บทที่910 คุณเป็นคนโง่หรือไง

บทที่910 คุณเป็นคนโง่หรือไง

เรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้า เหมือนอยู่ในความฝัน

ถ้าหากไม่ได้อยู่ในความฝัน ทำไมถึงได้มีเด็กที่หน้าตาเหมือน เขาถึงขนาดนี้ แล้วยังเรียกเขาว่าแด๊ดดี้ เรียกหานคู่จื่อว่าหม่ามี อีก

หรือว่า… นี่จะเป็นลูกของเขากับเธอจริงๆ

ถ้าหากนี่เป็นความฝัน ความรู้สึกเจ็บตรงนิ้วเท้าคงจะไม่ ชัดเจนถึงขนาดนี้ ชัดเจนจนเหมือนจริงมาก

ดังนั้น นี่เป็นความจริง หรือว่าความฝันกันแน่

เย่ไม่เซินแบ่งแยกไม่ออกจริงๆว่าเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน ตอนที่ได้ยินเด็กน้อยบอกว่าไม่ต้องการเขาแล้ว เขาหรี่ตามอง อย่างไม่รู้ตัว พร้อมกับแผ่รังสีอันตรายออกมา

ไม่ต้องการเขาแล้วอย่างนั้นเหรอ

หาเรื่องเขาแล้ว จะมาบอกว่าไม่ต้องการเขาง่ายๆได้ยังไงกัน

พอเห็นเด็กน้อยกอดหานคู่จื่อไว้แน่น มือสองข้างคล้องคอเธอ ไว้ การกระทำที่ใกล้ชิดแบบนี้เขายังได้ทำกับเธอเลยไม่กี่ครั้งเอง นะ เด็กน้อยตรงหน้ามีสิทธิ์อะไรกัน

พอคิดได้แบบนี้ เย่โม่เซินก็ยื่นมือไปดึงคอเสื้อของเสี่ยวหมี่โต้ว แล้วทําการดึงขึ้นมา

“โอ๊ย แด๊ดดี้คนบ้า ปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้เลยนะ ปล่อยผม” หลัง จากที่เสี่ยวหมี่โต้วถึงดึงขึ้นมา ทั้งแขนและขาลอยเคว้งคว้างใน อากาศ ด้วยความที่ใส่เสื้อผ้าอยู่หลายตัว ทำให้เขาทำอะไรไม่ สะดวก

เขาอยากจะจับแขนของเย่ไม่เป็น แต่คว้ายังไงก็คว้าไม่ได้

สุดท้ายจึงได้แต่แยกเขี้ยว

หานผู่จื่อมองภาพตรงหน้าอย่างกังวลใจ ก่อนจะหันไปมอง หน้าเย่โม่เซิน แล้วพูดเสียงร้อนใจ “ก่อนหน้านี้คุณสัญญาไว้กับ ฉันเอง ว่าถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา คุณจะฟังคำอธิบายของ ฉัน”

พอได้ยินแบบนี้ เย่โม่เซินก็มองมาที่เธอ

ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความร้อนใจ เหมือนกำลังเป็นห่วง เด็กที่อยู่ในมือเขา

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มีความคิดหนึ่งโผล่ขึ้นมาในหัวของเขา

ทำให้เขาถามออกไปตรงๆ

“เด็กคนนี้สำคัญกว่าผมอีกเหรอ”

“เสี่ยวเหยียนกับเซียวที่หลบอยู่ข้างนอก พอได้ยินคำถามนี้ก็ เกือบสะดุดล้ม

ตอนนี้มันใช่เวลามาหึงหวงไหม หรือว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดจะ ไม่ใช่เรื่องที่เด็กน้อยเรียกเขาว่าแอ๊ดดี้ คนหนึ่งมองไปที่อีกคนที่หน้าตาเหมือนกับตนเอง หรือว่าเขาจะไม่รู้สึกตกใจเลย

หานมู่จื่อเองก็ตะลึงไปกับคำถามของเย่ ไม่เซิน รู้สึกว่าความ คิดของเขาไม่เหมือนคนปกติทั่วไปจริงๆ

ในขณะที่หาน จื่อกำลังคิดอยู่ว่าจะตอบเย่ไม่เป็นยังไง เสี่ยว หมี่โต้วก็พูดออกมาซะก่อน

สายตาต่อว่าของเขามองไปทางเย่ ไม่เซ็น

“แด๊ดดี้ คุณเป็นคนโง่หรือไงกัน

เย่ไม่เซินขมวดคิ้ว

วินาทีต่อมาเสี่ยวหมี่โต้วก็ตะโกนออกมา “ผมเป็นลูกชายสุด ที่รักของหม่าม ในใจของหม่ามีผมก็ต้องสำคัญกว่าแด๊ดดี้อยู่ แล้ว ถ้ายังไม่ยอมปล่อยผม ระวังหม่ามีจะไม่เอาคุณแล้วนะ”

เย่โม่เซิน “…”

สายตาของเด็กตรงหน้าดูแค้นเคืองมาก ทั้งสีหน้าและการก ระทําของเขากลับเคร่งขรึม ตอนที่พูด ท่าทางเหมือนกับเขามาก

สักพัก เย่ไม่เชินก็ดึงเขาออกไปข้างนอก

หาน จื่อเห็นอย่างนั้น จึงคิดจะเดินตามไป

“ผมมีเรื่องจะคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว

คำพูดนี้ ทำให้หาน จื่อหยุดเดินตามสำเร็จ เธอไม่ได้ตามออกไปด้วย เสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกชายของเขา ยังไงเย่ไม่เป็นก็ไม่ทำอะไรเขาแน่นอน

แต่เสี่ยวหมี่โต้วกลับไม่เต็มใจ เขาถูกดึงไปข้างนอก จึง อาละวาดออกมา “แด๊ดดี้นิสัยไม่ดี เสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากไปด้วย ปล่อยนะ ผมจะไปหาหม่ามี

เสียงค่อยๆไกลออกไป

จนสุดท้าย ประตูก็ปิดลง

เสี่ยวเหยียนกับเซียวซูที่แอบมองการต่อสู้ระหว่างเยโม้เงินกับ เสี่ยวหมี่โต้ว

ทั้งสามคนแอบมองอยู่ไกลๆ เพราะตอนที่มาถึงพวกเขาได้ยิน เสียงดังมาจากประตู โชคดีที่ประตูเปิดอยู่ ตอนที่เตรียมจะเปิด ประตูออกดู ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันข้างในซะก่อน

ดังนั้นพวกเขาจึงแอบหลบอยู่ข้างๆประตู

ต่อมาพวกเราได้ยินเย่ไม่เป็นถามหานคู่จื่อ ทั้งสามคนก็พากัน ตื่นเต้นไปด้วย ในขณะที่พวกเขาทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว กลับพบ ว่าเสี่ยวหมี่โต้วไม่อยู่แล้ว

พอมองอีกที เสี่ยวหมี่โต้วก็เข้าไม่อยู่ในห้องแล้วเรียบร้อย

เรื่องราวต่อจากนั้นก็คือเหมือนที่ได้ยินกัน หลังจากนั้นเย่โม่เชิ นก็จับตัวเสี่ยวหมี่โต้วออกไปข้างนอก ในขณะที่กำลังจะปิดประตู ก็เจอเข้ากับเสี่ยวเหยียนและเซียวซู่พอดี

เย่โม่เซินมองคนแปลกหน้าสองคนตรงหน้าประตู ก่อนจะหรี่ตาลง

“น้าเสี่ยวเหยียน คุณลุงเซียวซู ช่วยผมด้วยครับ เสี่ยวหมี่โต้ว ร้องขอความช่วยเหลือจากพวกเขาทันที

เสี่ยวเหยียนกับเซียวซูมองหน้ากัน ก่อนจะกระแอมออกมา แล้วเดินผ่านเข้าไปในห้อง

เสี่ยวหมี่โต้ว “..…”

โอ๊ย พวกลืมบุญคุณ ขี้ขลาด

พอไม่มีอุปสรรค เย่โม่เซ็นจึงเดินไปที่บันได ก่อนจะวางเสี่ยว หมี่โต้วลง

พอลงถึงพื้น เสี่ยวหมี่โต้วก็ทำท่าจะวิ่งกลับไปในห้อง แต่ก็ถูก

ขัดขวางไว้ก่อน

เขาส่งเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปกัดมือของเย่ไม่

เซินระบายอารมณ์

เย่โม่เซินรู้สึกเจ็บบริเวณฝ่ามือ ทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้นมา คิดจะ สะบัดเสี่ยวหมี่โต้วออก

แต่พอเห็นใบหน้าของเสี่ยวหมี่โต้ว เขาก็ทำแบบนั้นไม่ลง จึง พูดเสียงแข็ง “กัดพอหรือยัง”

เสี่ยวหมี่โต้วกัดจนพอใจ จึงหยุดกันลง

เย่ไม่เซินก้มหน้าลง แล้วมองรอยกัดบนฝ่ามือ

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เสี่ยวหมี่โต้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา

พอเห็นตรงฟันของเด็กน้อยมีเลือดไหล เยโมเงินยื่นมือออกไป ช่วยเช็ดรอยเลือดออกไป

“ว่ามา นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เสี่ยวหมี่โต้วตบมือของเขา แล้วนั่งกอดอกนิ่ง ก่อนจะหันไม่

มองทางอื่นไม่สนใจเขา

เยโม่เซินรู้สึกตลกขึ้นมาทันที

เด็กคนนี้อารมณ์ร้อนไม่เบา

แต่ว่า ถ้าเขาไม่รู้เรื่อง เขาไม่ยอมหยุดแน่ๆ

“ไม่พูดก็ดี งั้นเราบอกมาก่อน ว่าเราเป็นใคร

“ฮี”เด็กน้อยยังคงไม่ยอมตอบคำถาม เขาหันหน้าทางอื่น เย่โมเซินยนคิ้ว “เมื่อตะกี้ เราเรียกฉันว่าแด๊ดดี้ใช่ไหม”

พอได้ยินสองคำนี้ เสี่ยวหมี่โต้วรีบพูดออกมา “คุณฟังผิดไป เอง แด๊ดดี้ที่ผมเรียกไม่ใช่คุณสักหน่อย

“อย่างนั้นเหรอ แล้วเรียกใครล่ะ หรือว่าจะเป็นสองคนที่ยืนอยู่ หน้าห้องเมื่อตะกี้นี้”

เย่โม่เซินรู้ว่าไม่ใช่ แต่เด็กน้อยตรงหน้ากำลังโมโหเขาอยู่ เขา จึงถือโอกาสแกล้งเขาหน่อยก็แล้วกัน

ใบหน้านี้ อายุแค่นี้ แล้วยังเรียกเขาว่าแด๊ดดี้อีก
ถึงแม้จะไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่า…..

ความจริงมันอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาจะคิดยังไงได้ล่ะ

เสี่ยวหมี่โต้วมองเย่ ไม่เซ็นเล็กน้อย ก่อนจะเรียนแบบสีหน้า ของอีกฝ่าย “คุณนิสัยไม่ดี คิดจะให้ผมลงมือกับคุณลุงเซียวซู ไม่มีทางหรอ”

เย่โม่เป็นคิดไม่ถึงเลยว่าเด็กคนนี้จะฉลาดขนาดนี้ เขายื่นมือ ไป แล้วหยิกแก้มอีกฝ่ายอย่างเมามัน

“จะไม่บอกก็ได้ ถ้านายไม่ยอมพูดออกมาให้ชัดเจน งั้นฉันจะ ไปถามหม่ามีของนายเอง ฉันคิดว่า…. หม่ามีของนายคงจะ เต็มใจเล่าให้ฉันฟังแน่นอน”

พอเสี่ยวหมี่โต้วได้ยินว่าเขาจะไปถามหม่ามีของตนเอง จึง ร้อนใจ รีบหะนหน้ากลับมา แล้วส่งเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ “เมื่อตะกี้ผมได้ยินทุกอย่าง คุณบอกว่าลูกที่อยู่ในท้องหล่านี้เป็น ลูกไม่มีพ่อ คุณกล้าทำให้หม่ามีไม่พอใจ หม่ามีไม่มีทางยกโทษ ให้คุณแน่ๆ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ