บทที่113 ต้องปกป้องผู้หญิงของตัวเองให้ดี

เสิ่นเฉียวเหลียวตาลงเธอจึงไม่รู้ว่าเยโม่เซินมี สีหน้าเช่นไร เธอรู้เพียงว่า เธอได้ยินน้ำเสียงตำหนิใน คำพูดของเย่โม่เซิน

เขาคงจะโทษเธอ

ท้ายที่สุดใครกันอยากให้ผู้ช่วยของตัวเองไป ทะเลาะกับพนักงาน และทำให้โรงอาหารยุ่งเหยิง

เสียงหมุนล้อที่ดังอยู่ข้างหู ขาเรียวตรงคู่หนึ่ง ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของเสิ่นเฉียวก่อนที่เธอจะตอบ สนอง ทันใดนั้นเอวของเธอก็กระชับขึ้นและเธอก็ถูกกอด ไว้ในอ้อมแขนของเขา

เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะเบิกตาโพลง

เยโม่เซินหมุนวงล้อตรงหน้าเธอและกอดเธอไว้ ในอ้อมแขนของเขา

ในขณะที่กำลังอึ้งอยู่นั้น คางของเสิ่นเฉียวถูก ตรึงไว้แน่น เย่โม่เซินบังคังให้เธอเงยหน้า เพื่อสบ สายตาที่เย็นยะเยือกของเขา

“รู้ไหมว่าฉันโมโหอะไร?”

ออร่าของผู้ชายที่เย็นชาอยู่รอบตัวเธอและเสิ่น เฉียวรู้สึกว่าเธอไม่สามารถคิดได้ เธอส่ายหน้า

“ฉันรู้เรื่องทั้งหมดดี”

“อะไรนะ? คุณรู้แล้วเหรอ? งั้นทำไมคุณยัง…”ถามฉัน..

“เพียงแต่ว่าฉันอยากจะฟังเวอร์ชั่นของเธอจาก ปากเธอ ห์ คิดไม่ถึงว่าเธอยังจะพยายามเบี่ยงประเด็น ฉันอีก? คิดว่าตัวเองยังโดนรังแกไม่พอรีไง? เจ็บแล้ว ไม่รู้จักร้องรีไง?”

เมื่อคำพูดจบลงนิ้วของเย่โม่เซินก็สะบัดไปที่หน้า ผากของเธออย่างแรง

เสิ่นเฉียวอุทานร้องด้วยความเจ็บ เธอใช้มือปิด หน้าผากเอาไว้

“ดูแล้วก็ยังเจ็บเป็นนี่” เย่โม่เซินพูดด้วยน้ำเสียง เยือกเย็น แล้วยิ้มออกมา

เสิ่นเฉียวปิดหน้าผาก: “คุณหมายความว่ายังไง กันแน่คะ?”

“ต่อไปห้ามไปทะเลาะกับคนอื่น” เย่โม่เซินพูด ดวงตาลึกสบลงที่ใบหน้าของเธอ

ใบหน้าขาวมีรอยแผลอยู่หลายที่ เย่โม่เซินดูรอย แผลเหล่านั้น ราวกับมันกำลังเป็นรอยแผลที่เกิดขึ้นในใจ ของเขา

“อือ”

เธอไม่คิดจะทะเลาะกับใคร เพียงแต่ว่าตอนนั้น มันควบคุมไม่ได้จริงๆ

เสียงถอนหายใจดังออกมา มือที่ตรึงคางเธอไว้ เปลี่ยนทิศทาง ปิดหลังศีรษะและกดลงที่หน้าอกเธอเสิ่นเฉียวนอนอยู่บนอกของเขา มันอยู่ในสถานการณ์ที่ สับสน

ทำไมเธอจึงรู้สึกบางอย่าง…เหมือนกับมีเข้าใจ ผิดคิดว่าเย่โม่เซินกำลังรักเธอมาก?

นี่เธอรู้สึกไปเองรึเปล่า?

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่มีการสั่นสะเทือนที่หน้าอก เย่โม่เซินเปิดปาก: “ฉันจะ…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก—

ในเวลาเช่นนี้ เสียงเคาะประตูห้องทำงานกลับดัง

ขึ้น

“คุณชายเย่ คุณหมอมาแล้วครับ!”

เสียงของเซียวซูดังขึ้นที่นอกห้องทำงาน

เมื่อเสิ่นเฉียวได้ยิน เธอรีบเงยหน้าขึ้นและมองเย่ โม่เซิน เขามองดูเธอด้วยแววตาที่ซับซ้อน “ลุกขึ้นเถอะ ให้หมอดูหน่อยว่าเธอได้รับบาดเจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า”

เมื่อพูดเสร็จเขาก็พยุงเธอลุกขึ้นอย่างอ่อนโยน

เสิ่นเฉียวยืนขึ้นตามท่าทางของเขา

“เข้ามา”

เซียวซูจึงได้เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับพาหมอ เข้ามาด้วย

เป็นแพทย์หญิงที่พามา เย่โม่เซินปล่อยให้ทั้ง สองคนเข้าไปในห้องพัก
เสิ่นเฉียวเดินตามหมอเข้าไปในห้องพักด้านข้าง แพทย์หญิงเป็นผู้หญิงอายุเกือบสี่สิบปี คิ้วทั้งหมดของ เธอดูอบอุ่นมากและดูเหมือนจะมีรอยยิ้มจาง ๆ “คุณเสิ่น ถอดเสื้อออกเถอะค่ะ ให้ฉันดูแผลคุณหน่อย”

เงินเฉียวพยักหน้าอย่างว่าง่าย เมื่อคิดว่าจะถอด เสื้อออก แต่ทันใดนั้นก็คิดขึ้นมาได้ ทำให้เธอหยุดนิ่งไป

ไม่ได้นะ..

บนตัวเธอยังมีรอยที่เย่โม่เซินเป็นคนทำเอาไว้อีก หลายจุด ถ้าหากคุณหมอเห็นเข้า แบบนั้นมันจะ ไม่…ขายหน้าหมดเหรอ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เสิ่นเฉียวจึงได้หยุดท่าทางที่ กำลังจะถอดเสื้อออก “คุณหมอคะ ร่างกายฉันไม่เป็นไร ค่ะ คุณแค่ช่วยดูแผลที่หน้าฉันก็พอ”

ส่วนแผลน้ำรัวนลวกที่บ่า เดี๋ยวเลิกงานแล้วเธอ แวะร้านขายยาซื้อยากลับไปทาที่บ้านก็โอเคแล้ว

หมอยิ้มเล็กน้อย: “สาวน้อยไม่จริงใจ ดิฉันเป็น หมอ คุณมีอะไรให้ต้องอายล่ะคะ? รีบถอดเสื้อเถอะค่ะ” สุดท้ายเสิ่นเฉียวก็ไม่สามารถเถียงเธอได้ เธอหัน หลังไปถอดเสื้อเงียบ ๆ จากนั้นจึงเปิดเผยเฉพาะตรงหัว

ไหล่

เมื่อแพทย์หญิงสังเกตเห็นอาการบาดเจ็บที่ไหล่ ของเธอเธอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้: “เป็นแผลขนาด นี้แล้ว คุณก็ยังฝืนอีกนะคะ?”
เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร เธอหน้าแดงเล็กน้อย

แพทย์หญิงคนนั้นทำแผลให้เธอและพูดไป พลาง: “ฉันได้ยินมาว่าคุณกำลังท้อง ดังนั้นครั้งต่อไป คุณต้องระวังหน่อย ครั้งนี้ไม่มีบาดแผลร้ายแรงถือว่าเป็น โชคดี แต่ครั้งต่อไปอาจจะไม่เป็นแบบนี้แล้ว ทางที่ดีควร จะหลีกเลี่ยงการปะทะกับคนอื่น ก็ถือว่าเพื่อเด็ก และ ต้องปกป้องตัวเองด้วย อย่ามีความขัดแย้งกับคนอื่น”

เสิ่นเฉียวได้ยินเช่นนั้น ก็นิ่งไป

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจะได้เป็นแม่คน บวกกับหลัง จากที่เธอหย่าขาดกับหลินเจียงแล้วมาแต่งงานกับเย่โม่ เซิน หลังจากเกิดเรื่องคืนฝนตกนั้นแล้ว ทุกวันของเธอก็ ผ่านไปอย่างทุลักทุเล มีหลายครั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองตกอยู่ ในสถานะอะไร หรือกำลังทำอะไร

ดังนั้นเรื่องทั้งหมดนี่ ล้วนแล้วแต่ไปตามหัวใจ

“ฉัน ฉันทราบแล้วค่ะ ” เสิ่นเฉียวยักหน้ารับคำ

แพทย์หญิงยิ้มอ่อน ๆ แล้วถอนมือ “เสร็จแล้ว ทำ แผลเสร็จแล้ว นี่คือยาแก้แผลน้ำร้อนลวก จำไว้ว่าต้อง ทาทุกวัน วันละสองรอบ แผลดีขึ้นแล้วให้ใช้อันนี้”

เสิ่นเฉียวรับยามาสองหลอด

“ลบรอยแผล เป็นผู้หญิงอย่าให้มีรอยแผลเป็นบน ร่างกาย มันไม่สวยนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

หลังจากที่เสิ่นเฉียวรับยาสองหลอดนั้นมาก็ตกอยู่ในภวังค์

ถ้าหากว่าเซียวซูไม่มาเคาะประตูพอดี ทำให้ขัด จังหวะของเย่โม่เซินที่กำลังพูดอะไรอยู่ในตอนนั้น

เสิ่นเฉียวรู้สึกเหมือนเขาจะพูดว่า “ฉันคงจะปวด

ใจ..”

แต่ว่ามันถูกขัดจังหวะเสียก่อน ดังนั้นคำพูดต่อมา ของเขาฉันจึงไม่อาจจะรู้ได้ว่ามันคืออะไร

เสิ่นเฉียวรู้สึกเสียดายไม่น้อย เธอได้สติและเดิน ออกมาพร้อมกับคุณหมอ

หลังจากเดินออกมา แพทย์หญิงได้เลื่อน หน้ากากลง: “ทำแผลเสร็จแล้ว”

เยโม่เซินมองหน้าเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบ เรียบ: “ขอบคุณมากครับน้า”

เสิ่นเฉียวที่ตามแพทย์หญิงคนนั้นหยุดชะงัก นี่คือ น้า ของเย่โม่เซินเหรอ?

ทันใดนั้นใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนเป็นสีแดง ถ้าว่าเธอคือน้าของเย่โม่เซิน ถ้าอย่างรอยทั้งหมดบนตัว เธอก็เห็นหมดแล้วงั้นก็เท่ากับว่าเธอ…

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็รู้สึกร้อนไปถึงหู

“ขอบคุณน้าก็มาหาน้าบ่อย ๆ หน่อยสิ โม่เซินเธอ น่ะ อย่าเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในออฟฟิศ” คนที่ถอด หน้ากากออกมาคือน้าของเย่โม่เซิน เธอเป็นน้องสาว ของแม่ของเย่โม่เซิน สั่งอาน
สั่งอาน อายุน้อยกว่าแม่ของเย่โม่เซินประมาณ แปดปี ปีนี้อายุเกือบจะสี่สิบแล้ว แต่เพราะเธอดูแลตัวเอง เป็นอย่างดี ทำให้เธอดูอ่อนกว่าวัยเหมือนอายุสามสิบ กว่าเท่านั้น

นอกจากนี้รอยยิ้มและดวงตาของเธอยังใจดีมาก ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเธอน่าเข้าหาเป็นพิเศษ

ตั้งแต่เมื่อครู่ที่เธอทำแผลให้ตัวเอง เสิ่นเฉียวก็ รู้สึกอย่างนั้นมาตลอด คิดไม่ถึงว่า..เธอจะกลายเป็นน้า ของเย่โม่เซิน

สังอานหันมามองเสิ่นเฉียว สายตานั้นบอกได้ว่า แฝงไว้ด้วยความนัย

“ฉันเคยได้ยินเรื่องของเธอจากโม่เซิน ถึงแม้ว่านี่ จะเป็นการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์ แต่ที่สุดแล้วพวก เธอก็ได้เป็นสามีภรรยากันจริง ๆ แล้ว ต่อไปจะต้องช่วย กันดูแลลูกให้ดีล่ะ”

เมื่อได้ยิน ริมฝีปากของเส้นเฉียวก็ขยับเล็กน้อย เหมือนกับต้องการจะอธิบายอะไรบางอย่าง ในเวลานี้ เองเย่โม่เซินก็พูดขึ้น: “คุณน้า พวกเราทราบแล้วครับ”

“เธอก็เหมือนกัน เธอเป็นผู้ชาย ก็ควรจะต้อง ปกป้องผู้หญิงของตัวเองสิ ทำไมถึงปล่อยให้เธอได้รับ บาดเจ็บขนาดนี้? ข้างหลังเธอเป็นแผลถูกลวกตั้งใหญ่ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะเธอพาฉันมาทำแผลได้ทันเวลาล่ะ ก็มันคงจะต้องเป็นแผลเป็นแน่ เธอรู้รึเปล่า?”

เยโม่เซินขมวดคิ้วเล็กน้อย: “คุณน้า ครั้งนี้เป็นอุบัติเหตุครับ”

เป็นเพราะเขาไม่เคยคาดคิดว่าเสิ่นเฉียวจะ ทะเลาะกับผู้หญิงในบริษัทได้

ภาพฉากนี้ เยโม่เซินไม่เคยคิดถึงมาก่อน

“อุบัติเหตุแล้วยังไง? เธอไม่ป้องกันการเกิด อุบัติเหตุ มันเลยไม่ใช่ความผิดของเธองั้นเหรอ?” สั งอาน พูดแล้วขมวดคิ้ว

เยโม่เซิน: ” …ผมผิดเองครับ”

สั่งอาน จึงได้พยักหน้าด้วยความพอใจ: “ต่อไปก็ แก้ไขเสียนะ น้ายังมีธุระ วันนี้ไปก่อนล่ะ”

เมื่อ สังอาน จากไป เสิ่นเฉียวก็มองเย่โม่เซินด้วย แววตาที่สับสน

“คุณไม่ได้บอกคุณน้าคุณเหรอคะ เด็กเป็น”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ