บทที่1445 นับว่าคุณมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่

“เซียวซู่ ฉันพูดกับคุณอยู่นะคุณได้ยินหรือเปล่า รีบวางฉันลงไป บนตัวคุณก็ยังมีบาดแผลอยู่ ตอนนี้แผลฉีกแล้ว เลือดไหลออกมา หมดแล้ว”

ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไปโกรธเขา คิดว่าถึงแม้ว่าเซียวซูนั้นจะ เป็นลมล้มพับไปกลางถนน เธอก็ไม่มีทางเป็นห่วงเขา ไม่มีวัน สนใจเขาเด็ดขาด

แต่ตอนนี้เห็นเสื้อผ้าของเขาเปื้อนเลือด เสี่ยวไปจึงรู้ตัวขึ้นมา ว่าตัวเองยังเป็นห่วงเขามากอยู่

แต่เซียวซูนั้นไม่เชื่อฟังคำพูดของเธอ ยังคงดึงดันที่จะอุ้มเธอ เดินออกไป เจียงเสี่ยวไปอยากจะขึ้นร่างออกจากตัวเขา ขัดขืน อยู่สักพัก เซียวซูก็อุ้มเธอแน่นขึ้นกว่าเก่า แผลก็ยิ่งฉีกเร็วขึ้น

เจียงเสี่ยวไปก็ร้อนรนไม่ไหวขึ้นมาทันที เธอกัดริมฝีปากล่าง “ตกลงคุณจะวางฉันลงหรือเปล่า?”

คาดว่าคงเป็นเพราะน้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความโกรธ เกรี้ยว เซียวซูก็เลยหันมาใส่ใจขึ้นมาหลายส่วน หยุดฝีเท้าแล้ว หันไปมองเจียงเสี่ยวไป จากนั้นก็เอ่ยออกไปว่า “ฉันทำให้เธอ โกรธแล้ว การที่จะต้องทนต่อเรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่ แล้ว ไม่จําเป็นต้องให้เธอมาเป็นห่วงฉัน”

ได้ยินอย่างนั้น เจียงเสี่ยวไปก็ถลึงตาใส่เขาไป แสดงท่าทางเย่อหยิ่งสุดๆ ใครเป็นห่วงคุณกัน? คุณหลงตัวเองไปหน่อยมั้ย? คุณไม่ได้บาดเจ็บเพราะฉันสักหน่อย ถ้าฉันเป็นห่วงคุณก็แปลก แล้ว”

พูดจบก็เหมือนจะกลัวว่าเซียวซูจะไม่เชื่อ เจียงเสี่ยวไปตีมือเขา ไปอย่างไม่อ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย “รีบวางฉันลง คุณคิดว่ากลิ่น คาวเลือดบนตัวคุณมันหอมมากหรือไง? คุณรับไหว แต่ถูกคุณ อุ้มอย่างนี้ฉันจะรู้สึกว่ามันเป็นที่จะรับไหวเอาหรือเปล่า?”

ที่แท้เธอก็รังเกียจกลิ่นคาวเลือดบนร่างตน

เซียวซูเข้าใจขึ้นมาทันใด ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไปก็พูดมาตั้ง นานแล้วเขาไม่ยอม แต่ตอนนี้หลังจากที่ได้ยินว่าเจียงเสี่ยวไป รังเกียจเขา เขาก็รีบวางเจียงเสี่ยวไปลงอย่างรวดเร็วจริงๆ

หลังจากที่เท้าของเจียงเสี่ยวไปจรดลงพื้น ก็มองเขาไปอย่าง จนใจ แอบแขวะเงียบๆอยู่ในใจ ยังเป็นคนที่ทำอะไรไม่คิดอยู่ จริงๆ คนอื่นพูดอะไรเขาก็เชื่อหมด ด้วยมันสมองอย่างนี้ ปกติก็ สามารถโบกมือลาจักรยานได้แล้ว!

แต่ดีเหมือนกันที่เขาไม่มีความคิดอะไรเลย เจียงเสี่ยวไปถึงได้

หลอกเขาได้ง่ายๆ “เรียกรถเถอะ ถือโอกาสไปโรงพยาบาลจัดการกับแผลของ

คุณใหม่ด้วยสักหน่อย

เซียวซูอยากปฏิเสธ แต่เจียงเสี่ยวไปได้เดินไปดักรถที่ข้าง ถนนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และยังหันกลับมาเอ่ยด้วยใบหน้าที่ดู รังเกียจ “ถ้าคืนนี้แผลคุณยังมีเลือดไหลออกมาอยู่ล่ะก็ คุณก็อยู่โรงพยาบาลไปซะ อย่าเข้าห้องมานอนกับฉัน

ถูกเธอพูดมาอย่างนี้ เซียวซูก็ไม่กล้าปฏิเสธออกมาอีก

จากนั้นเจียงเสี่ยวไปก็ได้ไปโรงพยาบาลเพื่อจัดการกับแผล ใหม่เป็นเพื่อนเซียวซู คุณหมอจัดการให้เขาเสร็จก็ได้กำชับออก มา “อย่าเพิ่งให้แผลโดนน้ำ เพื่อไม่ให้มันติดเชื้อ พรุ่งนี้ค่อยมา เปลี่ยนยา”

เชียวคงคิดว่ามันค่อนข้างจะยุ่งยาก ถามหมอเอายากลับไป ใส่เองที่บ้านได้หรือเปล่า ถามเสร็จหัวก็ถูกเฉียงเสี่ยวไปตบลงมา ทีนึง จากนั้นเธอก็แทรกขึ้นมา

“คุณหมอคะ พรุ่งนี้พวกเราจะมาเปลี่ยนยาตรงตามเวลา แน่นอนค่ะ”

จากนั้นก็ลากเซียวซูไป เดินไปพลางสอนเขาไปพลาง “คุณ เปลี่ยนยาอะไรได้กัน? จะต้องมาโรงพยาบาลเปลี่ยนให้ดีๆ บาดเจ็บจนกลายเป็นแบบนี้แล้วคุณก็ช่วยซื่อสัตย์กับฉันสัก หน่อยเถอะคุณ”

ในระหว่างที่กลับถึงบ้าน เจียงเสียวไปเปิดประตูเข้าไปก็ได้พบ ว่าภายในบ้านยังเปิดไฟเอาไว้ บทที่เปลี่ยนรองเท้าในใจก็เกิด ความไม่เข้าใจขึ้นมา “คุณกลับบ้านมาก่อน?”

“อืม”

เซียวซูเดินตามหลังเธอเข้าประตูมา พร้อมเอื้อมมือไปปิด ประตูให้ดี เขาก้มลงไปหยิบรองเท้ามา “กลับมาเห็นว่าเธอไม่อยู่ออกไปหาเธอ

ชิส์ ก็นับว่าเขายังพอมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีอยู่บ้าง

“แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่บาร์เหล้าร้านนั้นกัน?” เจียงเดี่ยว ไปหันหน้าไป สายตาเหล่มองเซียวซู

“เซนส์”

อันที่จริงเมื่อก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไปและเซียวซูก็เจอกันที่นั่น อยู่หลายครั้ง ตอนนั้นเซียวซูคิดว่าเจียงเสี่ยวไปคงจะอยู่ที่นั่น ก็ เลยไป นึกไม่ถึงว่าจะทําให้เขาเจอเธอจริงๆ

เซนส์บ้านคุณสิ! ถ้าไม่เพราะกลัวว่าคุณจะหายาก ฉันก็จะต้อง ไปบาร์ที่พวกเราเคยเจอกันเมื่อก่อนอยู่แล้วมั้ยล่ะ? เจียงเสี่ยวไป ก็แอบค่อนแคะเงียบๆอยู่ในใจหลายคำ จากนั้นก็หันหลังเดิน เข้าไปด้านใน

บทที่เดินเข้าไปด้านใน เจียงเสียวไปเห็นว่าบนโต๊ะมีอาหารอยู่ หลายถุง อีกทั้งข้างๆก็ยังมีห่อของขวัญที่ห่อเอาไว้อย่างวิจิตร บรรจง เธอนิ่งตะลึงไปเล็กน้อย หันไปมองเซียวซู

“นี่เป็นของที่คุณซื้อมา?”

“อืม”

ทั้งหมดล้วนเป็นของที่เขาซื้อมาเพื่อไถ่โทษกับเจียงเสี่ยวไป๋ ไม่รู้เลยว่าเธอจะชอบหรือเปล่า

อันที่จริงสำหรับผู้หญิงแล้ว การรับของขวัญนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดเรื่องหนึ่งแล้ว ไม่ว่าของขวัญชิ้นนี้จะเป็นของที่ ตัวเองชอบหรือเปล่า ผู้หญิงก็เหมือนกับมังกร ชอบรับของขวัญ เหมือนกับมังกรที่เกิดมาก็ชอบเก็บสะสมของที่ระยิบระยับมา ตั้งแต่เกิด มันเกิดจากความชอบโดยสัญชาตญาณ

แน่นอนว่าก็จะมีกรณีพิเศษอยู่บ้าง แต่เจียงเสียวไปไม่ใช่กรณี พิเศษนี้ เธอเองก็ชอบรับของขวัญเหมือนกัน จึงได้เข้าไปแกะรื้อ ของขวัญทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งของที่เซียวซูเอามาให้ตนเพื่อแสดงความ สำนึกผิดตอนนี้ เธอในตอนนี้ได้เดินเข้าไปหยิบของขวัญขึ้นมา จงใจเขย่าตรงหน้าเซียวซู “นี่เป็นของที่คุณซื้อมา? ให้ฉัน หรือว่า จะเก็บเอาไว้ให้คนรู้ใจที่อยู่โรงพยาบาลของคุณคนนั้นกันล่ะ?”

คำพูดนั้นตรงท่อนหลังถามออกมาเสียจนทำเอาเซียวซูไปไม่ เป็น เพราะว่าเขาซื้อมาให้เจียงเสี่ยวไป เรื่องเมื่อตอนกลางวัน เขาเองรู้สึกผิดต่อเจียงเสี่ยวไปจริงๆ แต่ถ้าได้ย้อนกลับไปอีกครั้ง ตอนนั้นเขาก็จะยังพุ่งเข้าไปในกองเพลิงเพื่อช่วยชีวิตคนทันที อยู่ดี

“พูดมาสิ? ให้ฉันหรือเปล่า? ถ้าไม่ใช่ล่ะก็ งั้นฉันก็ไม่เอาแล้ว พูดจบเจียงเสี่ยวไปก็เอากล่องวางลงไปบนโต๊ะ มือทั้งสองข้าง กอดอกมองเซียวซู แทบจะไม่ต้องให้เขาบอกเหตุผลออกมาเลย

เซียวซูมองเธออยู่สักพัก รีบเดินหน้าเข้าไป เอ่ยออกไปด้วยน้ำ เสียงแหบห้าว “ต้องถามอีกหรอ? ที่ตั้งวางอยู่นั่นก็เป็นของที่มอบ ให้เธอ นี่มองไม่ออกเลยหรอ?”
“มองออกก็เรื่องหนึ่ง อยากได้ยินคุณพูดออกมาจากปากตัว เองก็เรื่องนึง” เจียงเสี่ยวไปยกยิ้มมุมปากยักคิ้วออกมา หยิบ กล่องขึ้นมาแกะ เห็นสร้อยไข่มุกที่หรูหรามีรสนิยมเส้นหนึ่งที่อยู่ ด้านใน ไข่มุกแต่ละเม็ดเล็กน่ารักเต็มเม็ด ถึงแม้ว่าจะเป็นสร้อย ไข่มุกแต่ดูไปแล้วกลับล้ำค่ามากเหมือนกัน แค่แวบแรกเจียง เสี่ยวไปก็รู้สึกชอบขึ้นมา หยิบเล่นอยู่ในมืออยู่นาน

ทันใดนั้นเองเซียวซูก็เอ่ยออกมา “ฉันสวม ให้เธอ?”

ได้ยินอย่างนั้น เจียงเสียวไปมองเขาไปแวบนึง คิดไปแล้วก็ได้ ยื่นไปให้เขาอยู่ดี “เอาเถอะ ช่วยฉันสวมเถอะ”

เซียวซูรับสร้อยมาก็เดินอ้อมมาด้านหลังของเธอ เจียงเสียวไป เอื้อมมือมารวบผมยาวถึงเอวขึ้นมา กลิ่นหอมจางๆของเธอก็ได้ ฟุ้งกระจายออกมา เซียวซูยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างเหม่อลอยเล็กน้อย มองเธอหลังจากที่รวบผมขึ้นมาแล้วก็เลยเผยให้เห็นลำคอขาว ปรากฏออกมา

“ทำไม? ไม่ใช่ว่าจะสวม ให้ฉันหรือไง? คุณจะเหม่ออะไรกัน?”

เซียวซูได้สติกลับมา เอาสร้อยมาสวมลงบนลำคอของเจียง เสี่ยวไป ผิวขาวดุจหิมะของเจียงเสี่ยวไป ไข่มุกกับผิวขาวของเธอ แทบจะขับเข้าด้วยกัน บวกกับชุดที่เธอสวมในวันนี้ด้วยแล้ว ชุด ราตรีเกาะอกนั้นเป็นสีเงิน ก็เลยดูเหมาะกันสุดๆ

เจียงเสี่ยวไปก้มลงมอง ส่งเสียงฮึดฮัดออกมาเบาๆ

“คุณอย่าคิดว่าคุณให้ของขวัญฉันแล้ว ฉันจะยกโทษให้คุณนะ อีกอย่าง ใครให้คุณซื้อไข่มุกกัน ไม่เห็นจะสวยเลยสักนิด!”
ทั้งๆที่เซียวเห็นอยู่ว่าเธอหยิบสร้อยไข่มุกขึ้นมาดูอยู่นาน นึก ว่าเธอจะชอบมากเสียอีก นึกไม่ถึงว่าเธอบอกว่าไม่สวย ก็คิด จริงจังขึ้นมาทันที

“งั้นฉันช่วยเธอถอดออก?”

“คุณกล้า!”

เจียงเสี่ยวไปตวาดใส่เขาออกไปด้วยความไม่พอใจ “ไอ้ผู้ชาย ตายด้าน!”

เธอพูดอะไรก็เชื่อหมดจริงๆ? ไม่รู้เลยจริงๆว่าผู้ชายอย่างเดียว ชั่วชีวิตนี้สะสมบุญอะไรมา ถึงได้มาเจอแฟนที่ดีอย่างเธอได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ