บทที่751 เจอกันอีกครั้ง

หาน จอถูกลากเข้าลิฟต์ไป

หลัวลึกดที่ชั้นสิบห้า ไม่นานประตูลิฟต์ก็ปิดลง

หานคู่จื่อดูตัวเลขชั้นที่กำลังจะขึ้นไป ภายในใจรู้สึกแปลกๆ จึงถามออกมาอย่างอดไม่ได้ “จริงสิ ทำไมคนอื่นๆถึงไม่ขึ้นลิฟต์ ตัวนี้ล่ะ ลิฟต์ฝั่งนั้นคนเต็มไปหมดเลย แต่ลิฟต์ตัวนี้กลับไม่มีใคร เลยสักคน”

ได้ยินแบบนั้น หลัวก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “เธอไม่รู้เห รอ”

หานมู่จื่อมองด้วยสายตาสงสัย “รู้อะไรเหรอ” “ลิฟต์ตัวนี้ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถใช้ได้หรอกนะ หานมู่จื่อ “?… ”

หลัว “ดูท่าทางเธอคงจะไม่รู้อะไรเลยจริงๆนะ นี่เป็นลิฟต์ที่มี ไว้ให้สําหรับประธานบริษัทบริษัทตระกูลฉือใช้งานเท่านั้น อย่า ว่าแต่คนที่มาสมัครงานใหม่อย่างพวกเราเลย แม้แต่พนักงานใน บริษัทยังไม่กล้าใช้ลิฟต์ตัวนี้เลย

พอได้ยินถึงตรงนี้ หานมอก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว เธออดที่จะ ขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ แล้วพวกเราทําไมถึง…“
“เอาน่า ไม่ต้องกลัวหรอก” หลังปิดปากอมยิ้ม “ฉันเองก็เจอ ที่นี่โดยบังเอิญตอนมาเข้าห้องน้ำ ฉันก็เลย…. เข้าไปหาข้อมูลดู ถึงได้รู้เรื่องนี้ วางใจได้ ฉันไม่พาเธอมาช่วยหรอก ยังไงเราก็ขึ้น ลิฟต์ถึงแค่ชั้นสิบห้า พอถึงแล้วพวกเราก็ออกจากลิฟต์ วางใจได้ พวกเราคงไม่โชคร้ายถึงขนาดมีคนมาเจอหรอก”

เพิ่งพูดเสร็จ ลิฟต์ก็หยุดลงที่ชั้นเจ็ด

หานมู่จื่อ

หลัวลี “???”

โอ้แม่เจ้า

คงไม่ดวงซวยถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง

หลัวยืนซะงักอยู่ที่เดิม พอเสียงลิฟต์ดัง ตั้ง ขึ้นมา แล้วประตู

ลิฟต์ก็เปิดออกช้าๆ

ทันใดนั้นเอง เธอรู้สึก… ประตูตรงหน้าไม่ใช่ประตูลิฟต์ แต่

เป็น… ประตูยมโลก

แง แง ทำไมเธอต้องขึ้นลิฟต์ตัวนี้ด้วย ทำไมถึงรักความ สะดวกสบาย ทำไมถึงได้ปากพล่อยขนาดนี้

เธอช่วยคนเดียวก็ช่างมันเถอะ แต่นี่ยังทำให้เพื่อนที่เพิ่งรู้จัก กันต้องเดือดร้อนไปด้วย แย่แล้ว

ตั้ง

หลังจากประตูลิฟต์เปิด ก็มีผู้ชายใส่ชุดสูทเดินเข้ามาหลายคนตอนที่เห็นพวกเธอสองคน ทุกคนก็ชะงักไปเล็กน้อย แต่… เพราะ อยู่ในลิฟต์ ทำให้ขยับตัวไปจากที่นี่ไม่สะดวกเท่าไหร่

หลัวหดตัวเข้ามุม หาน จื่อเองก็ขยับไปยืนชิดมุม เพื่อเว้นที่ ว่างให้พวกเขา

สีหน้าของเธอเสียมาก คิดไม่ถึงว่าหลัวเพิ่งพูดจบ ประตู

เปิดออกมา ดวงซวยมากจริงๆ

หานคู่จื่อที่ปกติจะสงบเยือกเย็น ตอนที่เห็นคนที่เข้ามาในลิฟต์ เป็นคนสุดท้าย สีหน้าของเธอก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที

ทําไมถึงเป็นเขาล่ะ

หาน จื่อมีสายตาหวาดหวั่น แทบจะควบคุมความคิดที่อยาก จะเข้าไปกอดเขาไว้ไม่อยู่ แต่ไม่นานเธอก็ตั้งสติได้

ไม่ได้นะ ตอนนี้เย่ไม่เป็นความจําเสื่อม จําเธอไม่ได้แล้ว

ถ้าเธอเข้าไปกอดเขา เขาคงจะสั่งให้คนไล่เธอออกไปแน่ๆ

อีกอย่าง… ตอนที่เจอกันครั้งแรกเธอก็ทำอะไรแปลกๆไปแล้ว

ด้วย

ดังนั้นตอนที่เย่ไม่เป็นมองมา เธอจึงหันหลังกลับ เพื่อหลบหน้า

เขา

แต่ที่ว่างในลิฟต์ก็ยังไม่พออยู่ดี ทานคู่จื่อทำสมาธิอธิษฐานกับ ตัวเองในใจ ขออย่าให้เย่ไม่เป็นมองเห็นเธอเลย

เธอยังไม่ได้เป็นพนักงานที่แท้จริงของบริษัทตระกูลยถือเลยแต่กลับกล้าใช้ลิฟต์ของประธานบริษัท ถึงตอนนั้น… เธอไม่รู้ว่า ตัวเองจะมีโอกาสได้เข้ามาทำงานในบริษัทนี้ไหม

ถ้าหากไม่เป็นจําเธอได้ แล้วสั่งให้คนไล่เธอออกไป แผนที่ เธอวางไว้ทั้งหมดก็จะล้มเหลวทันที

หานคู่จื่อรู้จักนิสัยของเย่ไม่เป็นดี เมื่อก่อนเขาทำดีกับเธอแค่ คนเดียว แต่กับคนอื่น… เขาจะเย็นชามาก ตอนนี้เขาจำเธอไม่ได้ แล้ว ไม่รู้ว่าจะทำนิสัยเหมือนเดิมหรือเปล่า…

ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย

“เอ๊ะ”

หลังจากที่เย่ไม่เซ็นเข้าลิฟต์ เขาไม่ได้สังเกตเลยว่ามีผู้หญิง สองคนเพิ่มเข้ามาด้วย เพราะในลิฟต์มีทีมผู้จัดการยืนอยู่ด้วย ดังนั้นเขาจึงยืนหันหน้าไปทางประตูลิฟต์

แต่มีคนอุทานอย่างสงสัยออกมา แล้วใช้ภาษาอังกฤษถามเย่ โม่เซ็น

“นี่เป็นลิฟต์ที่ทําขึ้นมาเพื่อให้นายใช้งานไม่ใช่เหรอ” เย่ไม่เป็นพยักหน้าให้ด้วยสีหน้านิ่ง

“แล้วทำไมถึงมีผู้หญิงเข้ามาในนี้ได้ล่ะ แถมยังเป็นสาวจีนอีก พวกเธอเป็นพนักงานที่นายพามาจากประเทศจีนเหรอ”

หาน จื่อที่พยายามลบตัวตนของตัวเองอยู่ คนคนนี้ทำไมถึงได้พูดมากอย่างนี้ ทั้งๆ ที่เอไม่เป็นแทบไม่รู้สึกตัว และแทบไม่รู้เลยว่าเธออยู่ในนี้ด้วย

แต่ตอนนี้กลับถูกพูดขึ้นมาซะแล้ว

พอได้ยินว่ามีผู้หญิงอยู่ด้วย เช่โม่เป็นก็ขมวดคิ้วขึ้นมา และ รู้สึกถึงความผิดปกติได้ทันที

มิน่าล่ะตอนที่เขาเดินเข้ามา ถึงรู้สึกเหมือนได้กลิ่นหอมที่ แปลกประหลาดและคุ้นเคย ไม่เหมือนกลิ่นของผู้ขาย แต่กลับ เหมือนกลิ่นของผู้หญิงมากกว่า

แต่เขาไม่ได้สนใจ พอตอนนี้พวกเขาพูดขึ้นมา เย็ไม่เซ็นจึงได้

มองไปทางด้านหลัง หลัวที่หดตัวอยู่ตรงมุมถูกจับได้ทันที พอ

สบตาเข้ากับสายตาที่เย็นชาของเย็ไม่เป็น หลัว กนกมือขึ้นทั้ง สองข้าง แล้วก้มหน้าลงทันที “ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจะใช้ลิฟต์ตัวนี้…ขอโทษจริงๆ

คน”

หาน จื่อรีบหลบอยู่ด้านหลังชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ทันที ผู้ชายคนนี้ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ แค่ขยับสองสามก้าวก็พาร่าง ของเธอไปหลบได้แล้ว

หลัว เธออย่าโกรธกันนะ

ฉันให้เขารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้จริงๆ เพราะเป้าหมายในการมา ทีนี่ของฉันก็คือเขา ขอแค่เขาฟื้นความจำได้ ฉันจะพาเขากลับ ประเทศกับฉันทันที ให้อยู่ต่อนานๆไม่ได้

ถึงแม้จะรู้ว่าที่เธอทำแบบนี้มันเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง แต่หานอกลัวมากจริงๆ

เธอรอเย่ไม่เป็นมาหนึ่งเดือนกว่าแล้ว ถึงแม้จะได้ข่าวว่าเขาไม่ เป็นอะไรแล้ว แต่เรื่องที่เขาสูญเสียความทรงจำและจำเธอไม่ได้ เป็นเรื่องที่ทำให้เธอหวาดกลัวมาก

ถ้าหากพลาดโอกาสในครั้งนี้ไป เธอไม่รู้เลยว่าเธอจะมีโอกาส

อีกไหม

เย่ไม่เป็นขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่ผู้หญิงอีกคนที่หลบอยู่ด้าน หลัง ไม่ยอมออกมา แววตาของเขาแหลมคมดั่งมืด หลัวถูกเขา จ้องมองจนเหงื่อเย็นไหลออกมาเต็มหมด เธอพูดอึ้ง รีบ ขอโทษไม่หยุด

คนที่พูดก่อนหน้านี้เอ่ยปากพูด “เฮ นายอย่ามองคนอื่นเขา แบบนี้สิ เดี๋ยวคนสวยก็ตกใจกลัวหรอก สวัสดีครับสาวสวยชาว จีน ผมชื่อเฉียวจอนะครับ”

เขาพูด ก่อนจะยื่นมือไปทางหลัว แล้วทักทายด้วยสีหน้า อยากทําความรู้จัก

หลัว “…”

เธอกระพริบตาปริบๆ ความรู้สึกหวาดกลัวยังคงพุ่งมาที่ตัวเธอ ภายใต้แววตาที่เหมือนจะฆ่าคนได้ของเย่ไม่เป็น เธอจะกล้ายื่น มือออกไปจับมือทักทายกับเฉียวซื้อได้ยังไงกัน

นอกจากว่าเธอจะไม่กลัวตาย

ถึงแม้แววตาของเย่ โม่เห็นจะเยือกเย็นน่ากลัว แต่ริมฝีปากของเขาก็ยังปิดสนิทไม่พูดอะไรออกมา

ลิฟต์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นไปเรื่อยๆ

บรรยากาศภายในลิฟต์กลับดูอึดอัดมาก หาน จื่อแอบเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วมองตัวเลขที่ปรากฏอยู่ ครงหน้าจอ

พวกเธอจะขึ้นไปชั้นสิบห้า ส่วนพวกเข่ไม่เซ็นดูเหมือนจะเป็น ชั้นยี่สิบเอ็ด

นั่นก็หมายความว่า ตอนที่ลิฟต์หยุดที่ชั้นสิบห้า พวกเขาจะยัง ไม่ออกไปจากลิฟต์ แต่เธอกับหลัวต้องออกไปจากลิฟต์

ถ้าเธอเดินออกไป ถึงเวลานั้น… เย่ไม่เป็นจะต้องเห็นเธอแน่ๆ

ทํายังไงดี

พอใกล้จะถึงชั้นสิบห้าแล้ว ลิฟต์ก็ค่อยๆหยุดลงช้าๆ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ