บทที่ 1163 ของพวกนั้นมีความหมายอะไร

บทที่ 1163 เรื่องพวกนั้นมีความหมายอะไร

ไม่นานนัก หานซึ่งก็เดินไปล้างมือ ทุกคนนั่งลงประจำที่ คนที่นั่งอยู่รายล้อมโต๊ะอาหารล้วนแล้วแต่เป็นคนกันเอง เดิมทีอาหารมื้อนี้ควรเป็นมื้ออาหารที่ทานกันได้อย่างสบายใจ แต่เป็นเพราะเรื่องความสัมพันธ์ของเสี่ยวเหยียนกับทานชิง บรรยากาศการทานอาหารมื้อนี้จึงติดขัดพอสมควร

เสี่ยวเหยียนแสร้งทำเป็นเงียบตลอด ไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมา พูดคุยกับหานชิง ท่าเพียงแค่มองดูข้าวของตัวเอง หานซึ่งก็ไม่ พูดอะไรด้วยสีหน้าเยือกเย็นราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

หานคู่จื่อรู้สึกว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงไม่ใช่วิธีที่ดี ต้องลงมือ

ทำอะไรสักหน่อยจึงจะถูก

แต่ถ้าหากตอนนี้อยู่ต่อหน้าเสี่ยวหมี่โค้ว หาน จื่อก็รู้สึกไม่ ค่อยสบายใจ ดังนั้นหล่อนจึงต้องแอบใช้สายตาชาเลืองมอง ลูกชายตัวเอง

ไม่เสียชื่อที่เสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของหล่อน ส่งสายตามองแวบ เดียวก็เข้าใจทันที เขาวางตะเกียบและชามลง “หม่ามี | น้า คุณลุง เสี่ยวเหยียน ผมกินอิ่มแล้ว ผมกลับไปที่ห้องก่อนนะครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานมูจื่อจึงแสร้งทำเป็นถามขึ้น “อิ่มแล้วเห รอ? ลูกเพิ่งกินไปเท่าไหร่กันเอง กินอีกสักนิดไหม?”
เสี่ยวหมี่โค้วส่ายหน้า “กินไม่ลงแล้วครับหม่ามี

หานซึ่งเม้มริมฝีปาก จดจ้องสายตามองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้วยิ้มแห้ง จากนั้นก็เดินออกไปจากโต๊ะอาหาร

หลังจากที่เขาเดินออกไปแล้ว หานมอก็ยิ้ม เงยหน้าขึ้นกำลัง เตรียมจะพูดบางอย่างกับหานชิง แต่ทันใดนั้นกลับพบว่าแววตา ของหานซึ่งกำลังจ้องมองหล่อนอยู่ แม้ว่าจะไม่มีสีหน้าอารมณ์ ใดๆ แต่กลับดูเหมือนเป็นสีหน้าของความรู้สึกเหนื่อยใจ

รู้บ้างรึเปล่าว่าน้องสาวคนนี้คิดจะทำอะไร? เข้าใจหล่อนขนาดนั้นเลยเหรอ? หาน จื่อคิดในใจ “พี่ เอ่อคือ…”

หานคู่จื่อเพิ่งจะเอ่ยปากพูดขึ้น เสี่ยวเหยียนที่นั่งอยู่ด้านข้างๆ ก็ไม่รู้เป็นอะไร ตื่นตกใจจนลุกขึ้นยืน “ฉันไปดูเสี่ยวหมี่โต้วก่อน นะ เขากินน้อยเกินไป

เมื่อพูดจบ ก็ไม่สนใจว่าทั้งสองจะมีท่าทียังไง รีบวิ่งออกไป ด้วยท่าทีร้อนรนทันที

หานมู่จื่อ: “.….”

เอ๊ะ? หล่อนอยากจะเรียกเสี่ยวเหยียนไว้แต่ก็ไม่ทัน เงาที่อยู่ ตรงหน้าหายไปแล้ว จะเสแสร้งไม่พูดไม่จาไปถึงไหน? หานมู่จื่อรู้ สึกกลุ้มใจ หล่อนอุตส่าห์ให้เสี่ยวหมี่โต้วออกไป เพราะอยากพูด เรื่องที่เด็กไม่ควรฟัง แต่สุดท้ายเสี่ยวเหยียนกลับหนีหายไปเช่นนี้
เสียแรงที่หล่อนทุ่มเทพยายามให้

หาน จื่อถอนหายใจไม่หยุด จากนั้นหันไปมองหานชิง

“พี่น่ากลัวขนาดไหน? ท่าคนตกใจกลัวจนหนีไปแล้ว” หานชิงซดน้ำซุปอย่างไม่สะทกสะท้าน ท่าทางเหมือนปกติ เมื่อ ได้ยินเช่นนั้นก็เหลือบสายตามองหล่อน

“คนที่ทําให้หล่อนตกใจจนหนีไป ไม่ใช่เธอหรือไง?

หานคู่จื่อหัวเราะเย้ย “ฉันทำให้หล่อนตกใจหนีไปที่ไหนล่ะ? ถ้าไม่ได้เป็นเพราะพี่อยู่ตรงนี้ หล่อนต้องกลัวขนาดนั้นไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานซึ่งไม่ตอบอะไร กลับขมวดคิ้วขึ้นเล็ก

น้อย

จนถึงตอนนี้ สาวน้อยยังคงกลัวเขาอยู่เช่นเคย

หลังจากคืนวันนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็คงที่ ไม่มีการ พัฒนาใดๆ ทว่าปฏิกิริยาเมื่อหล่อนเจอเขากลับไม่เย็นชาเหมือน เมื่อก่อน แต่ก็ไม่ได้ดีกว่าก่อนหน้านี้ เหมือนนกที่ตื่นตกใจกลัว และเขาก็เป็นนายพรานที่กำลังล่าเหยื่อคนนั้น

แม้ว่าในมือของเขาไม่มีคันธนูก็ตาม

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานซิงเม้มริมฝีปาก พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่ง เรียบ: “คงเป็นเพราะฉันมีหน้าตาน่ากลัว?”

หานมู่จื่อ: “.…”

พูดอะไรเพ้อเจ้อ?
พ สรุปแล้วยังไง

หานเงยหน้ามองหล่อน

“เมื่อก่อนบอกว่าไม่อยากคบกับใคร แค่อยากดูแลคนนี้ให้ดีใช่ไหมฉันเชื่อนะ ตอนทั้งจูบ พูด เย้าแหย่สาวน้อย และนั่งตัว

แม้ว่าพูดพวกเหมือนกำลังหาเรื่องหานซึ่งอยู่ เสียงหานจื่อกลับไม่มีเจตนาร้ายอะไรเลย และยังมีสีหน้าที่ ยิ้มอย่างทีเล่นจริงอีกด้วย

น้องสาวของเขานี้ กำลังเล่นตลกพี่คนนี้อยู่เหรอ

หานมู่จื่อตกใจตะลึง ตั้งสติมาเมื่อหานด้วยความมั่นใจ: ใช่ปัญหาไหม? กล้าทำ และยังไม่ให้ คนอื่นพูดออกมาด้วยงั้นเหรอ?”

หาเชิงไม่พูดอะไรต่อ

แต่หานจื่อยังยอมปล่อยเขา

พี่ฉันคิดฉันเข้าใจมากเลยคงหวั่นไหวมาตั้งนาน แล้ว แต่เป็นเพราะเรื่องบางอย่างที่ทำให้พี่ต้องความจริงนะ ฐานะเป็นญาติสนิทเดี๋ยวจนแก่เฒ่าเพราะเรื่องบางอย่าง อีกทั้ง สิ่งที่สำคัญที่สุดก็ คือ บางครั้งอะไรที่พลาดไปแล้ว ก็จะไม่มีโอกาสกลับไปคว้ากลับ คืนมาได้อีกนะ”

หานชิง: “.….”

“ฉันรู้”

เรื่องนี้ ตั้งแต่ที่สาวน้อยเริ่มเย็นชาใส่ เขาก็เริ่มคิดได้แล้ว แค่เพียงตอนนั้นความรู้สึกของเขายังไม่ชัดเจนขนาดนั้น จน กระทั่งหล่อนเบื่อตัวเขาขึ้นมา เขายืนรออยู่หน้าร้านหนึ่งวันเต็ม หล่อนไม่มีท่าทีอะไรเลย ทั้งยังไปคุยกับผู้ชายคนใหม่ที่ถูก แนะนำให้รู้จักด้วย

“พี่รู้? ฉันคิดว่าพี่ไม่รู้เสียอีก จูบแล้วไม่มีท่าทีอะไรเลย ฉันบอก ความจริงกับพี่นะ แม้ว่าจะเป็นพี่ชายของฉัน แต่ฉันก็ไม่คาด หวังให้พี่ต้องทำร้ายเสี่ยวเหยียน ถ้าพี่ไม่ได้ชอบหล่อนจริงๆ ต่อ ไปก็อย่าไปเจอหล่อนอีก

หานชิงตะลึง หรี่สายตามองหล่อน

“หล่อนไม่ต้องการมอบความรักของตัวเองให้กับคนที่ไม่แน่ใจ กับความรู้สึกตัวเอง หล่อนต้องการคนที่จริงใจรับผิดชอบ ถ้าพี่ ยังเป็นแบบนี้ต่อไป เซียวซูคงเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า”

แม้ว่าพูดแบบนี้จะเป็นการพาดพิงที่ไม่ดีกับเซียว แต่หา นมู่จื่อคิดแบบนี้จริงๆ เมื่อก่อนหล่อนรู้สึกว่าเซียวซูกับเสี่ยวเหยี ยนเหมาะสมกันมาก เพียงแต่เรื่องความรักเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน คนนอกไม่มีทางเข้าใจได้

เสี่ยวเหยียนชอบทานชิง หล่อนก็ไม่อยากพูดอะไรมากแค่นั้น สองพี่น้องสบตามองกันเป็นเวลานานสักพัก หานซึ่งก็หลบ สายตา ก้มหน้าค่อยๆซดน้ำซุปต่อ จากนั้นก็วางชามลงบนโต๊ะ ไม่พูดอะไรสักพักใหญ่

“เธอไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้ ควรทำยังไง ฉันรู้ตัวเองดี เธอรอ คลอดได้อย่างสบายใจ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หาน จื่อเริ่มรู้สึกไม่พอใจ อยากจะพลิกจาน ขึ้นมาครอบหัวเขา หล่อนโกรธจนกัดฟันแน่น “พี่คิดยังไงกันแน่ พี่บอกฉันหน่อยไม่ได้เลยเหรอ? อะไรที่บอกว่าคิดเองได้!”

สายตาของหานชิงขยับเล็กน้อย ในที่สุดก็ยอมพูดขึ้น: “ฉัน

อยากพูดกับหล่อนก่อน”

“? ? ? ”

หลังจากอึ้งตะลึงสักพัก หานมอก็ตั้งสติขึ้นมาได้ ที่แท้ก็ หมายความว่าแบบนี้เหรอ? ปล่อยให้รอตั้งนาน หล่อนคิดมากไป เอง???

หานมู่จื่อจ้องหน้าเขาด้วยสีหน้าเลื่อน รู้สึกว่าตำแหน่งน้องสาวอันดับหนึ่งกำลังจะหายไป แต่ก็รู้สึกดีใจแทนเสี่ยวเหยียน เพราะอีกไม่นานความฝันของหล่อนก็จะกลายเป็นจริงแล้ว คนที่ตัวเองชอบก็ชอบตัวเองเหมือนกัน ถือเป็นเรื่องที่โชคดี มากจริงๆ

เสี่ยวเหยียนแสร้งทำตัวเงียบตามเสี่ยวหมี่โต้วกลับไปที่ห้อง แต่ก็ทำได้ไม่นาน หลังจากทานอาหารเสร็จ หล่อนก็ถูกหาน จื่อ เรียกออกมา บอกว่าพี่ของหล่อนมีเรื่องจะคุยด้วย ให้หล่อนออก ไปข้างนอก

เสี่ยวเหยียนขนลุกซู่ขึ้นมาทันที “เธอคงไม่ได้เล่าเรื่องที่ฉัน บอกเธอให้เขาฟัง ใช่ไหม?”

หานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ “เปล่า เธอก็ไม่อยู่ ฉันพูดไปจะมี

ความหมายอะไร? เขาเรียกเธอคงมีธุระเรื่องอื่น ยังไงก็แล้วแต่

เธอไม่ต้องกลัว กล้าเข้าไว้

เสี่ยวเหยียนมองหล่อนด้วยแววตาเหนื่อยใจ รู้สึกเสียใจภาย หลังที่ไม่ปิดปากไว้ให้ดี สุดท้ายหล่อนยังคงเดินก้มหน้าคอตกไป หาหานชิง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ