เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 638 ปีนี้ผมอายุห้าขวบ



บทที่ 638 ปีนี้ผมอายุห้าขวบ

ราวกับว่า…….

เหมือนกับไม่เคยคิดอย่างนี้มาก่อนเลย

แม้จะรู้ว่าเขาไม่ชอบตนเอง แม้จะรู้ ว่าการจีบเขาเป็นเรื่องที่ยากมากเรื่องหนึ่ง

แต่เรื่องนี้เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เห รอ? ก็ปลุกใจตนเองให้ฮึกเหิมไว้ก่อนแล้วนี่ ไม่ว่าจะนํามากขนาดไหนก็ต้องจีบเขาให้ได้

เหมือนกับเขาที่เป็นผู้ชายเย็นชาอย่างนี้ จะจีบขึ้นมาตนเองก็ต้องเหนื่อยมากอยู่แล้ว

ไม่ต้องพูดถึงเธอหรอก ต่อให้เป็นซูจิ๋ว แต่ก่อน ที่เป็นเลขาอยู่ข้างกายเขามานาน ขนาดนั้น ก็ไม่สามารถสั่นไหวหัวใจของเขาได้ แม้แต่นิดเดียว……..

เลขา

เสี่ยวเหยียนตาเป็นประกาย หันไปมอง เสี่ยวหมี่โต้วทันที

“เสี่ยวหมี่โต้ว เธอเชีย น้าเสี่ยวเหยียนข องเธอไหม?”

“ครับ?” เสี่ยวหมี่โต้วมองเธออย่างไม่ เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าเมื่อครู่เธอยังท่าทางท้อแท้ อยู่เลย แต่ครู่เดียวจู่ๆก็มีพลังฟื้นคืนมา ดูแล้ว ท่าทางเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“น้ารู้สึก……เป็นไปได้ว่าน้ายังมีโอกาส! ต่อไปน่าจะไม่ช่วยแม่เธอทํางานแล้วนะ น่าจะ ไปสมัครเป็นเลขาประธานของบริษัทตระกูล หาน

สายตาของเสี่ยวหมี่โต้วเปลี่ยนเป็น ขมขื่นขึ้นมาทันที

“น้าเสี่ยวเหยียน ถ้าน้าไม่ช่วยหม่ามี งั้น หม่ามีก็จะยิ่งยุ่งน่ะสิครับ?”

..เจ้าตัวแสบ ก็คิดถึงแต่หม่ามีของ ตนเองนะ หม่ามี้เราไม่มีน้า เธอก็ใช้เงินหาคน อื่นมาท่าได้ เหมือนพนักงานอย่างน้าไง จ่าย เงินไปตามใจก็สามารถหาได้แล้ว แต่คุณน้า ของเราน่ะไม่เหมือนกัน ถ้าน้าเสี่ยวเหยียนพ ลาดเขาไป ต่อไปจะไม่มีคุณน้าคนที่สองให้น้ ได้จีบแล้วนะ”

พูดไปมากมาย เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่า ตนเองป่วยแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วเป็นแค่เด็กอายุ ห้าขวบคนหนึ่ง เธอพูดเรื่องพวกนี้กับเขา ทําไม? เขาไม่เข้าใจอยู่ดี!

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนจึงยื่นมือออก มาตบหน้าผากของตนเองอย่างรุนแรง

“ช่างเถอะๆ น้าไม่พูดกับเราแล้ว อย่างไร ก็ตามเด็กซนๆอย่างเราก็ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ หรอก น้าจะรอหม่ามี้เรากลับมา แล้วค่อย เสนอความคิดนี้กับเธออีกที รอให้น้าจับคุณน้า ของเราลงมาได้ ถึงเวลานั้นก็ไม่ต้องกังวล เรื่องอื่นแล้ว น้าค่อยกลับมาช่วยที่บริษัทหม่ามี อีกครั้งนะ”

นึกถึงวันข้างหน้า ท่าทางกับสายตาของ เสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนเป็นดีอกดีใจขึ้นมาทันที เสี่ยวหมี่โต้วเห็นน้าเสี่ยวเหยียนอย่างนี้ ก็ส่ายหัวอย่างจําใจ แกล้งพูดด้วยน้ำเสียง สุขุม: “น้าเสี่ยวเหยียน ผมไม่อยากจะโจมตีนั นะครับ แต่เส้นทางนี้ช่างแสนยาวไกล

“เส้นทางนี้ช่างแสนยาวไกล?” เสี่ยวเหยี ยนหันไปมองเสี่ยวหมี่โต้วทันที: “คำพูดนี้เรา ไปฟังมาจากไหน? เรียนมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ครับ” เสี่ยวหมี่โต้วกล่าวอย่างสบายๆ “คุณครูสอนครับ”

“คุณครูสอน?” เสี่ยวเหยียนหรี่ตาลงอ ย่างสงสัยกัดริมฝีปากล่างของตนเองเอาไว้ “แปลก เราเรียนชั้นอนุบาลไม่ใช่เหรอ? คุณครู จะสอนเรื่องพวกนี้ทำไม?”

“ครั้งที่แล้วตอนที่คุณครูสอนอยู่ ก็บอก ว่าตอนนี้พวกผมอายุยังน้อยมากๆ ต่อไป เนื้อหาที่ต้องเรียนยังมีอีกมากมาย ดังนั้นจึง สอนกลอนประโยคนี้ให้พวกผมครับ”

ถึงอย่างไรเสียวเหยียนคิดๆแล้ว ก็รู้สึก เหมือนว่าพอจะเข้าใจได้ จึงพยักหน้า ไม่ได้ พูดอะไรอีก

เห็นเธอไม่ได้ยุ่งอะไรกับหัวข้อนี้อีก

ในที่สุดเสี่ยวหมี่โต้วก็เป่าปากอย่างผ่อน คลายลง โชคดีที่เขาฉลาด จึงรอดไปได้

ตอนที่ถึงทางเข้าบ้าน เสี่ยวเหยียนพลาง กดรหัสแล้วก็ถามขึ้น: “เราว่า น้าออกจากที่นี่ คงจะไม่มีปัญหา แต่เข้าทำงานที่ฝั่งนั้นเนี่ยสิ ถึงเวลาถ้าคุณน้าของเราไม่เห็นด้วยจะทำ อย่างไร?”

จะทําอะไรได้?

นี่ก็เป็นเรื่องที่ปรากฏอย่างชัดแจ้งอยู่ แล้ว คุณน้าเหมือนกับไม่สนใจผู้หญิงเลย น้ เสี่ยวเหยียนก็แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นแล้ว ถ้าไปบริษัทเพื่อสมัครเป็นเลขาประธานอีก คุณน้าก็คงจะหลบหนีไม่ขอพบเจอเธอเท่านั้น เอง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรับเธอเข้าทำงานเลย นึกถึงตรงนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็เหลือบตาขึ้น ทันที สายตาสงสารมองไปที่หลังหัวของเสียว เหยียน

น้าเสี่ยวเหยียนน่าสงสารจัง

เปรียบเทียบกับหม่ามี หม่ามี้โดนคนจีบ แต่น่าเสียวเหยียนไม่เพียงแต่ไม่มีคนจีบ แต่ กลับไปจีบผู้ชายเสียเอง แล้วยังไปจีบคนที่จีบ ยากเป็นพิเศษอีกด้วย

“เฮ้อ!”

คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวหมี่โต้วทนไม่ไหวจริงๆ ทอดถอนใจออกมาอย่างหนัก

เสี่ยวเหยียนผลักประตู แล้วได้ยินเสียง เขาถอนหายใจ จึงถามขึ้นด้วยความสงสัย

“อายุแค่นี้ เราถอนใจอะไร? รีบเข้ามา เถอะ คืนนี้พวกเราตันก๋วยเตี๋ยวกินดีไหม?”

“ดีครับน้าเสี่ยวเหยียน

ปัง! หลังจากปิดประตู เสี่ยวหมี่โค้วก็เปลี่ยน รองเท้าที่ทางเข้า จากนั้นใส่สลิปเปอร์แล้ว สะพายกระเป๋าเล็กๆของตนเองขึ้นข้างบน

หลังจากขึ้นมาแล้วก็เปิดประตูห้องของ ตนเอง หลังจากวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ เขาก็ กลับตัวไปเข้าห้องของหานมู่จื่อ หยิบ คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของหานมู่จื่อเข้าไปใน ห้องของตนเอง

หลังจากปิดประตู เสี่ยวหมี่โต้วจึงเปิด โน้ตบุ๊ก

เขาติดตั้งตำแหน่งบนมือถือของหม่ามี้ ด้วยตนเอง จึงสามารถค้นหาตำแหน่งของหา นมู่จื่อเมื่อไหร่ก็ได้

ไม่นึกว่าจะเห็นหม่ามีของตนเองอยู่ที่ สนามบิน เสี่ยวหมี ตัวกระพริบดวงตาที่ราวกับ ไข่มุกสีดำ คิดๆแล้วก็เริ่มหาตำแหน่งของอีก คนหนึ่งด้วย

ผลสุดท้าย ไม่นึกว่าทั้งสองคนต่างก็อยู่ ที่สนามบิน

เอ๊ะ

เสี่ยวหมี่โต้วยื่นมือมาปิดปากทันทีหัว เราะเบาๆ เขาใกล้จะได้เจอแด๊ดดี้แล้วใช่ไหม? นึกถึงเรื่องแต่ก่อนที่แด๊ดดี้ทำกับหม่ามี้เอาไว้ เสี่ยวหมี่โต้วก็ส่งเสียงครามออกมา

แด๊ดดี้ตัวร้าย เขายังมีบัญชีมากมายที่

เขาต้องจัดการ

หวังว่าหม่ามี้จะรีบคืนดีกับแด๊ดดี้ จากนั้น เขาก็จะสามารถอาศัยตัวตนนี้ไปขู่เข็ญรวมถึง รีดไถเงินเยโมเงินอย่างรุนแรงได้แล้ว

ให้เขารู้ถึง ความเก่งกาจของลูกชาย ตนเอง!

แล้วก็ให้เขารู้ว่า รังแกหม่ามี้จะไม่มี จุดจบที่ดี!

นิ้วมือของเสี่ยวหมี่โต้วโลดแล่นอยู่บน คีย์บอร์ดครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเข้าไปในกลุ่มแชท ของตนเอง แค่เขาปรากฏตัว ในกลุ่มก็แตกกระเจิง

ไอ้อ้วน: {แม่เอ๊ย! เหมือนฉันจะเห็นผี แล้ว!}

เทพลม: {แสดงท่าทางซูกรงเล็บ เหมือน ว่าฉันก็เห็นแล้ว โอ้ไม่ๆๆ น่ากลัวกว่าผีอีก

เสี่ยวหมี่โต้วเห็นบันทึกการสนทนาแถวนี้ ค่อนข้างหมดคําพูด กำลังพิมพ์ตอบ

เต้าเจี้ยว: {ผมกลายเป็นผีตั้งแต่เมื่อ

ไหร่?

เผือก: {นายไม่ปรากฏตัวมานานขนาดนี้ แล้วทุกครั้งที่ปรากฏตัวยังเหมือนกับเป็น วิญญาณ นายไม่ใช่ผีแล้วจะเป็นใคร?

เต้าเจี้ยว: {.…………….}

มันฝรั่งทอด: {โต้วจื่อ ในที่สุดนายก็มา แล้ว พวกเราคิดถึงนายจะแย่แล้ว นายเป็น อะไรไป? ปรากฏตัวแล้วก็หายไปอย่างลึกลับ พวกเรากี่คนติดต่อนายไม่ได้เลย ไม่งั้นนายทิ้ง

วิธีติดต่อไว้ให้พวกเราเถอะ ให้วิธีติดต่อเขาแก่พวกเขา? เสี่ยวหมี่โต้ วนึกถึงอายุของตนเอง เม้มริมฝีปากบางๆเล็กๆ แล้วจึงพิมพ์ต่อไป

เต้าเจี้ยว : {ไม่ได้! หม่ามีผมไม่เห็นด้วย!}

ไอ้อ้วน: {? ? ?}

เผือก: {? ? ? ?}

เทพลม: {? ? ? ? ?

มันฝรั่งทอด: {? ? ????

เพียงครู่เดียวแถวด้านล่างก็มี

เครื่องหมายคําถามเต็มหน้าจอไปหมด ทำให้ เสี่ยวหมี่โค้วไม่ตอบสนองกลับมาพักใหญ่เลย

เทพลม: {แม่เอ้ย ฉันไม่ได้มองผิดใช ไหม? เมื่อครูพี่ใหญ่พูดอะไร? หม่ามีเขาไม่ เห็นด้วย??}

มันฝรั่งทอด (อุ๊ป ฉันอยากขาจะตาย แล้ว นี่พี่ใหญ่ที่ไร้ร่องรอยของพวกเราเป็นลูก แหง่เหรอ? ทําตามคำสั่งของแม่ ไม่เป็นตัว ของตัวเองอย่างนั้น?}

เผือก: {มีลางสังหรณ์หนึ่งที่ไม่ชัดเจน มาก พี่ใหญ่……นายอายุยังน้อยมากๆใช่ ไหม?}

ไอ้อ้วน: {อะไรนะ? พูดอย่างนี้ก็รู้สึกว่าจะ ใช่ พี่ใหญ่ นายไม่ได้เพิ่งจะเป็นผู้ใหญ่ใช่ ไหม?}

เพิ่งจะเป็นผู้ใหญ่? เสี่ยวหมี่โต้วกระ พริบๆดา พิมพ์ข้อความ

เต้าเจี้ยว : {ไม่ใช่}

ไอ้อ้วน: {ตกใจหมด ฉันก็บอกแล้ว พี่ ใหญ่จะเป็นเด็กน้อยได้อย่างไร มันฝรั่งทอด อย่าชักนำเหลวไหลสิ น่าเบื่อที่สุดก็คือการ ชักนําอย่างนี้ของนายน่ะ

และคำพูดของไอ้อ้วนเพิ่งจะจบลง เต้าเจี้ยวก็พิมพ์ออกมาอีกบรรทัดหนึ่ง

{ปี ผมห้าขวบ)


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ