บทที่1063 ความทรงจำอันแสนซับซ้อน (1)

ประธานบริษัทตระกูลเยอันยิ่งใหญ่ มาเสิร์ฟอาหารแทนหล่อนใน ร้านเล็กๆแบบนี้ เป็นเรื่องที่หล่อนไม่เคยคิดถึงมาทั้งชีวิต ถ้าไม่ ได้เป็นเพราะมู่จื่อ…..

รู้สึกว่าตั้งแต่ตัวเองได้รู้จักกับจื่อ ดูเหมือนว่าทุกอย่างก็ดู เปลี่ยนไป

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เสี่ยวเหยียนก็ก้มหน้าหลบสายตา ไม่พูด อะไร

และในตอนนั้นเอง เซียวซูกลับพูดบางอย่างขึ้น: “อันที่จริงเธอ ไม่ต้องรู้สึกไม่สบายใจหรอก คุณชายเยทำแบบนี้ต้องมีเหตุผล แน่นอน ตอนนี้คุณชายเย่เชื่อฟังคำพูดของคุณนายน้อยมาก เธอ ไม่ต้องกังวลอะไรเลย”

เสี่ยวเหยียนรู้ดีว่าที่เย่โม่เซินทำแบบนี้ก็เป็นเพราะผู่จื่อ แต่ เพราะว่าเป็นเพราะผู่จื่อ ภาระที่หล่อนต้องแบกรับจึงมีมากขึ้น

“อืม”

หล่อนพยักหน้าลง ไม่พูดอะไรต่อ

เซียวซูมองดูใบหน้าด้านข้างของหล่อน ขยับปากเล็กน้อย ดู เหมือนจะพูดบางอย่าง แต่ก็เงียบไป

หลัวหุยเหมียที่อยู่ด้านข้างเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ จึงเข้าใจขึ้นมาทันที

ไม่นานนัก หานมอก็เห็นใครบางคนออกมาจากห้องครัว ใน มีอยังถือถาดอาหาร บนถาดอาหารมีบะหมี่วางอยู่สองชาม

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า หานซื่อตกตะลึงไปทันที หล่อนรู้ดีว่าเ โม่เซินเข้าไปช่วยแทนตัวเอง แต่หล่อนคิดว่าเย่ ไม่เป็นคงเข้าไป ช่วยแค่งานเล็กๆน้อยๆ ในครัว เช่น ล้างผัก คิดไม่ถึงว่าเขา กลับ…

ออกไปช่วยเสิร์ฟอาหาร?

หานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ รู้สึกว่าอีกไม่นานในร้านต้อง คึกคักมากขึ้นแน่นอน

สองสามีภรรยาหันมาสบตากัน หานมู่จื่อเห็นแววตาที่เต็มไป

ด้วยความรู้สึกกล้ำกลืนฝืนทนของเย่ไม่เป็น แต่ภายใต้ความ

รู้สึกนั้นกลับมีความและเอ็นดูเพิ่มมากขึ้น

ไม่นานนัก ความรู้สึกฝืนทนกลับถูกแทนที่ด้วยความรักอย่าง รวดเร็ว เขาขยับปากอันเรียวบาง พูดกับหานคู่จื่อสองคำ

ไม่มีเสียงดังออกมา แต่หานจื่อกลับเข้าใจความหมายของ เขา

“ประธานเย่พูดอะไรอยู่ใช่ไหม? เขาพูดอะไร? เขาคงไม่โกรธ ใช่ไหม?” แม้ว่าหานมู่จื่อจะพูดทำความเข้าใจเรื่องแนวคิดการ ทํางานกับพ่อจางแล้ว แต่พ่อจางยังคงรู้สึกไม่สบายใจ

ดังนั้นตั้งแต่วินาทีที่เย่ไม่เซินเดินออกมา สายตาของเขาก็คอยจดจ้องมองไปที่เย่ไม่เป็นตลอด

ตอนนี้เขาดูเหมือนขุนนางในสมัยโบราณ แต่เยโม่เช่นนั้นเป็น เหมือนราชา ราชาลดฐานะของตัวเองมาเสิร์ฟอาหารให้กับลูกสาวขุนนาง

อย่างเขา เรื่องนี้ไม่ว่ายังไงก็เหลือเชื่อมากจริงๆ พ่อจางรู้สึก

เหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกลัวเช่นกัน

รู้สึกว่าวินาทีต่อไปเย่ โม่เซ็นจะโมโหระเบิดได้ตลอดเวลา

แต่เมื่อหันมองดูหาน จื่อที่นั่งยิ้มอยู่ พ่อจางกลับรู้สึกว่าความ หวาดกลัวของตัวเองหายไปเยอะพอสมควร

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพ่อจาง เขาไม่โกรธหรอกค่ะ

แน่นอนว่าหานมู่จื่อไม่ได้บอกพ่อจางว่าเมื่อครู่เย่โม่เซินพูด อะไรอยู่ เพียงแต่ก้มหน้าลงและยิ้มเล็กน้อย

เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่ขยับปากเฉยๆ แต่หาน จื่อกลับ

เข้าใจความหมายนั้น

เขาพูดว่ารอผมนะ

จากนั้นหาน จื่อก็ได้ยินเสียงอุทานด้วยความประหลาดใจดัง ขึ้นมาในร้าน หล่อนฟังและจับใจความดู จากนั้นหันไปดูที่ต้น เสียง

เป็นผู้หญิงสองสามคน เมื่อพวกหล่อนเห็นเย่ไม่เป็นที่มีหน้าตา ทั้งหล่อและดูดี จึงอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องออกมา จนหลายคนในโต๊ะนั้นต่างพากันหน้าแดง

แต่พอเย่ ไม่เซินเสิร์ฟอาหารเสร็จ ก็หันหลังเดินออกมาด้วย สีหน้าเย็นชาทันที

“คุณพระ เดี๋ยวนี้พนักงานเสิร์ฟหล่อมากขนาดนี้เชียวเหรอ? หน้าตาดีแบบนี้มาเป็นพนักงานเสิร์ฟ ช่างน่าเสียดายจริงๆ

“คิดมากไปแล้ว ท่าทางของเขา ดูก็รู้ว่าไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟ

“ไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟ แล้วเขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”

“เห็นยี่ห้อของเสื้อสูทตัวนั้นที่เขาใส่ไหมล่ะ? นั่นเป็นยี่ห้ออัน โด่งดังที่มีการออกแบบพิเศษของประเทศเลยนะ แค่ราคาของ เสื้อสูทตัวนี้ก็ไม่รู้มากเท่าไหร่แล้ว จะมาเป็นพนักงานเสิร์ฟได้ยัง ไงล่ะ? อีกอย่างดูจากท่าทางของเขาแล้ว คงเป็นคนเก่งมาก ความสามารถอีกด้วย”

“แล้วทำไมถึงมาเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่ล่ะ?” เมื่อได้ยินว่าเย่โม่ เซินเก่งขนาดนี้ สาวๆที่พูดคุยกันอยู่รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที “ฟัง เธอพูดแล้ว เขาดูเก่งมากเลย ฉันยังคิดว่าเป็นเพียงแค่พนักงาน เสิร์ฟที่หน้าตาดีเท่านั้น ยังคิดจะจีบเขาอยู่เลย

“โอ๊ย พวกเธอฝันกลางวันอะไรกัน? ผู้ชายหน้าตาดีส่วนใหญ่ก็ มีแฟนกันหมดแล้ว ต่อให้ไม่มีแฟน เอ่อ…ก็มีแฟนเป็นผู้ชาย แหละ”

หญิงสาวพวกนั้นต่างพากันหัวเราะเยาะอย่างสนุกสนาน เย่ไม่เซินกลับเข้าไปในครัว และเสิร์ฟอาหารต่อ หลัวหุยเหม่ยเห็นว่าเขาทำได้ดี จึงให้เขาทำหน้าที่นี้ และคอยยิ้มให้ตลอด

เพราะหล่อนรู้สึกว่าแม้เย่ ไม่เซ็นจะมีสีหน้านิ่งเรียบตลอด แต่ คนพวกนั้นที่มีข้อความเขียนว่าอย่าเข้าใกล้บนหน้าผาก ให้เขา ไปเป็นพนักงานเสิร์ฟอาหาร ช่างเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลจริงๆ

แต่…เขาหล่อมากไงล่ะ!

อีกทั้งเขากับเสี่ยวหมี่โต้วยังมีหน้าตาคล้ายกันอีกด้วย ผู้ใหญ่ หนึ่งคน เด็กหนึ่งคน ออกไปเสิร์ฟอาหาร ช่างเป็นร้านราเม็งที่มี บรรยากาศพิเศษเหลือเกิน

จากนั้นจึงทำให้ธุรกิจร้านราเม็งโด่งดังระเบิดขึ้นมาทันที ขณะที่เย่ ไม่เซินหันหลังกลับไป ทันใดนั้น ในหัวของเขาก็มี ภาพต่างๆแวบขึ้นมามากมาย

ในขณะเดียวกันก็มีเสียงดังขึ้นข้างหูของเขา

“เสิ่นเฉียว ฉันขอเตือนเธอไว้ เมื่อก่อนเธอก็เป็นแค่ผู้ช่วยของ ฉันเท่านั้น”

“ช่วยนาย ก็แค่ไม่อยากให้ตระกูลเยต้องขายหน้าเข้าใจ?

คำพูดเหล่านี้…เย่ไม่เป็นเลิกคิ้วขึ้น เป็นสิ่งที่เขาพูดเองนี่

แม้ว่าช่วงนี้เขาใช้เวลาอ่านเรื่องในอดีตของคนทั้งสองที่เกี่ยว ให้เขาหลายครั้ง แต่เขาก็ทำได้เพียงทำความเข้าใจกับบาง เรื่อง รายละเอียดบางส่วน ในบทสนทนายังคงแกะไม่ออก ดังนั้น เย่โม่เซินจึงทำได้เพียงพึ่งเอกสารเหล่านั้น และบางครั้งก็สามารถเชื่อมโยงไปถึงบางเหตุการณ์ได้

อีกอย่าง…การที่จะคิดถึงภาพเหตุการณ์เหล่านั้นได้ ต้องเสีย

แรงมากจริงๆ บางครั้ง เมื่อมีภาพบางอย่างแวบขึ้นมาในหัว ก็จะมีเศษภาพ

ความทรงจําล่องลอยไปมา

แต่…ยังคงนึกขึ้นได้ไม่ครบทั้งหมด

แต่การโต้ตอบของบทสนทนาของคนสองคนข้างหูเมื่อครู กลับทำให้เยโม่เซินรู้สึกตกใจ

น้ำเสียงนั้นฟังดู…

เมื่อก่อนเขา…ทำเรื่องเลวร้ายอะไรกับมู่จื่อลงไปบ้าง?

คงเป็นเพราะมีเรื่องรัดตัวเขามากมาย เย่โม่เซินจึงดูเย็นชา และหล่อมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อลูกค้า กลับดึงดูด ลูกค้าผู้หญิงมากขึ้น กระทั่งยังมีคนทักทายเขาแต่ไม่ได้รับการ ตอบกลับใดๆ แต่ยังทำสีหน้าเคอะเขิน

“โห…หล่อมากเลย หล่อที่สุด…ฉันชอบใบหน้าอันเย็นชาแบบ นี้มาก ผู้ชายคนเดียวของฉัน! อยากจะเป็นลมสลบไปเลย!

เย่โม่เซินรู้สึกปวดหัวมาก เขายกมือขึ้นนวดระหว่างคิ้ว พลาง ก้าวลงบันได

ด้านหลังมีคนตามมา

“เดี๋ยวก่อนค่ะคุณ”
เย่ ไม่เป็นหยุดเดิน หันไปมองคนนั้นอย่างไม่สบอารมณ์

คนที่ตามมาเป็นสาวน้อยใบหน้าแดงก่ำ หล่อนกัดริมฝีปาก ของตัวเองแน่น มองเย่ไม่เห็นด้วยความตื่นเต้น

“เอ่อ…เพื่อนของฉันอยากสั่งราเม็งเนื้อเพิ่มหนึ่งชามค่ะ รบกวนช่วยเพิ่มเข้าไปในบิล ให้ด้วยได้ไหมคะ?”

เย่ไม่เป็นหลบสายตา พูดด้วยเสียงเย็นชา: “ได้”

เมื่อหญิงสาวคนนั้นได้รับการตอบกลับจากเขา สายตาเต็มไป ด้วยความสุข “คุณผู้ชายใจดีจังเลยค่ะ งั้นขอ…..

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วขึ้น ตรงหน้ามีเศษภาพความทรงจำปรากฏ ขึ้นมากมาย อีกทั้งยังพุ่งเข้าใส่หัวเขาอย่างจัง เขาปวดหัวทวีคูณ มากขึ้น ภาพตรงหน้าเป็นภาพหมอกสีดำปกคลุมเข้ามา

ผู้หญิงที่อยู่ด้านข้างยังคงบ่นพึมพำ

“ฉัน…อันที่จริงเพื่อนของฉัน…บอกว่าคุณหล่อมาก อยากเป็น เพื่อนกับคุณ ไม่ทราบว่าขอแอดเป็นเพื่อนในวีแชท…

“อันที่จริง ฉันแค่าย! คุณ คุณเป็นอะไรรึเปล่า!

หานมู่จื่อที่กำลังพูดคุยกับพ่อจางอยู่ จู่ๆได้ยินเสียงผู้หญิงกรีด

ร้องด้วยความตกใจมาจากชั้นสอง

หล่อนตกใจจนปัดแก้วชาล้ม น้ำชาร้อนจัดลวกใส่มือขาวนวล ของหล่อนจนแดง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ