บทที่1069 หล่อนเห็นแก่ตัวเกินไปจริงๆ

คำพูดประโยคนี้ ทำให้เสี่ยวเหยียนตื่นขึ้นมาทันที

หล่อนกำลังทำอะไรอยู่? คุณชายเย่ยังไม่ฟื้นขึ้นมา แต่หล่อน กลับมานั่งเสียใจกับเรื่องของตัวเองอยู่ตรงนี้

หล่อนเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว!

เมื่อเสี่ยวเหยียนตั้งสติขึ้นมาได้จึงรีบพูดกับมู่จื่อ

“มู่จื่อ เธอไม่ต้องกังวลนะ แม้ว่าคุณชายเย่ยังไม่ฟื้น แต่หมอ ยังไม่ได้แจ้งเรื่องอะไรมา งั้นก็หมายความว่าคุณชายเยผ่านพ้น ช่วงเวลานี้ไปได้อย่างปลอดภัยแล้ว

แม้ว่าทานมู่จื่อยังคงขมวดคิ้วอยู่ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเสียว

เหยียน จึงหันไปยิ้มให้หล่อน

“อืม อีกไม่นานหรอก ผ่านมาแล้วหนึ่งคืน 24ชั่วโมงอีกไม่นาน ก็ครบแล้ว”

แม้ว่าตอนนี้จะไม่รู้ว่าหลังจากผ่านไป24ชั่วโมงแล้วจะเกิดการ เปลี่ยนแปลงอะไรขึ้น แต่สำหรับหาน จื่อแล้ว ตอนนี้หล่อนขอ เพียงแค่เย่ไม่เห็นจะผ่านช่วงสังเกตอาการไปได้อย่างปลอดภัย

จากนั้นบรรยากาศก็เงียบสงบลง เซียวซื้ออาหารเช้ากลับมา อย่างรวดเร็ว

“คุณนายน้อย”
หาน จื่อหันไปพยักหน้าให้เขา เมื่อเห็นว่าในมือของเขาถือถุง มามากมาย กำลังคิดจะเข้าไปช่วย แต่เสี่ยวเหยียนกลับลุกขึ้น ก่อน

เซียวซื้ออาหารเข้ามาให้พวกเขา แต่หานจื่อกลับไม่รู้สึก อยากกินอะไรเลย จึงดื่มแค่นมร้อนหนึ่งแก้ว จากนั้นเสี่ยวเหยีย นบังคับให้เธอกินแซนวิชหนึ่งชิ้น

“แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย ไม่กินอะไรบ่อยๆ ลูกจะโตได้ยังไง? เสี่ยวเหยียนหยิบซาลาเปาขึ้นมากัด พลางดื่มน้ำเต้าหู้ จากนั้นหา นอก็หันไปมองเซียว

“เมื่อคืนพวกนายเฝ้ากันมาทั้งคืนแล้ว เดี๋ยวทานอาหารเช้า เสร็จ นายกลับไปพักผ่อนเถอะ เสี่ยวเหยียน เธอกลับไปพร้อม เซียวซูสิ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนเบิกดวงตากว้างขึ้นมาทันที

“ฉันก็ต้องไปด้วย? ทำไมล่ะ? ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ

“อย่าโวยวาย วันนี้ร้านของเธอเพิ่งจะเปิดกิจการเป็นวันที่สอง เองนะ ถ้าเธอไม่ไป ต่อไปจะเปิดร้านยังไงล่ะ?”

เสี่ยวเหยียนทำหน้าตาบอกว่าไม่เป็นไร “ปิดวันสองวันคงไม่ เป็นไรหรอก อีกสองสามวันค่อยเปิดใหม่ก็เหมือนกัน ขอเพียง แค่เส้นหมี่ของฉันอร่อย ลูกค้าก็มาเองแหละ ถ้าพวกเขาไม่อยาก มา พวกเขาก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบเองนะ

“ไม่ได้” หานมู่จื่อยังคงส่ายหน้า “เธอต้องกลับไป
“ไม่ได้! ถ้าฉันกลับไปแล้วเธอจะทำยังไงล่ะ? คนท้องอย่างเธอ อยู่ในโรงพยาบาลคนเดียว ฉันไม่สบายใจหรอกนะ! ไม่ว่าวันนี้ เธอจะพูดยังไง ฉันก็ไม่มีทางไปไหน

หานมู่จื่อ;

หล่อนหันไปหาเซียวซู่ด้านข้าง ใช้สายตาบอกเป็นนัย หวังให้ เขียว ช่วยพูดกับเสี่ยวเหยียน

เมื่อได้รับสารจากคุณนายน้อย เซียวซูยิ้มเจื่อนทันที

พวกหล่อนสองคนเป็นเพื่อนสนิทกัน ยังพูดโน้มน้าวกันไม่ได้ แล้วเขาผู้ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลย จะมีสิทธิ์ไปพูดโน้มน้าวได้ ยังไง? แต่เซียวซูก็ไม่ทำให้หานคู่จื่อต้องผิดหวังในความตั้งใจ

“ในเมื่อคุณนายน้อยให้เธอกลับ เธอก็กลับเถอะ ฉันคิดว่า คุณนายน้อยพูดถูก กว่าจะเปิดร้านได้ มันไม่ง่ายเลย วันที่สองก็ จะปิดร้านแล้ว จะทำให้เสียลูกค้าเยอะ

“เสียก็เสียสิ” เสี่ยวเหยียนพูดเช่นนี้ ทำให้เขาไม่ต่อไม่ถูก ทันที: “สิ่งที่ฉันสูญเสียก็คือลูกค้าของฉัน ไม่ใช่ของนาย นายอย่า มาพูดแทรก”

โอเค เขาไม่อยากพูดให้สาวน้อยต้องโมโห

เพราะสาวน้อยผู้นี้อารมณ์รุนแรงเหลือเกิน

เมื่อเห็นว่าเซียวซูพูดแค่ประโยคเดียวก็ถูกเสี่ยวเหยียน ตอบโต้กลับมาเช่นนี้แล้ว หาน จื่อจึงรู้สึกสงสารเซียวซูขึ้นมา จน หล่อนยังคิดว่า เซียวซูเป็นแบบนี้ ต่อไปถ้าจีบเสี่ยวเหยียนติดจริงๆ

คงจะ…ถูกข่มแน่ๆ พูดค่ไหน า น? บอกให้ทำอะไรก็ต้องทำตาม คิดไปคิดมา รู้สึกว่าน่าสนใจดี หานออดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขึ้น

“เธอนะ อย่าโมโหแบบนี้บ่อยๆ เสี่ยวเหยียนตอบกลับ “ฉันโมโหที่ไหน…จื่อ นี่เธอทำตัวสอง มาตรฐาน”

เมื่อก่อนตัวเองขี้โมโหกว่าหล่อนตั้งเยอะ ตอนนี้มาหาว่าตัว เองขี้โมโห

สองมาตรฐานเหรอ? หานมจื่อย้อนคิดดู รู้สึกว่าเมื่อก่อนตัว เองขี้โมโหมากจริงๆ ดูเหมือนว่าหล่อนไม่มีสิทธิ์ไปว่าเสี่ยวเหยีย นอารมณ์ฉุนเฉียวแบบนั้นจริงๆ

หล่อนยิ้มเจื่อนขึ้นมาทันที พูดด้วยเสียงแผ่วเบา: “ฉันโทรบอก คุณปู่เรื่องนี้แล้ว วันนี้เขากับคุณน้าของโม่เซินจะมาที่นี่ อยู่เป็น เพื่อนฉันทั้งวัน ดังนั้น…วันนี้เธอสามารถกลับไปเปิดร้านได้อย่าง สบายใจแล้ว”

เมื่อได้ยินว่าจะมีคนมา เสี่ยวเหยียนจึงสบายใจขึ้น “จริงเหรอ เธอไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?”

“มีอะไรน่าโกหกล่ะ? เขาเป็นถึงขนาดนี้แล้ว คุณปู่กับคุณน้าของเขา

เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่า

ก็พูดถูกนะ ไม่มาไม่หรอก แต่…หล่อนยังคงสบายใจเล็กน้อย

พอเธอกลับไปเปิดร้านๆ หน่อย

เธอมา

เดี๋ยวตอนเธอพาเสี่ยวหมี่โต้วกับเธอด้วยได้ไหม เมื่อได้ยินนั้น เสี่ยวทำไมล่ะเขาอยู่เป็นเพื่อนเธอนี่ไม่กว่าเหรอ?

“เสี่ยวยังเด็ก ฉันอยากให้เขาเห็นอะไรแบบให้คืนต้องเขามานะ”

เสี่ยวเหยียน ”

ฉันซึมเศร้า กลัวว่าจะกระทบกับอารมณ์ของเขา ดังนั้น…

ฉันเข้าใจความหมายทำงานร้านแล้วพาเขาไปด้วย

“รบกวนเธอด้วยนะเสี่ยว

“คนกันเอง รบกวนอะไรกันล่ะ เธอเชื่อใจฉันขนาดนี้ ฉันดีใจมากเลย

หลังจากนั้น ตอนที่เสี่ยวเหยียนกลับไป ก็พาเสี่ยวหมี่โต้วกลับ ไปด้วย เซียวซู่รับผิดชอบไปส่งพวกเขา ตอนแรกเสี่ยวหมี่โต้วไม่ ยอมกลับไป แต่เมื่อได้ยินว่าคุณ กับคุณย่าจะมาที่โรงพยาบาล เขาจึงยอมกลับไปพร้อมกับเสี่ยวเหยียนอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

เมื่อพวกเขากลับไปแล้ว บรรยากาศรอบข้างก็สงบเงียบลง ทันที

หานคู่จื่อนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตรงโถงทางเดินลำพัง กำมือถือไว้ในมือ

เมื่อเช้าคุณน้าส่งข้อความมาหาหล่อนบอกว่าจะถึงโรง พยาบาลแปดโมงตรง

ตอนนี้ใกล้แปดโมงแล้ว หล่อนจึงนั่งรอต่อ

แต่หานมู่จื่อยังไม่ทันรอให้สั่งอานกับฉือจีนมาถึง คุณหมอก็ มาหาก่อน หลังจากถามถึงอาการเบื้องต้นเสร็จ จึงจะถอนหายใจ โล่งอก เมื่อเห็นหาน จื่อยังคงมีท่าทีตึงเกร็ง คุณหมอก็ยิ้มให้ หล่อน

“คุณนายเย่ ใช่ไหมครับ? คุณไม่ต้องกลัวนะ เพียงแค่คุณเ ผ่านช่วงเวลาที่เหลือไปได้ ก็คงไม่มีอันตรายอะไรแล้ว อีกอย่าง เมื่อสักครู่ผมลองตรวจดูแล้ว อาการของเขาไม่มีปัญหาอะไรมาก เมื่อคืนคุณอยู่เฝ้าทั้งคืนเลยเหรอ?”

หาน จื่อส่ายหน้า: “เปล่าค่ะ เพื่อนของฉันอยู่เฝ้าที่นี่ ตอนนี้ พวกเขากลับไปพักผ่อนแล้วค่ะ”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ สีหน้าของคุณนายเยดูไม่ค่อยดีนะครับ แม้ว่าจะเป็นห่วงคุณผู้ชายมาก แต่ก็ต้องดูแลสุขภาพตัวเองด้วย นะครับ”

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ ฉัน…ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ หลัง จากผ่านช่วงอันตรายไปแล้ว เขาจะฟื้นขึ้นมาไหม? หรือว่า เขา ฟื้นขึ้นมาแล้วจึงจะพ้นช่วงอันตราย?”

หาน จื่อรู้ดีว่าคุณหมอยุ่งมาก คงไม่มีเวลามาพูดอะไรกับ หล่อนเยอะ แต่ตอนนี้นอกจากหล่อนจะถามเรื่องนี้แล้ว ก็คงทํา อะไรอย่างอื่นไม่ได้

เพียงแค่ถาม จากนั้นเมื่อได้รับคำตอบที่ชัดเจน หล่อนจึงจะ สบายใจ

แต่ที่คาดไม่ถึงคือเมื่อคุณหมอได้ยินคำถามของหล่อน เขา ไม่มีท่าทีรําคาญเลย กลับยื่นมือขึ้นมาขยับแว่นของตัวเอง พูด ด้วยเสียงแผ่วเบา: “คุณนายเย่ ในเมื่อคุณถามมาแบบนี้แล้ว งั้น ผมก็พูดตามความจริงนะ อาการของคุณเยู่ในตอนนี้ พวกเราไม่ ได้เจอเป็นครั้งแรก แต่อาการที่เกิดขึ้นทุกครั้งก็ไม่เหมือนกัน”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ