บทที่320 เกมส์นี้ฉันเป็นคนตัดสินใจเอง

เมื่อคิดเช่นนี้ เยโม่เซินจึงโยนปากกาที่อยู่ในมือ ออกไปอีกข้าง จากนั้นหมุนล้อรถเข็นไปที่ห้องพักผ่อน ด้วยสีหน้าที่เย็นชา

จริงๆแล้วหลายวันมานี้เขานอนหลับไม่ค่อยดี เพราะเรื่องของผู้หญิงคนนั้น คุณภาพของการนอนหลับ ของเขาจึงลดต่ำลง ทุกคืนที่หลับตาจะเห็นภาพใบหน้า ของผู้หญิงคนนั้นปรากฏอยู่ต่อหน้าเขาอย่างชัดเจน เสมอ ไม่ง่ายเลยที่เขาจะโยนภาพใบหน้าของเธอออก ไปได้ แต่เธอก็เข้ามารบกวนแม้แต่ในความฝันของเขา

ดังนั้นหลายวันมานี้เย่โม่เซินนอนหลับไม่ค่อย สนิท อีกทั้งจิตไม่อยู่กับร่องกับรอย คราวนี้…ขอบตา ล่างของเขาเริ่มคล้ำเล็กน้อย ดูก็รู้ว่าอดหลับอดนอนมา

หลังจากที่ผลักประตูห้องพักผ่อนแล้ว เย่โม่เซินก็ หยุดชะงักทันที คิ้วที่ขมวดอยู่ก็ยังคงขมวดแน่นอยู่ ตลอดเวลา

บรรยากาศในห้องมีกลิ่นหอมอ่อนๆ มันไม่ใช่กลิ่น บรรยากาศของที่นี่

เพราะสำหรับเย่โม่เซินแล้ว ห้องพักผ่อนของเขา มีพนักงานเฉพาะทางมาทำความสะอาด อีกทั้งที่นี่คือ สถานที่ที่เขาใช้พักผ่อนเขาจึงมีมาตรฐานที่สูงมาก ดัง นั้นเขาจะไวต่อกลิ่นมาก

บรรยากาศในห้องมีกลิ่นหอมอ่อนๆ อยู่ๆเย่โม่เซินก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง

เยโม่เซินสังเกตเห็นว่ากลิ่นของบรรยากาศนี้ค่อน ข้างจะคุ้นเคย เขากวาดสายตามองไปรอบทิศ แต่ไม่เห็น เงาร่างที่เขาคุ้นเคย

สุดท้าย สายตาของเย่โม่เซินจ้องมองร่างที่อยู่ ด้านหลังของตัวเอง เธอนอนอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่

เสียงล้อรถเข็นเบามาก แต่เมื่ออยู่ในห้องพักผ่อน ที่เงียบสงบเสียงล้อก็เด่นขึ้นมา เสิ่นเฉียวนอนอยู่บน โซฟาที่อ่อนนุ่ม เธอไม่ได้ยินเสียงที่กำลังเข้ามาใกล้ตัว เธอ

หนึ่งวินาที สองวินาที..

ในที่สุด เย่โม่เซินก็มาอยู่ด้านหน้าโซฟา เขามอง เห็นผู้หญิงที่นอนอยู่ในนั้น

คนคนนั้นคือผู้หญิงที่ทำให้เขาทั้งรู้สึกโมโหและ คิดถึงไม่ใช่หรอ?

ในจังหวะที่เขามองเห็นเสิ่นเฉียว อยู่ๆเย่โม่เซินก็ รู้สึกว่าความโมโหและแรงโกรธในสองวันมานี้ค่อยๆลด ลงจากนั้นเขาเข้ามาใกล้เสิ่นเฉียวโดยไม่รู้ตัว

เสิ่นเฉียวกำลังนอนหลับอย่างเงียบสงบ ใบหน้า ที่ขาวผ่อง โหงวเฮ้งที่ดูดีกำลังได้ที่ ขนตายาวโค้งงอน เป็นรูปพัดรอบดวงตาของเธอ ผ้าม่านของห้องพักผ่อน ถูกเลื่อนมาปิดเพียงครึ่งเดียว แสงอ่อนๆส่องเข้ามาใน ห้องทำให้เธอแลดูสวยอย่างไร้ที่ติ
เส้นเฉียวหายใจลากยาว ผิวพรรณอันขาวผ่อง และละเอียด แลดูแล้วมีความรู้สึกที่สงบสุขอย่างหนึ่ง

ผู้หญิงคนนี้เอาหัวใจของเขาไปแล้ว

ตั้งแต่ที่เธอมาอยู่ในบ้านตระกูลเย่ เธอเติมเต็ม หัวใจของเขาจนอิ่มเอม หลังจากที่ทั้งสองทะเลาะกัน เขากลับลืมเธอไม่ได้เลยสักนิด

ถ้า…เธอสามารถอยู่ในสภาพเหมือนตอนนี้ไปได้ ตลอด อยู่เคียงข้างเขาอย่างเงียบสงบ ไม่ต้องถามเรื่อง อะไร ไม่ต้องไปยุ่งกับใคร โดยเฉพาะเย่หลิ่นหานก็คงจะ ดี

แต่..

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อสองวันก่อน อารมณ์ที่นิ่งสงบ ของเย่โม่เซินอยู่ๆก็โมโหขึ้นมาอีกครั้ง

ราวกับมหาสมุทรที่นิ่งสงบแล้วอยู่ๆมีคลื่นพัดเข้า มา อีกทั้งคุณไม่มีทางคาดเดาได้ว่าต่อมามันจะกลาย เป็นคลื่นลูกใหญ่หรือไม่

เสิ่นเฉียวนอนหลับอย่างนิ่งสงบมาก หลายวันมา นี้เธอไม่ได้นอนหลับให้ดี ดังนั้นเมื่อมาถึงที่ของเย่โม่ เซ็น เธอจึงหลับได้อย่างวางใจ

แต่อยู่ๆบรรยากาศโดยรอบเริ่มไม่เป็นปกติ เหมือนกับว่าอยู่ๆมันหนาวเย็นมากขึ้น…

เสิ่นเฉียวเริ่มรู้สึกตัวแล้วส่งเสียงออกมาเบาๆหนึ่ง ที เธอขมวดคิ้ว จากนั้นนอนขดตัวจนตัวกลม
ถึงแม้จะทำเช่นนี้ แต่ความหนาวเย็นรอบๆก็ยังไม่ หายไป เธอยังคงรู้สึกหนาวมาก สุดท้าย….เธอรู้สึกว่า มันแปลกๆจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา

เธอที่พึ่งตื่น มองเห็นภาพต่างๆค่อนข้างมัว

ในจังหวะที่เยโม่เซินมองเห็นดวงตาคู่นี้ เขาก็อึ้ง ในทันที

ราวกับว่าคุณได้มาในโลกแห่งน้ำแข็งแห่งหนึ่ง แต่โลกแห่งน้ำแข็งนี้อยู่ๆมีหมอกขึ้นมา มองไปทางไหน ก็มีแต่หมอกมัวสลัว ทำให้เธอมองไม่เห็นทางข้างหน้า

หลังจากที่เสิ่นเฉียวค่อยๆมองเห็นเยโม่เซินอยู่ ตรงหน้าแล้ว ความมัวในดวงตาค่อยๆหายไป จากนั้นจึง มองเห็นทุกอย่างชัดเจน

“เย่ เยโม่เซิน…ห….”

เธอพึ่งจะเอ่ยชื่อของเขาออกมา ข้อมือของเธอก็ โดนเขาคว้าเอาไว้อย่างแรง เธอยังไม่ทันดึงสติกลับมา ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ถูกดึงขึ้นมาจากบนโซฟา จากนั้นเธอ เข้าไปแนบอยู่ในอ้อมอกที่ทั้งแข็งและเย็น

ต่อมา ริมฝีปากของเธอโดนทาบอย่างรุนแรง

เสิ่นเฉียวเบิกดวงตาโต จ้องมองใบหน้าของเย่โม่ เซินที่เข้ามาใกล้ เขาไม่ได้หลับตา แต่ลืมตาที่สุขุมลุ่มลึกคู่นั้นแล้ว

จ้องมองเธอ ราวกับสาวตาเหยี่ยวที่หลักแหลมจ้องมอง

จนเธอรู้สึกตกใจ
ทั้งทั้งที่ริมฝีปากแนบชิดกัน แต่เสิ่นเฉียวกลับไม่ รับรู้ถึงความรักความอบอุ่นเลยสักนิด บรรยากาศที่อยู่ รอบๆทั้งสองช่างหนาวเหน็บเหลือเกิน

ราวกับว่าเธอได้เข้าไปอยู่ในถ้ำน้ำแข็ง อีกทั้งไม่มี แรงจะตอบโต้

ความเจ็บแสบบนริมฝีปากทำให้เส่นเฉียวดึงสติก ลับมาเล็กน้อย เธอเบิกดวงตาโตแล้วส่งเสียงอู้อืออกมา เธอต้องการจะผลักเย่โม่เซินออกไป

แต่ตอนนี้เย่โม่เซินราวกับเป็นภูเขาใหญ่ที่ไม่ ขยับเขยื้อน

แรงของเธอเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาแล้วมันช่างน้อย

นิด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เย่โม่เซินจึงถอนริม ฝีปากของตัวเองออกมา จากนั้นใช้แรงผลักเธอออกไป

ตุบ!

เสิ่นเฉียวล้มลงไปบนโซฟาที่เธอนอนอยู่ก่อน หน้านี้ เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย

“ผู้หญิงโลเลที่เอาแน่เอานอนไม่ได้อย่างเธอยัง จะมาทำอะไรในห้องทำงานของฉัน?”

หลังจากที่เยโม่เซินผลักเธอออกไป เขาก็ยกมือ ขึ้นมาเอานิ้วชี้ป้ายเพื่อเช็ดเลือดบนริมฝีปากของตัวเอง มุมปากแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและหยิ่งผยอง ท่าทางเช่นนี้ช่างดูมีเสน่ห์เป็นอย่างมากไม่สิ…เสิ่นเฉียวส่ายหัวไปมา ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ จะสังเกตอะไรเหล่านี้

เธอมาหาเย่โม่เซินเพราะมีเรื่องต้องคุยกันให้

ชัดเจน

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวจึงไม่สนใจความเจ็บปวด บนริมฝีปาก เธอรีบพูด “เย่โม่เซิน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับ คุณ”

“มีเรื่องต้องคุยกับฉัน?” เย่โม่เซินหัวเราะอย่าง เย็นชา สายตาที่เย็นชาไร้ที่ดิจ้องมองเธอ คุณมีสิทธิ์ อะไรที่รู้สึกว่าฉันจะมีเวลาฟังคุณพูดน่ะ? หรือว่าคุณยัง คิดว่าตัวเองยังเป็นคุณนายน้อยสองของตระกูลเยอีก หรอ?”

เสิ่นเฉียว ”

เธอกัดริมฝีปากล่าง จากนั้นจ้องมองเขาอย่าง กล้าหาญ “ถึงแม้สัญญาฉบับนั้นฉันจะได้มันมาแล้ว แต่ มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมรับการหย่า”

“ห์ สัญญาฉบับนั้นฉันแค่แจ้งให้คุณรู้ ไม่ได้ เป็นการขอความเห็นจากคุณ หญิงสาว คุณควรพิจารณา สถานะของตัวเองให้ดีดี เกมส์นี้แต่ไหนแต่ไรฉันเป็นคน ตัดสินคนเดียวทั้งหมด”

“ทำไม?” เสิ่นเฉียวอยู่ๆถามเขาเสียงดัง “ ก่อน หน้านี้ก็ยังดีดีอยู่เลยไม่ใช่หรอ? เพราะว่าฉันไม่ได้ไป ร่วมงานเลี้ยงแล้วให้คุณรอฉันทั้งคืน คุณเลยต้องการ หย่ากับฉันงั้นหรอ? เยโม่เซิน ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณกลายเป็นคนใจแคบขนาดนี้?”

“ใจแคบ?” แววตาของเย่โม่เซินเปลี่ยนไปทันที เขาหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วมองไปที่เธอ จากนั้นเอามือ บีบไปที่คางของเธอ “ตอนที่ฉันให้คุณตัดสินใจเลือก คุณตัดสินใจเลือกอะไร? ฉันให้เวลาคุณทั้งคืนแต่คุณก็ ไม่ปรากฏตัวออกมา เขาดีขนาดนั้นเลยหรอ? ดีจนคุณ เสียดายเขา คุณเลยอยู่กับเขาทั้งคืนแล้วไม่ยอมมางาน เลี้ยงเพื่อเจอกับฉัน?”

เมื่อฟังมาถึงคำพูดด้านหลังของเขาแล้ว ลม หายใจของเสิ่นเฉียวก็หยุดชะงัก เธอจ้องมองเขาด้วย ความประหลาดใจ

“คุณ….คุณรู้ว่าคืนนั้นฉันไปเจอกับเย่หลิ่นหาน?”

“เย่หลินหลาน? เรียกกันอย่างสนิทสนมเชียว ทำไมไม่ตัดนามสกุลออกไปเลยล่ะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ