บทที่981 นี่คือของขวัญการพบหน้า

ในห้องหนังสือ

ฉือจีนนั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ สีหน้าตึงเครียด แววตาคมดุจ ดาบจ้องมองมาที่เธอ

ในตอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกินข้าว หานมู่จื่อถูกจ้องมองแบบนี้จน หวาดกลัวไปหมด ตอนนี้รอบๆตัวเธอไม่มีใคร แววตานี้ก็ยิ่งดุดัน ขึ้นเรื่อยๆ

“คิดว่าโม่เซินคงจะบอกหลานแล้วเรื่องที่เขาคุยกับตาที่โต๊ะ กินข้าว”

หานมู่จื่อพยักหน้า”ใช่ค่ะ คุณตา”

“หึ เขารักหลานคนเดียวไม่เปลี่ยนจริงๆ! ”

หาน จื่อ….…..

ขนาดตาเขายังไม่ไว้ใจ กลัวว่าตาจะทำให้หลานลำบาก! ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะคุณตา”หานคู่จื่ออธิบายเสียงค่อย ไม่ เป็นไม่ใช่ไม่เชื่อคุณตา แต่เขาไม่เชื่อใจหนู เขาคงกลัวว่าหนูมี นิสัยใจร้อนจะไปปะทะกับคุณตาเข้า กลัวว่าความสัมพันธ์ที่ไม่ ค่อยจะดีอยู่แล้วยิ่งแย่ลงไปอีก คุณตาเป็นคุณตาของเขา ช่วย ชีวิตเขามาจากทะเล เป็นทั้งญาติเป็นทั้งผู้มีพระคุณ หนูกับโม่เซิน เคารพคุณตามากค่ะ ไม่มีทางจะคิดแบบนั้นกับคุณตาแน่”
ค่าพูดนี้ตรงประเด็น ยูฉือจีนเห็นสายตาเธอเที่ยงตรง ดูไม่มี ทีท่าว่าจะโกหกอะไร ไฟ โทสะที่เดือดพล่านเมื่อครู่ก็มอดดับลง

ที่จริงคำพูดนี้ทำให้ไฟโทสะของฉือจีนมอดลงไปไม่น้อย ทัศนคติที่มีต่อหาน จื่อก็เปลี่ยนไป แม้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะ พยายามช่วยเธอพูดแต่เรื่องดีๆ จนผู้เฒ่าผู้แก่ฟังแล้วรู้สึกว่าผู้ หญิงคนนี้ผ่านความยากลำบากมาไม่น้อย เขาไม่ควรจะทำให้ เธอลําบากยิ่งขึ้นไปอีก

แต่อย่างไรเสียก็เป็นเพียงแค่คำพูดของเด็ก เขาเชื่อ แต่ไม่เชื่อ ทั้งหมด

วันนี้พอได้ยินหาน จื่อพูดคำๆนี้ออกมา ท่าทีของเขานับได้ว่า

ดีมากเลยทีเดียว นับว่าเธอ ได้พูดทะลุกลางใจเขาแล้ว “เพราะฉะนั้นคุณตาคะ เรื่องที่หนูจะกลับประเทศกับโม่

“พวกหลานตัดสินใจกันแล้ว ยังจะมาบอกตาอีกทำไม ยังไงก็ คือจะทิ้งให้ตาแก่อย่างตาอยู่เมืองนอกคนเดียวสินะ”

หานมู่จื่อส่ายหน้า ไม่ใช่นะคะคุณตา เดิมทีหนูคิดแบบนี้ ถ้า คุณตายินยอม……..

“ยินยอมอะไร”

“กลับประเทศ……กลับพวกเรา”
“เป็นไปไม่ได้”ยู่ฉือจีนปฏิเสธรวดเร็วและว่องไว ถ้าตากลับ ประเทศกับพวกหลาน ใครจะดูแลบริษัทล่ะ”

หานผู่จื่อ…….

คิดไม่ถึงว่าจู่ๆเธอจะรู้สึกว่า ธุรกิจครอบครัวใหญ่จะเป็นภาระ ขนาดนี้

แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิดของเธอ แต่ฉือจีนคงไม่คิดแบบ นั้นแน่นอน”งั้น…….

“แบบนี้”จู่ๆ ฉือจินบีบมืออย่างตื่นเต้น ท่าทีแบบนี้ดูไม่เข้ากับ เขาเลย “ถ้าจะให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนตา

หานมู่จื่อตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าความคิดของเขาจะเหมือน งอาน

ดูท่าเขาไม่ได้ติดใจอะไรที่เธอกับเย่ไม่เซินจะกลับประเทศ ขอ แค่ให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ เธอกับเยโม่เซินจะไปไหน คาดว่าฉือจีน คงไม่ได้สนใจเท่าไหร่

“คุณตาคะ แม้ว่าหนูจะอยากทำตามความปรารถนาคุณตา แต่ว่า…..ในฐานะคนเป็นแม่หนูไม่สามารถช่วงชิงอิสรภาพของ ลูกได้ เรื่อง หนูคงทําให้ไม่ได้ค่ะ

พอได้ยินคำพูดของเธอ เฉือจีนก็หรี่ตาลง สีหน้าไม่ค่อยสบ อารมณ์

“แต่ว่า……
ฉือจีนเห็นว่าเธอพลิกคำพูด ก็เลยรู้ว่า ในคำพูดมีช่องโหว่ เลยถาม แต่ว่าอะไร รีบพูดมาส

“ถ้าเสี่ยวหมี่โต้วยินดีที่จะอยู่เป็นเพื่อนตาทวดเอง หนูก็ไม่ขัด ขวางค่ะ”

“ตกลง หลานพูดเองนะ! “ฉือจีนรีบฟันธง กลัวว่าเธอจะกลับ “งั้นตาจะไปบอกเสี่ยวหมี่โต้วเอง ถ้าเขายอมอยู่ เธอห้าม ปฏิเสธ! ”

หานคู่จื่อเห็นท่าทีของฉือจีน เหมือนเด็กที่กลัวลูกอมหลุดมือ ไป จึงอดขาออกมาไม่ได้

“ข่าอะไรคือจินเป่าหนวด “ตลกนักเหรอ”

หานมู่จื่อรีบเก็บยิ้ม พูดเสียงค่อย ไม่มีอะไรค่ะ แค่คิดว่าคุณ ตาเป็นคนดี เสี่ยวหมี่โต้วต้องเต็มใจอยู่เป็นเพื่อนคุณตาทวด แน่ๆเลยค่ะ”

“ห์” ฉือจินมองเธออย่างไม่พอใจนัก แต่แววตาก็ไม่ได้ รังเกียจรังงอนเท่ากับตอนแรก ตอนนี้เขาเองก็ถือตนว่าเป็นญาติ ผู้ใหญ่ของหานมู่จื่อแล้ว

จู่ๆเขาคิดอะไรออก จึงดึงลิ้นชักออกมา แล้วหยิบกล่องที่ สวยงามกล่องหนึ่งออกมา

“มานี่”

หานมู่จื่อแม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ทำตามเดินไปหน้าโต๊ะ หนังสือ จากนั้นฉือจีนจึงดัน กล่องมาตรงหน้า
“นี่คือ”

ฉือจีนไม่ได้มองเธอ แค่นเสียงเบาๆ เห็นว่าหลานอบรมเลี้ยง ดูเสี่ยวหมี่โต้วมาอย่างดี ให้เป็นของขวัญการพบหน้า

ของขวัญการพบหน้างั้นเหรอ

หานมู่จื่อกระพริบตา นึกถึงตอนที่ทั้งคู่เจอหน้ากันครั้งแรก จึง พูดขัดขึ้น คุณตาคะ ถ้าหนูรับของขวัญการพบหน้าชิ้นนี้ไว้ คุณ ตาจะให้หนูออกห่างไม่เป็นไหมคะ”

แววตาเขานิ่ง ชะงักงัน จากนั้นเงยหน้ามองหาน จื่อแล้ว อมยิ้ม

ดังนั้นฉือจินจึงนึกถึงภาพที่ทั้งคู่เจอหน้ากันเป็นครั้งแรก

ตอนที่เขาให้เงินหยูโป แล้วให้หานคู่จื่อจากไป

คิดไม่ถึงว่าตอนนี้

เธอใช้เรื่องนี้มาเดิมพันคุณตาคนนี้อย่างนั้นเหรอ

คิดมาถึงตรงนี้ ฉือจินก็กระดูกหนวดขึ้น ยื่นมือออกไปงั้น หลานก็อย่ารับเลย! ”

“รับค่ะๆ! “หาน จื่อรีบเก็บกล่องก่อนที่เฉือจีนจะแย่งไป จาก นั้นก็กอดเอาไว้ราวของรักของหวง “นี่เป็นของขวัญพบหน้าที่คุณ ตาให้หนูเชียวนะคะ หลานสะใภ้ต้องรับอยู่แล้วค่ะ ขอบคุณคุณ ตานะคะ!”
การแสดงออกก่อนหลังช่างต่างกันเหลือเกิน จู่ๆฉือจีนก็รู้สึก ว่ายัยหนูนี่แปลกคน แต่ก็ ทำอะไรเธอไม่ได้

“คุณตาคะ วันนี้ขอบคุณมากนะคะ หนูออกไปก่อน

“ไปๆๆ! “ฉือจินปัดมืออย่างอ่อนใจ

หานมู่จื่อกอดกล่องแล้วจากไป พอไปแล้ว เฉือจีนก็ทอดถอน หายใจออกมา

พูดตามตรงก่อนหน้าเขาเคยคิดจะให้เยโม่เซ็นแต่งงานกับยัย หนูสกุลตวนมู่ แล้วให้เยโม่เซ็นรับช่วงต่อธุรกิจบริษัทตระกูลยถือ

แต่ตอนนี้เขาเพิ่งเข้าใจ เรื่องบางเรื่องมันฝืนกันไม่ได้

ยัยหนูตวนเสวดีมากก็จริงอยู่ แต่ท้ายสุดก็ไม่มีบุญสัมพันธ์ กับหลานชายเขาอยู่ดี แม้ว่า เขาจะใจแข็ง แต่ก็ไม่แข็งพอที่จะ พรากครอบครัวใหญ่นี้

โชคดีที่ ยังมีเหลนน้อยที่คอยอยู่ปลอบใจเขาได้

พอคิดถึงเหลนน้อย ยูฉือจีนก็นึกถึงคำพูดเมื่อกี้ เขาจึงเดิน ออกไปข้างนอก จะต้องอาศัยจังหวะไม่กี่วันนี้ที่พวกเขายังไม่กลับ ประเทศ เกลี้ยกล่อมเสี่ยวหมี่โต้ว ให้อยู่กับเขา

ขอแค่เจ้าตัวน้อยเต็มใจ ใครจะไปก็ไป จะไปไหนก็เชิญ

ตอนที่หานมู่จื่อออกมา เห็นเย่ ไม่เซ็นเฝ้าอยู่ที่ประตู จึงอด ขัดจังหวะไม่ได้“ฉันให้คุณเฝ้า คุณก็เฝ้าจริงๆหรือคะ”

เห็นเธอออกมา เย่ไม่เซินจึงรีบรุดหน้าอ้าแขนเข้ารับ”เป็นยังไงคุณตาทําให้เธอลำบากใจไหม

“ตาบ้า! คุณเห็นคุณตาเป็นคนยังไง”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ