บทที่ 1379 ใกล้แค่เอื้อม

เซียวฟังอย่างไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่เขาก็แทบจะไม่มีโอกาสได้ อ้าปากพูด เพราะเหลียงหย่าเหอบ่นเขาไม่หยุด รอจนบ่นเสร็จก็ ยังไม่ให้เขาพูด ข่มขู่ทันทีว่า “ต่อไปดูแลเขาให้ดี รู้มั้ย ทำกับ ข้าวบ่อยๆ อย่างลูกหาแฟนได้สวยขนาดนี้ลูกคู่ควรเหรอ”

เซียวซู

ไม่ใช่ ทำไมเขาจะไม่คู่ควร

“แม่ จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ

“ทำไมจะพูดแบบนี้ไม่ได้ ถ้าลูกคู่ควรลูกจะยังเป็นเป็นโสดอยู่ ถึงตอนนี้เหรอ ตัวเองยังไม่รู้ว่าต้องพยายามอีกนิด ยังจะทำให้ คนในบ้านเป็นห่วงลูก ตอนนี้หาเจอแล้วลูกก็ช่วยแม่ทะนุถนอม ให้ดีนะ ถ้าไม่อย่างนั้นแม่จะหาคู่ไปให้ลูกดูตัวสักร้อยคน

ร้อยคน

เซียวซูไม่อยากพูดแล้ว เม้มปาก

หรือว่าเขากับเจียงเสี่ยวไปยิ่งต้องเพิ่มผลประโยชน์ที่ทั้งสอง ฝ่ายจะได้แล้ว

“ไปๆ อีกเดี๋ยวตอนออกไปกินข้าว คีบอาหารให้เสียวไปเขา เยอะๆนะ อ่อนโยนหน่อยรู้มั้ย”

หลังจากปล่อยเซียวซูออกจากห้องแล้ว ทางเจียงเสี่ยวไปก็ยกอาหารทั้งหมดมาตั้งบนโต๊ะเรียบร้อย ทุกคนล้างมือเตรียมกิน ข้าว

เซียวซูสบตากับเจียงเสี่ยวไปที่หนึ่ง จากนั้นตอนที่เตรียมหาที่

นั่งลงมานั้น กลับถูกเหลียงหย่าเหอเตะอย่างแรง เจ็บจนเขา ขมวดคิ้วหันไปมองเธอ

เหลียงหย่าเหอยิ้มไม่เห็นฟัน: “ไป นั่งกับเสี่ยวไป ที่นี่พ่อกับ

แม่จะนั่ง

เซียวซูพูดไม่ออก นั่งที่ไหนก็เหมือนกันมั้ย แต่ในเมื่อเหลียงหย่าเหอพูดแล้ว เซียวซูก็ไปนั่งกับเจียวเสี่ยว

ไป

พอเซียวซูนั่งลงมา เจียงเสี่ยวไปก็กดเสียง ให้เบาลงพอที่จะ ได้ยินกันแค่สองคนว่า “ฉันปากไว ไม่ทันระวังบอกไปว่าเป็นแฟน กับคุณแล้ว”

ได้ยินอย่างนั้น เซียวซูสีหน้ายังไม่เปลี่ยน พูดเรียบๆว่า “ไม่

เป็นไร”

ในเมื่อต่อให้ปฏิเสธ แม่ของเขาก็คงต้องดื้อดึงให้เขาเป็นแฟน กันจนได้ อย่างนี้สู้ยอมรับตรงๆไปเลยดีกว่า

ลดความวุ่นวายที่ไม่จำเป็นไปบ้าง

เจียงเสี่ยวไปเห็นท่าทางเขาไม่ว่าอะไร จึงได้โล่งอก เธอยังคิด ว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้เขา ถึงเวลาพอเขาโกรธ ไม่ยอม ช่วยเป็นไม้กันหมาให้ที่บ้านเธอจะทำยังไง
“เซียวซู รีบคีบอาหารให้เสี่ยวไปส

ตอนที่เซียวซูกำลังเตรียมจะกินข้าวนั้นเอง เหลียงหย่าเชือก ลับยิ้มอ่อนๆพลางเดือนเขา เซียวซูชะงัก ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ได้ ยินเสียงเจียงเสี้ยวไปที่อยู่ข้างๆพูดว่า “ไม่ต้องๆ ฉันคืบเองก็ได้ คุณน้าคุณอาคะ พวกคุณทานเยอะๆนะคะ”

“เซียวซู ลูกไม่ได้ยินที่แม่บอกเหรอ”

เหลียงหย่าเหอขมวดคิ้ว เซียวซูได้แต่คีบอาหารนิดหน่อย ใส่ ในชามของเธอ สุดท้ายตอนเก็บตะเกียบก็แสดงท่าทีเหมือนว่า แบบนี้พอใจแล้วหรือยัง

เหลียงหย่าเหอที่อยู่ข้างๆ เห็นท่าทางและสายตาเขา ก็แทบจะ อดไม่ได้ที่จะลุกไปจัดการเขาสักที

ไอ้ลูกตัวดีนี่มันยังไง ให้เขาคีบอาหารก็ทำท่าทำทางไม่สบ อารมณ์ เขารู้สึกตัวว่าเป็นแฟนของคนอื่นเขามั้ย

เจียงเสี่ยวไปเห็นของในชามตนเอง แล้วมองไปยังสีหน้าท่าที ของเหลียงหย่าเหอ ก็รู้สึกว่าตนเองพอจะเดาอะไรได้ ดังนั้นเธอ จึงคีบอาหารให้เซียวซูอย่างใส่ใจบ้าง จากนั้นยิ้มตาหยี ให้เขา

กินเยอะๆหน่อย

จะอย่างไรเขาก็เคยช่วยตนเองตอนอยู่ต่อหน้าแม่ของตัวเอง มาแล้ว ถ้าเขาต้องการอย่างนั้นเธอก็สามารถให้ความร่วมมือได้

เห็นท่าทีใส่ใจของเจียงเสี่ยวไป ตอนแรกเซียวซูยังไม่ค่อย เข้าใจ แต่ตอนที่ได้เหลียงหย่าเหอชื่นชมเจียงเสี่ยวไป ก็เข้าใจในทันทีเลย

หลังจากอาหารมื้อนี้ เดี๋ยวก็ถูกกลอกตามองบนไปไม่น้อย ส่วนเจียงเสี่ยวไปล้วนได้รับแต่คำชื่นชมและเยินยอ ทำให้เรียว สงสัยในชีวิตมาก

สองสามีภรรยาตระกูลเซียวชอบเจียงเสี่ยวไปมากเป็นพิเศษ ชมเธอไม่หยุดว่าเธอหน้าตาสะสวย แล้วยังทำอาหารเป็น หลัง จากรู้ว่าเจียงเสี่ยวไปกำลังเขียนต้นฉบับอยู่ ก็ชมว่าเธอมีความรู้

หลังจากที่ชมเจียงเสี่ยวไปเสร็จแล้วเหลียงหย่าเธอก็เริ่ม วิจารณ์เซียวซูอีก วิจารณ์เขาเสียจนไม่มีอะไรดีเลย

รอจนเมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองจากไป เซียวซูก็พูดอะไรไม่ออก นั่ง ลงบนโซฟาหน้าตาปวดหัว

เจียงเสี่ยวไปนั่งลงข้างๆบนโซฟา

“ฉันไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้คุณใช่มั้ย” เจียงเสี้ยว ไปรู้สึกว่าตนเองควรจะถามเสียหน่อยดีกว่า “ฉันอยู่บ้านทุกวัน ฉันคิดว่าพ่อแม่ของคุณไม่รู้ว่าคุณพักอยู่ที่นี่เนี่ย คิดไม่ถึงว่าพวก เขาเองกลับมีกุญแจบ้านอีกด้วย ตอนที่เข้าประตูบ้านมาฉันไม่รู้ ว่าเป็นใคร ตกใจแทบแย่”

ได้ยินอย่างนั้น เซียวซูเงยหน้าจ้องมองเธอเงียบๆ แววตาด่า สนิท

เจียงเสี่ยวไปถูกเขาจ้องมองแบบนี้รู้สึกเคอะเขิน “ทำ ทำไมล่ะ ทําไมมองฉันด้วยสายตาแบบนี้
“วันนี้ถูกชมดีใจมั้ย” เซียวจู่ๆก็ถามติดตลกมาหนึ่งประโยค

“อุ๊บ”

เจียงเสี่ยวไปได้ฟังประโยคนี้ ก็กลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่หัวเราะออก มา “ดีใจสิ แม่คุณพูดเก่งมาก ชมฉันเสียจนตัวลอยแล้ว แต่ว่า คุณเป็นลูกแท้ๆหรือเปล่าเนี่ย ทำไมบางครั้งที่เธอพูดกับคุณถึงได้ มีแต่คำดุด่านะ ดูเหมือนว่าฉันจะไม่ได้ยินเธอพูดเพราะๆดีๆกับ คุณสักประโยค แต่ว่าคุณอย่าเสียใจไปเลย แบบนี้ถึงจะพิสูจน์ว่า คุณเป็นลูกแท้ๆ ”

ใช่เหรอ อย่างนั้นเขาต้องรู้สึกเป็นเกียรติด้วยใช่มั้ย

ในห้องรับแขกตกอยู่ในความเงียบงันชั่วขณะหนึ่ง พักใหญ่ เซียวซูจึงพูดว่า “ผมครองตัวโสดมาตลอดไม่ได้แต่งงาน ดังนั้น แม่จึงไม่พอใจผมอย่างมาก”

เมื่อเอ่ยถึงปัญหาเรื่อง โสด เจียงเสี่ยวไปนึกถึงตอนกลางวันที่ ตนเองได้ยินคำพูดพวกนั้น

“ตอนกลางวันฉันได้ยินพวกเขาพูดว่าจะแนะนำให้คุณไปดูตัว ดูเหมือนว่าจะหามาให้คุณเลือกไม่น้อยเลย คุณวาสนาดีจริงๆ

ได้ยินคำว่าวาสนาดีสี่คำนี้ เซียวซู่ขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยพอใจ รีบพูดว่า : “ตอนนี้พวกเขารู้ถึงการมีตัวตนของคุณแล้ว น่าจะไม่ แนะนำคู่ครองให้ผมไปดูตัวแล้ว”

“งั้นคุณอยากหรือไม่อยากไปดูตัวล่ะ การมีตัวตนของฉันไม่ใช่ ว่าช่วยแก้ปัญหาให้คุณแล้วเหรอ”
“อืม”

ตอนแรกคิดว่าเขาจะปฏิเสธ คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมรับง่ายๆ ขนาดนี้ เจียงเสี่ยวไปนึกถึงคำขอร้องของคุณลุงขึ้นได้ กระพริบ ตาปริบๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างนั้นก็ถือว่าฉันช่วยคุณได้มาก

เซียวซูไม่ตอบอะไร

“คุณดูสิ ถ้าหลังจากนี้แม่ของคุณมาแล้วไม่เจอฉัน พวกเขาคง ต้องจัดการให้คุณไปดูตัวอีกมากมาย ถึงเวลาคุณก็จะไปดูจนเบื่อ เลย แต่เพราะฉัน คุณลดความวุ่นวายไปได้มาก ใช่หรือไม่”

เซียวซูเหล่มองเธอ

เธอพึ่งบนโซฟา ดวงตาคู่นั้นจ้องมองเขาเป็นประกายวิบวับ เหมือนกับเขาเป็นเหยื่อก็ไม่ปาน

สายตาแบบนี้…….

เซียวซูคุ้นชินมากเหลือเกิน

“คุณบอกมาเถอะ มีเรื่องอะไรจะขอร้องผมใช่มั้ย

ขอร้องเหรอ

เจียงเสี่ยวไปกระพริบตาปริบๆ “ขอร้องอะไรกัน อย่าพูดให้น่า เกลียดขนาดนี้ได้มั้ย พวกเราช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

“ก็ได้ คุณจะยังไงก็ได้” เซียวซู่ขี้เกียจจะไปโต้เถียงปัญหานี้

กับเธอ

“งั้นความหมายของคุณก็คือ จะช่วยฉันใช่มั้ย” เจียงเดี่ยวไปโน้มตัวลงมาข้างหน้าเขา ใกล้จนเหมือนจะชนหน้าเขาอย่างนั้น ขนตาที่สวยงดงามก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม เหมือนกับพัดสองอันที่มีรูป ทรงสวยงาม ดวงตาคู่สวยแทบจะเปล่งแสงสว่างออกมา

กลิ่นหอมหวานบนตัวของหญิงสาวก็เข้าไปในลมหายใจของ เขา ก็ไม่รู้ว่าเธอใช้น้ำหอมอะไร เซียวซูยังคงขมวดคิ้ว คราว หน้าคุณไม่ต้องฉีดน้ำหอมมากขนาดนี้ก็ได้นะ

ได้ยินที่เขาพูด เจียงเสี่ยวไปก็ไม่รู้จะพูดอะไร “น้ำหอมอะไร

ฉันแทบจะไม่ได้ใช้น้ำหอมเลยนะ”

ใช่เหรอ เซียวซูจ้องมองเธออย่างสงสัย อย่างนั้นทำไมบนกลิ่น บนตัวเธอถึงทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออกแน่นหน้าอกแบบนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ