บทที่ 952 พูดเพราะๆ หน่อยไม่ได้เหรอ

คิดไปคิดมา มู่จื่อตัดสินใจมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มเพื่อจะนอน

หิวนิดหิวหน่อยก็ดี เพราะเมื่อตอนกลางวันเธอกินไปไม่น้อย เหมือนกัน อีกอย่างปกติเธอก็ไม่ได้กินเยอะอยู่แล้ว หลังจากตั้ง ท้องเธอก็เอาแต่กินๆ นอนๆ

เธอต้องควบคุมร่างกายให้เหมาะสมเช่นกัน

มู่จื่อพูดปลอบใจตัวเอง ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองจะหิวจนนอน ไม่หลับ แต่เมื่อหัวถึงหมอนไม่นอนเธอก็หลับไป

หานซิงนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกอยู่อย่างนั้น เขาอ่าน หนังสือพิมพ์จบไปตั้งนานแล้ว แต่เขาก็เอาแต่พลิกมันไปมาอยู่ อย่างนั้น

เขาไม่รู้ว่าตัวเองอ่านหนังสือพิมพ์อยู่นานแค่ไหน เวลาผ่านไป

เรื่อยๆ

เสียงเปิดประตูดังขึ้น หมอเดินออกมาจากห้องเห็นห้องรับแขก อันว่างเปล่าก็อึ้งไปเล็กน้อย ครูต่อมาเขาเห็นหานชิง หานซึ่งหัน

ไปมองหมอ

“คุณหมอ?”

“สวัสดีค่ะ”
หานซึ่งมองผ่านไปยังห้องที่อยู่ข้างหลังเธอ “เป็นยังไงบ้าง

คุณหมอไม่รู้สึกแปลกที่ไม่เห็นเย่ไม่เป็น เพราะที่นี่ไม่ใช่ตระกูล ฉือ คนพวกนี้น่าจะเป็นเพื่อนของเย่ ไม่เป็น เธอคิดพลางพูดขึ้น มาว่า “ตอนนี้ไข้เริ่มลดแล้วค่ะ จากที่ฉันตรวจดู อีกไม่นานน่าจะ กลับมาเป็นปกติค่ะ รอให้ไข้ลดลง พักผ่อนให้เพียงพอ ทำให้ ร่างกายอบอุ่น ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรแล้วค่ะ”

“อ้อ”

เธอเดินเข้าไปแล้วยื่นถุงใบหนึ่งให้หานซิง

“นี่คือยาที่ต้องทานต่อ ตอนคุณผู้หญิงคนนั้นตื่น ถ้าคุณสะดวก

รบกวนให้เธอกินยานี้ด้วยนะคะ วิธีการทานยาฉันเขียนไว้แล้ว ค่ะ” หานชิงรับถุงยาไว้อย่างมีมารยาท เขาพยักหน้าแล้วโค้งตัวให้

คุณหมอ จากนั้นก็ไปส่งเธอที่ประตู

หลังจากเดินกลับมา หานซิงก้มลงมองถุงยาที่หมอให้เขา ในถุงมีกล่องยาอยู่สองสามกล่อง เขาเม้มปากของตัวเอง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินเข้าไปในห้อง ภายในห้อง

เสี่ยวเหยียนนอนหลับอยู่บนเตียง มีผ้าห่มหนาคลุมอยู่บนตัว เห็นเพียงใบหน้าที่แดงเพราะพิษไข้ แม้ว่าตอนนี้หน้าเธอจะแดง แต่ปากกลับซีดเป็นอย่างมาก
ดูเหมือนคนป่วยหนักอย่างไรอย่างนั้น

เขาก้าวเข้าไปด้วยความมั่นคง จากนั้นจึงก้มตัวเอาถุงยาวาง

ไว้บนตู้ข้างเตียง เขาวางยาไว้เรียบร้อย คุณหมอก็น่าจะวางใจที่ กลับไปแล้ว ที่นี่ไม่มีเรื่องให้เขาทำอีกแล้ว เขาสามารถวางยาไว้แล้วเดิน

ออกไป

แต่ว่า…

เหมือนเท้าของเขาถูกอะไรยึดไว้ให้ยืนอยู่ที่เดิม

จากนั้นเขาจึงค่อยๆ หันหน้ากลับมา แววตานิ่งของเขาไปอยู่ บนใบหน้าของเสี่ยวเหยียน ภายใต้แสงไฟสลัว เห็นใบหน้าของเสี่ยวเหยียนได้ชัดเจน เธอ

ไม่ได้อยู่ในผู้หญิงประเภทที่มองแวบแรกก็รู้สึกว่าสวย เธอไม่มี เสน่ห์ใดๆ เลยสักนิด รูปร่างผอมไม่ได้มีส่วนเว้าส่วนโค้ง แววตา และบุคลิกของเธอเหมือนเด็กผู้หญิง

ตอนเธอยิ้มดูมีชีวิตชีวา ยังมีตอนที่โดนเขาปฏิเสธก็ยังคงหัว รั้น เป็นคนที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน

จะบอกว่าหวั่นไหว นั่นก็ไม่มีทางเป็นไปได้

หานชิงปิดกั้นหัวใจของตัวเองเอาไว้นานแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่อง นั้น เขาเฉยๆ กับเรื่องความรัก เขาคิดว่าเรื่องโชคชะตามันเป็น เพราะพรหมลิขิต
ทุกสิ่งทุกอย่างของเขาอยู่ที่น้องสาว เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็ไม่รู้ อีกแล้วว่าความรักคืออะไร

ไม่ใช่ไม่มีผู้หญิงมาแสดงความรักกับเขา แต่ไม่เคยมีใครที่รักแบบบ้าคลั่งจนทำให้ตัวเองมีสภาพแบบนี้ เสี่ยวเหยียนเป็นคนแรก

เพราะแบบนี้ทำให้หานซึ่งเห็นความสำคัญของความรักขึ้นมา อีกครั้ง

ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวของเขา เมื่อเขารู้ตัวก็ไปนั่งอยู่ที่ ขอบเตียงแล้ว แววตาหม่นหมองมองไปยังคนที่กำลังหลับอยู่

เงียบอยู่อย่างนี้จนผ่านไปสักพัก

จู่ๆ เสี่ยวเหยียนที่กำลังหลับอยู่ก็ร้องสะอึกสะอื้นขึ้นมา น้ำตา ไหลออกมาทางหางตาหยดลงไปที่หมอน

หานชิงยื่นมือออกไปจะเช็ดน้ำตาให้เธออย่างไม่รู้ตัว

เมื่อมือของเขาสัมผัสน้ำตาของเธอ เหมือนทานชิงคิดอะไรได้ จึงอยากจะดึงมือกลับมา

ขณะนั้นเอง เสี่ยวเหยียนเหมือนจะรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นมา ดวงตาอันงดงามเต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อเธอเห็นหานชิง เธออึ้ง ไปครู่หนึ่งจากนั้นจึงจับมือเขาไว้แน่น

“หานชิง ฮือ.. ไอ้คนเลว ทำไมทำกับฉันแบบนี้ ฉันชอบนาย ขนาดนี้ ชอบนายขนาดนี้ นายชอบฉันสักหน่อยแล้วจะตายหรือฮือ ฮือ ชอบไม่เสียหายอะไรเลยนะ ทำไมถึงลองชอบฉัน สักนิด

จู่สีหน้าของหานซึ่งค่อยดีนัก เขาขึ้นมา แถมเธอยังเห็นเขาเข้ามาอีก มือของเขาวางไว้ ตรงไหน

เธอเข้าใจผิดเพราะเรื่องนี้ เธอไม่ยอมแพ้ แถมมันยัง

จะเพิ่มเมื่อถึงเรื่องนี้ หานซึ่งจึงขมวดคิ้วแน่น เขาขยับมือเพื่อจะ

มือออกมา

ฮือ ฮือ อย่านะ” เมื่อเสี่ยวเหยียนไว้แน่น เธอออก จากผ้าแล้วกอดเอาไม่ยอมปล่อย

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรพูดมั่วๆ

จู่เธอออกมาจากผ้าจนเขาห้ามไม่ทัน เขาอยากดึง เธอยังสูงอยู่

ถ้าอาการหนักจะทำยังไง?

ไม่จะทำยังไง หานชิงจึงพูดออกมาว่า เธอปล่อยแล้วนอน

ก่อน”
เสี่ยวเหยียนได้ยิน ดวงตาอันสวยงามเต็มไปด้วยน้ำตา เธอ ส่ายหน้าแรง

หานชิงขมวดคิ้ว “อย่าดื้อ!”

น้ำเสียงของเขาขึ้นเล็กน้อย น้ำตาของเสี่ยวเหยียนหยดลง มา “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ นี่ไม่ใช่ฝันเหรอ ทำไมในฝันนายก็ยังสั่ง ฉัน ดุฉันอีกเหรอ”

” หาเชิง

ที่แท้เธอก็คิดว่ามันเป็นความฝัน

ป่วยจนเบลอไปแล้วเหรอ ถึงคิดว่ามันเป็นความฝัน

อย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าเศร้าสำหรับเสี่ยวเหยียน เพราะเธออาจคิด โดยไม่รู้ตัวว่าหานซึ่งจะมาดูแลเธอเพียงแค่ใน ฝันเท่านั้น

เป็นไปตามที่คาด วินาทีต่อมาเสี่ยวเหยียนกอดแขนของเขา แล้วพูดอย่างน่าสงสารว่า “ฉันป่วยขนาดนี้ การที่นายมาหาฉัน คงจะมีแค่ในฝันเท่านั้น ในเมื่อนายมาหาฉันแล้ว ช่วยพูดอะไรเพ ราะๆ ให้ฟังหน่อยได้ไหม”

หานชิงได้ยินดังนั้น มุมปากของเขาก็ยกขึ้น ให้เขาพูดเพราะๆ

งั้นเหรอ

จะให้เขาพูดยังไงล่ะ

เมื่อเห็นว่าเขานั่งนิ่ง เสี่ยวเหยียนจึงน้อยใจ น้ำตาไหลออกมา“ไม่ได้เหรอ ฉันจะทำอะไรก็ได้ นี่มันในฝันของฉัน ตอนนี้ฉันขอ แค่ให้นายพูดเพราะๆ เท่านั้นเอง ปกตินายดฉันตลอด ฉันยังไม่ ว่าอะไรเลย”

อีกแล้ว…

หานชิงปวดหัว ภาพที่อยู่ตรงหน้าเหมือนมันเคยเกิดขึ้นแล้ว

เมื่อนานมาแล้ว ตอนที่เสี่ยวเหยียนดื่มเหล้าจนเมา ตอนนั้นก็ เอาแต่วุ่นวายอยู่กับเขา ตอนนี้เธอก็ดื่มเหล้าจนป่วย แล้วยังมา พาลอีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ