บทที่814 ทำไมถึงไม่สะดวก
บทที่814 ทำไมถึงไม่สะดวก
ก่อนที่เฉียวจื้อจะพูดเรื่องพวกนี้ออกมา เย่ ไม่เป็นคิดเอาไว้แล้ว เรื่องที่คิดจะให้เขาแต่งงานกับความเร็ว เขาไปจัดการ เรียบร้อยแล้ว
ดังนั้นสำหรับเขาแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับเรื่องนี้เลย หลังจากจัดการเรียบร้อย เรื่องทั้งหมดก็กลับมาเป็นปกติ ทุก คนยังคงใช้ชีวิตตามเดิม ทำทุกอย่างตามปกติ
แต่พอได้ยินเฉียวจื้อพูแบบนี้ เย่ไม่เห็นรู้สึกเหมือนแผนที่ตัว เองวางมาทั้งหมด ถูกก่อกวนจนวุ่นวายไปหมด
เหมือนเกมหมากล้อมหนึ่งกระดาน ที่เดิมทีเขาวางเกมไว้หมด แล้ว แต่กลับมีสัตว์ตัวหนึ่งพุ่งตัวเข้ามา จนชนเข้ากับกระดาน หมากล้อม ทําให้ความตั้งใจทั้งหมดของเขาเสียเปล่าไปเลย
พอคิดได้แบบนั้น บรรยากาศรอบตัวของเย่ไม่เป็นก็เปลี่ยน เป็นเยือกเย็น สายตาที่จ้องมองเฉียวจื้อเหมือนกำลังมองคนตาย รังสีที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเฮโม่เป็นทำให้เฉียวซื้อถอยหลัง หนีอย่างไม่รู้ตัว เขากระแอม ก่อนจะรีบพูดแก้ตัว
“ฉือ เรื่องนี้จะโทษฉันก็ไม่ได้นะ นายเองก็ไม่ได้บอกเรื่องนี้ กับฉันก่อนจริงไหมล่ะ แล้วอีกอย่าง… ตอนที่ฉันโทรไปหาผู้ช่วย ของนาย เธอเองก็ไม่ได้รับสายนี่นา ฉันโทรหาเธอหลายสิบสายนึกว่าเธอรู้เรื่องนี้แล้วจะโมโห…
น้ำเสียงของเย่ไม่เป็นเคร่งขรึมมาก
“ใครใช้ให้นายยังไม่เข้าเรื่อง นี่นายว่างไม่มีอะไรทำเลยหรือ ไง”
เฉียวซื้อถอยหลังไปอีกหลายก้าว ไม่ใช่ ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมาก เลย เอ่อ คือว่า ในเมื่อฉันรายงานให้นายหมดแล้ว งั้นฉันขอตัว กลับก่อนนะ”
พอพูดจบ เฉียว อก็หันหลังกลับ แล้ววิ่งออกไป โดยไม่สนใจ ว่าเยโมเซ็นจะมีปฏิกิริยาตอบสนองยังไง
หลังจากวิ่งออกมาไกลแล้ว เฉียวซื้อถึงได้กุมหน้าอกแล้วหัน กลับไปมอง พอเห็นว่าเปโม่เช่นเดินไปทางโรงจอดรถ เขาถึงได้ ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
หวังว่าเขาจะไม่ใช่คนทำให้เรื่องนี้วุ่นวายนะ ถ้าหากทั้งสองคน ไม่ได้คบกันเพราะเขา เขาคงต้องฆ่าตัวตายเพื่อชดใช้กรรมจริงๆ แล้ว
หานมู่จื่อเดินเล่นไปตามถนนอีกพักใหญ่ พอเห็นว่าเป็นมาก แล้ว เธอถึงได้รู้สึกว่าตนเองต้องกลับห้องได้แล้ว
ดังนั้นเธอจึงนั่งแท็กซี่มาถึงหน้าคอนโด ตอนที่จ่ายค่ารถเสร็จ เดินลงจากรถ แล้วหยิบกุญแจขึ้นมา กลับมีเสียงผู้ชายดังขึ้นมา จากมุมมืดตรงฝั่งซ้าย
“ไปไหนมา”
น้ำเสียงเยือกเย็นดังขึ้นมา ทำให้ท่านจือสะดุ้งตกใจจน กุญแจในมือตกลงบนพื้น
เดิมทีเธอกำลังคิดเรื่องอื่น จึงไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจรอบด้าน หลังจากเดินลงจากรถ รถแท็กซี่คันนั้นก็ขับรถออกไปเลย
หาน จื่อมองไปทางต้นกำเนิดของเสียง
ภายในความมืด มีดวงไฟดวงเล็กๆถูกจุดขึ้นมา และเสียงที่ พูดเมื่อตะกี้ ถ้าเธอไม่ได้ฟังผิดไปล่ะก็ น่าจะเป็นเสียงของเย่ ไม่ เซิน…
พอคิดถึงเย่ ไม่เขิน หานมอก็นึกถึงเรื่องที่คืนนี้เขาไปคุยเรื่อง การแต่งงานขึ้นมา
เธอคิดฟุ้งซ่านมาทั้งคืน หานมู่จื่อรับความรู้สึกแบบนี้ไม่ไหว แล้วจริงๆ เธอพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง ก่อนจะก้มตัวลง ไปหยิบกุญแจขึ้นมา แต่กลับมีมือข้างหนึ่งเร็วกว่า ฝ่ายนั้นหยิบ กุญแจไปซะก่อน
“ทําไมถึงไม่ตอบ”
หานมู่จื่อ “…
หานคู่จื่อใช้แสงจันทร์ที่ส่องลงมามอง รีบหยิบกุญแจในมือ ของเย่ ไม่เซ็นมา ขอบคุณ ฉันไปกินข้าวกับเพื่อนมาค่ะ”
กุญแจถูกเธอแย่งไปไว้ในมือ สัมผัสที่นุ่มนวลแตะถูกฝ่ามือ ของเขา
ในเวลานั้นเอง เย่ไม่เป็นก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ถึงมีความคิดที่ อยากจะจับมือของเธอไว้
ตอนที่เขากำลังตะลึงในความคิดของตัวเอง ท่านจื่อหยิบ กุญแจค้นมาได้ ก็เปิดประตูทันที
เดินไปได้ไม่กี่ก้าว หาน จื่อรู้สึกเหมือนเขาเดินตามเข้ามา จึง
ต้องหยุดเดิน
“ทางเดินมันมืด ผมเดินไปส่งคุณบนห้อง
หานมู่จื่อ ”
ที่จริงแล้วเธออยากจะถามเขาว่าดึกดื่นอย่างนี้เขามาทำอะไร ที่นี่ แล้วเขาไม่ได้ไปคุยกันเรื่องการแต่งงานอยู่เหรอ พอคุยเสร็จ ก็วิ่งมาหาตัวเองที่นี่ ไม่รู้สึกว่ามันเป็นการทําร้ายจิตใจกันเกินไป เหรอ
แต่สุดท้ายเธอก็กลืนค่าพูดพวกนี้กลับเข้าไปในท้องตามเดิม ก่อนจะเดินไปข้างหน้าเงียบๆ
ไม่นานก็เดินมาถึงหน้าห้อง หานคู่จื่อจึงมองไปที่เขา “ถึงแล้ว
ในความมืด แววตาของเย่ ไม่เซ็นดูเหมือนจะเป็นประกาย มากกว่าแสงดวงจันทร์ เขาจ้องมองเธอนึ่ง ก่อนจะพูด “ไม่เชิญ ผมเข้าไปดื่มน้ำสักแก้วเหรอ”
หานมู่จื่อ “…”
เขาถึงกับยื่นคําขอออกมาเองเลยเหรอ
แต่พอหานคู่จื่อนึกถึงเรื่องที่เขาไปทำในวันนี้ขึ้นมา เธอก็กัด ริมฝีปากพูดออกมาอย่างแข็งใจ “ดึกมากแล้วค่ะ คงจะไม่สะดวก เท่าไหร่
เย่ไม่เซินหัวเราะเสียง า ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ แล้วเป่า ลมร้อนไปที่ลำคอระหงของเธอ
“งั้นคุณลองบอกผมมาสิ ว่าไม่สะดวกยังไง”
ลมหายใจของเขา ในตอนที่พูดยังคงพัดผ่านลำคอของเธอ ทำให้เธอรู้สึกจ๊ก หาน จื่อรีบก้าวถอยหลังเพื่อหลบหนี
เยโม่เห็นทำท่าจะเดินเข้าใกล้อีก หานมอบไขกุญแจเปิด ประตูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบเดินไปเปิดไฟ “งั้นคุณนั่งตาม สบายค่ะ เดี๋ยวฉันไปเทน้ำมาให้
หลังจากเดินตามหลังเธอเข้ามา เย่ ไม่เป็นก็ปิดประตูห้อง แล้ว คิดหาวิธีอธิบายเรื่องในคืนนี้กับเธอ
แต่ถ้าเขาอธิบายออกมาเอง จะทำให้เธอเข้าใจผิดหรือเปล่า
หรือว่า จะรอให้เธอถามออกมาเอง แล้วเขาค่อยอธิบาย อืม เป็นความคิดที่ดี
หลังจากที่ท่านจื่อไปหยิบน้ำมาให้เย่ไม่เขินแล้ว ระหว่างทั้ง สองคนก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ตอนนี้ตกมากแล้ว ทำให้ บริเวณรอบด่านล้วนแต่เงียบสนิท
เย่ ไม่เซ็นยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ และกำลังนั่งรอให้หานคู่จื่อถาม เขา แต่หลังจากที่เขานั่งดื่มน้ำจนน้ำใกล้จะหมดแก้ว ผู้หญิงตรง หน้าก็ยังนั่งเงียบอยู่เหมือนเดิม
ไม่นานน้ำในแก้วก็ถูกเขาดื่มจนหมดแก้ว
หาน จื่อเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะพูดกับเขาเบาๆ “ดื่มน้ำเสร็จ แล้ว ท่านประธาน
เย่ไม่เซ็น “……”
เขาเริ่มอารมณ์เสีย ยกมือขึ้นมาถึงเน็คไทของตัวเอง “ผมยัง รู้สึกคอแห้งอยู่”
“เอ่อ ค่ะ” หานมู่จื่อได้แต่พยักหน้าเข้าใจ “งั้นเดี๋ยวฉันไปเท มาให้อีกแก้วนะคะ”
เธอยกแก้วขึ้นมา แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง ด้วย
ท่าทางเชื่องช้า
เย่ไม่เป็นนั่งมองเธอเทน้ำอีกแก้วกลับมา แล้ววางลงบนโต๊ะ ตรงหน้าตัวเองอีกครั้ง ครั้งนี้เย่ ไม่เป็นไม่ได้จิบดื่มช้าๆอีกแล้ว เพราะความอารมณ์เสีย ทำให้เขายกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มหลายอีก ใหญ่
เสียงดื่มน้ำ อีกอีก ดังออกมาจากลำคอของเขา
หลังจากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วจ้องมองผู้หญิงที่กำลังนั่ง อยู่ฝั่งตรงข้ามของตัวเอง ความเงียบที่เกิดขึ้น ทำให้เธอดูสลด และไม่มีความสดใสเอาซะเลย
เธอที่เป็นแบบนี้ทำให้เย่ไม่เป็นรู้สึกวุ่นวายใจมาก เขาวางแก้ว ลงบนโต๊ะอย่างแรงจนทำให้เกิดเสียงดัง
หานมู่จื่อที่นั่งเงียบอยู่สะดุ้งตกใจกับเสียง จึงรีบเงยหน้าขึ้น มองเขา แต่แค่ไม่นานเธอก็รีบก้มหน้าลงไปอีกครั้ง
“นี่คุณ ไม่มีคำถามอะไรจะถามผมบ้างเหรอ
ในที่สุด เย่ไม่เป็นก็ถามออกมาอย่างทนไม่ไหว
สุดท้ายหาน จื่อที่นั่งเงียบมาตลอดก็มีปฏิกิริยาตอบกลับบ้าง แล้ว เธอขยับริมฝีปาก เหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา แต่พอคิด ทบทวนดูแล้ว เธอจึงส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่มีค่ะ ตอนนี้ดึกมากแล้ว คุณไม่กลับไปที่บ้านของคุณเหรอ
คะ”
พอพูดจบ ก็ได้ยินเสียงเย่ ไม่เซ็นหัวเราะ พอเงยหน้าขึ้นมองอีก ครั้ง ก็พอว่าเขากำลังใช้แววตาเยาะเย้ยมองมาที่เธอ
แววตาแบบนี้ ทำให้ทานคู่จื่อรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาเหมือนกัน
ทั้งที่คนที่ไปคุยเรื่องการแต่งงานเป็นเขา เขาไม่พูดออกมาเอง ยังคิดจะให้เธอเป็นคนถามเองอย่างนั้นเหรอ
เธอจะถามอะไรได้ และมีสิทธิ์อะไรจะถามอย่างนั้นเหรอ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
