เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่941ตำหนิติเตียนเบาๆหน่อยได้ไหม



บทที่941ตำหนิติเตียนเบาๆหน่อยได้ไหม

เสี่ยวเหยียนเห็นหาน จื่อจะไป จู่ๆก็ตะลีตะลานขึ้นมา เดินไปถึง เธอไว้ด้วยจิตใต้สำนึก

“เธออย่าเพิ่งไปสิ!”

“ทำไมเหรอ?” หานมู่จื่อมองเธอด้วยความตลก: “ไม่ใช่บอก ว่าตอนนี้ก็ยังกลัวเขามากอยู่หรอ? เมื่อฉันยังคิดอยู่เลย ถ้าเธอ ไม่อยากไปงั้นฉันก็จะหาเพื่อนของฉันไปเป็นเพื่อนพี่ชายฉัน เพื่อนฉันคนนั้นก็เป็นผู้หญิงพอดี เธออาจจะรักแรกพบกับพี่ชาย ฉันก็ได้?”

ได้ยินคำนี้ เสี่ยวเหยียนหน้าซึมเศร้า “อยัยตัวแสบ เธอรู้ ทั้งรู้ว่าโอกาสของฉันมันน้อยนิดเลือนรางอยู่แล้ว ถ้ามีคนมาชอบ เพิ่มอีกคน งั้นฉันก็หมดโอกาสเลยน่ะสิ!

“แล้วตกลงเธอจะไปมั้ย?”

“ไป!”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง กัดฟันไว้แน่น “ต้องไปอยู่ แล้ว!”

กลัวก็ต้องไป มู่จื่อพูดถูก นี่เป็นโอกาสที่ยากจะพบเชียวนะ อยู่ด้วยกันสองต่อสองเลยนะ แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว เมื่อเธอต้องถูกลาเตะสมองแน่ๆ ถึงใต้ปฏิเสธและไม่กล้าไป ตอนนี้คิดๆแล้ว……..ถึงเดี๋ยวหานซึ่งจะ โทษตัวเอง เธอก็จะไม่เสียใจแน่นอน

“แต่เธอรอฉันแป๊บนึงนะ ฉันไปแบบนี้ไม่ได้ ฉันจะต้องแต่งหน้า และเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เพราะเทพบุตรไม่อยู่ เธอจึงแต่งตัวสบายๆ ทีนี้ถึงตระหนักได้

ว่าเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ธรรมดามาก แถมยังแมทเสื้อผ้าได้มั่วซั่ว

มาก

หานมู่จื่อดูเวลาทีหนึ่ง “โอเค งั้นเธอไวหน่อยนะ เดี๋ยวถ้าพี่ ชายฉันรอนานเกินแล้วออกไปคนเดียว ฉันห้ามไม่อยู่นะ”

“โอเคๆ!”

เสี่ยวเหยียนรีบเปิดกระเป๋าสัมภาระของตัวเอง จากนั้นก็ เปลี่ยนเสื้อผ้า

หานคู่จื่อรอเธออยู่ที่ด้านนอก หลังจากผ่านไปสิบกว่านาที เสี่ยวเหยียนได้ออกมาแล้ว ตอนที่หานจื่อเห็นเธอแล้วอึ้งจน ตาค้างเลย

“นี่เธอ…..เธอคงไม่ใช่จะใส่ชุดนี้ออกไปมั้ง?”

เสี่ยวเหยียนเม้มปาก: “ฉันไม่มีเสื้อผ้าสวยๆ ก็เลย…………….

หานมู่จื่อไปต่อไม่ถูก “เธอรู้มั้ยว่าอากาศที่นี่หนาวมากแค่ ไหน? เธอใส่แบบนี้ออกไป คืออยาก……..หนาวตายหรอ? ?”

เธอต่อว่าไปคำหนึ่ง เสี่ยวเหยียนแก้ตัว: “ฉันรู้อยู่แล้วว่าอากาศหนาวมาก แต่เธอก็รู้ว่าโอกาสที่ได้อยู่กันสองต่อสองแบบ นี้ยากมากที่จะมี ถ้าฉันใส่หนาอย่างกับลูกบอล พี่ชายเธอก็ยิ่งไม่ ชอบฉันแล้ว”

หาน จื่อ: “เธอคิดดีแล้วจริงๆหรอ? อาจจะเป็นหวัด แถมยัง เป็นไข้ได้นะ”

พูดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อขมวดคิ้ว: “ไม่ได้ ฉันให้เธอใส่เสื้อผ้า น้อยชิ้นขนาดนี้ออกไปไม่ได้ เธอรอฉันแป๊บหนึ่ง ฉันไปหยิบเสื้อ คลุมให้เธอตัวหนึ่ง”

“ไม่เอา!” เสี่ยวเหยียนเรียกเธอไว้ “ขอร้องเธอล่ะ มู่จื่อ ให้ฉัน ใส่แบบนี้ออกไปเถอะ บนตัวฉันติดแผ่นแปะกันหนาวไว้ ไม่หนาว หรอก”

หานมู่จื่อ:

สุดท้าย หานมู่จื่อไม่ได้ขัดขวางเธอ

เพียงแต่หลังจากเสี่ยวเหยียนจากไป เธอเดินเข้าไปในห้อง มองดูกระเป๋าสัมภาระที่ถูกเสี่ยวเหยียนรื้อค้นจนยุ่งเหยิงสุดๆ อย่างเอ๋อ

อารมณ์ที่ชอบคนๆหนึ่ง…………….หรอ?

เห็นเพื่อนรักตัวเองสูญเสียการเป็นตัวของตัวเองเพราะผู้ชาย คนเดียว สำหรับหานมู่จื่อแล้ว รู้สึกกล้ำกลืนและไม่ยุติธรรมแทน เธออย่างไม่ต้องสงสัยเลย

หานมู่จื่อถอนหายใจแรงๆที่หนึ่ง
ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่อยากให้เสี่ยวเหยียนชอบทานซึ่งจริงๆ ชอบใครก็ได้ แต่ทําไมต้องมาชอบทานชิงด้วย?

ตอนนั้นเลขาซูชอบพี่ชายเธอมานานขนาดนั้น อยู่ข้างกายเขา มานาน ก็เพื่อหวังว่าวันเวลาผ่านไปนานๆจะเกิดความรัก แต่ต่อ มาล่ะ? ในที่สุดก็ถูกทางบ้านเร่งรัดจนสู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้ล่ะ? เปลี่ยนมาเป็นเสี่ยวเหยียนซะงั้น

เธอจะต้องอดทนนานเท่าไหร่? คงไม่ใช่เหมือนซูจิ๋ว ที่อดทน จนทนต่อไปไม่ไหว?

พี่ชายของเธอ…..

ทำให้คนปวดหัวจริงๆ ทำไมรู้สึกเขาเหมือนสัตว์เลือดเย็นที่ ไม่มีเยื่อใยและไม่มีตัณหาเลย?

ว่าเขาเป็นสัตว์เลือดเย็น แต่ดันดีกับเธอที่เป็นน้องสาวอย่าง

มาก ยากที่จะเข้าใจจริงๆ

อีกด้านหนึ่ง

เสี่ยวเหยียนออกไปกับหานชิง ปิดประตู เข้าลิฟต์ ออกจาก ลิฟต์ สายตาของหานซึ่งก็ไม่ได้หล่นอยู่ที่บนตัวเธอเลย

เสี่ยวเหยียนรู้สึกผิดหวังอย่างห้ามใจไม่ได้ ตัวเองใส่เสื้อผ้า บางขนาดนี้ก็เพื่อเขาเลยนะ แต่ปรากฏเขามองก็ไม่มองเลย แค่ คิดก็รู้สึกเสียใจ แต่ไม่นานความเสียใจของเสี่ยวเหยียนก็ได้จาง หายไปหมด
เพราะต่อจากนี้เวลาที่ได้อยู่กันสองต่อสองยังอีกยาวนานมาก ตอนนี้เขาไม่มอง เดี๋ยวยังไงก็มีโอกาสมองเห็นแน่นอน

พอคิดถึงตรงนี้ อารมณ์ของเสี่ยวเหยียนก็กลับมาดีเหมือนเดิม

ในทันที เสี่ยวเหยียนดึงคอเสื้อของตัวเองเล็กน้อย ในใจกำลังคิดถึง

เรื่องที่ผู่จื่อบอกว่าอากาศที่นี่หนาวมาก แต่ทำไมเธอเดินอยู่ที่

รู้สึกไม่ค่อยหนาวนี่? ตลอดทางนี้น่าจะไม่ต้องทนหนาวหรอก

เพิ่งเดินออกจากตึก ความคิดนี้ก็ถูกตบหน้าแล้ว

ก่อนหน้านี้เดินออกมาจากในลิฟต์ มีผนังบังเอาไว้ ตอนนี้ออก มาจากตึก ความหนาวเย็นที่แทรกซึมเข้าไปในกระดูกด่าก็ได้พัด พามาจากทั่วสารทิศ ทะลุผ่านชั้นป้องกันของเสื้อ และมาสู่ผิวหนัง โดยตรง

โอ้วพระเจ้า!

ความคิดของเสี่ยวเหยียนเหลือแค่คำนี้

นี่ก็หนาวเกินไปแล้วมั้ง!!!

เมื่อตอนที่ในตึกยังรู้สึกโอเคอยู่เลยแท้ๆ? ทำไมแค่ออกจาก ประตูของชุมชนก็กลายเป็นแบบนี้แล้ว?

แค่พริบตาเดียว เธอก็หนาวจนฟันสั่นเลย ตัวแข็งจนใกล้จะ เดินไม่ได้

แต่ว่าหานชิงที่เดินอยู่ข้างหน้าไม่ได้รอเธอเลย เสี่ยวเหยียนมองดูเงาหลังของเขาที่หนึ่ง เธออยากบอกว่าฉันอยากกลับไปใส่ เสื้อเพิ่ม แต่พออ้าปากแล้วกลับพูดไม่ออกสักคำ

ถ้าเธอเปิดปากพูด หานซึ่งจะต้องรังเกียจเธอวุ่นวายแน่ๆ จาก

นั้นก็ให้เธอกลับไปโดยตรง อดทนไว้ดีกว่า เพราะซื้อเสื้อผ้าก็ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่หรอก เธอก็ไม่มีทางถูกแช่จนเป็นน้ำแข็ง มากสุดก็แค่เป็นหวัดเป็นไข้

เฉยๆ เดี๋ยวกลับไปแช่น้ำร้อนก็ดีแล้ว

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ได้กัดฟันแน่นและเดินไปข้าง หน้า ตามฝีเท้าของหานชิง

หลังจากหานซิงเดินไปหลายก้าว สังเกตเห็นฝีเท้าของข้างกาย ไม่มีแล้ว ตอนที่กำลังอยากจะหยุดลงมาสำรวจดู ก็ได้ยินเสียง ฝีเท้าเดินตามมาอีกครั้ง

เขาไม่ได้หยุดลงมา แต่ได้ก้าวฝีเท้าที่หนักแน่นไปข้างหน้าต่อ

เสี่ยวเหยียนเดินห่างจากเขาหลายก้าว ไม่ได้เดินมาที่ข้างกาย เขา เพราะเธอตามเขาไม่ทันเลยด้วยซ้ำ ฝีเท้าของหานซิงก้าว ยาวเกิน อีกทั้งยังเดินไวมากด้วย เธอต้องวิ่งเล็กน้อยถึงจะฝืน ตามมาถึงระยะห่างนี้

หนาวมาก หนาวมากจริงๆ

ทำไมหานซึ่งยังไม่หันมามองเธอเลยเนี่ย?

แต่หันมามองที่หนึ่งก็พอแล้ว!
ไม่งั้น การแต่งตัวที่ใช้ใจของเธอก็สูญเปล่านะ? “รู้มั้ยทำไมผมต้องเรียกคุณออกมา?”

จู่ๆ เสียงเยือกเย็นของหายชิงลอยมากับสายลม

เสี่ยวเหยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง วิ่งมาที่ข้างกายเขา และถามอย่าง เซอๆ: “เพราะอะไรคะ? หรือว่าคุณอยากตำหนิติเตียนฉัน?”

ฝีเท้าของหานชิงชะงัก แต่กลับไม่ได้หยุดลงมา หางตาเหลือบ ไปเห็นร่างเงาเล็กๆ ลังวิ่งตามเขา แววตาของหานซึ่งมีความ มืดมนแว๊บผ่าน

หลังจากเสี่ยวเหยียนถามคำถามนี้ แต่ไม่ได้คําตอบ เธอค่อน ข้างที่จะร้อนรนใจ: “ฉันเดาถูกมั้ยคะ? คุณคงไม่ใช่อยากตำหนิติ เตียนฉันจริงๆมั้งคะ? แต่ว่า……เรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดจริงๆ แต่ทำ ก็ทำไปแล้ว ตำหนิติเตียนเบาหน่อยได้มั้ยคะ?”

วิ่งไปวิ่งมา ฝีเท้าของเสี่ยวเหยียนช้าลงมา เธอคิดไปเองเหรอ?

ทำไมถึงรู้สึกว่าหานชิงจงใจเดินช้าเพื่อรอเธอ?

ไม่นาน เสี่ยวเหยียนพบว่าขืนตัวเองวิ่งต่ออีกก็จะแซงหน้าหาน ชิงไปแล้ว เธอรีบหยุดฝีเท้าลง ก้าวเท้าปกติเดินตามหานชิง


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ