เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่768 ชอบฉัน



บทที่768 ชอบฉัน

“ชอบฉัน?”

น้ำเสียงนิ่งเรียบดังขึ้นมาจากทางด้านบน หาน จื่อเงยหน้าขึ้นไปทันที มองเขาไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง จากนั้นก็รีบส่ายหน้าออกไปทันที ไม่ใช่นะคะ”

“ไม่?” เย่ ไม่เป็นเอ่ยเข้าออกมา เหยียดร่างลุกขึ้นหรี่ตาเข้าไป ใกล้ร่างเธอ “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อ?”

คาดว่าน่าจะเป็นเพราะกังวลว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานจะกลับมา อีกครั้ง ดังนั้นแล้วหานคู่จื่อก็รีบเซถอยไปข้างหลังทันที รีบพูด แก้ตัวให้ตัวเองออกไป “ฉันเพียงแค่เห็นท่านประธานดื่มกาแฟ อยู่ตลอด แล้วยังดูเหมือนว่าสุขภาพจิตจะไม่ค่อยดีนัก ฉันก็เลย เปลี่ยนเป็นนมให้คุณอย่างคิดเออออไปเองคนเดียวเพราะว่าฉัน คิดว่านมสามารถช่วยในการนอนหลับได้ ทั้งยังดีต่อร่างกายของ ท่านประธานอีกด้วย ไม่ได้มีความหมายอื่นเลยนะคะ”

คาดว่าน่าจะกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อ หานมอก็ยังพูดออกไปอีก ว่า “แน่นอนว่า ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ท่านประธาน แต่ถ้าเป็นเจ้านาย ของฉันแล้ว ฉันก็จะทำอย่างนี้เหมือนกันค่ะ!

เห็นเธอร้อนรนจนไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางเอาไว้ตรงไหนดีอย่าง นั้นแล้ว แววตาของเย่ ไม่เซินก็ยิ่งมืดครึ้มออกมาเรื่อยๆ
ผู้หญิงตรงหน้านี้ เห็นได้ชัดเลยว่ากำลังคิดแทนเขาอยู่ สายตา ที่มองเขาเมื่อวาน เขาไม่มีทางที่จะมองผิดไป

แต่เธอฉลาด ไม่ยอมรับว่าตัวเองสนใจเขา ก็คงอยากอยู่ที่นี่ ต่อให้นานอีกหน่อยล่ะมั้ง? อยากอยู่ที่นี่ต่อ แต่กลับท้าทายขีดจำกัดความอดทนของเขา

อย่างนี้อีก

“ตกลงเธอทีม หรือโง่กันแน่?”

จู่ๆเขาก็พูดประโยคนั้นออกมา

“หา?” หานมู่จื่องุนงงไม่รู้เรื่องรู้ราว

เย่โม่เซินหันร่างกลับไป เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “ก่อนที่ฉันจะโมโห ไปเอากาแฟมาให้ฉัน ส่วนนมนี่…ถ้าเธอคิด ว่ามันมีคุณค่าทางโภชนาการมากนัก

เขาหันออกไปเล็กน้อย จนเผยให้เห็นใบหน้าด้านข้างอันหล่อ เหลาออกมา “งั้นก็ยกให้เธอแล้วกัน”

เขาก็พูดออกมาอย่างนั้นแล้ว หานมอจึงรู้ได้อย่างแน่นอนว่า เขาไม่ดื่มนมแก้วนั้นแน่ ความจริงแล้วเยโม่เซ็นเป็นคนไม่ชอบ ดื่มนม อันที่จริงสำหรับเขาแล้ว นมก็เหมือนกับยาพิษก็ไม่ปาน เพราะเขาไม่ชอบรสชาตินั้นของมัน

ตอนนี้เธอกับเขาก็ยังไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้น เธอไม่ อาจหวังเกินตัวว่าเขาจะยอมเปลี่ยนมาดื่มนมแทนกาแฟเพียง เพราะคำพูดไม่กี่ประโยคของเธอได้จริงๆ
แต่หานจอก็ยังไม่ยอมแพ้ เมื่อเทียบกับการที่เย่ไม่เป็นโมโห ออกมาแล้วนั้น เธอกังวลว่าร่างกายที่ถูกละเลยไม่ได้รับการดูแล จะเกิดปัญหาอะไรขึ้นมามากกว่า

เธอยกแก้วนมแล้วก้าวเข้าไปข้างหน้า คิดอยู่สักพักก็อดไม่ ได้ที่จะถามออกไป “เอ่อ…ถ้าไม่ดื่มนม งั้นฉันชงชาให้ดีมั้ยคะ?

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วออกมา

“ซาก็ดีนะคะ สามารถปลูกร่างกายให้ตื่นตัวได้เหมือนกับ กาแฟ อีกทั้งดื่มแล้วก็ยังดีต่อสุขภาพ ดีกว่าดื่มกาแฟเยอะเลยนะ คะ”

ความจริงกาแฟก็ไม่ใช่ของที่ไม่มีอะไรนักหรอก เพียงแต่ความ ที่เย่ ไม่เซินดื่มกาแฟนั้นมันมากเกินไปจริงๆ

ในตอนนี้เย่ ไม่เซินก็ได้มองเธอออกไปด้วยความไม่พอใจเป็น ที่เรียบร้อย รังสีของความเยือกเย็นจากร่างของเขาแผ่ออกมา “เธออยากโดนไล่ออกหรือไง?”

หานมู่จื่อ

โอเค เธอไม่กล้าแล้ว

สุดท้ายเธอก็ต้องยกนมแก้วนั้นออกจากห้องทำงานไป

ต้องกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้งเพื่อชงกาแฟให้กับเย่ไม่เป็น เนื่องจากรู้มูลเหตุเรื่องที่เกิดขึ้น ดังนั้นแล้วพี่หลินจึงยืนรอดู ผลลัพธ์อยู่ที่ประตูหน้าห้องเลขา
เมื่อเห็นหาน จื่อถือนมแก้วนั้นกลับมาในตอนที่เดินผ่านประตู หน้าห้องเลขานั้น พี่หลินก็ก้าวเข้าไปด้วยสีหน้ายิ้มๆ “รู้ผิดแล้ว หรือยังล่ะ? เพิ่งเข้าทำงานได้สองวันก็คิดจะเปลี่ยนความเคยชิน ของเจ้านายเข้าเสียแล้ว ฉันแนะน่าว่าต่อไปก็กำจัดความคิดพวก นี้ออกไปซะ คนอย่างคุณชายเซ็นน่ะ…..

เธอส่ายหน้าออกไปพลางมองไปทางห้องทำงานของ ถือเป็น ไปพลาง

“ไม่ใช่คนที่คนทั่วไปจะสามารถสั่นไหวได้ อีกทั้ง

เธอไม่พูดออกมา หานมอก็ไม่ได้คิดจะถามออกไปอยู่แล้ว แต่พูดออกมาครึ่งนึงแล้ว แล้วก็ไม่พูดอีก หานมอก็เกิดอยากรู้ ขึ้นมาทันที จึงได้มองเธอออกไปด้วยความสงสัย อีกทั้งอะไร หรอคะ?”

“อีกทั้งถึงแม้ว่าจะมีวันไหนที่เธอสามารถสั่นไหวเขาขึ้นมาได้ จริงๆ แต่มันก็ไม่ยาวนานหรอก”

คิ้วสวยของหานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะขมวดออกมา “ไม่ยาวนาน หมายความว่าอะไรหรอคะ?”

แต่พี่หลินกลับไม่ได้พูดต่อออกมาอีก แต่ก็ได้เหลือบไปมอง แก้วนม ในมือเธอด้วยแววตาที่สื่อความหมายลึกซึ้ง เอ่ยพูดยิ้มๆ ออกมา “เอาล่ะ คุณชายเซ็น ให้เธอไปเปลี่ยนเป็นกาแฟใช่มั้ย? รีบไปเปลี่ยนสิ คุณชายเซ็นจะได้ไม่ต้องรอนาน จนโมโหออกมา จริงๆ”

“ค่ะ” หานมู่จื่อก้มหน้าแล้วเดินไปทางห้องครัว
พี่หลินมองตามแผ่นหลังของเธอออกไป เริ่มคิดไตร่ตรองขึ้น

มา

เมื่อวานหาน จื่อยังพูดออกมาต่อหน้าเธอว่าไม่ได้มีความ สัมพันธ์อะไรกับคุณชายเซ็น แต่เธอก็เชื่อออกไป แต่คิดว่าตอนนี้ เธอคงต้องย้อนกลับไปคิดใหม่อีกสักหน่อย

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน แต่ระหว่าง พวกเขาทั้งสองคนก็คงไม่ง่ายดายอย่างนั้นแน่

เธอบอกว่าตัวเธอไม่ได้สนใจในตัวคุณชายเซ็น แต่ทั้งความ กังวลก็ดี ความเป็นห่วงก็ดีที่ได้ประดับอยู่บนใบหน้านั้นล่ะ ทั้งหมดล้วนแสดงออกมาให้เห็น ความรู้สึกนี้ไม่เหมือนกับเป็น เพียงแค่การหลงรักเท่านั้น แต่เหมือนกับว่าทั้งสองคนจะมี ความสัมพันธ์ที่ชัดเชื้อกันอย่างมากไม่มีผิด

อืม ยังต้องสังเกตอีกสักหน่อย

หาน จื่อไปที่ห้องครัว เพื่อชงกาแฟให้เยโม่เป็นใหม่ เนื่องจากกังวลเรื่องสุขภาพของเขา ดังนั้นก็เลยแอบลดส่วนผสม ไปเล็กน้อย

ส่วนนมที่เขาไม่ต้องการนั้น หานมอก็จำต้องดื่มเองจนหมด ดื่มเสร็จ ก็ยกกาแฟไปที่ห้องทำงานอีกครั้ง

“กาแฟมาแล้วค่ะ” เธอเอากาแฟไปวางบนโต๊ะทำงานของเขา อย่างเนือยๆ

เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยเนือยๆของเธอ เย่ไม่เป็นก็แทบจะจินตนาการถึงสภาพหมดกำลังใจของเธอออกมาได้เลยทีเดียว ไม่รู้ว่าทำไม นัยน์ตาดำสนิทคู่นั้นได้มีประกายของรอยยิ้มจางๆ ออกมา แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

หาน จื่อยืนอยู่ตรงนั้น เห็นเขายกาแฟขึ้นจิบ จากนั้นก็ขมวด คิ้วออกมาทันที พร้อมวางแก้วกาแฟนั้นลง

“จิดลง”

จู่ๆก็เงยหน้าขึ้นมองเธอทันที จากนั้นก็นิ่งอึ้งไปแป๊บนึง

ใบหน้าสวยอันเป็นธรรมชาตินั้นของเธอ อยู่ในชุดที่ดูเรียบ ง่ายเป็นอย่างมากกําลังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา ผิวขาวจนสว่าง ออกมา สำคัญที่สุดก็คือ…บนขอบริมฝีปากสีชมพูนั้น มีคราบนม สีขาวเปื้อนอยู่

เย่ ไม่เซินหรี่ตาลง เผยแววตาดุดันออกมา เมื่อกี้นี้ที่เขาบอกไปว่านมแก้วนั้นยกให้เธอ เธอก็ดื่มมันไปจริงๆ

เฮอะ ช่างเป็นผู้หญิงที่ว่าง่ายเสียจริง

เห็นคราบนมสีขาวนั่นแล้ว แต่ไม่เป็นก็ลุกขึ้นไปทันที ใช้นิ้วมือ ปาดเช็ดคราบนม น

ความรู้สึกที่ผิวเนื้อสัมผัสกันทำให้ทั้งสองคนต่างก็สปาร์คกัน ทันที ทานคู่จื่อเห็นคราบสีขาวที่อยู่บนปลายนิ้วมือของเขาก็ได้ รู้ตัวอะไรขึ้นมาได้บ้างแล้ว รีบยกมือขึ้นมากุมริมฝีปากของตัวเองเอาไว้ ดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากที่จะเชื่อออกมา

บ้าจริง เมื่อเธอกำลังโมโหอยู่ จึงชุดนมแก้วนั้นไปจนหมด ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่นเลยสักนิด ไม่นึกเลยว่า…เธอยังทิ้งร่องรอย หลงเหลืออยู่ตรงขอบปาก

เย่ไม่เป็นจ้องมองคราบสีขาวที่อยู่ตรงปลายนิ้วของตัวเอง ทันใดนั้นเองก็รู้ตัวขึ้นมาว่าเมื่อกี้ตนได้ทำอะไรลงไป นัยน์ตา สนิทของเขามีประกายความขึงขังแบบผ่านออกมา พร้อมเอ่ย เสียงเย็นออกมา “เธอออกไปได้แล้ว”

หานมู่จื่อ “ฉัน…”

“ยังไม่ไป?” เขาหรี่ตาออกมา จ้องมองเธออย่างไม่พอใจ หาหมอก็ไม่รู้ว่าตนกำลังคิดอะไรอยู่ภายในใจกระสับ กระส่ายขึ้นมา จากนั้นก้าวหนีกระเจิงออกไปจากห้องแห่งนั้น หลังจากที่เธอออกไป เย็ไม่เป็นก็เหม่อมองนิ้วมือของตัวเอง ผ่านไปได้สักพักนึง เขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดคราบ เปื้อนที่ปลายนิ้วออกไป จากนั้นก็เช็ดมันออกไปซ้ำๆ

ใช่ ต้องแบบนี้

เขาต้องเป็นแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่มาโดนตัวเขา เขาก็ต้อง หลบเลี่ยงไม่ให้มาแตะต้องเขาได้ จากนั้นก็ตามเช็ดร่องรอยพวก นั้นออกไป ไม่ใช่เป็นเหมือนอย่างในตอนนี้

คล้ายกับว่าร่างกายเกิดความผิดปกติขึ้นมาอย่างนึง เห็นร่องรอยที่อยู่บนริมฝีปากของเธอแล้ว ก็เข้าไปเช็ดให้เธอเสียแล้ว

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาควรทำ

เย่ ไม่เช่นเม้มริมฝีปากของตัวเอง โยนผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นลงถัง ขยะข้างๆ ด้วยสีหน้าเป็นชา

เจ้าตัวไปแล้ว บรรยากาศรอบๆทั้งหมดก็ได้กลับคืนมาเป็น

ปกติ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ