บทที่ 184 ให้เธอชดใช้ชีวิตให้เสิ่นเฉียว

“น่าแปลก เสิ่นเฉียวไปไหนแล้ว?” หานเส่โยว ปาดหยดน้ำที่อยู่บนใบหน้าออก จากนั้นก็ถาม

มีพนักงานมาพยุงเธอพอดี “ยินดีกับคุณผู้หญิง ท่านนี้ด้วยนะคะที่ได้รับรางวัลชนะเลิศของการแข่งขัน ว่ายน้ำหญิง”

แสงไฟส่องลงมายังบนตัวเธอ ทำให้หยดน้ำบน ตัวเธอดูเจิดจ้าไปอีก แววตาของคนส่วนมากในงานต่าง ก็มองมาทางหานเส่โยว

หานเส่โยวดีใจมาก ลืมเรื่องของเสิ่นเฉียวไปแล้ว เธอยิ้มแย้มอย่างได้ใจต่อหน้ากล้อง

เสี่ยวเหยียนขึ้นมาจากสระน้ำ หยิบผ้าเช็ดตัวมา เช็ดร่างกายของตัวเองจากนั้นเธอเดินไปทางด้านหลัง ทางที่เสิ่นเฉียวเดินไปเมื่อกี้ ปรากฏว่าเดินไปจะวนหนึ่ง รอบแล้วก็ยังไม่เห็นเงาของเสิ่นเฉียว อีกอย่างโทรศัพท์ ที่เธอฝากให้เสิ่นเฉียวก็หายไปแล้ว

เสี่ยวเหยียนกังวลในใจ เสิ่นเฉียวที่ยังอยู่ดีๆ จะ หายไปไหนแล้ว?

เธอมองไปรอบๆ ข้าง จู่ๆ ก็มองเห็นรอยยิ้มที่ได้ใจ ของกาวหยุน ระหว่างสองคนนี้

เสี่ยวเหยียนเหมือนจะนึกอะไรออกกะทันหัน เธอก็เลยรีบไปตามหารองประธานเยไปทั่ว อยากจะนำเรื่อง นี้ไปบอกกับเย่หลิ่นหาน

เย่หลิ่นหานมีความรู้สึกต่อเสิ่นเฉียว นำเรื่องนี้ไป บอกเขา เขาจะต้องไม่เห็นแล้วไม่ช่วยแน่นอน

แต่ว่ามองไปรอบๆ แล้วก็ไม่เจอเงาของเย่หลี่ นหานเลย เสี่ยวเหยียนกังวลราวกับมดที่อยู่บนหม้อ

เธอเป็นห่วงและกลัว หางตาของเธอจู่ๆ ก็มีคนที่ อยู่ไม่ไกลนักคนหนึ่ง

เย่โม่เซินที่นั่งอยู่บนรถเข็น !

เขา!

ก่อนหน้านี้เสิ่นเฉียวเคยขึ้นลงรถของเขามาก่อน ไม่ใช่หรอ? ทั้งสองน่าจะเคยมีอดีตด้วยกันจึงจะถูก เธอ ไปขอร้องให้เย่โม่เซินช่วย เขาคงจะไม่มีทางไม่สนใจ หรอกมั้ง?

ไม่สนแล้ว! ตอนนี้หาเย่หลิ่นหานไม่เจอ เธอจึง ต้องไปหาเย่โม่เซินแล้ว!

เสี่ยวเหยียนเดินตรงไปทางเย่โม่เซินด้วยก้าวเท้า ที่ใหญ่

เซียวซู่ที่อยู่ไกลๆ มองเห็นเสี่ยวเหยียนสวมชุดบิ กินี่แล้วเดินตรงมาทางพวกเขาด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วย หยดน้ำ แววตาดูเร่งรีบ มองดูอย่างแน่ชัดอีกครั้ง นี่เป็นผู้ หญิงที่มักจะอยู่กับผู้ช่วยเสิ่นไม่ใช่หรอ

ฉะนั้นเธอก็เลยก้มหน้าพูดไปประโยคหนึ่ง “คุณชายเย่ มีคนมาครับ”

เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชาไปคำหนึ่ง “ให้เธอ ไปไกลๆ”

วันนี้มีคนไม่น้อยแล้วที่อยากจะเข้ามาใกล้ชิดเขา แต่ว่าเยโม่เซินเย็นชาเกินไปแล้ว เพียงแค่แววตาเดียวก็ ทำเอาคนอื่นตกใจจนไม่กล้าเดินขึ้นมาอีก มีบางคนกล้า หน่อยเดินตรงมาข้างหน้า แต่ต่างก็ถูกเซียวซู่ทำโมโห กลับไป

“คุณชายเย่ เธอคงจะไม่ได้มาเพราะคุณ”

คำพูดของเซียวซู่ทำให้เย่โม่เซินขมวดคิ้ว แล้ว มองไปทางผู้หญิงคนนั้นหนึ่งที่

เพียงแค่แวบเดียว เขาก็เก็บสายตา ไม่ได้ดู ร่างกายของผู้หญิงคนนั้นอีก

ในสมองกลับนึกถึงภาพเสิ่นเฉียวที่สวมชุด กระโปรงเซ็กซี่สีแดง

ให้ตายเถอะ!

ผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมจากไปสักที

พอพูดขึ้นมา–จู่เย่โม่เซินก็สังเกตเห็นว่าผู้ หญิงคนนั้นละออกจากสายตาของตัวเองไปแล้ว ไม่รู้ว่า เธอหายไปไหนแล้ว

“คุณชายเย่ ขอร้องคุณต้องช่วยเสิ่นเฉียวนะ!”

เยโม่เซินขมวดคิ้ว แววตาที่แหลมคมมองไปทาง ใบหน้าของเธอ แววตาสีดำจ้องเธอไว้ “เธอพูดว่าอะไรนะ?”

เสี่ยวเหยียนเดินเข้ามาด้วยความรีบเร่ง ยังหายใจ หนักๆ อยู่ “เฉียวๆ หายตัวไปแล้ว”

“หายตัวไป?” เซียวซู่หรี่ตา “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? เธอรู้ได้ไงว่าเสิ่นเฉียวหายตัวไปแล้ว?”

เสี่ยวเหยียนเรียบเรียงคำพูด แล้วพูดออกด้วย ประโยคง่ายๆ สั้น “ก่อนที่ฉันจะลงน้ำเธอตกลงกับฉันว่า จะไปถ่ายรูปให้พวกเรา แต่ว่าหลังจากการแข่งขันจบ แล้วเธอก็ไม่ปรากฏตัวอีกเลย เมื่อกี้ฉันหาไปรอบหนึ่งก็ ไม่เจอเงาของเธอแล้ว เฉียวๆ ไม่ใช่คนที่ไปไม่ลา ฉัน สงสัยว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นกับเธอแน่นอน”

คำพูดของเธอพูดโจมตีอยู่บนหัวใจของเย่โม่เซิน มือที่วางอยู่บนตักก็มีการจับแน่นขึ้นอย่างแปลกๆ “ครั้ง สุดท้ายที่เจอเธอคือที่ไหน?”

เสี่ยวเหยียนคิดไปสักพัก แล้วพูดว่า เพราะว่า เธอสวมชุดกระโปรงจึงไม่ได้ไปไหน นั่งดื่มและทาน อาหารอยู่ตรงนั้นตลอด”

เย่โม่เซินเงยหน้าเล็กน้อย เซียวซูรีบรู้ตัว จากนั้น หาคนไม่กี่คนไปถาม

ไม่ถึงสองนาที กาวหยุนก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งจับตัว

มา

เพราะว่าดิ้นรน ฉะนั้นรูปลักษณ์ของเธอจึงมีความ ทรุดโทรมเล็กน้อย
“พวก พวกนายจะทำอะไร? ปล่อยฉัน!” กาวหยุน เป็นคนที่หยิ่งยโสอยู่แล้ว ในตอนที่เห็นเย่โม่เซินแล้วก็ รู้สึกข้างหลังเย็นไปหมด ไม่กล้าพูดอะไรมั่วแล้ว ถึงขั้น ไม่กล้ามองตาของเย่โม่เซิน

เสี่ยวเหยียนอยู่ข้างๆ “ตอนที่การแข่งขันยังไม่ เริ่มขึ้น เธอกับเพื่อนของเธอมาหาเรื่อง ตอนนั้นพวกเขา มีสองคน ทำไมตอนนี้ถึงมีเธอแค่คนเดียว?”

ราวกับว่ามีแสงสว่างกะพริบเข้ามา เหมือนจะคิด อะไรออก เสี่ยวเหยียนตะโกนถามเสียงดัง “เพื่อนของ เธอล่ะ? พวกเธอรวมหัวกันมาทำเรื่องไม่ดีแล้วใช่ไหม?”

กาวหยุนไม่อยากถูกจับได้ จึงได้แต่หน้าด้าน แก้ตัวให้ตัวเอง

“เธอพูดมั่วอะไร? พวกเราจะไปทำเรื่องไม่ดีอะไร ได้? เธออย่างใส่ร้ายคนไปมั่ว!”

“ฉันใส่ร้ายคนไปมั่ว งั้นเพื่อนของเธอล่ะ? เธอ สามารถบอกฉันได้ไหมว่าเขาไปไหนแล้ว?”

“เขาก็ไปเข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง!”

เซียวซูพูดตัดคำพูดของทั้งสองด้วยความรำคาญ “ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว กาวหยุน มีคนเห็นว่าเมื่อกี้เธอ เป็นคนพาเสิ่นเฉียวไป ตอนนี้เธอพาพวกเราไปหาเสิ่น เฉียว”

พอได้ยินแล้ว สีหน้าของกาวหยุนก็ซีดขาวไป

หมด
เสี่ยวเหยียนพึ่งได้สติ “ที่แท้ก็คือพวกเธอที่กำลัง ทำร้ายเธอ ในตอนที่อยู่ในแผนกพวกเธอก็รังแกเธอ มากมาย ใส่ร้ายเธอ ตอนนี้ยังจะมาอีก! ตกลงเธอพาเสิ่น เฉียวไปไหนแล้ว”

กาวหยุนกัดริมฝีปาก พูดปฏิเสธไม่ยอมรับ

“ฉันไม่ได้ใส่ร้ายเธอ เธอบอกว่าเธอไม่สบาย ฉัน ก็เลยไปเธอไปพักผ่อนข้างหลังเท่านั้นเอง!”

แววตาของเย่โม่เซินแหลมคมราวกับมีด หยุดอยู่ บนใบหน้าของกาวหยุน ทันใดนั้นกาวหยุนรู้สึกว่าไหล่ ของตัวเองเหมือนแบกรับภูเขาลูกใหญ่อยู่ ทำให้เธอ ต้องก้มโค้งลงไป

“ภายในหนึ่งนาที ฉันจะต้องเห็นตัวเธอ”

“ถ้าหากว่าเสิ่นเฉียวเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เธอต้อง ใช้ด้วยชีวิต”

เสียงที่เย็นชาราวกับว่าส่งผ่านมาจากนรก กาวหยุ นตกใจจนสีหน้าซีดขาวไปหมด ทั้งร่างกายของเธอสั่น ไปหมด

เซียวซูรีบพูดต่อ “ยังไม่รีบไปหาเธออีก!”

“ครับ…” กาวหยุนไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว ในหัว สมองของเธอมีแต่ตำพูดประโยคเมื่อกี้ของเย่โม่เซิน ถ้า หากว่าเสิ่นเฉียวเกิดเรื่องแล้วก็งั้นเธอก็จะต้องตามไป ด้วย เธอยังไม่อยากตาย

“ฉันไปพวกเธอไป รีบหน่อยเถอะ!” กาวหยุนนึกถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นตามมา ก็รีบลุกขึ้นเดินไปทางข้าง หลัง

“ตามมา”

เซียวซู่เข็นเย่โม่เซินแล้วเดินตามไป เสี่ยวเหยีย นอ้งไปสักพักจากนั้นรีบตามไป

แต่คนอื่นๆ ก็ยังคงสนุกสนานกันอยู่ มีคนน้อยมาก ที่รู้สถานการณ์นี้ ไม่ว่างยังไงแล้วก็มีผู้คนมากมาย ใน ขณะที่หานเส่โยวก็ถูกแสงสว่างต่างๆ ล้อมรอบ เธอมอง ไปทางเย่โม่เซินด้วยความดีใจ แต่กลับเห็นว่าเยโม่เซิน จากไปด้วยสีหน้าที่แย่แล้ว ไม่ได้หันมาทางเธอเลย

ทันใดนั้นรอยยิ้มของหานเส่โยวก็หายไปแล้ว

เพื่อที่เธอจะได้รับรางวัลชนะเลิศในการแข่งขัน เพื่อที่จะชนะเกียรติยศนี้ เพื่อที่จะเป็นผู้หญิงที่งดงาม ที่สุดในค่ำคืนนี้ ฉะนั้นเธอจึงกัดฟันพยายามมาตั้งแต่ต้น จนจบ

แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเย่โม่เซินไม่มองเธอเลย ทำไม?

“เดินเร็วๆ หน่อย!” เสี่ยวเหยียนตามหลังของเย่ โม่เซิน เห็นกาวหยุนเดินจนขาเซไปหมด จึงพูดกับเธอ ไปประโยคหนึ่ง

กาวหยุนจึงทำได้แต่เดินเร็วขึ้น เสี่ยวเหยียนตื่น เต้นจะตายอยู่แล้ว บ่นพึมพำไปด้วยว่า “พวกเธอเอาเสิ่น เฉียวไปไว้ที่ไหนแล้ว พวกเธออยากทำอะไรกับเธอ?”
กาวหยุนเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว “ฉันไม่ได้ อยากทำแบบนี้เลย คือ…คือคำสั่งของหัวหน้าสวี่.ให้ ฉันใส่ยาลงในแก้ว แล้วนำเธอมา….”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ