เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่842 ข่มขู่



บทที่842 ข่มขู่

ทุกคนในที่แห่งนั้นแทบจะออกสลบไปกับคำพูดประโยคนั้น ขายร่างใหญ่ในชุดสูทหลายคนล้วนส่งสายตาไม่อยากเชื่อไป ยังเธอ แต่ละคนต่างก็มีสีหน้าซีดแข็งค้างกันออกมา

เด็กคนนี้ หล่อนยังกล้าเอ่ยเรียกร้องออกมาอีก โลภมากเสีย ขนาดนี้ คาดว่านายท่านฉือจะต้องโกรธลมแทบจับขึ้นมาแน่

คนเหล่านั้นมองไปยังนายท่านถือ

และมันก็เป็นไปอย่างที่คิดฉือจินได้โกรธขึ้นมาไม่น้อยเลยที เดียว ในตอนนี้ได้มีสีหน้าอึมครีมเหมือนกับก้นหม้อขึ้นมาเป็นที่ เรียบร้อยแล้ว หน้าเธอออกไปอย่างเคือง โกรธ “เธอเธอเธอว่า อะไรนะ? ลองพูดอีกทีสิ?”

ริมฝีปากแดงของหานมู่จื่อยกยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยออกไป

ด้วยรอยยิ้มหวาน “คุณตาเป็นอะไรไปคะ? เมื่อคุณตาพูดเอง

คะว่าฉันจะอยากได้อะไรก็ได้ หรือว่าในสายตาของคุณตานั้น

ถือเป็นไม่ได้มีค่าไปกว่าตระกูลเฉือนหรอคะ? ในเมื่อเป็นอย่าง

นี้แล้ว งั้นฉันก็คงไม่อาจไปจากชีวิตเขาได้ อันที่จริงสำหรับฉัน

แล้ว…ถึงแม้ว่าคุณตาจะประเคนยกตระกูลถือมาให้ฉันจริง ฉัน

ก็ไม่มีทางออกไปจากชีวิตเขาหรอกค่ะ”

คำพูดนี้ได้ทําเอาฉือจีนอึ้งตะลึงไปทันที นึกไม่ถึงเลยว่าเธอ จะพูดออกมาว่าถึงแม้ว่ามอบตระกูลถือ ให้หล่อนก็จะไม่มีทางออกไปจากชีวิตของเขา

คำพูดนี้จริงเท็จแค่ไหนกัน? เป็นเพราะรู้ว่าเขาไม่มีทางตอบรับ ออกมา ก็เลยพูดออกมาได้อย่างมั่นอกมั่นใจเสียขนาดนี้ล่ะมั้ง?

“เยอะ” ฉือจีนแค่นเสียงเย็นออกมา ไม่ว่าจะยังไง เธอจะ ต้องการก็ดี ไม่ต้องการก็ดี คำขอที่บ้าบอคอแตกอย่างนั้นฉันไม่มี ทางยอมรับอย่างแน่นอน ถ้าเธอไม่พอใจที่เงินน้อยไปฉันก็จะ เพิ่มให้เธอ ได้เงินแล้วก็ออกไปซะ!”

หาน จื่อยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่ขยับเขยื้อนไปไหน พูดคุยอธิบายกับเขามาตั้งนาน จู่ๆเธอก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาเล็ก น้อย

ไม่รู้เหมือนกันว่าเย่ไม่เห็นจะมาเมื่อไหร่ เนื่องจากว่าอีกฝ่าย เป็นคุณตาของเขา เธอจะพูดแรงเกินไปมันก็ไม่ดีนัก แต่จะให้เธอ รับมืออย่างนี้ต่อไปเธอก็เหนื่อยมากแล้วจริงๆ และเห็นได้ชัดว่า อีกฝ่ายรับมือได้ยากอีกเช่นกัน ไม่มีทางที่จะต่อล้อต่อเถียงกับ เธอออกมาอีกแน่

ภายในใจของหาน จื่อลอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อย พร้อมเอ่ยออกไปอย่างจริงจังว่า “คุณปู่จื่อ ฉันไม่มีทางออกไป จากชีวิตเขาอย่างแน่นอน ไม่ว่าคุณตาจะให้อะไรฉันก็ตาม

เห็นท่าทางอย่างนั้นของเธอแล้ว ฉือจีนหรี่ตาลงเล็กน้อย เผย แววตาเชือดเฉือน พร้อมกับแค่นเสียงเย็นออกมา “ฉันไม่นึกเลย ว่า เธอจะหาที เจอจนได้
ใยินดังนั้น ภายในใจของท่าน ชื่อกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมาสบตาเข้ากับยู่คือจินอย่างลืมตัว

เขาเลือกที่จะหงายการ์ดนี้กับเธอ? ไม่คิดจะเล่นกับเธอแล้ว ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว งั้นเธอก็เอ่ยพูดออกไปด้วยดีกว่า

เพียงแต่ริมฝีปากของหาน จื่อเพิ่งจะได้ขยับออกมาเล็กน้อย ด้านนอกก็มีเสียงอันเยือกเย็นของชายหนุ่มเสียงหนึ่งดังเข้ามา “คุณตาจะทําให้เธอลำบากใจไปเพื่ออะไรครับ?”

เสียงทุ้มอันคุ้นเคยนั้น….

ภายในใจของหาน จื่อเกิดความดีใจขึ้นมา จากนั้นก็หันไป มองตามเสียงนั้นทันที

เย่โม่เป็นที่อยู่ในชุดสูทเรียบง่ายกำลังยืนตระหง่านอยู่ตรง หน้าประตูห้องเลขา กลิ่นอายเยือกเย็นอบอวลไปทั่วทั้งร่างของ เขา เขามองภาพเหตุการณ์ภายในห้องเลขาด้วยสายตาอันแสน เย็นชา จากนั้นก็สาวก้าวใหญ่ๆเข้าไปหาหาน จื่อทันที

หานมู่จื่อที่เตรียมจะอ้าปากเอ่ยเรียกเขาออกไป แต่กลับถูก เขาจับกุมข้อมือบางเอาไว้ จากนั้นก็ดึงเข้าไปอยู่ข้างหลังร่างของ เขา

“เป็นผมที่ตามตอแยเธอเอง คุณตาสามารถมาลงกับผมได้ เลย”

การปรากฏตัวออกมาอย่างกะทันหันของเย่ไม่เช่นนั้นทำเอาฉือนหรี่ตาออกมาเล็กน้อย มองเขาและทานเชื่อที่อยู่ด้านหลัง ของเขาอย่างไม่สบอารมณ์ เม้มปากอย่างเก็บกลั้นอารมณ์ออก มา “ยังไม่ถึงเวลาที่แกจะเข้าทำงานไม่ใช่หรือไง? ทำไมรีบมา ก่อนเพื่อผู้หญิงคนนึง? หรือว่า เมื่อเธอหาข้ออ้างไปชงชา แต่ ความจริงแล้วก็คือไปฟ้อง?

หานมู่จื่อที่กำลังหลบอยู่ด้านหลังเย่ ไม่เช่นนั้นก็รู้สึกว่ากำลัง ถูกปรักปรําขึ้นมาทันที เธอนั้นได้หอบเอาความตั้งใจจริงไปยัง น้ำชามาให้เขาจริงๆ ไม่ได้มีความคิดที่จะฟ้องอะไรเลยด้วยซ้ำ

เธอไม่ใช่ผู้หญิงจำพวกที่ว่าโดนอะไรนิดๆหน่อยๆแล้วไปฟ้อง ผู้ชายของตัวเองจําพวกนั้นเสียหน่อย

อันที่เรื่องนี้มันก็ซับซ้อนเกินไป อย่างแรกเลยก็คือเธอไม่อยาก

ดึงเย่ไม่เซ็นเข้ามายุ่งเกี่ยว เนื่องจากว่าเรื่องที่เธอกับนายท่าน

อรู้นั้น ตัวเย่ไม่เช่นนั้นไม่ได้รับรู้เลย

อย่างที่สองก็คือตัวนายท่านถือนั้นไม่ชอบเธอ ถ้าพบว่าเธอ เอ๋ยฟ้องออกไปอีกล่ะก็ ภาพจําที่มีต่อเธอนั้นจะต้องมีแต่ดำดิ่งลง อย่างแน่นอน

ดังนั้นแล้วไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร เธอก็จะไม่มีทางที่จะเป็นคน ที่ทำเรื่องฟ้องออกไปแน่

แล้วอย่างนั้นเย่ไม่เป็นรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ถึงได้รีบมาในตอนนี้ ได้?

“คุณตา จื่อไม่ใช่คนขี้ฟ้องจำพวกนั้นหรอกนะครับ” ในตอน ที่หาน จื่อกำลังตกอยู่ในความสงสัยอยู่นั้น เปโม่เป็นก็ได้เอ่ยพูดเสียงเย็นแก้ตัวให้เธอออกมา ผมพอจะคาดเดาได้อยู่ก่อนแล้ว ว่าคุณตาจะมา เมื่อเช้านี้ผมไม่เจอคุณตา ก็เลยพอจะเดาได้ว่า คุณตาน่าจะต้องอยู่ที่บริษัทแน่ๆ แต่ก็นึกไม่ถึงเลยว่า….ผมจะเดา on”

ถูกหลานชายเอ่ยพูดโจมตีกลับมาอย่างโจ่งแจ้งอย่างนี้แล้ว ใบหน้าของฉือจีนก็ข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ขึ้นมาทันที เอ่ย พูดออกไปด้วยความโกรธเกรี้ยว แล้วมันจะยังไง? เมื่อเย็นวาน นี้ที่ฉันพูดกับแกไป แกตอบฉันออกมายังไง? พูดจาเหลวไหล อะไรออกมา แกไม่ยอมทำ ฉันในฐานะที่เป็นตาของแกก็เลยจํา ต้องมาด้วยตัวเองอย่างนี้ไง

ตรงขมับของเย่ ไม่เป็นกระตุกขึ้นมาไม่หยุด พร้อมเอ่ยเสียง เย็นออกไป “เชิญคุณตากลับไปเสียเถอะครับ เรื่องนี้ผมจัดการ เองได้”

“แกคิดจะจัดการยังไง?” เฉือจีนเหลือบมองหาน จื่อออกไป อย่างเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ จะเก็บเธออยู่ที่นี่ ต่อไป?

ใบหน้าของเย่ ไม่เซ็น เย็นชาอย่างมาก ไม่มีความอ่อนโยน ออกมาเลยแม้แต่น้อย

“เธอเป็นพนักงานของบริษัท ก็ต้องอยู่ที่นี่อยู่แล้ว”

ได้ยินดังนั้นแล้ว ฉือจีนก็เหมือนราวกับถูกเหยียบหางขึ้นมา ไม่มีผิด โทนเสียงโหวกเหวกออกมาอยู่หลายส่วน “แกรู้หรือ เปล่าว่าแกกำลังทำอะไรอยู่? สิ่งที่ตาบอกแกไปแกลืมมันไปหมดแล้วหรือไง? แกจะต้องไล่เธอออกเดี่ยว

ได้ยิบสองตาหลานแทบจะทะเลาะกันออกมาเพราะตัวเองแล้ว นั้น ทันทีที่เย่ไม่เป็นปรากฏตัวออกมา อารมณ์ของคู่มือจนก็ดู เหมือนว่าจะควบคุมเอาไว้ไม่อยู่ หานคู่อรู้สึกกังวลใจขึ้นมาเล็ก น้อย

ถึงอย่างไรก็เป็นคุณดาของเยโม่เซ็น อีกทั้งเมื่อตอนนั้นเขาก็ ได้ช่วยเย่ไม่เขินเอาไว้ เธอจึงรู้สึกเคารพและซาบซึ้งใจต่อคุณตา ท่านนี้ของเย่ ไม่เซ็น

เธอดึงแขนเสื้อของเย็ไม่เป็นไปทันที แววตาของเย่ ไม่เป็น ชะงักต่างออกไปเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปยังฉือจีน

“คุณตา เธอเป็นพนักงานบริษัท ไล่ออกหรือไม่ไล่ออกมันไม่ได้ ขึ้นอยู่ที่ผมคนเดียว ถ้าคุณตาคิดว่าการตัดสินใจของผมมันส่ง ผลต่อบริษัทหรือว่ามีปัญหามาก ก็เอาอำนาจทั้งหมดในมือของ ผมในตอนนี้กลับคืนไปเถอะครับ

คำพูดนี้ได้ทําเอาฉือจนจุกไปเลยทีเดียว

“แก แกพูดว่าอะไรนะ?”

เย่ไม่เป็นจับข้อมือเรียวบางของหาน จื่อเอาไว้ “คุณตาไม่ อยากเห็นหน้าเธอ งั้นผมก็จะพาเธอออกไปจากที่นี่ก็ได้”

พูดจบ เขาก็ลากพาร่างของหาน จื่อออกไปจากห้องเลขา

“หยุดอยู่ตรงนั้น!” ยูฉือจินตะโกนเสียงดังออกมา แต่ฝีก้าว ของเย่ ไม่เขินกลับรวดเร็วอย่างมาก เพียงชั่วพริบตาเดียวก็ได้หายไปจนไร้ร่องรอยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หยูไปก้าวออกไปมองเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปเอ่ยด้วยท่าทาง ที่ลำบากใจ ดูจากทิศทางของพวกเขาแล้ว คุณชายคงพาผู้หญิง คนนั้นไปที่ห้องทำงานครับ

ฉือจีนพอได้ยินดังนั้นแล้ว สีหน้าก็ยิ่งมืดครึ้มออกมามากขึ้น

“นี่มันอะไรกัน?

“นายท่านไม่อยากเห็นหน้าเธอ คุณชายก็เลยจำต้องพาผู้หญิง คนนั้นออกไปครับ

“หยุโป นายคิดว่าเจ้าเด็กนั้นเป็นอะไรไป? ฉันทำอย่างนี้ไปก็ เพื่อเขาทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง? นึกไม่ถึงเลยว่าจะไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ได้ขนาดนี้ พาหล่อนออกไปต่อหน้าต่อตาฉัน แล้วนาย เจ้า หมอนั่นพูดบ้าอะไรออกมา? ฉันงั้นหรอ? เจ้าหมอนั่นคิดหรอ ว่านอกจากเขาแล้ว ฉันจะหาผู้สืบทอดคนอื่นไม่ได้??”

ท่านพ่อบ้านหยูโปพยักหน้าออกไปด้วยความสัตย์จริง

“แบบนี้ไม่ผิดเลยครับ

ยูฉือจีน ” ”

“นอกจากคุณชายแล้ว นายท่านก็หาผู้สืบทอดไม่ได้อีกแล้ว จริงๆครับ”

ไม่อย่างนั้น เขาจะพยายามคิดวางแผนเพื่อเก็บเขาเอาไว้ข้าง ตัวอีกหรอ? ก่อนที่เย่ ไม่เซินยังไม่ได้ปรากฏตัวออกมา เขาก็เป็นคนเดียวทีต้องคอยดูแลบริษัทเองมาโดยตลอด ไม่เชื่อใจใคร เลยสักคน และก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้กับเครือญาติคนอื่นๆ เช่นกัน

ฉือจีนหมดคำพูดขึ้นมาทันที


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ