บทที่ 596 มีการตอบสนองตลอด

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมอก็เปิดรายชื่อผู้โทรขึ้น แต่กลับพบว่าตัว เธอนั้นไม่อาจจะติดต่อใครได้แม้แต่คนเดียว

ติดต่อทานซึ่งก็ไม่ได้ ถ้าติดต่อใบ เขาก็จะรู้ทันทีว่ามันเพิ่งจะ เกิดอะไรขึ้น และจากนั้นเขาก็จะบังคับให้เธอกลับไปอยู่ด้วยที่ บ้านตระกูลหานแน่ๆ

หากบอกเสียวเหยียน เธอก็คงไม่รู้จะทำยังไง ท้ายสุดก็อาจจะ ต้องไปขอความช่วยเหลือจากหานซึ่งอยู่ดี

ดังนั้น โทรหาเสี่ยวเหยียนก็เหมือนกับโทรหาทานซิงนั่นแหละ

แต่ตอนนี้เธอจะโทรหาใครได้บ้างหล่ะ? หรือเวลาแบบนี้เธอจะ ไปขอความช่วยเหลือจากเย่ ไม่เซินดีนะ?

หาหมอกัดริมฝีปากแน่น หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ในช่วงเวลากำลังสับสนยุ่งเหยิงอยู่นั้น จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดัง

ขึ้น

ทานมจือปาดตาไปมอง ก็พบว่าเป็นเย่ไม่เป็นที่โทรมา

กลับมาได้ยังไง?

หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ เรื่องที่เราใจตรงกัน

พอคิดได้ถึงตรงนี้ หา นอกครับสวยด้วยมืออันสั่นเทา
บทที่ 596 มีการตอบสนองตลอด

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมอก็เปิดรายชื่อผู้โทรขึ้น แต่กลับพบว่าตัว เธอนั้นไม่อาจจะติดต่อใครได้แม้แต่คนเดียว

ติดต่อทานซึ่งก็ไม่ได้ ถ้าติดต่อใบ เขาก็จะรู้ทันทีว่ามันเพิ่งจะ เกิดอะไรขึ้น และจากนั้นเขาก็จะบังคับให้เธอกลับไปอยู่ด้วยที่ บ้านตระกูลหานแน่ๆ

หากบอกเสียวเหยียน เธอก็คงไม่รู้จะทำยังไง ท้ายสุดก็อาจจะ ต้องไปขอความช่วยเหลือจากหานซึ่งอยู่ดี

ดังนั้น โทรหาเสี่ยวเหยียนก็เหมือนกับโทรหาทานซิงนั่นแหละ

แต่ตอนนี้เธอจะโทรหาใครได้บ้างหล่ะ? หรือเวลาแบบนี้เธอจะ ไปขอความช่วยเหลือจากเย่ ไม่เซินดีนะ?

หาหมอกัดริมฝีปากแน่น หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ในช่วงเวลากำลังสับสนยุ่งเหยิงอยู่นั้น จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดัง

ขึ้น

ทานมจือปาดตาไปมอง ก็พบว่าเป็นเย่ไม่เป็นที่โทรมา

กลับมาได้ยังไง?

หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ เรื่องที่เราใจตรงกัน

พอคิดได้ถึงตรงนี้ หา นอกครับสวยด้วยมืออันสั่นเทาสั่งของเย่ โม่เซินแล้ว ใจเธอก็ค่อยๆ สงบลง

“ตอนนี้เธอขับรถไปจอดที่ขวามือ จากนั้นก็เลี้ยวไปอีกทาง

หนึ่ง”

หาน จื่อไม่ตอบ เธอเพียงพยักหน้า ก่อนจะทำตามที่เย่ไม่เป็

นบอก

ที่เธอไม่พูดแต่แค่ทำตามนั้น เป็นเพราะเธอคิดว่าเย่ไม่เป็นเห็น

เธออยู่แล้ว

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วขึ้น: “รับค่าด้วยสิ”

หานคู่จื่อ: “ทำไมหล่ะ? ”

คุยกับฉัน จําเอาไว้ว่าต้องมีการตอบสนองตลอด

หานคู่จื่อ: “…เข้าใจแล้ว”

ในตอนที่ขับไปตามทางนั้น หานมอก็มองไปทางกระจกหลัง ก็พบว่ารถคันสีดำนั้นยังคงตามเธอมาอยู่

หาน จื่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ฟังเสียงหายใจตัวเองเบาๆ

“แล้วยังไงต่อ? ”

ทางด้านเย่ ไม่เป็นไม่ตอบอะไร ความเงียบนั้นดูน่ากลัวหน่อยๆ หาน จื่อกะพริบตาปริบๆ ถามขึ้นด้วยเสียงกระซิบ “เย่ไม่เป็น?

ฝั่งของเย่ไม่เช่นนั้นกำลังวิเคราะห์เส้นทางอยู่ ดังนั้นจึงไม่มี เวลามาตอบเธอ กว่าเขาจะได้สติก็ตอนที่เธอพูดออกมาเป็นเสียง กระซิบนั้น ทั้งยังเรียกเป็นชื่อของเขาเสียด้วย
จังหวะนั้น เย่ไม่เซ็นราวกับถูกไฟช็อต หัวใจของเขาสับสน

วุ่นวาย

เขาจิบปากนัยน์ตาซับซ้อน ตอนที่อยู่บนเตียงด้วยกันสองคน ทำไมเธอถึงไม่เรียกชื่อตัวเขาแบบนี้บ้างนะ? ถ้าหากว่าเธอใช้ เสียงแบบนี้เรียกเขาหล่ะก็ เขาก็จะ…….

ตอนไม่คิดก็ยังโอเค แต่พอคิดเท่านั้น…..หัวสมองของเขาก็ เกิดภาพตอนเช้าขึ้นมาในหัว เย่ไม่เป็นกระแอมคอ ก้มหน้ามอง ไปที่ใดที่หนึ่งที่ยกขึ้น เอามือถคิ้ว พูดเสียงต่ำ: “ฉันอยู่นี่

เมื่อได้ยินเสียงเขาตอบกลับเธอมา หานมอก็อดไม่ได้ที่จะกัด

ปากพลางบ่นอุบ

“อยู่แล้วทำไมไม่ตอบเล่า? ”

เมื่อกี้ตาคนนี้ยังบอกให้เธอตอบสนองเขาให้ได้ตลอดอยู่เลย แล้วทําไมเขาไม่ทำบ้างเล่า?

“หี เสียงหัวเราะของเย่ ไม่เห็นดังออกมาจากปลายสาย “กลัว อย่างนั้นเหรอ? ? ”

หาน จอกัดริมฝีปากอีกครั้ง ไม่ได้ตอบกลับเขา

ตอนนี้เธอชือกมากจนลืมเรื่องที่เธอกับเย่ไม่เป็นกำลังทะเลาะ กันอยู่ไปหมดสิ้น

“เห็นไฟจราจรข้างหน้าไหม? ”

อื้อ”
หานอพยักหน้า “เห็นแล้ว

“ตอนนี้เธอชะลอความเร็วลง

หาหมู่จื่อชะลอรถลง “แล้วยังไงต่อหล่ะ? ”

“รอก่อน”

รอ? รออะไร? หานมู่จื่อมองไปยังสัญญาณไฟจราจร ครุ่นคิด อยู่ครู่ก็ตอบกลับไปหาอีกฝ่าย

“ฉันรู้แล้ว”

ในชั่ววินาทีนั้น เยโมเงินเมื่อได้ยินก็อดไม่ได้กระตุกยิ้มขึ้นมา

“ดูท่าเธอจะรู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง

หาน จื่อเกือบๆ จะเดาออก จึงพูดได้เพียง “ฉันไม่มีเวลา ครุ่นคิดแผนอะไรมากนัก นายมีแผนไหมหล่ะ? ”

“อื้อ ลดความเร็วลงก่อน พอมันคงที่ สิบวินาทีหลังเธอก็พุ่งตัว

เร็วสุดเลย”

หานคู่จื่อค่อยๆ ชะลอความเร็ว ใจหนึ่งก็นึกถึงแผนเรื่อง ความเร็ว อีกใจก็กำลังมีสมาธิกับเวลา

เมื่อระยะทางห่างจากไฟจราจรเพียง 1 วินาที หานมอก็สูดลม หายใจเข้า ก่อนจะเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็ว

รถที่เดิมที่ขับเนิบๆ ช้าๆ เมื่ออยู่ๆ ก็พุ่งเร็วราวกับลูกศร ก็ทำให้คนเห็นถึงกับตกใจ

ดูเหมือนว่าคนในรถคันหลังจะไม่ได้คาดคิดถึงการเร่ง ความเร็วแบบนี้ เมื่อจู่ๆ ก็เร่งขึ้น คนในรถก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง “ตามไป! ”

เวลานี้เอง ไฟแดงก็โชว์หราขึ้นมา อีกทั้งยังมีรถคันหน้าติดอยู่ อีกคัน ทำให้แม้เขาอยากจะตามก็ตามไปทัน

“เวรเอ๊ย! ” คนในรถสบถคำหยาบออกมา ตบหมัดไปกับพวง มาลัย “เราโดนกับดักเข้าให้แล้ว! ”

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงโดนกับดักได้? “คนด้านหลังเบาะพูด ขึ้น “ไม่ใช่ว่าตามได้อยู่ดีๆ หรอกเหรอ ทำไมจู่ๆ ถึงได้เร่ง ความเร็ว?

คนขับมองไปที่ไฟจราจรและรถคันข้างหน้าอย่างเคียดแค้น ก่อนจะกัดฟันกรอดพูด “หล่อนน่าจะจับได้ดังนั้นจึงเร่งรถที่ขับ ช้าๆ เมื่อครู่ ทำให้เราติดไฟแดงพอดี คนที่โดนกับดักหน่ะคือ เรา”

คนด้านหลังเมื่อได้ยินเขาอธิบายก็ตอบกลับฉับพลัน

“แม่งเอ๊ย! ยัยคนนี้สุดยอดอะไรแบบนี้ ตามมาตลอดทางก็ไม่ เห็นมีท่าทีอะไร? ทำไมจู่ๆ ถึงรู้ว่าตัวเองโดนสะกดรอย? แบบนี้จะ ทำยังไงดี? ”

“ทำอะไรได้หล่ะ? ก็ต้องรอสัญญาณไฟจราจรต่อไปหน่ะ อีก อย่างเธอก็แค่ผู้หญิงตัวคนเดียว กลัวตามไม่ทันอย่างนั้นเหรอ? ดูสิเธอจะไปไหนได้”

ในขณะที่กำลังพูดคุยตกลงกันอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีคนมาเคาะ ที่

กระจกรถ

ก๊อก ก๊อก—

“ไตรหน่ะ? ” คนในรถลดกระจกลง

ด้านนอกหน้าต่างเป็นคนหน้าเย็นชาคนหนึ่ง ซึ่งก็คือเซียวซู ถูกเย่ไม่เซินโทรเรียกให้มา

“เป็นพวกนายเองอย่างนั้นเหรอ? ” เซียวซูมองไปที่พวกเขา อย่างจำใจ “ทำอะไรผิดมาหรือไง? ทำไมต้องทำแบบนี้? ”

“หมายความว่ายังไง? “คนขับกับคนหลังรถมองตากัน ก่อนที่ คนด้านหลังจะตอบขึ้น “ไปเถอะ”

เซียวซูทำหน้าเซ็งโลก “ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น พวกเธอถูกล้อม เอาไว้หมดแล้ว”

ด้วยค่าสั่งของเย่ ไม่เซ็นเมื่อครู่ หาน จื่อจึงได้เข้ามาอยู่ใน โซนที่ปลอดภัย และกำจัดพวกสต๊อกเกอร์ได้ อีกทั้งยังพาเธอให้ มาอยู่ในอาณาเขตของเซียวซู

“กลับไปคุยเรื่องนี้กับฉันดีๆ เถอะไป

สายตาทั้งสองมองกันมีประกายความตกใจและหดหูขึ้นน้อยๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ