เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่ 63 ไม่ซื่อสัตย์



บทที่ 63 ไม่ซื่อสัตย์

หานเส่โยวทำท่าจะผลักประตูเข้าไป

เสิ่นเฉียวตกใจจนหน้าซีด เธอรีบเดินไปคว้าตัวหาน เส่โยวเอาไว้

หานเส่โยวเบะปากมองบนอย่างเซ็ง : “โถ่ ให้ฉัน ได้เข้าไปเห็นด้วยตาหน่อยสิ”

เสิ่นเฉียวไม่ยอมให้เธอได้มีโอกาสนั้น ก่อนจะพา เธอกลับไปที่เดิม : “เส่โยว อย่าซนสิ เดี๋ยวเขาจะโมโห เอา”

“ก็ได้ๆ เห็นแก่เธอหรอกนะ งั้นรอให้เขาเลิกงาน ก่อนค่อยดูก็ได้ จริงสิเฉียวเฉียว คุณชายเย่เขาชอบหัวเสีย ใส่เธอบ่อยมั้ย ? ”

เสิ่นเฉียวคิดอยู่สักพัก เอียงหัวเล็กน้อยก่อนจะตอบ ไปว่า : “หัวเสียใส่ไม่มีนะ แค่ฉันแต่งงานเข้าไปอยู่ในตระ กูลเย่แค่นี้ก็ทำให้เขาลำบากแล้ว แถมขาของเขาก็ยังเจ็บ อีก ถึงจะโมโหใส่แต่ฉันก็เข้าใจได้ล่ะนะ”

“จริงเหรอ ? “หานเส่โยวนั่งคิด”อันที่จริงฉันรู้สึก ว่าการที่เขาสามารถทำให้เธออยู่ที่ตระกูลเย่ได้ นั่นก็แสดง ว่าเขาไม่ธรรมดาเลยนะ และ…ฉันดูจากท่าทางของเขา แล้ว ก็ไม่เหมือนกับคนที่ไร้สมรรถภาพทางเพศเลย คุณ ชายเย่คนนี้ …ดูไม่ค่อยจะเหมือนกับในเรื่องเล่าเท่าไหร่ เลยนะ”

รอจนถึงเวลาเลิกงาน หลังจากเย่โม่เซินออกไป แล้ว เสิ่นเฉียวถึงพาหานเส่โยวไปที่ห้องทำงาน
“แค่ดูเฉยๆนะ ห้ามอยู่นาน ห้ามแตะต้องของในนั้น ด้วย ไม่งั้นโดนจับได้แน่”

หานเส่โยวทำตามที่บอก หลังจากดูห้องทำงาน เสร็จก็เดินตามเสิ่นเฉียวออกมา ระหว่างทางที่ไปส่งเธอ กลับบ้าน อยู่ๆก็มีความคิดแปลกๆผุดขึ้นมา : “เฉียวเฉียว คืนนี้ฉันไปเป็นแขกบ้านเธอนะ ? ”

ได้ยินแบบนั้น เช่นเฉียวก็มือไม้สั่น เธอมองไปทาง หานเส่โยวด้วยท่าทีที่แปลกประหลาดใจ : “เส่โยว ? ”

หานเส่โยวหลุดหัวเราะออกมาทันที : “ฉัน หมายความว่า ฉันจะไปเยี่ยมเธอในฐานะแขกของบ้านเธอ ไง เธอแต่งงานไปอยู่ที่ตระกูลเย่ตั้งนานแล้วน่าจะยังไม่มี ใครไปหาเธอเลยใช่มั้ย ? ฉันคิดว่าฉันน่าจะไปสักหน่อย ให้คนบ้านตระกูลเย่รู้บ้างว่าเธอก็มีคนหนุนหลังอยู่นะ แบบ

นี้พวกนั้นจะได้ไม่กล้ามารังแกเธอ” ที่เธอพูดมาก็ฟังดูมีเหตุมีผล ดูน่าเชื่อถือ เสิ่นเฉียว ได้คิดว่าเอายังไง ได้แต่ก้มหน้ากัมตาไม่พูดไม่จา

ไม่

หานเส่โยวเห็นเธอเงียบไป เหมือนจะไม่ค่อยดีใจ ข้างในจึงรู้สึกกระอักกระอ่วน มือที่จับพวงมาลัยอยู่ก็สั่น เทา ก่อนจะพูดออกไปว่า : “ถ้าเธอไม่สะดวกจริงๆ งั้นฉัน ยังไม่ไปก็ได้นะ ?”

“ไม่ใช่ไม่สะดวก ฉันแค่กำลังคิดว่า ….ฉันแต่งงาน มาตั้งนานขนาดนี้ แต่ก็ไม่เคยมีใครไปหาฉันที่บ้านตระกูล เย่เลยจริงๆซักคน”

หานเส่โยวที่กำลังขับรถอยู่ก็หยุด แล้วนึกถึงพ่อแม่ ของเธอ ก่อนจะพูดปลอบเธอว่า : “ฉันก็ไปหาแล้วนี่ไง ?เฉียวเฉียว เธอนับฉันเป็นคนหนึ่งในครอบครัวของเธอได้ เลยนะ”

เสิ่นเฉียวยิ้ม แล้วก็สวมกอดคอของหานเส่ โยว : “เส่โยว ขอบคุณนะ”

สุดท้ายหานเส่โยวก็กลับบ้านไปพร้อมๆกับเสิ่น เฉียว ทว่าเธออยู่ในบ้านตระกูลเย่แต่ไม่มีตำแหน่งใดๆ ดัง นั้นเสิ่นเฉียวจึงต้องไปถามความเห็นของนายท่านก่อน แต่ ระหว่างทางที่กำลังไปก็ไปเจอเข้ากับเย่หลิ่นหาน

หลังจากเย่หลิ่นหานได้ฟังเหตุผลของเธอแล้ว ก็ อธิบายให้เธอเบาๆว่า : “คุณปู่ยังโมโหเรื่องก่อนหน้านี้อยู่ ดังนั้นผมไม่แนะนำให้คุณไปหาแกนะ มีอะไรมาคุยกับผม ก่อนมั้ย ?”

เสิ่นเฉียวคิดอยู่ซักพัก ก่อนจะพูดเรื่องการพาหาน เส่โยวมาเป็นแขกที่บ้านกับเย่หลิ่นหาน พูดเสร็จก็ก้มหน้า กัมตา และพูดขึ้นอย่างประหม่าว่า : “ฉันไม่รู้ว่าจะได้ มั้ย…เลยอยากจะมาถามความเห็นของนายท่าก่อนค่ะ”

“ไม่เป็นไร เสิ่นเฉียว ตอนนี้เธอเองก็เป็นหนึ่งในคน ของบ้านตระกูลเย่นะ การตัดสินใจเรื่องพวกนี้เธอสามารถ ตัดสินใจเองได้เลยนะ ถ้าอยากพาเพื่อนมาก็พามาเลย”เย่ หลิ่นหานยังคงถ่อมตัวและมีมารยาทเหมือนเดิม เสิ่นเฉียว เกือบจะมีความสงสัยในตัวเองว่าเข้าใจเขาผิดไปหรือเปล่า

เสิ่นเฉียวไม่ทันสังเกตุว่าเย่หลิ่นหานเรียกชื่อเธอ เปลี่ยนไป และเธอเองก็ลืมไปว่าอยู่ที่นี่เธอชื่อเสิ่นโย่ว

“ขอบคุณค่ะพี่งั้นฉันไปพาเพื่อนเข้ามาก่อนนะคะ” “อิ้ม ไปเถอะ”เย่หลิ่นหานยิ้มให้ แล้วอยู่ๆก็ยื่นมือไปลูบหัวของเธอ : “ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเธอเข้าโรงพยาบาล เหรอ อาการไม่หนักใช่มั้ย ?”

ท่าทางที่เขาเอามือมาลูบหัวนั้นมันดูเอ็นดูเกินไป จริงๆ เสิ่นเฉียวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวตามสัญชาตญาณ แล้วส่ายหัวบอกไปว่า : “ขอบคุณพี่ใหญ่ที่เป็นห่วงค่ะ อาการฉันไม่หนักอะไร ฉันไปรับเพื่อนมาก่อนนะคะ”

“ฉันไปกับเธอด้วยดีกว่า”

พูดจบ เย่หลิ่นหานก็เดินตามหลังเธอไปรับตัวหาน เส่โยวเข้ามา ตอนที่หานเส่โยวเห็นเย่หลิ่นหานนั้น ขณะที่กำลัง

สงสัยว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร เย่หลิ่นหานก็ยื่นมือและเดิน เข้ามาหาเธอก่อน : “สวัสดีครับ ผมเป็นพี่ชายของเสิ่น เฉียว เย่หลิ่นหาน”

“สวัสดีค่ะ ฉันหานเส่โยว”หานเส่โยวเป็นคนที่เคย เจอคนดังๆมาก่อน จึงมีปฏิกิริยาตอบกลับไว และไม่ได้ รู้สึกประหม่าที่จะต้องจับมือกับเย่หลิ่นหาน

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านตระกูลเย่”

“ขอบคุณค่ะ”

“พวกคุณคุยกันไปก่อนนะ ผมมีธุระต้องไปทำก่อน”

เสิ่นเฉียวพาหานเส่โยวเดินขึ้นไปข้างบน ขณะที่ทั้ง สองเข้าลิฟต์ หานเส่โยวก็ถามขึ้นมาว่า : “คนนั้นก็คือพี่ ชายของเย่โม่เซินเหรอ ? โตมาหล่อเลยทีเดียว สำหรับ เธอก็ถือว่าไม่เลวเลยนะ ? ”

ได้ยินอย่างนั้น เสิ่นเฉียวก็นึกถึงเรื่องที่ผ่านมา แล้วก็พยักหน้าตอบ : “ใช่ พี่ชายของเย่โม่เซ็นเป็นคนที่ดีมาก จริงๆนั่นล่ะ”

“ถึงจะโตมาหล่อ แต่ฉันรู้สึกว่า …เย่โม่เซินยังมี ความรู้สึกมากกว่า ! สายตาที่ลึกซึ้งและความเป็นชาย ชาตรีบนตัวของเขา จจ….”

เสิ่นเฉียวส่งสายตาที่ประหลาดใจมา หานเส่โยวก ระแอมเบาๆ : “ฉันชมสามีเธออยู่ไง !”

ขณะที่เดินไปถึงหน้าประตูห้อง เสิ่นเฉียวกลับรู้สึก ไม่ดีขึ้นมา เธอยืนกัดริมฝีปากแน่นอยู่ตรงนั้น เธอลืมไปได้ ยังไงว่า ตอนนี้เธอนอนอยู่ห้องเดียวกันกับเย่โม่เซิน ถ้า เกิดพาหานเส่โยวเข้าห้องไป เย่โม่เซินเขา…จะโอเคเห รอ?

“เป็นอะไรไป ? ”

“ผู้ช่วยเสิ่น พวกคุณกลับมาแล้วเหรอครับ ?”ขณะ ที่กำลังพิจารณาอยู่นั้น เซียวซู่ก็เข็นเย่โม่เซินเดินมาทางนี้ พอเห็นเยโม่เซิน สายตาของเสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนไป และก้าว ถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ

รายละเอียดเล็ๆน้อยๆนั้นอยู่ในสายตาของเย่โม่ เซิน นัยน์ตาที่ดำมืดนั้นปรากฏให้เห็นการเยาะเย้ยเล็กน้อย

เหอะ ผู้หญิงคนนี้ดูๆแล้วก็กลัวเขาจริงๆ และยังแผ่ ความกลัวที่อยู่ข้างในออกมา แต่การตอบสนองของมือ และเท้าของร่างกายนั้นไม่สามารถจะหลอกตาคนได้

“ค่ะ กลับมาแล้ว เย่ คุณชายเย่…นี่คือ…เพื่อน ของฉันหานเส่โยว”เสิ่นเฉียวคิดอยู่ซักพัก ก่อนจะพูดต่อ แล้วแนะนำหานเส่โยวให้เย่โม่เซิน
พอเห็นเย่โม่เซิน สายตาของหานเส่โยวก็เหมือน กับเห็นแสงสว่าง สายตาของเธอจ้องไปที่ใบหน้าของเย่โม่ เซินอย่างไม่อาจที่จะละสายตาไปได้ จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมาที่ มุมปากแล้วส่งไปทักทายเย่โม่เซิน

“คุณชายเย่ ฉันคือหานเส่โยวค่ะ เราเคยเจอกันมา ก่อนหน้านี้ที่โรงพยาบาล”พูดจบ เธอยังกะพริบตาให้กับเย่ โม่เซิน จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

สายตาของเย่โม่เซินมองขึ้นมา และกวาดตามอง ไปที่เธอ

หานเส่โยวรู้สึกว่าหัวใจของเธอได้ถูกฉกฉวยเอา

ไปแล้ว !

สายตาแบบนี้ ! ท่าทางแบบนี้ ! ผู้ชายแบบนี้ ! จะ

โดดเด่น–เกินไปแล้ว !

หัวใจของหานเส่โยวอดไม่ไหวที่จะเต้นตูมตามเมื่อ ได้มาเห็นเยโม่เซิน !

อย่างไรก็ตาม สายตาของเย่โม่เซินแค่มองสำรวจ ไปที่เธอเพียงชั่วครู่แล้วก็ละสายตาไปจากนั้นก็มองไปที่ เส้นเฉียวที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ

ตอนที่เสิ่นเฉียวถูกสายตาอันเย็นชาของเขามองมา นั้นหลังของเธอก็ขนลุกขนพองขึ้นมา ริมฝีปากอมชมพูอ้า ออกเล็กน้อยแล้วเอ่ยว่า : “ถ้า ….รุกล้ำพื้นที่ของคุณ งั้น ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอกเองค่ะ”

“ยินดีต้อนรับ”

ถึงอย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นเอง อยู่ๆเย่โม่เซินก็ มองไปทางหานเส่โยวแล้วเอ่ยปากออกมา
ด้วยน้ำเสียงที่ปกติ แต่ทว่ามันกลับทำให้หัวใจของ หานเส่โยวเต้นขึ้นมาอย่างรุนแรง

เซียวซูมองดูสถานการณ์ในตอนนี้ ก็รู้สึกได้เลยว่า มีบางอย่างผิดปกติ


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ