บทที่1082 มีสิ่งที่ปรารถนา

ตอนที่ทั้งสองคนเดินออกมา เซียวซูก็รออยู่ด้านนอกแล้ว เห็นทั้ง สองคนเดินออกมา ก็เดินเข้าไปยื่นน้ำดื่มให้

“คุณนายน้อย เป็นยังไงบ้างครับ

หานอยิ้มแล้วพยักหน้า แต่ก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้อย่าง รวดเร็ว เลยหันไปมองเสี่ยวเหยียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่หนึ่ง และเซียว ซูก็เข้าใจได้ทันที

“พวกเธออย่ามองฉันสิ ยังไงฉันก็แค่ขอไปเรื่อยเปื่อย อีกอย่าง เมื่อฉันก็ไม่ระวังทำไม่เซียมซีหล่นกระจาย อาจจะทำให้ พระพุทธเจ้าโกรธเข้าก็ได้” น้ำเสียงเสี่ยวเหยียนเศร้าสร้อย ฟัง แล้วรู้ได้เลยว่าเธอกำลังหดหูมาก

เธอก้มหน้า ไม่มีท่าทางโกรธเคืองหรือไม่พอใจใดๆเลย

เซียวซูรู้สึกว่า ถ้าเธอเป็นสัตว์ตัวหนึ่ง ตอนนี้ใบหูทั้งสองข้าง คงลู่ลง เพียงแค่คิดก็ทำให้รู้สึกเห็นภาพ เซียวซูแทบจะรู้สึกได้ เลยว่าตัวเองยื่นมือไปดึงใบหูคู่นั้น

แน่นอนว่าในความเป็นจริงนั้น เขาไม่มีใบหูที่สามารถดึงได้ แต่ว่า……เขากลับอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไป มือใหญ่วางลง

บนศีรษะของเสี่ยวเหยียนเบาๆ

“แค่เซียมซีครั้งเดียวยังทำให้เธอจิตตกขนาดนี้ได้ เรื่องที่ยังไม่รู้ ถ้าเธอไม่ลองพยายามดูแล้วจะสำเร็จได้ยังไง

เสี่ยวเหยียนกําลังจะถลึงตาใส่เขา แต่สายตากลับเหลือบไป เห็นใบสีชมพูในกระเป๋าเสื้อเขาเสียก่อน เธอยื่นมือออกไปถึง ทันทีโดยสัญชาตญาณ

ใบเซียมซีของเซียวซูก็เลยถูกเธอคว้าไปอยู่ในมือทั้งอย่างนั้น

“หา นี่นายก็ไปเสี่ยงมาด้วยเหรอ”

หาน จื่อที่อยู่ข้างๆ

รู้สึกเหมือนค้นพบเรื่องที่ไม่สมควรเข้าแล้ว

ก่อนจะเข้าไป เซียวซูทำท่าเหมือนตัวเองไม่อยากเข้าไปแท้ๆ คิดไม่ถึงว่าเขาจะแอบ……

เมื่อถูกเผยไต๋ เซียวซูก็รู้สึกเลิ่กลั่กเล็กน้อย แล้วก็แอบเหงื่อตก ด้วย

แต่สถานการณ์ตอนนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้แล้ว

เขาเลยทําได้แค่พยักหน้ายอมรับ “ใช่ เดิมทีฉันไม่ได้อยาก เข้าไป แต่ว่ารออยู่ด้านนอกก็เบื่อๆ ดังนั้น………นก็เลยเข้าไป เสี่ยงมา ใบหนึ่ง”

เสี่ยวเหยียนไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด แล้วเปิดใบเซียมซีของเขา ออกมาดูแล้ว

ตอนที่เห็นใบเซียมซีของเขาเป็นมหาซวยเหมือนตัวเอง ก็มี รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าทันที
“ฉันก็ว่า ทำไมจู่ๆ นายถึงมาปลอบฉัน คิดว่าตอนที่นายกำลัง ปลอบใจฉัน ในขณะเดียวกันก็ปลอบใจตัวเองด้วยสินะ ได้มหา ซวยเหมือนกับฉันแบบนี้ ฉันว่านะเซียวซู นายขอเรื่องอะไรกันแน่ เหรอ”

เซียวซูจ้องมองเธอ ไม่พูดอะไร

“มหาซวย พระสูงอายุคนนั้นบอกนายว่ายังไงเหรอ ดีชั่วอยู่ที่ ตัวทำ มนุษย์นั้นกำหนดชะตาฟ้าลิขิตได้ใช่ไหม

เสี่ยวเหยียนพูดพร้อมเงยหน้าขึ้น แต่กลับสบเข้ากับสายตา ของเซียวซู แววตานั้นลุ่มลึก แผดเผาใบหน้าเธอราวกับเปลว เพลิง

ใจของเสี่ยวเหยียนกระตุกวูบ นี่เซียว……..

เธอสับสนอยากจะเข้าไปหาหาน จื่อที่อยู่ข้างๆ แต่หานจื่อก็เหมือนจะรับรู้ว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เลย หลบไปดื่มน้ำอยู่อีกทางก่อนแล้ว

“ฉันขออะไร เธอน่าจะรู้ดีนะ”

ในขณะที่หัวใจของเสี่ยวเหยียนเต้นรัวอย่างคลุ้มคลั่ง เซียวซู เปิดปากพูดขึ้นเรียบๆ

“เธอขอเรื่องอะไร ฉันก็รู้ดี แต่ก็เห็นได้ชัด ว่าเซียมซีที่พวกเรา ได้ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างใจ ดูท่า…..สภาพแบบนี้คงจะดำเนิน ต่อไปอีกสักระยะสินะ แต่ว่าฉันเชื่อ ขอแค่ฉันพยายามอีกสักนิด เธอก็คงจะกลายเป็นของฉัน
เธอเป็นของฉัน………

เธอเป็นของฉัน……

เสี่ยวเหยียนกะพริบตาปริบๆ พร้อมกับก้าวถอยหลัง จากนั้น เธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เลยยัดใบเซียมซีใส่อกของเซียวซู แล้ว พูดอย่างแตกตื่นว่า

“ใครจะเหมือนนายที่นายสมองมีแต่เรื่องแบบนั้นกัน สิ่งที่ฉัน ขอไม่ใช่เรื่องเดียวกับนายสักหน่อย ส่วนฉันจะขอเรื่องอะไร ฉันก็ ไม่มีทางบอกนายหรอก! ”

พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็วิ่งหนีทันที

เซียวซูมองส่งเธอที่วิ่งหนีไปพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

หาน จื่อกำลังดื่มน้ำ ตอนที่เสี่ยวเหยียนวิ่งมาถึงข้างตัวเธอ ในสายตาเธอก็มีแววขบขัน จากนั้นเธอก็ได้ยินเสี่ยวเหยียนเริ่ม บ่นให้เธอฟัง

“มู่จื่อ พวกเรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม

“ใช่สิ ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ”

“แล้วทําไมตอนที่เพื่อนกำลังลำบาก เธอถึงทิ้งฉันล่ะ แล้วยัง มานั่งดื่มน้ำอย่างสบายใจคนเดียวอยู่ตรงนี้อีก เธอมันไร้น้ำใจ ที่สุด”

“เพื่อนกำลังลำบาก ?” หานมู่จื่อหันหน้าไป ดวงตาคู่สวยเต็ม ไปด้วยแววขบขัน “ฉันมองไม่เห็นเรื่องลำบากนะ เห็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น ในฐานะเพื่อนที่ดีของเธอ ตอนเธอกำลังมีคนมา จีบ ฉันก็ต้องเว้นระยะห่างให้พวกเธอมีพื้นที่ส่วนตัวกัน

เสี่ยวเหยียน ..……..

เธอเบ้ปากอย่างอุ่นเคือง

“มาจีบอะไรกัน ฉันไม่ต้องการคนมาจีบสักหน่อย ต่อไปฉัน ต้องพยายามทํางานเพื่อเตรียมเปิดร้านต่างหาก ฉันไม่จำเป็น ต้องให้คนมาจีบหรอก”

หาน จื่อยิ้มบางไม่พูดไม่จา

“แต่เขาก็ได้มหาซวย จู่ๆก็รู้สึกว่าเขาเองก็ซวยเหมือนกับฉัน ฉันไม่ใช่คนที่ซวยที่สุดอีกต่อไปแล้ว”

“ใช่สิ พวกเธอสองคนดวงสมพงศ์กันมากนะ เธอได้มหาซวย เลยเสียใจมาก เขาเองก็ได้มหาซวย เลยมาปลอบใจเธอได้พอดี เลยไง”

เสี่ยวเหยียน “…..ดูเธอสิ วกเข้ามาเรื่องนี้อีกแล้ว จื่อเธอยิ่ง อยู่ก็ยิ่งร้ายกาจแล้วนะ”

“จริงเหรอ ?”

“หึ ตัวเธอเองยังไงก็ไม่มีทางยอมรับหรอก” เสี่ยวเหยียนพู

ดอย่างขุ่นเคือง

“เอาเถอะ อย่าโมโหเลย พวกเราต้องเตรียมตัวลงจากเขาแล้ว”
หาน อหันไปมองท้องฟ้าที่กำลังมืดลง คิดคำนวณว่าพอถึง ตีนเขาก็คงดึกแล้ว แต่ตอนที่เธอขึ้นมาก็เห็นว่าสองข้างทางมีไฟ ถนนด้วย อีกอย่างตอนลงเขาคงเร็วกว่าตอนปืนขึ้นมา น่าจะถึง ได้ภายในเวลาครึ่งชั่วโมง

“อืม เธอไม่พักอีกสักหน่อยเหรอ เธอดูไม่มีปัญหาอะไรตลอด ทางที่มา แต่ยังไงเธอก็เป็นคนท้อง เธอคงไม่ได้ฝืนทนอยู่ใช่ ไหม” เสี่ยวเหยียนมองเธอด้วยสายตาห่วงใย กลัวว่าหาน จื่อจะ รู้สึกไม่สบายตรงไหน แต่ไม่พูดออกมา แล้วฝืนเก็บมันไว้ในใจ คนเดียว

“วางใจเถอะ เธอดูสภาพฉันสิ เหมือนคนกำลังมีปัญหาเหรอ หรือว่า เธออยากให้ฉันมีปัญหากัน

“ถุย!” เสี่ยวเหยียนตัดบทเธออย่างหยาบคาย “พูดบ้าอะไร ฉันจะไปอยากให้เธอมีปัญหาได้ยังไง ฉันหวังให้เธออยู่ดีมีสุข ไร้ ทุกข์ไร้โศก”

ทั้งสองคนกำลังคุยกัน แล้วเซียวซูก็เดินเข้ามา

“คุณนายน้อย พักผ่อนเพียงพอแล้วใช่ไหมครับ พวกเรา ต้องเตรียมตัวลงจากเขาแล้ว”

เมื่อเห็นเซียว เสี่ยวเหยียนก็นึกถึงคำพูดที่เขาพูดเมื่อครู่ สีหน้าเลยบิดเบี้ยวเล็กน้อย กระแอมเบาๆที่หนึ่ง ก่อนจะหันหน้า ไปทางอื่น

เห็นท่าทางที่กำลังงอนของเสี่ยวเหยียน หานมู่จื่อก็ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “พักผ่อนพอแล้ว พวกเราลงเขากันเถอะ”
เสี่ยวเหยียนลุกขึ้นตามหาน จื่อ ตอนปีนเขาคอยประคองกัน อย่างไร้เรี่ยวแรง แต่ตอนลงเขาเสี่ยวเหยียนกลับเดินตามติดหา นมู่จื่อ แล้วทิ้งเซียวซูไว้ห่างๆ

พอถึงครึ่งทางฟ้าก็มืดแล้ว ไฟถนนก็สว่างขึ้น

มีคนลงเขาอยู่เยอะพอสมควร ตอนที่ลงมาถึงตีนเขาเสี่ยวเหยี ยนก็กุมท้องตัวเอง “หิวแล้ว พวกเรากลับไปกินข้าวกันเถอะ”

ทุกคนกลับไปที่โรงแรม หลังจากทานข้าวแล้วก็แยกย้ายกัน กลับไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเอง หาน จื่อพักอยู่ห้องเดียวกับ เสี่ยวเหยียน เมื่ออาบน้ำเสร็จเธอก็โทรไปรายงานกับส่งอานว่า เธอปลอดภัยดี จากนั้นก็ถามไถ่เรื่องของเย่ ไม่เซ็น

“เธอวางใจเถอะ คืนนี้เธอพักผ่อนให้เต็มที่ พักผ่อนแล้วค่อย กลับมาพรุ่งนี้ ไม่เป็นทางนี้ไม่มีเรื่องอะไรหรอก เดี๋ยวน้าจะช่วย ดูแลเขาให้เป็นอย่างดีเอง

“ขอบคุณค่ะคุณน้า รบกวนด้วยนะคะ พรุ่งนี้ฉันก็กลับแล้วค่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ