บทที่ 351 เธอเลือกที่จะแกล้งตาย

“คุณน้า~” เสี่ยวหมี่โต้วจูบฟอดใหญ่ไปที่แก้มอัน หล่อเหลาของหานชิง

เมื่อได้เห็นใบหน้าของเขา หานชิงนั้นก็ถึงกับตะลึง ไปครู่หนึ่ง แม้ว่าจะเห็นจนชินแล้ว แต่เขาก็มักจะเห็น ถึงใบหน้าของคนอีกคนหนึ่งผ่านจากใบหน้าใบนี้

ในขณะที่เขากำลังนิ่งอยู่นั้น ไปที่คอของเขาแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้กอด

“คุณลุงขับรถมาคงเหนื่อยมากสินะครับ น้าเสี่ยว เหยียนทำอาหารน่ากินมากมายรอต้อนรับคุณลุงไว้ แล้ว”

“อย่างงั้นเหรอ? ” หานชิงได้สติกลับมา และยิ้ม เล็กน้อย

“คืนนี้คุณลุงยังจะต้องไปเลยรึเปล่าครับ? ”

“พรุ่งนี้ค่อยไปนะ คืนนี้นอนด้วยกันกับ? ดีมั้ย? ” “ดี~” เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าสุดแรง: “ผมเองก็

คิดถึงคุณลุงมากเลย”

หานมู่จื่อที่มองอยู่ข้าง ๆ ก็คิดน้อยใจขึ้นมาเล็ก ๆ เธอที่เป็นหม่ามี้สุดที่รักตรงนี้ แต่ว่าลูกชายของเธอ กลับจูบเสี่ยวเหยียน จูบคุณลุง มีแค่เธอหม่ามีคนเดียว เท่านั้นที่ไม่ถูกจูบ
แต่จะว่าไปก็ไม่แปลก เสี่ยวเหยียนและหานชิงนั้น ดีต่อเสี่ยวหมี่โต้วเป็นอย่างมาก ทำราวกับว่าเขานั้นเป็น ลูกของตัวเองเลยทีเดียว

หานชิงนั้นรักตัวเองมากแค่ไหน ก็รักเสี่ยวหมี่โต้ว มากเท่านั้น

ส่วนเสี่ยวเหยียนน่ะ ก็อยู่กับเสี่ยวหมี่โต้วด้วยกัน ทุกวัน ราวกับว่าเป็นแม่คนที่สองของเธอไปแล้ว

ผ่านไปประมาณ 10 นาที ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็ เปิดประตูครัวออกมา และยกอาหารออกมาเสิร์ฟ เมื่อ หานมู่จื่อเห็นก็รีบเข้าไปช่วย หานชิงเองก็ไม่ได้เมินเฉย ทุกคนต่างก็ช่วยนำข้างของต่าง ๆ มาจัดลงบนโต๊ะจน เรียบร้อย และนั่งลง

ขณะที่หานมู่จื่อเพิ่งจะนั่งลงและทานข้าวไปได้ 1 คำก็เหมือนกับคิดอะไรขึ้นมาได้ ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้น และไปหยิบเอาไวน์ขวดหนึ่งออกมา

หานชิงเห็นดังนั้น ก็อดที่จะขมวดคิ้วและพูดขึ้น : “ไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้เธอยังมีงานต้องทำเหรอ? ดื่มจะเหมาะ มั้ย? ”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็แค่แค่ดื่มนิด ๆ หน่อย ๆ ”

พูดจบ หานมู่จื่อก็รินใส่แก้ว 2-3 ใบ ขณะที่เสี่ยว เหยียนมารับแก้วไปเธอก็ทำท่ากะพริบตาเล็กน้อย หา นม่จือยิ้มขึ้น : “ทนไปก่อนนะ เดี๋ยวคราวหน้าจะพา เธอไปดื่มอย่างอื่น”
เสี่ยวเหยียนก็ใบหน้าแดงขึ้นมาทันที: “อย่าพูด อะไรไร้สาระสิ ฉันน่ะชอบดื่มไวน์จะตาย…

ในตอนที่ทั้งสองคนนั้นอยู่ที่ต่างประเทศ บางครั้งก็ มักจะซื้อเบียร์กลับมาที่บ้าน หลังจากนั้นพวกเธอทั้ง สองก็ดื่มด้วยกันจนเมาเละเทะ

หลัง ๆ มานี้เนื่องจากดื่มไปมาก ๆ ตอนนี้ทั้งสองคน ก็ถือว่าฝึกปรือจนเชี่ยวชาญและดื่มมาก ๆ ได้แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นช่วงหลัง ๆ มานี้ หลังจากที่หานมู่จื่อ เริ่มทำงาน โอกาสที่ต้องเข้าสังคมของเธอก็มีมากขึ้น ก็ เลยต้องดื่มบ่อยยิ่งขึ้นไปอีก

แค่ดื่มไวน์ไม่กี่แก้ว นั้นถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามาก สำหรับเธอ

แต่ว่าหานชิงที่เห็นภาพนั้นก็กลับขมวดคิ้วขึ้น เห็น ว่าเธอยังไม่ทันกินข้าวก็ดื่มไวน์ไปก่อนแล้ว 1 แก้ว แล้ว ก็ยังคงคิดที่จะดื่มต่อเป็นแก้วที่สอง เขาจึงอดไม่ได้ที่ จะยื่นมือไปจับที่แก้วของเธอ

“พี่ชาย? ” หานมู่จื่อได้สติกลับมา ก็มองเขาด้วย ความสงสัย : “เป็นอะไรเหรอ?

“ดื่มไวน์แต่ไม่กินอาหาร? กระเพาะของเธอจะไม่ เป็นไรเอาเหรอ? ”

“ไม่เป็นไรหรอก กระเพาะของฉัน….คงจะไม่เป็น อะไรหรอก”

หานชิงมองหน้าเธออย่างจริงจัง ไม่ได้แค่พูดเล่นกับเธอ

“ไม่ได้ กินข้าวก่อนแล้วค่อยดื่ม”

ในขณะที่หานมู่จื่อยังคงดื้อดึงอยู่นั้นเสี่ยวเหยีย นที่นั่งอยู่ด้านข้างของเธอก็พูดขึ้นด้วยเสียงเบา ๆ ว่า : “อย่าดึงดันไปเลย ไม่งั้นเดี่ยวจะไม่ได้ดื่มเลยสักแก้ว เอานะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อจึงจะยอมรับ และยิ้มมุม ปากขึ้นเล็กน้อย “ฉันเข้าใจแล้วล่ะพี่ งั้นพวกเรามากิน ข้าวกันก่อนเถอะ เรื่องดื่มอะไรนั่น ….ไว้ที่หลังก็แล้ว กัน”

แล้วก็เป็นจริงตามที่พูด เสี่ยวเหยียนก็ถึงกับอดไม่ ได้ที่จะมองบน

เพราะสุดท้ายแล้วหานมู่จื่อก็ควบคุมและอดใจตัว เองที่จะไม่ดื่มไม่ได้ เธอดื่มเข้าไปอีก 2 แก้ว ไม่ว่าหาน ชิงจะพูดยังไงก็เบรกไม่อยู่ ไวน์ที่ดื่มค่อนข้างแรง หลัง จากดื่มแล้วแก้มของเธอต่างก็แดงขึ้นมา นั่งอยู่นิ่ง ๆ และมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย

เมื่อได้เห็นภาพที่เกิดขึ้น หานชิงก็รู้สึกปวดหัว ยื่น มือไปลูบหัวของเสี่ยวหมี่ี่โต้วที่อยู่ข้าง ๆ

“ยี่ซูดานเรียบร้อยแล้วรึยัง?

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้น: “คุณลุง ไม่ต้องสนหม่ามี้หรอก หม่ามเองก็คงคิด คำนวณไว้แล้ว”
ทำไมฟังดูแล้วเหมือนกับว่าเขานั้นคุ้นเคยกับภาพ เช่นนี้? หานชิงหรี่ตาลง “ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ต่าง ประเทศ หม่าม้ของเธอเองก็เป็นแบบนี้ประจำเหรอ? ”

เมื่อได้ยิน พริบตานั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็รู้สึกว่าตัวเอง นั้นได้เผลอพูดอะไรผิดไปแล้ว รีบพูดแก้ขึ้นทันที

“ไม่หรอกครับคุณลุง วันนี้เป็นวันที่หม่ามได้กลับ มาพบคุณลุงทำให้มีความสุข ก็เลยดื่มมากไปหน่อย”

“เป็นอย่างงั้นเหรอ? ” หานชิงมองไปยังใบหน้าที่

แดงก่ำของหานมู่จื่อ ส่วนข้าง ๆ นั้นก็ยังมีเสี่ยวเหยีย

นที่นั่งหัวเราะอยู่ข้าง ๆ ถือแก้วกอดคอเธอไว้เพื่อที่จะ ชนแก้วด้วยกันกับเธอ ก็ได้ ถ้าเพราะว่าได้พบเค้าแล้วมีความสุข งั้นครั้งนี้

ก็ให้อภัยเธอก็แล้วกัน

เมื่อคิดได้เช่นนั้น หานชิงก็กระแอมออกมาเบา ๆ “หลังจากทานข้าวเสร็จแล้วเธอก็ขึ้นไปอาบน้ำให้ เรียบร้อย พออาบน้ำเสร็จแล้วเธอก็เข้านอนก่อนเอง เลยนะ เข้าใจมั้ย? ”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างชาญฉลาด : “คุณลุง วางใจได้เลย ผมไม่สร้างปัญหาให้คุณลุงเพิ่มแน่นอน เพียงแต่ว่า….ดูเหมือนว่าน้าเสี่ยวเหยียนเองก็ดื่มไป มากแล้ว คุณลุงไม่ต้องการให้ผมช่วยอะไรเหรอ? ”

“อิ้ม ไม่ต้องหรอก”

“งั้นผมขอตัวกลับห้องก่อนนะครับ”
เสี่ยวหมีโต้วกระโดดลงมาจากเก้าอี้ และโบกมือ ให้กับหานชิง หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ เดินขึ้นชั้นบนด้วย ขาสั้น ๆ ของเด็กน้อย

สายตาของหานชิงนั้นเอาแต่มองตามเขาไป รอจน เขาไปเรียบร้อยแล้ว เขาจึงหันสายตาของตัวเองกลับ มา สายตาของเขานั้นตรงไปยังหญิงสาวทั้งสองที่อยู่ ตรงหน้า

หญิงสาวทั้งสองคนที่ดื่มจนเมา

ทำให้รู้สึกปวดหัวอยู่บ้าง

หานชิงยืนขึ้นมา ขาเหยียดตรงยาวคู่หนึ่งที่อยู่ใต้ โต๊ะนั้นดูเรียวยาวเป็นพิเศษ เขาพับแขนเสื้อของเขา ขึ้นด้วยท่าทีที่สง่างาม หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ จัดเก็บสิ่ง ต่าง ๆ ที่เหลืออยู่บนโต๊ะ

หลังจากที่เขาเก็บทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย ก็คิด ที่จะเก็บขวดไวน์ขวดนั้นให้เรียบร้อย จู่ ๆ เสี่ยวเหยีย นก็พูดขึ้นมาว่า: “อย่าขยับ! ”

มือของหานชิงที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่นั้นก็หยุดลง และมองตามเสียงนั้นไป

เสี่ยวเหยียนเอามือของหานมู่จื่อที่โอบเธออยู่ลอก ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล และค่อย ๆ เดินโซชัดโซเซตรง ไปที่เขา

“จะทำอะไร? ” หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเดินมา ก็ %23 แย่งเอาขวดไวน์ที่อยู่ในมือของเขากลับไป และพูดอย่างเมา ๆ ว่า: “ไม่อนุญาตให้คุณมาแย่งไวน์ไปจาก พวกเรานะ ไม่อย่างนั้น….มู่จ่อ….จะต้องโทษฉัน แน่!

เธอยืนอย่างไม่มั่นคงนัก ยืนอยู่ที่ด้านหน้าของ หานชิงด้วยท่าทางโซซัดโซเซ

คนที่อยู่ตรงหน้านั้นเป็นทั้งเพื่อนแล้วก็ผู้ช่วยของ น้องสาวเธอ หานชิงจึงจำเป็นที่จะต้องอดกลั้นกับเธอ มากกว่าคนอื่นสักหน่อย จึงพูดขึ้นมาว่า: “ในขวดนะ ไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันจะเอาไปทิ้ง”

เมื่อได้ยิน เสี่ยวเหยียนก็พูดขึ้นมาว่า “หมดแล้วเห รอ? ”

หลังจากนั้นก็เอาขวดมาเทลงที่หน้าของตัวเอง ไม่มีไวน์แม้สักหยดออกมา เธอจึงได้ยิ้มและพยักหน้า ขึ้นมา: “จริงด้วย หมดขวดแล้ว .อือ เอาล่ะ งั้นฉัน กลับไปนอนก่อนล่ะนะ”

เมื่อพูดจบเธอก็หยิบขวดขึ้นและตรงไปข้างหน้า แต่ว่าไม่รู้ว่าเธอเหยียบเข้ากับอะไรก็ไม่รู้ ทันใดนั้น ร่างกายก็ผงะถอยหลังไปเองอย่างไม่สามารถควบคุม ได้

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะร่วงล้มลง หานชิงก็ยื่นมือ ไปรับเธอเอาไว้ เสี่ยวเหยียนที่กำลังตกใจก็ร่วงหล่นลง

ไปสู่อ้อมกอดของเขา

“ทรงตัวดี ๆ ! ” หานชิงขมวดคิ้ว พร้อมกับพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เย็นชา

ลมหายใจของชายแปลกหน้าก็แทรกเข้ามาในลม หายใจของเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนลืมตาขึ้นเพื่อที่จะ ระบุคนที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างละเอียด

หลังจากที่เห็นจนแน่ชัดแล้วว่าคนคนนั้นก็คือชาย ในฝันของเธอ เสี่ยวเหยียนก็เบิกตากว้างด้วยความตก ตะลึง หลังจากนั้น เธอก็เป็นลมไป

เมาแบบนี้ต่อหน้าชายในฝัน แถมยังเกือบจะล้มจน ต้องให้เขามาประคองอีก

เธอจึงเลือกที่จะแกล้งตาย! ! !

ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น! !

อ๊อด…” และในขณะนั้นเองหานมู่จื่อที่เมาอยู่ก็ ส่งเสียงร้องออกมา ราวกับว่าไม่ค่อยสบายตัวนักร่าง ของเธอก็ล้มนอนลงบนโซฟา

พวกเธอทั้งสองคนนั้นไม่ได้ถือว่าดื่มเก่งอะไรเลย โดยปกติแล้วในเวลาที่ไม่มีคนนอกอยู่ด้วย พวกเธอก็ มักจะสติหลุดไปด้วยกัน

แต่วันนี้กลับหานชิงที่มาพบเข้า ก็รู้สึกปวดหัวจริง

ๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ