บทที่720 ฉันมั่นใจว่าเขาทิ้งฉันไม่ลงหรอก

ช่วยคิดดูแลตัวเองเหรอ? ”

“จําเป็นเหรอ? “หานอกะพริบตามองไปยังดวงตาของหาน ซึ่งที่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะมีนัยอะไร

“ฉันสบายดี พี่…รีบบอกฉันมาว่าหน่วยกู้ภัยได้ไปไหมวันนี้ พวกเขามัวทำอะไรกันอยู่? ทำไมถึงได้ทิ้งพวกเขาไม่ยอมช่วย หล่ะ? ”

ยิ่งพูด หาน จื่อก็ยิ่งร้อนใจชื้นขึ้นมา ผลักมือของท่านซึ่งออก คิดจะลงจากเตียง

“พอที! ” หานซิงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน “กู้ภัยไปมาแล้ววันนี้ แต่พวกเขาไปเพื่อเก็บศพ! ”

หาน จื่อได้ยินก็หยุดชะงักลง จากนั้นก็แข็งไปราวกับไม้ เป็น นานทีเดียวถึงจะเงยหน้าขึ้นมองไปทางเขาอย่างไร้ซึ่งความรู้สึก

ครู่หนึ่ง เธอเหมือนแค่นหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “หมายความว่ายังไง? ”

“จื่อ น้องสาวของฉันไม่ใช่คนโง่ พี่พูดหมายความว่ายังไง เธอก็น่าจะรู้ดี”

ทานอยิ้มเยาะอยู่ครู่หนึ่ง “รู้ดีอย่างนั้นเหรอ? พี่จะหมายความว่าเย่ไม่เป็นตายแล้วอย่างนั้นเหรอ?

ทานชิงหรี่ตาลงคำว่าตายนี่มันยังก้องอยู่ในสมองของเขา แต่เขาไม่กล้าที่จะพูดมันออกมา ได้แต่หลบเลี่ยงมัน แต่ไม่คิด เลยว่าหาน จื่อจะพูดมันออกมา

เขาไม่ได้ตอบกลับหานมู่จื่อ เพียงแต่ลูบหลังของเธอเบาๆ สูด ลมหายใจเข้า จากนั้นก็พูดเบาๆ “เธอไม่ต้องร้อนใจไป นั่งลง ก่อน รอหมอมาตรวจหน่อย

“พี่ ถ้าตายจริงๆ ฉันก็อยากที่จะเห็นศพกับตาของฉัน ไม่อย่าง นั้น…..ฉันก็จะไม่เชื่อ”

หาน จื่อเงยหน้ามองตาหานชิง “ที่พี่พูดฉันเข้าใจ แต่ที่พูด หน่ะมันคือกู้ภัยไปเก็บศพ แล้วศพของเย่ ไม่เซินหล่ะ? ”

หานชิงกัดริมฝีปาก “น่านน้ำฝั่งนั้น การไม่เจอศพก็เป็นเรื่อง ปกตินะ”

“มันปกติตรงไหน? ทศพคนอื่นยังเจอเลย? แล้วของเขาทำไม ถึงหาไม่เจอ? ”

พูดถึงตรงนี้ จู่ๆ หานมอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอคว้าจับชาย เสื้อของหานชิงแน่น: “พี่ ที่พี่คาดการณ์ไม่มีทางเป็นไปได้…หรือ เขาไม่ได้ตกทะเลไป เขาฉลาดขนาดนั้น น่าจะควบคุมร่มชูชีพได้ เขาไม่น่าจะตกลงที่น่านน้ำใกล้ๆ แต่อาจไปตกที่อื่น พี่ พี่คิดว่า เป็นไปได้ไหม? ”

คําพูดนี้ ชูจิ๋วเองก็เคยพูดกับเขามาก่อน แต่ก็แค่พูด เขาเองก็ไม่ได้สนใจอะไร

แต่ตอนนี้เป็นหานคู่จื่อที่พูดกับเขาอย่างมีชีวิตชีวา นั่นทำให้ เขาหวนคิด กัดริมฝีปากก่อนจะพูด “ถ้าพูดกันก็อาจจะไปตกที่ อื่นได้ เธออย่ากังวลไป อยู่พักรักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อน เดี๋ยว ฉันให้คนไปตามหา

หานอพยักหน้าลง “ต้องหาเจอแน่ๆ ฉันเชื่อว่าเขาทิ้งฉันไม่ ลงหรอก เขาเพิ่งจะมีลูกกับฉัน…เขาไม่มีทางทิ้งไปอย่าง แน่นอน”

พลางพูด หานมอก็ยิ้มขึ้นมาราวกับเห็นแสงสว่างที่ปลาย

อุโมงค์

หานซึ่งเห็นเธอเป็นอย่างนั้น ในใจก็วุ่นวายไม่รู้จะพูดยังไง

ออกมา

เธอรู้อยู่แล้วหล่ะว่ายิ่งคาดหวังมากเท่าไหร่ ก็สามารถที่จะผิด หวังได้มากเท่านั้น แต่ในตอนนี้จะทำยังไงได้? มันได้แต่หวัง แม้ว่าจะริบหรี่มันก็ยังมีไม่ใช่เหรอ? ”

เมื่อได้ยินว่าหานซึ่งจะส่งคนไปแล้ว ในใจของหาน จื่อก็สงบ ลงได้เล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ได้นอนเป็นเด็กที่พักอยู่ที่โรงพยาบาล เลย เช้าตื่นขึ้นมา บ่ายหน่อยก็ร้องจะออกจากโรงพยาบาลไปตา มหาเย่ไม่เชินกับทุกคน

หานซึ่งออกจะโมโหหน่อยๆ : “ร่างกายเธอเป็นยังไงตัวเธอ เองรู้ดีที่สุด ยังไม่ทันจะหาเธอก็มาเป็นประสาท ถ้ามั่นใจว่าเขา ไปตกที่อื่น เธอก็ควรจะรออยู่นี้ ไม่ใช่โวยวายจะไปด้วย
หานมอนิ่งอยู่กับที่

จริงด้วย เธอ….เชื่อมั่นในตัวเขา

“ดูแลตัวเองให้ดี ดูแลร่างกายตัวเองรอเขากลับมา

รอให้เขากลับมาอย่างนั้นเหรอ? สายตาของหานจื่อพร่ามัว คิดอยู่เนิ่นนาน นานจนหานซึ่งคิดว่าเธอจะปฏิเสธเขา ใครจะรู้ หล่ะว่าทานมอพยักหน้า จากนั้นก็พูดเสียงเบาๆ “ได้ งั้นฉันจะ รออยู่ที่นี่ รอให้เขากลับมาหา

หานชิงนิ่งไป ไม่คิดว่าคำที่เขาพูดไปเรื่อยนั่น เธอจะตั้งใจฟัง ดูท่า….. แล้วหล่ะ ที่เธอบอกว่ารู้จักเย่ไม่เป็นมากพอ ไม่ใช่ว่าพูดไปเรื่อย

เมื่อเกิดเหตุขึ้นกับเครื่องบิน แหล่งข่าวก็กระจายข่าวมาถึง เมืองเปียอย่างรวดเร็ว ภายในวันเดียวทุกคนที่เมืองเบี้ยก็รู้จนทั่ว ว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเย่ไม่เป็นประธานบริษัทตระกูลเย่

พอทราบเรื่องแล้ว ทุกคนต่างก็รู้ว่าหาน จื่อจากตระกูลพานที่ ร่ำรวยถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในวันแต่งงาน ซึ่งเดิมที่เป็นงานที่ยิ่ง ใหญ่จนใครๆ ก็อิจฉา ได้พังลงไป

ผลของการรู้เรื่องนี้ บางคนก็เศร้าใจ ได้แต่ถอนหายใจว่าชีวิต ไม่มีใคร ที่สมบูรณ์แบบ

แน่นอนหล่ะมีเสียใจ ก็ต้องมีคนหัวเราะเยาะ
“สมน้ำหน้า อยู่ดีไม่ว่าดีไปแต่งกันเมืองนอกเมืองนา? จัดงาน แต่งในประเทศก็ไม่เกิดเรื่องขึ้นแล้ว? ซึ่งมีเงินยิ่งโง่ ตอนนี้เป็นยัง ไงหล่ะ….คนหายไปเลย! ”

“นั่นหน่ะสิ หาที่จัดในประเทศดีๆ เข้าพิธีกันสองคนก็ดีแล้ว ไป แต่งทําไมยันเมืองนอก? ”

“สมน้ำหน้าจริงๆ ใครให้เขาบ้าตะวันตกนิยมหล่ะ? เกิดเรื่อง นะก็ดี! ”

……..เธอเป็นแบบนี้ไม่ดีเลยนะ คนเดินขึ้นสู่ที่สูง น้ำไหล ลงที่ คุณชายเยจากบริษัทตระกูลเยรักภรรยาของเขามาก อยากที่จะจัดงานแต่งที่ทำให้เธอลืมไม่ลงแบบนี้มันผิดอย่างนั้น เหรอ? เขามีเงินอยู่ก่อนแล้ว ทั้งจะแต่งงานก็เพียงอยากให้คนทั้ง โลกรู้ว่าคนที่เขารักเขาชอบคือใคร มันไม่ได้มีอะไรผิด มาเจอ เรื่องแบบนี้ ก็ได้แต่พูดว่าอะไรมันก็เกิดขึ้นได้ไม่ว่าดีหรือร้าย

“พูดอะไรน่าขำไปได้? มาพูดแทนให้ทำไม? พวกเขาให้เงินแก หรือไง? ”

“ไม่น่าจะมาพูดแบบนี้เลยนะ กับพวกเราเองก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะ เกิดอะไรขึ้น เธอมั่นใจเหรอว่าชีวิตเธอจะปลอดภัยราบรื่น ไม่ จําเป็นต้องกังวลต้องกลัวอะไร? ”

เมื่อถูกพูดใส่แบบนั้น อีกคนก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ทำได้แต่ส่ง เสียง ‘เหอะ แล้วก็เดินจากไป
ที่ร้านอาหารตะวันตก

เพิ่งเล่โยวเมื่อทราบข่าวแล้วจู่ๆ ก็หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง จน คนรอบข้างที่ได้ยินถึงกับผงะตกใจ หันมองเธอราวกับมองคนบ้า

แต่เพิ่งเล่โยวก็ไม่ได้สนใจกับสายตาเหล่านั้น เธอเพียงรู้ว่า ในใจของเธอนั้นมันมีความสุขราวกับนกได้โผบิน

เดิมที่คิดว่าพวกเขาได้แต่งงานกันแล้วเธอก็ไม่มีทางจะปล่อย ไปอย่างแน่นอน แต่ใครจะรู้หล่ะว่า….หานซึ่งส่งคนมาจับตาดู เธอเอาไว้ ทําให้เธอทําอะไรไม่ได้

ดีจริง เมิ่งเล่โยวสาปแช่งพวกเขามาโดยตลอด

“หาน จื่อ เธอคงคิดไม่ถึงสินะ? ว่าคำสาปแช่งของฉันมันจะมี ผล สุดท้าย….พวกเธอก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ซึ่งอยู่ด้วยกันก็มีความ สุขไม่ได้”

แต่ว่าจะยิ้มจะหัวเราะ เมื่อได้ยินข่าวคราวของเย่ ไม่เซ็น หัวใจ ของเมิ่งเสีโยวก็เจ็บปวดขึ้นมา

เธอ…..รักเขา!!!

ในตอนนั้น เขาเป็นรักแรกของเธอ ทุกคืนทุกวันเธอนั้นคิดถึง แต่ผู้ชายคนนี้ ดังนั้นมันจึงเป็นเหตุผลที่เธอเป็นเบื้องหลังของ เหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ