเลใดๆ รีบตรง ออกไปยังโถงของโรงแรมทันที โดยไม่สนใจสายตาวิพากษ์ วิจารณ์อย่างประหลาดใจของคนอื่นๆ ที่มองเธอวิ่งตรงดิ่งไปยัง พายุฝน

เมื่อเม็ดฝนก้อนใหญ่สัมผัสร่างกาย เธอก็รู้สึกเย็นวาบไปถึง

กระดูก

เห็นได้ชัดว่านี่เพิ่งจะเข้าหน้าหนาว แต่ความรู้สึกแบบนี้นี่ มัน…..กลับเหมือนอยู่ในช่วงฤดูหนาวอันเย็นยะเยือกอย่างไร อย่างนั้น แต่ความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่อาจจะขวางกั้นเธอให้เดินต่อ ไปข้างหน้าได้

เธอคิดเพียงอยากจะไปที่หาด เฝ้ารอ รอให้เขากลับมา

หานซึ่งเมื่อรู้ข่าวก็เข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ผลคือพอมาถึงที่ชั้น แรกก็เห็นเพียงอีกคน ในขณะที่อีกคนหนึ่งหายไป

“ไปไหนแล้วหล่ะ?”

“ขอโทษครับประธานหาน ผมไม่อาจจะขวางคุณจื่อเอาไว้ได้ เธอเข้าไปในลิฟต์ เมื่อผมกวดตามมาข้างล่างก็ตามไปทันเธอ แล้ว

ชูจิ๋วเองก็ถูกปลุกด้วยเสียงดัง ในตอนที่มานั้นหัวของเธอยังกระเซอะกระเซิงอยู่เลยแต่ชุดนั้นก็เห็นได้ชัดว่าเปลี่ยนเสร็จ เรียบร้อย

“เกิดอะไรขึ้น? คุณมู่จื่อหล่ะ? ”

ชายคนนั้นรายงานอีกครั้ง สายตาของซูจิ๋วเปลี่ยนไป จากนั้นก็ มองไปที่หานชิง รีบพูดขึ้น: “พวกนายไปดูห้องกล้องชั้นล่างของ โรงแรมถามด้วยว่าคุณจื่อไปที่ไหน จากนั้นก็ออกไปตามหา อย่าลืมพกไฟฉายไปด้วยข้างนอกมืดมาก

การกระทําของซูจีวรวดเร็วคล่องแคล่ว ให้คนเตรียมไฟฉาย และร่มเสร็จแล้ว ก็ออกไปตามหา

กมากแล้วและฝนก็ตกหนักมา

หาน จื่อวิ่งมาถึงข้างทาง ก็เห็นแท็กซี่ เธอจึงยกมือขึ้นโบก

แต่แท็กซี่ก็ไม่สนใจเธอ ขับเลยผ่านไป

เธอคิด ว่าสภาพเธอมันดูกระเซอะกระเซิง ดวงกลัวว่าเธอจะ ไม่มีเงินจ่ายเลยไม่ให้เธอขึ้นรถ

อีกอย่าง ทั้งตัวเธอก็เปียกโชกไปน้ำฝน คงกลัวว่าเธอจะทำรถ

เขาเลอะ

แต่หานจ๋อก็ไม่ย่อท้อ เธอรู้อยู่แล้วว่าสถานที่นั้นมันไกลมาก เธอเดินไปไม่ถึง ดังนั้นจึงจะหารถไป

รอจนไม่รู้ว่านานสักเท่าไหร่ได้ ท้ายสุดก็มีรถมา เธอโบกมือไม่หยุด หวังว่ารถจะหยุดให้เธอ
ครั้งนี้รถหยุดลง คุณลุงด้านในรถเงยหน้าขึ้นมองเธอ

“จะลากรถเหรอ? ”

เขาพูดในภาษาของเขา ซึ่งหานจื่อฟังไม่เข้าใจ ทำได้เพียง พูดภาษาอังกฤษออกไปเพื่อบอกว่าเธอจะไปที่ไหน แล้วถามว่า เขาพาเธอไปได้ไหม

เดิมทีคิดว่าคุณลุงจะฟังเธอไม่เข้าใจ ใครจะรู้ว่าจู่ๆ คุณลุงก็ ยิ้มขึ้นมา แล้วใช้ภาษาอังกฤษคุยกับเธออย่างแคล่วคล่อง จาก นั้นก็ให้เธอขึ้นรถอย่างกระตือรือร้น เพราะต่อไปก็คงจะแข็งแล้ว

หานคู่จื่อพยักหน้าอย่างปลื้มใจ พอขึ้นรถแล้ว ก็ทำให้รถของ คุณลุงเปียกเธอก็รีบขอโทษขอโพย มันน่าอับอายเสียจริง

คุณลุงก็บอกว่าไม่เป็นไร บอกว่าตัวเองกำลังทำในเรื่องที่ดี รถ เปียกแค่เช็ดก็หายแล้ว หาน จื่อยกยอการใช้ภาษาอังกฤษที่ดี ของลุง เขาก็ดูปลาบปลื้ม เพราะลูกชายของเขาเป็นคนสอนเขา พูด

เสร็จแล้วเมื่อเขาได้สติ ก็จึงถามเธอ

“คุณจะไปที่XXทำไมเหรอ? ตามที่ฉันรู้ มันไม่ใช่ที่ที่ดีเสียเท่า ไหร่”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ