บทที่1357 ฉันไม่ได้ตกลงว่าจะเลิก

เสี่ยวเหยียนที่ถูกจับแขนไว้ ก็อึ้งไป

ป้าคนนี้ออกแรงเยอะมาก และแขนของเธอก็เล็กมาก เหมือน กับว่าเธอกำลังหยกเธออยู่ สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปทันที “ปล่อยฉัน ถ้าป้ายังเป็นแบบนี้ฉันจะเรียกผู้ดูแลบนรถไฟแล้ว

“เรียกเลยสิ เรียกมาตัดสินหน่อยว่าใครถูกใครผิด เรียกมาดู ว่าผู้หญิงชั่วร้ายอย่างเธอเป็นยังไง ฉันจะรอดูว่าเธอยังจะรังแก หลานฉันอีกไหม! ”

“รีบขอโทษฉันเดี๋ยวนี้! ”

เด็กน้อยที่อยู่ด้านข้างก็โมโหขึ้นมาเหมือนกัน เขาปาเปลือก แตงใส่เสี่ยวเหยียน

คนรอบดูตื่นเต้น แต่ว่าก็ไม่มีใครช่วยอะไร

“ป้าเป็นคนผิดก่อนเอง ฉันขอโทษไม่ได้หรอกนะ”

ป้าคนนั้นยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ว่าจู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ มืออย่างรุนแรง เหมือนกับว่ากระดูกมือกำลังจะแตกยังไงยังงั้น

“ปล่อยเธอ”

เสียงที่ทุ่มต่ำและเย็นชาดังขึ้นที่เหนือศีรษะของเธอ

ป้าคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นผู้ชายที่สูงใหญ่และหล่อเหลายืนอยู่ด้านข้าง ตอนนี้กำลังจับมือของเธอไว้ สีหน้าเยือกเย็น เหมือนกำลังจะฆ่าเธอยังไงยังงั้น

อาจจะเป็นเพราะว่าออร่าที่ออกมาจากตัวของเขานั้นเยือกเย็น มาก เพราะฉะนั้นป้าก็เลยตกใจไปชั่วขณะ มือที่บีบแขนของเสี่ยว เหยียนอยู่นั้นก็ปล่อยออกทันที หลังจากนั้นก็มองคนที่พึ่งมา

“นาย นายเป็นใคร? รีบปล่อยฉันนะ!

แขนของเสี่ยวเหยียนโดนบีบจนเจ็บมาก แต่ว่าเสียงผู้ชายที่ดัง ขึ้นอย่างกะทันหันนั้นทำให้เธอลืมความเจ็บปวดไปเลย เมื่อเงย หน้าขึ้นเธอก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยที่ปรากฏในความฝันของเธอ

หาเชิง……

เขามาที่นี่ได้ยังไง?

แล้วอีกอย่างเขารู้ได้ยังไงว่าเธอขึ้นรถไฟขบวนนี้? ทั้งๆ ที่เธอ ซื้อตั๋วแบบมั่วๆ แล้วทำไมเขา…….

สีหน้าของหานชิงมืดมน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ขอโทษเธอซะ”

“ขอโทษ? ทำไมฉันต้องขอโทษเธอด้วย ทั้งๆ ที่เธอเป็นคน แข่งหลานของฉันก่อน โอ๊ย……

ป้าคนนั้นยังพูดไม่ทันจบก็ร้องออกมา สีหน้าดูแย่เป็นอย่าง มาก เธอกรีดร้องออกมาทันที “ทุกคนรีบมาดูเร็ว ตรงนี้มีคน รังแกคนแก่ ใครมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ”
ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ก็ก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน ทุกคนต่างก็ ทําเป็นไม่เห็น

และยิ่งป้าร้องดังขึ้นเท่าไหร่ เหมือนกับว่ามือของหานซึ่งก็จะ ออกแรงมากขึ้นเท่านั้น ไม่นานป้าคนนั้นก็ยกธงขาวยอมแพ้ “ฉัน ผิดไปแล้วๆ ขอความเมตตาจากคุณ รีบปล่อยฉันเถอะ”

หางสีหน้าเยือกเย็น “ขอโทษ”

ป้าคนนั้นรีบหันไปหาเสี่ยวเหยียน “แม่สาวน้อย เป็นความผิด ของป้าเอง หลานของป้าไม่ควรจะปาเปลือกเม็ดแตงใส่หนูเลย ป้าเองก็ไม่ควรจะไปแช่งหนู และก็ไม่ควรจะไปบีบแขนหนูด้วย หนูรีบ ให้แฟนของหนูปล่อยมือป้าเร็ว”

เสี่ยวเหยียนยังคงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ตอนนี้เธอกำลัง คิดว่าหานชิงมาที่นี่ได้ยังไง แต่ว่าตอนนี้ป้าเอ่ยปากขอโทษเธอ เสี่ยวเหยียนถึงได้สติกลับมา หลังจากนั้นก็หันหน้าไป

“เขาไม่ใช่แฟนฉัน ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน

หลังจากนั้นก็นั่งลง

ป้าคนนั้น:

“สาวน้อย นี่แฟนของหนูไม่ใช่เหรอ? ถ้าเกิดว่าเขาไม่ใช่แฟน ของหนูทำไมเขาต้องออกหน้าแทนหนูด้วย? รีบบอกให้แฟนหนู ปล่อยมือป้าเร็ว ป้าแก่แล้ว…..ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนี้ต่อไปโรค หัวใจของป้าต้องกำเริบแน่เลย”

เสี่ยวเหยียนไม่อยากจะพูดอะไร คนร้ายๆ ก็ต้องเจอทุกข์จากคนที่ร้ายกว่า ที่เธอต้องเจ็บอยู่ตอนนี้ก็เพราะว่าเธอหาเรื่องเอง

แต่ว่า เธอยังไม่ทันตอบสนองอะไร หานซึ่งก็ปล่อยมือ แล้วก็ ก้าวขึ้นมาจับข้อมือของเสี่ยวเหยียนแทน

“มากับฉัน”

เสี่ยวเหยียนมอง แล้วก็รู้สึกโมโหขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณผู้ชายคะ ขอถามหน่อยว่าคุณเป็นใครกัน? อย่ามาแตะ ต้องตัวฉัน”

หานชิงขมวดคิ้ว “เหยียนเหยียน อย่าอยู่ที่นี่

เสี่ยวเหยียนตอบกลับไปโดยอัตโนมัติ “ฉันอยากจะอยู่ที่ไหน ก็จะอยู่ที่นั่นแหละ คุณมายุ่งไม่ได้หรอก”

คนรอบๆ ก็ต่างดูฉากดราม่าน

ทุกคนน่าจะคาดไม่ถึงว่าจู่ๆ แฟนของเสี่ยวเหยียนจะปรากฏ

ตัว แล้วก็จัดการป้าคนนี้ซะไม่กล้าออกเสียงเลย

แม้แต่พอเห็นว่าหานชิงจะพาเสี่ยวเหยียนออกไป ก็รีบพาห ลานของตัวเองลุกขึ้น “คุณผู้ชายเชิญนั่งเลยค่ะ นั่งเลย

ทุกคน ….………….

ที่แท้หลักการที่ว่าคนร้ายๆ ก็ต้องเจอทุกข์จากคนที่ร้ายกว่านั้น

เป็นเรื่องจริง

แต่ว่าหานซิงก็ไม่ได้นั่งลง เขาลุกขึ้นแล้วก็เดินไปหยุดอยู่ข้างๆ เสี่ยวเหยียน เธอจะเดินไปเอง หรือว่าจะให้ฉันอุ้มไป? ”
พอได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็เบิกตากว้างทันที เงยหน้าขึ้น มองหน้าเขา “คุณจะทำอะไรกันแน่? ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึไง ว่าฉัน จะเลิกกับคุณ ฉันไม่อยากจะคบกับคุณอีกต่อไปแล้ว แล้วคุณยัง จะตามฉันมาอีกเพื่ออะไรกัน? ”

“ฉันไม่ได้ตกลงนิ”

“อะไรนะ? ”

“เลิกกันที่เธอว่านะฉันไม่ได้ตกลงนิ

เพราะฉะนั้นตอนนี้ ทั้งสองคนก็ยังเป็นแฟนกันอยู่

เสี่ยวเหยียนอึ้งไป ไม่คิดว่าหานซึ่งจะเล่นลูกไม้แบบนี้ได้อย่าง หน้าด้านๆ เธอพูดอย่างรู้แล้วรู้รอดไป “เรื่องเลิกกันไม่จำเป็น ต้องไปรับการเห็นด้วยจากคุณ ฉันอยากจะเลิกก็ได้ทั้งนั้น

“ยังจะไม่ลุกขึ้นมาอีกใช่ไหม? ” หานซึ่งไม่พูดเรื่องนี้อีกต่อไป แล้วก็พูดต่อ “ฉันจะให้เวลาเธอสิบวินาที ถ้าเกิดว่าเธอยังไม่ลุก ขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะอุ้มเธอออกไป

เสี่ยวเหยียนมองดูแววตาที่แน่วแน่ของเขา รู้สึกว่าเขาต้องพูด

จริงทำจริงอย่างแน่นอน แต่ว่า…เธอหัวแข็ง ไม่อยากลุกขึ้น

ทำไมเขาพูดอะไรแล้วมันต้องเป็นแบบนั้นด้วย? เขาคิดว่าตัว เองเป็นใครกัน?

ทำไมเธอต้องฟังในสิ่งที่เขาพูด

เธอจะนั่งอยู่ตรงนี้ ไม่สนใจเขา
เสี่ยวเหยียนจับพนักของเก้าอี้ด้านหน้าไว้ นั่งอยู่ตรงนี้อย่างคือ

แต่เธอนับถอยหลังสิบวินาทีในใจโดยไม่รู้ตัว แน่นอนว่าเมื่อเธอนับถึงหนึ่งนั้น ร่างกายของถูกทานซึ่งอุ้ม ทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า ระหว่างนั้นเธอตอบสนองไม่ทัน และก็ พูดไม่ทันด้วย เธอก็โดนพาตัวออกไปแล้ว

“คุณจะทําอะไร? ปล่อยฉันลงเลยนะ! หานซึ่ง คุณนี่มันเลว ฉัน ไม่อยากไปกับคุณ ทำไมคุณต้องตามฉันมาด้วย? ปล่อยฉันนะ ปล่อย….”

เสี่ยวเหยียนพยายามดิ้นรนต่อสู้อยู่บนร่างกายของเขา หานซิงกอดเธอไว้แน่น “ถ้าเกิดว่าไม่อยากหล่นลงไปล่ะก็ ก็ อย่าดิ้น ฉันจะพาเธอไปขบวนอื่น”

หานชิงพาเธอมาที่อีกโบกี้หนึ่ง

ระหว่างทางที่อุ้มเธอมานั้น ก็ได้รับความสนใจจากคนที่มอง

มา

เมื่อได้หยุดลงในที่สุด เสี่ยวเหยียนก็พบว่าหานชิงยืนอยู่หน้า ฝั่งที่นอนแล้วก็กำลังพูดคุยบางอย่างอยู่กับเจ้าของที่

หานชิงอยากจะได้ที่นี้ แต่ว่าคนนั้นไม่ยอม

หานชิงบอกว่าจะซื้อต่อ แต่ว่าเจ้าของห้องนั้นก็พูดว่า “คุณ บอกว่าอยากจะซื้อก็ซื้อได้เลยงั้นเหรอ? นี่คือตัวที่ผมใช้เวลานานมากกว่าจะได้มา ผมไม่ขายหรอก

“หมิ่นหนึ่ง ขายไม่ขาย? ”

เจ้าของห้องนอนนั้นตกใจ นึกไม่ถึงว่าหานซึ่งจะใจใหญ่ใจโต ฟุ่มเฟือยขนาดนี้ เขาตะลึงไปชั่วขณะ ยังไม่ทันจะได้ตอบสนอง

ผู้ชายที่นอนอยู่ชั้นบนนั้นได้ยิน ตอนแรกเขาเล่นโทรศัพท์อยู่ ตอนนี้เขาก็รีบเก็บโทรศัพท์ทันที หลังจากนั้นเขาก็รีบไถลตัวลง มาทันที สายตาเป็นประกาย “แสนหนึ่งเหรอ? จริงรึเปล่า? ผม ขายครับพี่ชาย ที่ของผมขายต่อให้เลย จะโอนให้หรือว่าจ่าย เงินสด ? ”

เขาถามอย่างรีบด่วนแล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

และคนที่อยู่เตียงชั้นล่างพอเห็นคนที่อยู่เตียงด้านบน กระตือรือร้นขนาดนี้ ก็รีบลุกขึ้นมาทันที “นายจะมาแย่งการ ค้าขายของคนอื่นไปได้ยังไง? พี่ชายผมขาย อย่าว่าแต่แสนหนึ่ง เลย ห้าพันผมก็ขายแล้ว”

ก็แค่เอาที่ของตัวเองให้คนอื่นเท่านั้นเอง ก็ได้ห้าพันมาเปล่าๆ นอกจากว่าเขาโง่เท่านั้นแหละถึงจะไม่ขาย

“ซื้อของผมเถอะ สี่พันก็ได้”

“จริงๆ เลย นายนี่มัน…..

เสี่ยวเหยียนที่ถูกหานชิงอุ้มไว้ในอ้อมแขน มันจําเป็นต้องเป็นแบบนี้ด้วยเหรอ?
หานซึ่งปล่อยเสี่ยวเหยียนลง มือหนาของเขาล็อกเอวของเธอ ไว้แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา “ด้านล่างด้านบนผมซื้อหมด เดี่ยว โอนให้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ