บทที่ 687 ไม่อยากยอมแพ้

ในวินาทีถัดมาเธอก็เห็นรอยยิ้มเย็นเยียบที่ปรากฏบนใบหน้า ของหานซิงเพียงครู่ ดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย

ปฏิกิริยาเช่นนี้เหมือนจะเป็นไปตามคาดของมู่จื่อ เธอจึงกัดริม ฝีปากล่างของเธอพร้อมกับหลบสายตาลงต่ำ ก่อนจะถามราว เสียงกระซิบ “พี่ พี่รู้ใช่ไหมว่าฉันหมายถึงอะไร?”

เมื่อเห็นท่าทีแบบนั้นของเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าของทานซึ่งจึง หายไปหมดสิ้น และมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา

*หมายความว่ายังไง?

ทั้งๆที่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ตอนนี้กลับยอมเบกหน้ามา ถามเธอว่าหมายถึงอะไร จื่อเงยหน้าขึ้นมองหานซึ่งก่อนจะทัน เห็นประกายภายในดวงตาคู่นั้น นั่นคือ…..ความรู้สึกโกรธ

ถ้าเธอยังคงพูดอะไรบางอย่างต่อไป

“ฉันจะจดทะเบียนกับเย่ ไม่เซน

มู่จื่อพูดอย่างตรงไปตรงมา

แววตาแสนอันตรายปรากฏอยู่บนดวงตาของหานซึ่ง “รู้ตัว ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไร?”

“รู้ค่ะ” ทาน จื่อเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองไปที่ทานซึ่ง “ฉันพูดไป แล้ว และฉันจะไม่เปลี่ยนแปลงมัน พี่ ฉันโตแล้วนะ และฉันมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจในเรื่องของตัวเอง

“เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง จะโทษว่าพี่ชายคนนี้หุ้น งานเรื่องเธอมากไปเหรอ? หรือจะบอกว่าต่อจากนี้ไม่ต้องให้พี่ ยื่นมือไปวุ่นวายเรื่องเธองั้นเหรอ?” หานซึ่งพูดพร้อมกับเหยียด ยิ้มที่ริมฝีปากราวกับเยาะเย้ยตัวเอง

หานมู่จื่อเห็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่เห็นค่าในตัวเองจนทำให้ เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอหลับตาลงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียง แสนเบา

“พี่ ฉันรู้ว่าพี่หวังดีกับฉันมาตลอด แต่…..

“พี่จะถามเธอประโยคเดียว เธอลืมเรื่องที่เขาทำร้ายเธอก่อน หน้านี้ไปหมดแล้วเหรอ?”

หานมู่จื่อ: “..

ไม่ได้ลืม จะลืมไปได้ยังไง?

ความทรงจำบางอย่างถูกตรึงไว้ข้างในและจะไม่มีทางถูกลบ

ไปจากชีวิต

“หลายสิ่งหลายอย่างมีเหตุและผลของมันเอง ฉันก็ทำบาง อย่างที่ทำให้เขาเสียใจและมันก็หักล้างกัน

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าหานซึ่งก็เปลี่ยนไป

“หักล้างกันงั้นเหรอ? น้องสาวของตระกูลหานโกหกเก่งขนาด นี้เลยเหรอ? ก่อนจะกลับประเทศเธอพูดว่ายังไงบ้าง? แล้วตอนนี้
“พี่!” มู่จื่อขึ้นเสียงเล็กน้อย ก่อนจะก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว “นี่ ไม่ใช่เรื่องโกหก นี้เป็นการตัดสินใจของฉันเอง

“แล้ว? วันนี้เธอไม่ได้มาปรึกษาพี่ แต่มาเพื่อจะแจ้งพี่เฉยๆ ถูก

ไหม?”

หาน มู่จื่อ: “.………..

เธอจะตอบเรื่องนี้อย่างไรดี? ความจริงเธออยากจะอยู่กับเข่ไม่ เงินตลอดไปและก็อยากจะจดทะเบียนด้วย

แต่ว่าเธอรู้สึกว่าเธอควรบอกทานซิงเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเช่น

กัน

“มันคือการปรึกษา” เธอก้มหน้า “แต่…ถ้าพี่ไม่เห็นด้วย ฉันก็

จะไม่ยอมแพ้หรอกนะ”

แววตาของท่านซึ่งดูน่ากลัว และทันใดนั้นเขาก็เหลือบไปเห็น แหวนเพชรบนนิ้วของมู่จื่อพอดี

เพราะงั้นแววตาของหานซึ่งจึงดูน่ากลัวขึ้นไปอีก หานซึ่งเป็น เข้าไปประชิดก่อนจะจับมือของน้องสาวเพื่อให้แน่ชัดว่ามันเป็น แหวนเพชรจริงๆ

ทําไมตอนทานอาหารด้วยกันเขาถึงไม่สังเกตเห็นกันนะ?

แต่พอนึกขึ้นมาตอนนี้ ตอนที่ทานอาหารด้วยกันหาน จือจงใจ ซ่อนมือไว้ใต้โต๊ะเพราะกลัวว่าพี่ชายอย่างเขาจะเห็นแหวนเพชรเข้า

เหอะ!

อย่างนี้นี่เอง!!!

“พี่?” จอรู้สึกเจ็บข้อมือที่โดนหานซึ่งบีบไว้อยู่ เธอขมวดคิ้ว รุ่น “พี่ปล่อยฉันก่อน พี่ทำฉันเจ็บนะ

“เธอรู้สึกเจ็บด้วยเหรอ? ห้าปีก่อนที่โดนมันทำร้ายเธอลืมมัน หมดแล้วเหรอ จื่อ?”

“พี่” มู่จื่อพยายามดึงข้อมือออก “พี่ต้องปล่อยฉันก่อน แล้วฉัน จะอธิบายให้เข้าใจเอง

หานชิงมองเธอด้วยใบหน้าเศร้าหมอง “ช่างเถอะ”

หานซึ่งปล่อยมือออกจากคู่จื่อทันที ก่อนจะก้าวถอยหลังออก ไปสองสามก้าว ไม่สนใจเธอและไม่หันมามองที่เธออีก

“พี่จะไม่ให้ทะเบียนบ้านกับเธอ เธอไม่จําเป็นต้องอธิบายเรื่อง นี้แล้ว”

หานมู่จื่อ: “.……..พี่?”

“ถ้าเธอยังเห็นว่าพี่เป็นพี่ชายอยู่ ถือซะว่าเรื่องในวันนี้ไม่เคย เกิดขึ้นมาก่อน กลับ

แต่จริงๆแล้วฉันมาที่นี่เพื่อสิ่งนี้นะ ฉัน……..

“นี่” ทานชิงยิ้มขมขื่น “พี่คิดว่าเธอกลับมาทานอาหารเย็นด้วย กัน แต่ไม่คิดเลยว่าเธอกลับมาเพื่อจะมาเอาทะเบียนบ้าน…เธอเป็นน้องสาวที่ดีจริงๆ”

พูดถึงตรงนี้แล้วหานมู่จื่อก็ยิ่งรู้สึกพูดไม่ถูก

ถ้าเธอต้องการเอาทะเบียนบ้านวันนี้แล้ว หานซิงคงจะโกรธ น้องสาวอย่างเธอมาก

ยิ่งไปกว่านั้นหากเธอดื้อดึงจะเอาทะเบียนบ้าน อาจจะทำให้ หานซิงก่ออันตรายได้

สุดท้ายแล้ว…..เธอจะดื้อดึงต่อไปดีหรือไม่?

หรือ….วันนี้จะพอแค่นี้ก่อน ค่อยมาอีกทีวันหลัง “พี่ไม่ให้ทะเบียนบ้านฉันก็ไม่เป็นไร วันนี้ฉันจะกลับไปก่อน แล้วฉันจะมาใหม่วันหลัง

หลังจากพูดจบหาน จื่อก็หันหลังและเดินออกจากห้องอ่าน หนังสือ

หลังจากหาน จื่อออกจากห้องอ่านหนังสือไป หานซึ่งก็หัน กลับไปมองยังทิศทางที่เธอเดินออกไปอย่างคนครุ่นคิด

หลังจากหาน จื่อเดินลงไปข้างล่าง เธอก็พบว่าเสี่ยวเหยียน และหมี่โค้วต่างก็กำลังรอเธออยู่ที่ชั้นล่าง หลังจากเพิ่งถูกทานซึ่ง มาเธอก็รู้สึกว่าตัวเองดูอาการเศร้าหมองไปหน่อย

เธอกะแอมเบาๆ ก่อนที่ท่านจื่อจะเดินอย่างใจเย็น

เสี่ยวเหยียนสังเกตสีหน้าของเธออย่างเงียบๆ: “เป็นอะไรรึเปล่า? ทะเลาะกับพี่มาเหรอ?”

“ไม่มีอะไร” หาน จื่อส่ายหัว “เย็นนี้พวกเราไม่ได้กินข้าวที่นี่ กันนะ กลับกันก่อนเถอะ”

เสี่ยวเหยียนได้ยินดังนั้น พลันใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นขมขื่น ไม่ ได้รึเปล่า? ไม่ได้มาตั้งนานแล้วทำไมต้องกลับไปด้วยล่ะ? ทั้งฉัน และพี่ชายเธอก็เข้ากันได้ดี…..

“หรือ…จะทิ้งให้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่นี่ แล้วเธอก็อยู่ที่นี่เพื่อดูแล เขา?”

“ฉันโอเค!”

ดังนั้นแล้วหลังจากที่ทั้งสองคุยกัน เสี่ยวเหยียนจึงพาเสี่ยวหม โต้วพักที่บ้านของตระกูลหาน ส่วนหาน จื่อก็ขอตัวออกไปก่อน เธอไม่ได้ขับรถมา และไม่มีคนขับรถไปส่งเธอเช่นเดียวกัน ดังนั้นหลังจากออกมาจากที่บ้านแล้ว หานมอก็เดินเตร็ดเตร่ คนเดียวตรงถนนพร้อมทั้งใช้โทรศัพท์มือถือเพื่อจะเรียกรถทว่า กลับไม่มีรถคันไหนกดรับเธอเลย

ความคิดของเธอตอนนี้วนอยู่ที่ทะเบียนบ้าน พอหานซึ่งไม่เห็น ด้วยแล้วเธอจะโน้มน้าวเขาอย่างไรดี?

สุดท้ายแล้วเธอก็เอาแต่ใจกับพี่ชายมากไม่ได้ เธอไม่สามารถ ทําร้ายเขาหรือโกรธเขาได้เลย แต่ตอนนี้หานซิงโกรธมาเมื่อเธอ พูดถึงเรื่องทะเบียนบ้าน และถ้าเธอยังจะพูดต่อไปอีก ก็เกรง
พอคิดถึงตรงนี้หาหมอก็ปวดหัว จึงยื่นมือออกไปนวดขมับตัว

เอง

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะจัดการได้จริงๆ

พี่ชายของเธอไม่เต็มใจยอมรับเย่ ไม่เขิน แล้วปลายทางของ ปัญหายังคงให้เย่ ไม่เป็นอยู่ข้างๆ หรือต้องให้เย่ไม่เป็นไปหา หานซึ่งถึงจะอธิบายปัญหานี้ได้?

แต่ว่า……..

ในขณะที่คิดเรื่องนี้อยู่โทรศัพท์มือถือของหาน จื่อก็สั่นขึ้น เธอก้มลงมองมือถือก่อนจะตระหนักได้ว่านั่นคือเสียงเรียกเข้า เฉพาะของเย่ ไม่เซ็น

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งหาน จื่อก็รับสายนั้นเข้า

“ฮัลโหล?”

“คิดอะไรอยู่เหรอทำไมดูแปลกๆ?

หานมู่จื่อ “หือ?”

ฉับพลันหลังจบประโยคนั้นหานมอก็สะดุ้งตกใจ

“ก็เธอเดินวนไปวนมาจะสิบนาทีแล้ว เธออยากจะเดินกลับไป ที่วิลล่าให่เจียงแบบนี้เหรอ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นหาน จื่อจึงเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะ มองไปยังข้างหน้า แต่เธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงาใคร และในขณะ เดียวกันก็มีเสียงหัวเราะดังออกมาจากปลายสาย ในโทรศัพท์มือ
“หันหลังมา”

หาน จื่อหันกลับไปก่อนจะเห็นรถยนต์ที่คุ้นเคยอยู่ไม่ไกลจาก ข้างหลังเธอภายใต้พระอาทิตย์ที่กำลังส่องแสงมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ