เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่973ไม่สบายใจ



บทที่973ไม่สบายใจ

ยังไม่พูดถึงว่าเธอไม่ชอบนาย แม้แต่สังเกตคนอื่นก็ยังไม่สังเกต เห็นนายเลย

ไม่นึกเลยว่าตัวเองชอบเธอมานานหลายปี แต่ปรากฏอยู่ใน

ใจเธอเขาไม่มีตำแหน่งเลยสักนิด

ถึงว่าล่ะ เดิมทีตัวเองก็ดีสู้คนอื่นไม่ได้อยู่แล้ว บวกกับตอนนี้ เขากลายเป็นหน้าผีแบบนี้อีก

คนอื่นยิ่งไม่เอาเขามาไว้ในใจอยู่แล้ว

เซียวซูรู้สึกเหนื่อยใจ จู่ๆถึงกับพูดไม่ออก เสี่ยวเหยียนกลับเหมือนหาต้นตอที่ขจัดความอึดอัดเจอ เธอ พูดจากับเขา เสียงใสๆก้องเข้าไปในหูของเขาทีละคำๆ

“ฉันไม่รู้สิ ครั้งนี้ก็พาเสี่ยวหมี่โต้วมาหาคู่จื่ออยู่แล้ว พวกเรา ต่างก็เป็นห่วงเธอมาก ตอนนี้เห็นเธอเหมือนไม่มีอะไรที่ต้องเป็น ห่วง วันที่สิบห้าก็คงจะกลับแล้วมั้ง

พูดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอพูดเสริม คำนึง: “แต่ว่าฉันอยากกลับไปอยู่นะ เทศกาลโคมไฟของใน ประเทศค่อนข้างคึกคักกว่า”

เทศกาลโคมไฟของบางที่มีกิจกรรมมากมายของประเพณี ถึง เวลาลองไปดู และร่วมฉลองสักหน่อยรู้สึกว่าน่าสนใจมาก
เธอรู้สึกช่วงนี้ตัวเองเศร้าเกินไปจริงๆ จำเป็นต้องร่วมกิจกรรม ที่มีชีวิตชีวาหน่อย ถึงจะหาความมั่นใจของตัวเองกลับมาได้อีก ครั้ง

เซียวซูมีความคิดปรากฏ มองเธอ: “บางทีเราอาจจะสามารถ กลับไปพร้อมกันได้นะครับ”

กลับไปพร้อมกัน?

เสี่ยวเหยียนมองหานชิงที่อยู่ด้านหลังกระจกรถ เธอกัดริม ฝีปากล่างของตัวเอง “แต่ว่า……

“แต่ว่าอะไรครับ? คุณมาต่างประเทศกับผม ผมมีหน้าที่ส่งคุณ กลับไปอย่างปลอดภัย เพื่อเลี่ยงไม่ให้ระหว่างทางคุณเกิดเรื่อง อะไรขึ้นมา ถึงเวลาผมจะรายงานผลงานลำบาก

รายงานผลงานอีกแล้ว เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ

“นายนี่เป็นคนดีที่ทุ่มเทกับหน้าที่จริงๆเลยนะ”

เซียวซู: “.……………….

ใช่สิ เขาเป็นคนดีที่ทุ่มเทกับหน้าที่จริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ทุ่มเท กับหน้าที่ขนาดนี้

คิดไม่ถึงกลับถูกคนปฏิเสธความรัก เขาก็ไม่รู้แล้วว่าควรจะ ร้องไห้หรือควรจะหัวเราะดี อีกอย่างยังถูกปฏิเสธความรักต่อ หน้าศัตรูหัวใจอีก ถ้าไม่ใช่ว่าเขามีจิตใจที่เข้มแข็ง คาดว่านาทีนี้ ก็คงระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว เฮ้อ

ในที่สุดหานชิงที่หลับตาพักผ่อนสายตามาโดยตลอด อดไม่ที่ยกมุมปากขึ้น

เดิมเขานึกตัวเองแค่หลับลง จะสามารถละทิ้งเรื่อง ทั้งหมดนั้นก็ต้องเข้าในของเขาอย่างเผด็จการ โดยการ แจ้งเตือนล่วงหน้าเลยสักนิด

จากนั้นเสี่ยวเหยียนได้ยินเหยียนชมฝ่ายตรงข้ามเป็นคนหานซึ่งอดไม่จะมุมปากครั้งแรกเริ่มรู้สึก

ความรู้สึกเขาต่อเสี่ยวเหยียนสามารถบอกได้เห็นได้ชัด มากแล้ว ไม่เจสันคนนั้นเพิ่งจะเจอครั้งแรกไม่มีทาง ออกไวขนาดนี้ อีกทั้งยังเขาสร้างโอกาสเลยนิด แถมยังปฏิเสธความของฝ่ายตรงข้ามอีก

คาดว่าเซียวซูนี้ คงอยากจะกระอักคิดถึงตรงนี้ ๆหานซิงตื่นตกใจดึงสติกลับมา พร้อมขมวด

ตอน……..เขา

ที่ผ่านมาตอนที่หลับตาลง ล้วนแต่สามารถละทิ้งเสียงทั้งหมด ของโลกภายนอกได้ แต่ตอนเขาเพียงแต่ฟังเสียงของโลก ภายนอกไปหู แถมยังครุ่น

ปัญหาไม่ใช่แค่ปัญหาร้ายแรงธรรมดา
คิดถึงตรงนี้ หานซึ่งลืมตาขึ้น สายตาหล่นอยู่ที่หลังศีรษะของ เสี่ยวเหยียน

หลังศีรษะของเสี่ยวเหยียนได้มัดทรงหัวลูกชิ้นไว้ด้านข้างยัง ดฟสีชมพูที่น่ารักไว้อันนึง หลังศีรษะดูแล้วทำให้คนรู้สึก กลมกลืนน่ารัก มีชีวิตชีวามากเป็นพิเศษ

เพียงแต่ เสื้อคลุมผู้ชายสีดำที่อยู่บนตัวเธอ เมื่อเทียบกับ หน้าตาเธอในนาทีนี้ดูไม่เข้ากันเลย

ไม่เข้ากัน?

ปลายนิ้วของหานชิงขยับ เขาดึงสายตากลับอย่างสงบเยือก เย็น ในขณะนี้เสี่ยวเหยียนกลับจับสายตาเขาได้ หันกลับไปมอง เขาด้วยความดีใจ

“คุณตื่นแล้วหรอคะ!”

หานชิงที่กำลังอยากจะหลับตาลงแล้วแกล้งหลังต่อ

ยัยตัวแสบ……….ไวขนาดนี้เลย?

หรือคอยสังเกตตัวเองอยู่ทุกวินาทีหรอ?

พอนึกถึงเธอถูกตัวเองปฏิเสธไปหลายครั้ง ไม่ว่าคำพูดดีหรือ ไม่ดีก็พูดไปหมดแล้ว เธอกลับยังไม่ตายใจอีก ยังชื่นชอบตัวเอง อย่างมีชีวิตชีวาขนาดนี้อีกเช่นเคย หานซึ่งก็ค่อนข้างที่จะไม่ สบายใจ

นี่เป็นเพราะอะไร?
ทั้งๆที่เวลาที่ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองน้อยมาก บนตัว เขามีจุดไหนที่คุ้มค่าที่ให้เธอชอบ?

รูปลักษณ์ภายนอก?

ที่หานชิงสามารถคิดได้ ก็มีเพียงเท่านี้

พอนึกถึงเสี่ยวเหยียนชอบแค่รูปลักษณ์ภายนอกของตัวเอง เขาก็ยิ่งไม่สบายใจขึ้นไปอีก

นาทีนี้เห็นสีหน้าที่สดใสของเสี่ยวเหยียนอีก ในใจกลับหัวเราะ เยาะทีนึง จากนั้นก็ได้หลับตาลง

ทั้งๆที่เสี่ยวเหยียนก็เห็นเขาลืมตาขึ้นมาแล้ว ส่วนเธอเองก็ได้ ทักทายเขาแล้ว ยังนึกว่าเขาจะพูดคุยกับเธอสักสองคำ ใครจะไป รู้ว่าเขาแค่มองเธอทีนึงก็ดึงสายตากลับ และหลับตาลงอีกครั้ง

รอยยิ้มที่มุมปากเธอก็ได้แข็งที่อไว้แบบนี้

แม้แต่มองก็ยังไม่ชายตามองเธอเลย แถมยังไม่ยอมพูดคุยกับ เธอ หรือว่า……เธอน่ารังเกียจขนาดนี้จริงๆหรอ?

ในชั่วขณะ เสี่ยวเหยียนเศร้าจะแย่ ได้แต่หลุบตาลงและนั่งดีๆ ครั้งนี้เธอไม่ได้ไปสังเกตหานชิงอีก แต่ได้มองไปที่นอกหน้า กระจกรถ

ที่เธอไม่รู้คือ สีหน้าของเธอในนาทีนี้ได้ส่องอยู่ที่กระจกรถ หมด เซียว แค่ชายตามองก็สามารถเห็นสีหน้าของเธอแล้ว

มองหานชิงที่อยู่เบาะนั่งหลังทีนึง บนตัวของเซียวซูมีความเหี้ยมโหดเพิ่มมากขึ้น เขาเอ่ยปากพูดอย่างเหน็บแนม: “นาย หานเตรียมตัวกลับประเทศเมื่อไหร่ครับ?”

เรียกนามสกุล หนังตาที่เพิ่งปกคลุมลงมาของหานซึ่งได้ขยับ ไปมา เขาลืมตาขึ้นมาใหม่ และตอบอย่างเรียบเฉยคำนึง

“ที่บริษัทงานเยอะ ใกล้แล้ว”

“อ้อ อย่างนี้หรอครับ” เซียวซูหัวเราะ “งั้นดูแล้วเราคงได้ วาสนาได้กลับไปพร้อมกันแล้วครับ”

เดิมทีเสี่ยวเหยียนไม่คิดจะพูดแล้ว ทีนี้ก็อดถามไม่ได้อีก: “คุณ จะกลับไปเร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ? กลับไปเมื่อไหร่คะ?

เซียวซู: “

เขารู้สึกขอแค่หาน งพยักหน้า เธอก็คงจะกลับไปพร้อมเขาใน

ทันทีเลย

หานซึ่งเม้มปากไว้ด้วยความเยือกเย็น สักพักถึงพูด “คงจะอีก สองวันมั้งครับ”

อีกสองวันก็จะกลับไปแล้ว

เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ จู่ๆเธอรู้สึกที่นี่ก็ไม่มีอะไรน่า สนุก สู้กลับไปพร้อมหานชิงโดยเร็วดีกว่า ถ้าเธอสามารถรักษา โอกาสที่นั่งไฟลท์เดียวกันกับหานชิง ไม่แน่ยังอาจจะได้นั่งแถว เดียวกับเขาด้วย ถึงเวลานั้นๆ……….

เดิมทีเสี่ยวเหยียนที่สมองเป็นสีเทาหมด หลังจากสมองคิดพวกนี้ได้ ก็เปลี่ยนมามีชีวิตชีวาขึ้นมาเป็นพิเศษ

หานชิงกับเซียวซู่ต่างก็สังเกตเห็นแล้ว………

ผู้หญิงคนนี้ขอแค่ให้ความหวังเธอเสี้ยวนึง เธอก็จะพยายาม ไขว่คว้าเอาไว้ไม่ปล่อย แม้กระทั่งยังสามารถสร้างด้วยตัวเอง ด้วย

หานซึ่งค่อนข้างจนปัญญา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

แต่ว่าทุกคนต่างก็รู้ว่าในใจของเสี่ยวเหยียนมีความคิดอะไร

อยู่

จากนั้นในรถก็จมเข้าไปในความเงียบงันที่แปลกประหลาดอีก ครั้ง เป็นแบบนี้ตลอดทางจนกลับมาถึงบ้าน

พอรถจอดปุ๊บ หานซึ่งก็ได้เปิดประตูและลงจากรถ เสี่ยวเหยีย นรีบปลดเข็มขัดนิรภัยและตามเขาไปอย่างระมัดระวัง หลังจาก เซียวซูจอดรถ ได้นั่งอยู่ที่นั่งคนขับ สายตากล้ำกลืนมองคนสอง คนที่เดินไปไกล

อารมณ์หงุดหงิดจะแย่ เซียวซูเริ่มยื่นมือคุ้ยหาในถุง แต่กลับ คุ้ยหาของที่ตัวเองอยากได้ไม่เจอ

จู่ๆกระจกรถกลับถูกคนเคาะที่นั่ง เซียวซูหันไปมองเจสันที่ยืน อยู่นอกกระจกรถ

จากนั้นเขาได้เปิดประตูรถและนั่งเข้ามา

“เฮ้ เพื่อนรัก เวลานี้นายไม่ตามไป มานั่งเซ่ออยู่ที่นี่ทำไม?”
“มีบุหรี่มั้ย?”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ