เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1359 ตัดสินใจเลือกเธอ



บทที่1359 ตัดสินใจเลือกเธอ

ตั๋วที่เสี่ยวเหยียนซื้อนั้นไกลมาก เธอจงใจซื้อที่มันไกลๆ ทั้งสอง คนต้องอยู่รถบนรถไฟเกือบสองวัน

เดิมทีเสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าอยู่ตัวคนเดียวได้สบายมาก

แต่ว่าตอนนี้หาเชิงคอยเฝ้าเธออยู่ข้างๆ เธอก็เริ่มรู้สึกเสียใจ แล้วว่าตัวเองซื้อตั๋วที่มันไกลเกินไป

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเขาจะตามมา เธอก็น่าจะซื้อตั๋วที่มันใกล้กว่า นี้หน่อย หลังจากนั้นพอถึงสถานีแล้วทั้งสองคนจะได้แยกกันไป

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนเอาแต่ร้องไห้ รอบๆ ก็มีความเงียบ แปลกๆ

ต่อมาเธอร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว เสี่ยวเหยียนก็กอดผ้าห่มแล้วก็

ผล็อยหลับไป

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมานั้น ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน รถไฟยัง คงแล่นอยู่เหมือนเดิม แต่ว่ามองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นลาย หินอ่อนสีขาวของท้องฟ้ายามรุ่งอรุณ เสี่ยวเหยียนก็เลยเดาว่าตัว เองน่าจะหลับไปหลายชั่วโมงอยู่

ดวงตาของเธอไม่ได้ปวดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว แต่ว่าก็ยัง รู้สึกไม่ค่อยสบาย ช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่

เสี่ยวเหยียนกะพริบตา แล้วตาก็ปิดลงไปอีกครั้ง โดยไม่สมัครใจ

ผ่านไปสักพัก จู่ๆ เธอก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรที่ไม่ถูกต้อง ดูเหมือน

ว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ใกล้กับด้านหลังของเธอ มันอบอุ่นและ ร้อน หลังจากคิดอยู่สักพัก เสี่ยวเหยียนก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง

อย่างรวดเร็ว

นี่ก็คือ….แผ่นหลังของหาน ง

หลังจากรับรู้ได้ว่านี่คือแผ่นหลังของหานชิงนั้น เสี่ยวเหยียนก็ รู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นแข็งที่อไป

เขานอนอยู่ข้างๆ เธอยังงั้นเหรอ? แล้วนอนอยู่นานแค่ไหน กัน? แล้วก่อนหน้านี้เธอก็ไม่รู้เลยยังงั้นเหรอ?

แผ่นหลังของหาน งอุ่นมาก และก็กว้างมากเช่นกัน ทำให้คน

รู้สึกปลอดภัย

แต่ว่า……..

“ตื่นแล้วเหรอ? ”

เสี่ยวเหยียนกำลังคิดอะไรอยู่ และทันใดนั้นเสียงของหานซึ่งก็ ดังขึ้นมา มันทุ่มต่ำมาก และแผ่นหลังของทั้งสองคนก็ชนกันอยู่ ดังนั้นตอนที่เขาพูดนั้นเสี่ยวเหยียนก็ยังรู้สึกได้ถึงแผ่นหลังของ เขาที่สั่น

นี่เขากำลังถามเธออยู่
แต่ว่าเสี่ยวเหยียนไม่ได้ขยับ เธอนอนอยู่แบบนั้นเงียบๆ ไม่ได้ ตอบคําถามของเขา

“ยังโกรธฉันอยู่อีกเหรอ? ”

โกรธ?

เสี่ยวเหยียนเม้มปาก ถ้าเกิดว่ามันเป็นเพียงแค่ความโกรธ ก็ คงจะดีสิ

อย่างน้อย ความโกรธมันก็สามารถหายไปได้ แต่ว่า นี่เธอไม่ ได้แค่โกรธ แต่ว่าเธอเจ็บหัวใจ เป็นทุกข์ แล้วพวกนี้มันจะดีได้ยัง ไงกัน?

พอเห็นว่าเธอๆ มาตอบ หานซึ่งก็ถอนหายใจเงียบๆ ในใจ สาวน้อยคนนี้โกรธนานมากจริงๆ จนถึงตอนนี้ยังไม่ใจเย็นลง บ้างเลย แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่ยอมคุยกับเขา

ดังนั้นทั้งสองคนก็นอนเอาแผ่นหลังชนกันเงียบๆ อยู่แบบนี้ ตัว ของเสี่ยวเหยียนเย็น นอนอยู่ตรงนั้นเหมือนน้ำแข็ง ส่วนตัวของ หานซิงนั้นร้อน เดิมทีเขาไม่ได้อยากจะนอนลง

แต่พอสังเกตว่าสาวน้อยของเขานอนไม่อุ่นนั้น เขาก็เลยนอน ลงเอาแผ่นหลังชนกับเธอ เอาตัวเองเป็นฮีตเตอร์ ความร้อนจาก ร่างกายของเขาส่งผ่านการสัมผัสจากแผ่นหลังให้เธออย่างต่อ เนื่อง

และร่างกายของเสี่ยวเหยียนก็ค่อยๆ อุ่นขึ้น
แต่ว่าทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไร นอนอยู่เงียบๆ แบบนี้ไป

รถไฟแล่นไปข้างหน้า ไม่รู้ว่าไปที่ไหนกัน ตอนนี้ในใจของ เสี่ยวเหยียนสูญเสียทิศทางไปแล้ว สุดท้าย เธอก็หลับตาลง แล้วก็หลับไปอย่างสะลึมสะลือ

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฟ้าก็สว่างแล้ว

บนรถไฟมีคนมาขายอาหารเช้า

ตอนที่เดินผ่านพวกเขานั้น คนรอบข้างหลายๆ คนก็ต่างพากัน ซื้อ และหานซิงเองก็ลุกขึ้นนั่ง เสี่ยวเหยียนได้ยินเสียงเรียกขาย ของ ก็ยังคงนอนอยู่ตรงนั้นอยู่เหมือนเดิม

“หิวไหม? กินอะไรหน่อยไหม? ”

เสียงของหานลิงดังขึ้นอีกครั้ง

เสี่ยวเหยียนไม่สนใจเขา มีเขาอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่อยากจะกินอะไร ทั้งนั้น

ถ้าเกิดว่าเขาไม่ได้ตามตัวเองมาล่ะก็ บางทีเสี่ยวเหยียนอาจจะ รู้สึกสนใจอยากจะซื้อบ้าง แต่ว่าซื้อมาแล้วจะกินหรือไม่กิน อันนี้

ก็ไม่แน่เหมือนกัน

เหมือนรู้ว่าเธอจะไม่ตอบ หลังจากหานชิงถามแล้วก็ไม่ได้คาด หวังให้เธอตอง แล้วก็ซื้ออาหารนั้นทันที

แต่ว่าอาหารเช้าบนรถไฟนั้นมันง่ายๆ และสะดวก สำหรับทาน ชิงแล้วนั้น อะไรพวกนี้เขายังไม่เคยกินมาก่อนเลย
“ฉันซื้ออาหารเช้ามาแล้ว รีบลุกขึ้นมากินหน่อย กินเสร็จแล้ว ง่วงก็ค่อยนอนต่อ

เสี่ยวเหยียนยังคงไม่สนใจเขาเหมือนเดิม แต่ว่าคิดไปคิดมา เธอก็เปิดผ้าห่มแล้วลุกขึ้นนั่ง หลังจากนั้นก็มองอาหารเช้าในมือ ของหานชิง แล้วก็ยิ้มเยาะพร้อมกับพูดว่า “สบายไหม? มานั่ง รถไฟแบบนี้กับฉัน แถมยังต้องกินอาหารเช้าราคาถูกแบบนี้กับ ฉัน ชีวิตแบบนี้ ไม่ควรจะเป็นสิ่งที่หานซึ่งควรต้องเจอใช่ไหม ล่ะ? ”

หาน ง:

“ของพวกนี้ คุณน่าจะไม่เคยกินมาก่อนใช่ไหม? ก็ถูกแล้ว คุณ เป็นคนมีเงิน แต่ว่าฉันใช้ชีวิตแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ โลกของพวก เรา คือสองโลกที่ต่างกัน

หานชิงขมวดคิ้วเพราะคำพูดของเธอ เธออยากจะพูดอะไรกัน

แน่? ”

“ความหมายของฉันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ฉันอยากเลิกกับคุณ

“ฉันไม่ตกลง”

หานชิงปฏิเสธเธอทันที

เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง “คุณมีสิทธิอะไรมาไม่ ตกลง? การจะเลิกกันฉันพูดแค่คนเดียวก็พอแล้ว ฉันไม่ต้องการ คุณแล้ว คุณจะตกลงหรือไม่ตกลง มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? ”

“แน่นอนว่ามันต้องเกี่ยวกับเธอ หานซึ่งยื่นมือข้างหนึ่งไปโอบกอดเธอไว้ เขา โน้มตัวไปข้างหน้าและเอาหน้าผากแนบกับเธอ พร้อมกับหายใจแผ่วเบา “ตอนแรกที่คบกับเธอนั้นฉันก็ตัดสินใจ ว่าจะรักเธอไปตลอดชีวิต เข้ามายั่วฉัน แล้วตอนนี้บอกว่าจะเลิกก็ เลิกงั้นเหรอ? มันจะเป็นไปได้ยังไง? ”

ตัดสินใจว่าจะรักเธอยังงั้นเหรอ?

ต่อให้เสียวเหยียนจะโมโหแค่ไหน แต่พอได้ยินประโยคนี้ก็ยัง อึ้งไป แต่ว่าพอคิดว่าตัวเองเป็นมือที่สาม เธอก็รู้สึกเหยียดหยาม ประโยคนี้มาก

เธอหัวเราะเยาะ แล้วเสี่ยวเหยียนก็ผลักเขาออกทันที

“คุณชอบฉัน แล้วฉันชอบคุณยังงั้นเหรอ?

หานชิงอึ้งไป มองไปที่เสี่ยวเหยียนที่อยู่ใกล้ๆ ดวงตาที่ใสแจ๋วในวันปกติ ตอนนี้มีแต่ความยุ่งเหยิงและเจ็บ ปวด แล้วก็เอาแต่พูดคำพูดที่ทำให้เขาเจ็บปวด

“ได้ยินชัดรึยัง? ฉันบอกว่าฉันไม่ได้ชอบคุณ ดังนั้นตอนนี้ฉันก็ เลยอยากเลิก คุณอย่ามาห้ามฉันเลย

ไม่รู้เหมือนกันว่าหานซิงคิดอะไรอยู่ เขามองเธอเงียบๆ ไม่พูด อะไร ผ่านไปนานกว่าจะพูดขึ้นมา “ไม่ว่าเธอจะชอบฉันหรือไม่ ก็ตาม แต่ยังไงฉันก็ชอบเธอ ดังนั้นฉันไม่เห็นด้วยที่จะเลิกกัน

“หานชิง! ”

เสี่ยวเหยียนตะคอกชื่อของเขาออกมาด้วยความโกรธ!
คนที่ถูกเรียกชื่อถอยห่างออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วถาม เธอว่า “อยากกินอะไร? ฉันซื้อมาเยอะมาก เธออยากกินประเภท ไหน? ”

เสี่ยวเหยียน

“ดื่มน้ำอุ่นก่อนก็แล้วกัน ซึ่งจะตื่นถ้ากินเลยอาจจะทำให้ไม่ สบายท้องได้”

หานชิงเหมือนกับว่าไม่ได้รับรู้เลยว่าเธอกำลังโกรธอยู่ เอาแต่ ดูแลเธอ เสี่ยวเหยียนก็ยิ่งโกรธมากกว่าเดิม

มีสิทธิอะไร มีสิทธิอะไรที่พอทำร้ายเธอแล้ว เขาก็มาทำเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตามเธอขึ้นรถไฟมา แถมยังมาถามเธอว่าจะกิน อะไรไหม

พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็เม้มริมฝีปากของตัวเองแล้วก็

หันหน้าหนีอย่างเย็นชา ไม่ดื่มน้ำที่หานชิงส่งมาให้

หานชิงเองก็ไม่ได้โกรธ หยิบถ้วยอย่างอดทนแล้วก็ยื่นไปตรง หน้าของเธออีกครั้ง “เป็นเด็กดี ดื่มสักสองอีก”

เสี่ยวเหยียนยังคงหันหน้าไปทางอื่น หานซึ่งก็ยังคงถือแก้ว เครื่องดื่มไว้ในมือแล้วก็หันตามเธอไปอย่างอดทน

ยังไม่ทันรอให้หานชิงเหนื่อย เสี่ยวเหยียนก็หันจนเหนื่อยแล้ว เธอถลึงตาใส่หานชิงด้วยความโกรธ

“คุณจะทำอะไรกันแน่? ”
หาเชิงจ้องเธอนิ่ง แล้วริมฝีปากบางของเขาก็พูดออกมา ประโยคหนึ่ง “เธอก็รู้

ตอนที่เขาพูดประโยคนี้นั้น เหมือนว่าเสี่ยวเหยียนจะได้กลิ่น ของความไม่ได้รับความเป็นธรรมจากน้ำเสียงของเขาอย่างแผ่ว เบ

ไม่ได้รับความเป็นธรรมยังงั้นเหรอ?

เสี่ยวเหยียนนึกว่าตัวเองรู้สึกผิดไป ไม่ยังงั้นหานซึ่งจะรู้สึก แบบนี้ได้ยังไงกัน?

เขากำลังไม่ได้รับความเป็นธรรมเรื่องอะไรอยู่?

ในเวลานั้น เสี่ยวเหยียนก็โกรธมากจนหัวเราะออกมา “นี่คุณ กำลังรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมอยู่เหรอ? ”

หานซึ่งยังคงจ้องหน้าเธอต่อ “เธอว่าไงล่ะ? ”

นายไม่ได้รับความเป็นธรรมบ้าอะไร ฉันต่างหาก!


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ