บทที่ 1211 จะช่วยให้ถึงที่สุด

หญิงสาวได้ฟังแล้ว ก็นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง จึงเริ่มเอ่ยปากกับเสี่ยว เหยียนอีกครั้งว่า

“ไม่ว่าจะอย่างไร เรื่องนี้ก็ต้องขอบคุณคุณ ฉันซื่อหลินชิ้นเอ๋อ แล้วคุณล่ะ”

เสี่ยวเหยียนเผยให้เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มอันใสซื่อไร้เดียง สา: “ฉันชื่อจางเสี่ยวเหยียน

“เสี่ยวเหยียน…….หลินซิ่นเอ๋อเรียกชื่อของเธอ แววตาเหมือน ครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ คนที่อยู่กับคุณคนนั้น เป็นสามีคุณเห รอ”

สามีสรรพนามนี้ทำให้เสี่ยวเหยียนหน้าแดงเรื่อ เธอรู้สึกเขิน อายเล็กน้อยยื่นมือโบกไปมา ส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ใช่เหรอ” หลินซินเอ๋อเธอมองอย่างสงสัยเล็กน้อย : “พวก คุณไม่ได้ออกมาเที่ยวด้วยกันเหรอ”

“อืม”เสี่ยวเหยียนพยักหน้า อธิบายเบาๆว่า “ฉันกับเขาออก มาเที่ยวด้วยกัน แต่พวกเราไม่ใช่สามีภรรยากัน แค่เป็นแฟนกัน เท่านั้นเอง”

ได้ยินเช่นนั้น หลินชิ้นเอ๋อก็คลี่ยิ้มอ่อนๆ “ที่แท้อย่างนี้นี่เอง คุณดูสิเขาดีกับคุณมากเลยนะ”
ใช่เหรอ เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ ในใจรู้สึกดีใจเล็ก

น้อย

คนนอกต่างก็ดูออกว่าหานซิงดีกับเธอมาก ก็เป็นเรื่องที่ดี ไม่ใช่หรือ

ในขณะที่กำลังคิดทบทวนอยู่นั้น หลินชิ้นเอ๋อก็พูดขึ้นมาอีก ว่า แต่ดูเหมือนเขาจะเย็นซาเล็กน้อย นิสัยเขาเป็นอย่างนี้ตลอด

เลยเหรอ”

เมื่อเอ่ยถึงหานซิง เสี่ยวเหยียนก็แทบจะไม่ต้องคิดอะไรมาก พยักหน้าทันที

“อืม นิสัยเขาค่อนข้างเย็นชา เป็นอย่างนี้มาตลอด

แต่สําหรับเสี่ยวเหยียน ถ้าจะบอกว่าหานซิงเย็นชา สู้บอกว่า เขาขรึมดีกว่า เขากับเย่ ไม่เป็นไม่เหมือนกันเลย อย่างเย่ไม่เป็น นั้นถึงจะเรียกว่าเย็นชาจริงๆ และยังเย่อหยิ่งอวดดี ไม่พูดคุยกับ คนแปลกหน้า

แต่หานซึ่งไม่เหมือนกัน เขายังพูดคุยกับคนอื่นได้ ด้วยการ รักษามารยาทขั้นพื้นฐานของสุภาพบุรุษ แต่จะทำให้เกิดความ รู้สึกห่างเหิน

หานชิงที่เป็นแบบนี้ เสี่ยวเหยียนชอบมากๆ

เห็นใบหน้าของเสี่ยวเหยียนเผยให้เห็นความเป็นหญิงสาวเจ้า บทเจ้ากลอนอย่างนั้น แววตาของหลินชิ้นเอ๋อก็ส่องประกาย ความผิดปกติออกมา เธอเริ่มชวนเสี่ยวเหยียนคุยมากขึ้นทีละประโยคๆ

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนยังไม่ทันรู้ตัว ต่อมาเธอก็เริ่มเอะใจ ทำไมหลินชิ้นเอ๋อถึงได้เอาแต่ถามถึงเรื่องของหานซึ่งอยู่ตลอด เวลา เธอจะอยากรู้เยอะแยะขนาดนี้ไปเพื่ออะไร

นิสัยเสี่ยวเหยียนเป็นคนตรงๆ ไม่มีเสแสร้งแกล้งทำ จึงถาม เธอตรงๆว่า

“คุณจะถามอะไรเยอะแยะไปทำไมคะ

ถูกเธอถามอย่างนี้ สีหน้าของหลินชิ้นเอ๋อก็เผยให้เห็นความ กระดากอาย : “ขอโทษนะคะ ฉันเห็นคุณพูดถึงเขาอย่างสนใจ ดู ท่าทางมีความสุขมาก ดูท่าคุณคงจะชอบเขามากสินะคะ คุณช่วย ฉัน ฉันกลับไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไง ดังนั้น ก็เลยได้แต่ชวน คุณคุยเรื่องคนที่คุณชอบ

ได้ยินเธออธิบายเช่นนี้ ก็พอจะฟังขึ้นได้บ้าง ในตอนนั้น และ เพราะคำอธิบายของเธอ ทำให้เสี่ยวเหยียนหน้าแดงเรือขึ้นมา อีก รีบปฏิเสธด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ตอนฉันพูดถึงเขาไม่ได้มี ท่าทีตื่นเต้นดีใจสักหน่อย…….

แม้ว่าปากจะปฏิเสธ แต่ในใจกลับคิดว่า เธอแสดงท่าทีชัดเจน มากขนาดนั้นเลยเชียวหรือ ดูท่า……เธอคงจะชอบเขามากกว่าที่ ตัวเองคิดไว้เสียแล้ว

หลังจากนั้นเมื่อหลินชิ้นเอ๋อเอ่ยเกี่ยวกับเรื่องของหาน งอีก เสี่ยวเหยียนนอกจากเขินอายแล้ว ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรอื่น ทั้ง ยังคิดว่าที่หลินชิ้นเอ๋อจงใจเอ่ยขึ้นมานั้น เพราะตั้งใจอยากเห็นตัวเองเขินอาย

จนกระทั่ง…..มีเสียงเคาะประตูห้องผู้ป่วยดังขึ้น

เสี่ยวเหยียนตั้งสติได้ ก็รีบลุกขึ้นวิ่งไปเปิดประตู เห็นหานซึ่งผู้ มีใบหน้าหล่อเหลายืนอยู่ด้านนอก เพราะเมื่อครู่ตอนที่พูดคุยอยู่ กับหลินชิ้นเอ๋อก็เขินอายอยู่แล้ว ตอนนี้ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ดังนั้น ใบหน้าก็ยังคงแดงเรือขึ้นอีก

“คุณกลับมาแล้วเหรอคะ”

หานซึ่งชะงักเล็กน้อย มองหญิงสาวที่หน้าแดงเรือตรงหน้า วงตาคู่ที่เปล่งประกายแสงสว่าง ระยิบระยับแพรวพราวมองมา ที่เขา

แม้จะเป็นที่โรงพยาบาล แต่การกระทำแบบนี้ของเธอกลับ ทำให้หานซึ่งมีความรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้าน

เหมือนกับว่า…….พวกเขาเป็นสามีภรรยาคู่หนึ่ง และเธอก็เป็น

ภรรยาที่กำลังเฝ้ารอเขากลับมาอยู่ที่บ้าน

หานชิงรู้สึกว่ามีความอบอุ่น ไหลเวียนอยู่ในใจ เขายกมือขึ้น

เอาฝ่ามือแนบลงบนศีรษะเล็กๆ ขยี้เบาๆ”อืม”

เสียงเบามาก และก็อ่อนโยนมาก

หลินชินเอือมองภาพนี้ หวนคิดถึงตอนที่ตนเองอยู่กับสามี แต่ ไหนแต่ไรเขาไม่เคยมองตนเองด้วยสายตาที่อ่อนโยนมาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงท่าทางเหมือนตอนนี้
“ใช่แล้ว หลังจากที่คุณไปสถานีตำรวจมาแล้ว เป็นยังไงบ้าง คะ ผู้ชายคนนั้น….…….ยวเหยียนรีบกลบเกลื่อนสถานการณ์ตรง หน้าอย่างรวดเร็ว ดังนั้นจึงรีบเอ่ยถามเขา

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ แววตาของหานซิงก็ขรึมลงเล็กน้อย”อืม ถูก ขังไว้ข้างในเป็นการสั่งสอนชั่วคราว”

ชั่วคราวเหรอ เสี่ยวเหยียนเดาได้ทันทีเลยว่าชั่วคราวนี้จะต้อง เป็นระยะเวลาที่สั้นมากเป็นพิเศษ ในเมื่อสามีคู่นี้ทะเลาะกัน ก็ ไม่ใช่ความผิดร้ายแรงใหญ่โตอะไร ตำรวจก็ทำได้แค่ตักเตือน ก่อนเท่านั้น

“แล้วเธอจะทำยังไง ทั่วตัวเธอมีแต่บาดแผล……”เสี่ยวเหยียน ตั้งใจกดเสียงตนเองที่พูดกับหานซิงให้ต่ำลง สองวันนี้พวกเรา ต้องคอยดูแลเธอเหรอ”

เสี่ยวเหยียนเพิ่งจะพูดจบหลินชิ้นเอ๋อก็ถูกผ้าห่มบนเตียงคนไข้ ลงมาจากเตียง ร้องให้พลางเอ่ยว่า : “คุณหาน ขอบคุณพวกคุณ มากที่ช่วยฉัน แต่ว่า…….หลังจากที่เขาออกมาจะต้องฆ่าฉันตาย แน่……แน่นอนเลย

ได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนก็ขมวดคิ้วแน่น สถานการณ์แบบนี้ ต่อไปไม่มีทางทนดูโดยไม่ทำอะไรเลยได้

“คุณอย่างกังวลเลย พวกเราจะช่วยคุณเอง”เสี่ยวเหยียนวิ่งไป ประคองเธอขึ้นมา หลินชิ้นเอ๋อซบที่หัวไหล่เธอ น้ำตาไหลมองไป ทางหานชิง ท่าทางน่าสงสารอย่างมาก

สำหรับคนปกติทั่วไปแล้ว ผู้ชายมักจะชอบผู้หญิงที่อ่อนแอบอบบาง ยิ่งเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งก็ยิ่งชอบปกป้องสาวสวยผู้ บอบบาง แม้ว่าใบหน้าเธอจะมีบาดแผล แต่หลินชิ้นเอ๋อก็มีความ มั่นใจในรูปลักษณ์หน้าตาของตัวเองมาก ดังนั้นจึงจงใจซบที่ไหล่ ของเสี่ยวเหยียนเผยให้หานชิงเห็นใบหน้าที่อ่อนแอบอบบาง

ความจริงทานชิงแทบจะไม่ได้สนใจการกระทำของเธอเลย เพราะสายตาของเขามองแค่เสี่ยวเหยียนอยู่คนเดียว ต่อให้เสียว เหยียนหันหลังให้เขา แต่สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องอยู่ด้าน หลังศีรษะเธอ ไม่มองไปที่อื่น

หลินชิ้นเอ๋อร้องไห้ฟูมฟายอยู่นาน พบว่าหานชิงกลับไม่ได้มอง

ตนเองเลย ก็โกรธจนสั่นไปทั้งตัว

เสี่ยวเหยียนที่คอยประคองอยู่นั้นสัมผัสได้ คิดว่าเธอหวาด กลัว จึงตบเบาๆที่หลังเธอ : “เอาละ คุณวางใจเถอะ เรื่องนี้ใน เมื่อพวกเรามาเกี่ยวข้องด้วยแล้วก็จะช่วยคุณให้ถึงที่สุด คุณ รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน พวกเราจะช่วยติดต่อครอบครัว ของคุณ ดีมั้ยคะ”

แต่ใครจะไปคิดว่าตอนนี้หลินชิ้นเอ๋อกลับพูดอย่างน่าสงสาร ว่า “ฉัน…….ความจริงแล้วครอบครัวฉันไม่เหลือใครแล้ว พ่อแม่ ฉันตายไปตั้งแต่ยังเด็ก ญาติสนิท……พวกเขากลัวจะถูกตาม ไปชำระแค้น จึงไม่มีใครช่วยฉัน”

ได้ยินอย่างนี้ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา เดิมเธอคิดจะ ส่งหล่อนให้ไปหาพ่อแม่อย่างปลอดภัย คิดไม่ถึงว่า……..น ครอบครัวเธอไม่เหลือใครที่จะสนใจเธอแล้ว
งั้น…….เรื่องนี้จะทําอย่างไร เสี่ยวเหยียนรู้ตัวแล้วว่าตนเองใน หาที่ แต่ว่าหากให้เธอมีโอกาสได้เลือกตัดสินใจใหม่อีกครั้ง ให้ เธอมองดูผู้หญิงเหมือนกันกับเธอถูกตบตีอยู่เฉยๆ เธอก็คงทำไม่ ได้ มาตอนนี้เสี่ยวเหยียนถึงรู้ตัวว่าตนเองหาเรื่องเดือดร้อนใส่ ตัวแล้ว

ดังนั้นคิดไปคิดมาสุดท้าย เสี่ยวเหยียนจึงได้แต่ส่งสายตา อ้อนวอนขอความช่วยเหลือไปยังหานซิง

เห็นสายตาสาวน้อยขอความช่วยเหลือจากตน แววตาทานซึ่ง ก็อ่อนโยนลงบ้างเอ่ยถามเธอว่า “คุณคิดจะทำยังไง

ความจริงในใจเสี่ยวเหยียนก็ไม่ค่อยแน่ใจหลินชิ้นเอ๋อร้องไห้ พลางเอ่ยว่า : “ถ้าอย่างนั้น…..พวกคุณอย่ามายุ่งกับฉันเลย ใน เมื่อรอจนเขาออกมา ฉันก็ถูกเขาตบตีอยู่ดี พวกคุณอย่าหาเรื่อง ใส่ตัวเลย หากทำให้พวกคุณเดือดร้อน ฉันคงรู้สึกผิดมาก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ