บทที่10 เธอคิดหรือว่าฉันจะยอมรับลูกของ
ใครก็ไม่รู้
“ลากตัวเธอไปที่โรงพยาบาล”
น้ำเสียงของเยโม่เซินนั้นเย็นชาราวกับเศษ น้ำแข็งตกลงมาที่ตัวเธอ “ดูสิว่าเธอท้องรึเปล่า ได้ผลตรวจเมื่อไหร่รีบมารายงานฉัน”
เซียวซูรีบพยักหน้าตอบรับ “ได้ครับ!”
“ไม่นะ!” เสิ่นเฉียวพยายามใช้แรงขัดขืน “เย่ โม่เซิน พวกเราแค่ใช้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากัน เท่านั้น คุณมีสิทธิ์อะไรมาให้คนพวกนี้ทำแบบนี้ กับฉัน ปล่อยฉันนะ!”
“ปล่อยงั้นหรอ?” แววตาของเย่โม่เซินนั้นดู เย็นชา น้ำเสียงยังคงนิ่งเฉย “ถ้าฉันเจอว่าเธอ ท้องเมื่อไร ผลลัพธ์จะเป็นยังไงเธอเองก็น่าจะรู้ดี เซียวซู ลากตัวเธอออกไป”
เมื่อเขารู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่ตามหา เย่โม่เซินก็ ไม่มีความรู้สึกปราณีใดใดต่อ เสิ่นเฉียวเลยสัก
นิด “พวกนายรีบพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล
เดี๋ยวนี้”
เซียวซู โบกไม้โบกมือให้คนมาลากตัวเธอออกไป
แม้ว่าเสิ่นเฉียวจะขัดขืนเพียงใด สุดท้ายเธอ ก็โดนลากตัวออกไป จากนั้นก็โดนผลักขึ้นไปบน
รถ
ตลอดทางเธอก็พยายามขัดขืนมาตลอด แต่ ก็ไม่สามารถดิ้นหลุดออกจากพวกเขาได้จากนั้น เธอก็โดนลากกลับมาที่โรงพยาบาลแล้วมาเจอ กับหมอคนเดิม
เมื่อเห็นคนกลุ่มเดิมกลับมาอีกครั้ง ผู้คนที่ เห็นเหตุการณ์เดิมต่างก็ถอยออกห่างโดย อัตโนมัติ
ดูแล้วคนพวกนี้ช่างน่ากลัว อย่าไปมีปัญหา ด้วยจะดีที่สุด
ใครก็ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว
ขั้นตอนการตรวจต่างๆ ใช้เวลาไม่รู้กี่ชั่วโมง เสิ่นเฉียวโดนบังคับให้ยอมรับทุกอย่าง
เมื่อผลตรวจออกมา เสิ่นเฉียวพร้อมกับผล ตรวจโดนพาตัวให้ไปเจอกับ เยโม่เซินอีกครั้ง
สีหน้าของเซียวซูดูเคร่งเครียด เขาหันหน้า ไปมองเสิ่นเฉียวหนึ่งที จากนั้นก็ยื่นผลตรวจให้ กับเยโม่เซ็น
เยโม่เซ็นไม่ได้ยื่นมือไปรับ แต่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ผลคือ?”
เซียวซู่ อึ้งไปสักพักแล้วตอบ “เธอท้องจริงๆ ครับ”
ในตอนนั้นเอง เสิ่นเฉียวรู้สึกได้ว่าสิ่งที่เธอ พยายามปกปิดมาตลอดได้ถูกเปิดเผยออกมา แล้ว
เรื่องที่เธอท้องเย่โม่เซินก็ได้รับรู้แล้ว จากนี้ ไปเธอจะอยู่ตระกูลเย่ต่อยังไง?
เป็นไปตามที่เธอคิด สายตาของเย่โม่เซิน จ้องมองเธอราวกับเป็นใบมีดอันแหลมคมที่ทิ่ม แทงเธอ “หือยากจะให้คนอย่างฉันย่โม่เซินมา เป็นคนแบกรับภาระ คนอย่างเธอไม่มีบุญขนาด นั้นหรอก”
เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น จ้องมองเขาอย่างหมด หนทาง
“คุณช่วยให้เวลาฉันอีกหน่อยได้มั้ย? การ ท้องครั้งนี้ ตัวฉันเองก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน”
“ห่ะ?” เย่โม่เซินยักคิ้วขึ้น “เธอจะบอกฉันว่า เธอไม่รู้เรื่องอะไร การไปโรงพยาบาลครั้งนี้เธอ คิดจะไปเอาเด็กออกสินะ?”
เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวก็อึ้งไปสักพัก
เธอยอมรับว่าเธออยากจะจัดการเรื่องนี้คนเดียวเงียบๆ
แต่ทว่าในความคิดของเธอนั้น เธอไม่เคยจะ คิดเอาเด็กออกเลยสักครั้ง
เยโม่เซินยืนมือมาจับที่คางของเธอ แววตา ของเขามืดมนราวกับพายุฝนที่กำลังพัดผ่านเข้า มา “หรือว่าฉันจะให้โอกาสเธออีกสักครั้งดีมั้ย? อยากจะอยู่ตระกูลเย่ต่อก็ไปทำแท้งซะ”
เสิ่นเฉียวลืมตาโต ทำแท้งอย่างนั้นหรอ?
“ไม่ ไม่ได้นะ!”
“ไม่ได้?”เย่โม่เซินจ้องมองเธออย่างเย้ยหยัน “เธอคงไม่คิดจริงๆสินะว่าคนอย่างฉันเย่โม่เซิน จะยอมรับลูกของใครก็ไม่รู้?”
ลูก ลูกของใครก็ไม่รู้?
ริมฝีปากของเสิ่นเฉียวนั้นซีดสั่น เธอก็ไม่เคยคิดว่าเธอจะท้อง
“ว่ายังไงล่ะ? คิดให้ละเอียดรึยัง?” สายตา ของเย่โม่เซินเย็นชาและไร้ความรู้สึก คำพูดที่พูด ออกมาราวกับเป็นยาพิษ “เธอคงไม่คิดว่า การที่ เธอท้องลูกของสามีเก่าของเธอแล้วแต่งงานเข้า ตระกูลเย่ คนอย่างฉันเย่โม่เซินจะยอมรับได้ สินะ? หรือว่าเธอเห็นว่าฉันเป็นแค่คนพิการเลย ดูถูกฉันเช่นนี้ใช่มั้ย?”
เสิ่นเฉียว ส่ายหัว
“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นนะ”
เธอคิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าตัวเธอจะท้อง! เธอใช้ ชีวิตอยู่กับหลินเจียงมาสองปี เขาไม่เคยแตะต้อง ตัวเธอเลยสักครั้ง!
เธอจะรู้ได้ยังไงว่าเธอจะผิดพลาดเสียตัวใน คืนที่ฝนตกคืนนั้น? แถมเสียตัวเพียงครั้งเดียวก็ ดันเกิดท้องขึ้นมาแบบนี้?
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ ราวกับเป็นกำแพงอันหนัก อึ้งที่ล้มลงมาทับบนบ่าของเงินเฉียว
“ฉันขอร้องล่ะ!” ถึงแม้ว่าเสิ่นเฉียวจะเคยคิด ว่าตัวเธอนั้นจะท้องขึ้นมาจริงๆไม่ได้ เธอรู้ว่าถ้า เธอท้องเธอจะไม่สามารถอยู่ตระกูลเย่ต่อไปได้ เธอจะต้องโดนส่งตัวกลับตระกูลเสิ่น ถึงตอนนั้น ตระกูลเสิ่นก็จะกลายเป็นเรื่องตลกที่คนทั้งเมือง เป่ย เอาไว้เล่าสนุกปาก
“ให้เวลาฉันอีกสักนิดเถอะ!”
“โอเค” รอยยิ้มของเย่โม่เซินนั้นดูเลือดเย็น “สำหรับผู้หญิงที่หยิ่งทะนงอย่างเธอ มันควรจะ ต้องให้เวลาเธออีกสักหน่อย ฉันให้เวลาเธอสาม วัน เธอไปเอาเด็กออกซะ”
เสิ่นเฉียวลืมตาโต
“ถ้าหลังจากสามวัน เด็กคนนั้นยังอยู่ในท้อง ของเธอละก็เธอก็ออกไปจากตระกูลเย่ซะ”
เมื่อพูดจบ เซียวซู่ก็เข็น เย่โม่เซินออกไป เหลือเพียงเสิ่นเฉียว คนเดียวที่อยู่ตรงนั้น เธอทรุดตัวลงนั่งลงกับพื้น แขนขาของเธอเย็น สนิท
ต่อมา มือที่สั่นเทาของเสิ่นเฉียวก็ค่อยๆลวง ไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา โทรหาเพื่อนสนิท ของเธอ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เพื่อนสนิทของเสิ่นเฉียว
นามว่าหานเส่โยว ก็ขับรถมารับเธอ เธอขับรถมาแล้วรับตัวเสิ่นเฉียวที่กำลังจิตต
กอยู่เพื่อกลับบ้าน
“พูดมาสิ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?” หานเส่โยว เทน้ำผลไม้มาหนึ่งแก้วแล้วยื่นให้เธอ “ดื่มนี่สัก หน่อยเถอะ”
เสิ่นเฉียวยื่นมือมารับแก้วน้ำ จากนั้นก็วาง แก้วน้ำลง
ในท้องของเธอมีชีวิตน้อยๆอยู่หนึ่งชีวิต จะ ดื่มอะไรเย็นๆไปเรื่อยไม่ได้
เมื่อเธอนึกถึงความคิดนี้ มันก็ทำให้เธออึ้ง เล็กน้อย
ทำไมเธอ….ถึงต้องใส่ใจเด็กคนนี้ขนาดนี้ ด้วย?
“ทำไมล่ะ? แต่ก่อนเธอชอบดื่มมันไม่ใช่ หรอ?”หานเส่โยวเห็นเธอเอาน้ำผลไม้เก็บวางไว้ที่ เดิม เธอยักคิ้วขึ้นแล้วถามด้วยความสงสัย
“ตอนนี้ดื่มไม่ได้แล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ?”
“ฉันท้องแล้ว”
แว็บแรกหานเส่โยว ยังไม่ได้ตอบสนองอะไร สักพักเธอก็พยักหน้าแล้วพูด “ก็โอเค แต่งงานกัน มาสองปีก็ควรจะท้องได้แล้วล่ะ”
“ฉันหย่าไปเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วน่ะ”
“อะไรนะ?”
“จากนั้นฉันก็แต่งงานใหม่เมื่อไม่นานมานี้”
“เดี๋ยวก่อนนะ เสิ่นเฉียว เธออย่าเพิ่งข้ามเรื่อง เร็วขนาดนี้ได้มั้ย? เพิ่งหย่าแล้วก็แต่งงานใหม่ ทันทีหรอ? เธอคิดจะเล่นอะไรน่ะ? เธอให้เวลา ฉันทำความเข้าใจสักครู่นะ”
หานเสโยว เอามือกุมไปที่หน้าอก สีหน้า ท่าทางของเธอดูตกใจ
เสิ่นเฉียวเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ให้เพื่อนเธอฟังทั้งหมด หานเส่โยวจึงค่อยๆเข้าใจ “ดังนั้น เธอในตอนนี้ก็คือคุณนายน้อยสองของตระกูล เย่อย่างนั้นหรอ?”
“แค่ใช้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยากันเฉยๆ อีกไม่ นานก็ไม่ใช่แล้ว”
“ฉันจะบีบคอเธอให้ตายเลยคอยดู”
หานเส่โยว ลุกขึ้นมายืน แกล้งทำท่าบีบไปที่ คออันขาวเนียนของเธอ “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เธอ เพิ่งจะมาบอกฉันตอนนี้ พวกเรายังเป็นเพื่อนกัน อยู่รึเปล่า? ทำไมเธอไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้?”
“เรื่องมันเกิดขึ้นกะทันหัน ฉันเองก็ไม่รู้จะเริ่ม พูดยังไง”
“ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ต้องเล่าให้ฉันฟังสิ เรื่อง สำคัญขนาดนี้” หานเส่โยวครุ่นคิดสักครู่ อยู่ๆเธอ ก็พูดขึ้นมา “ฉันไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเธอ ไป เอาเด็กออกกัน”
เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้น “เอาเด็กออก อย่างนั้นหรอ?”
“อย่าบอกนะว่าเธอคิดจะเก็บเด็กไว้น่ะ? นี่ เธอท้องลูกใครก็ไม่รู้นะ! เฉียวเฉียว เธออย่าหน้า มีดตามัวสิ ผู้ชายคนนั้นคือใครก็ไม่รู้ ยังไงก็ต้อง เอาเด็กออก!”
หานเสี่ยว พยายามอธิบายเพื่อดึงสติของ เธอกลับมา
“แต่ว่า เขาเป็นชีวิตน้อยๆหนึ่งชีวิตที่อยู่ใน ท้องฉันนะ เอาเด็กคนนี้ออกมันเป็นเรื่องที่น่าเจ็บ ปวดใจมากไม่ใช่หรอ?”
เสิ่นเฉียวก้มหน้าลงไปมองท้องน้อยของเธอ “นี่เป็นชีวิตหนึ่งชีวิตเลยนะ”
“เธออย่าคิดให้มันมาก แค่หนึ่งเดือนเอง ยัง ไม่มีชีวิตเลย! ถ้าเธอไม่เอาเด็กออกตอนนี้ รอให้ ผ่านไปหลายเดือน เธอจะเอาออกก็สายไปแล้ว นะ!”
เมื่อพูดถึงจุดนี้ หานเส่โยวพยายามพูดเตือน อย่างเข้มงวด “เธอคิดอะไรอยู่? นั่นเป็นลูกใครก็ ไม่รู้นะ ถ้าเธอไม่เอาออก เธอก็อยู่ตระกูลเย่ต่อ ไม่ได้นะ ถ้าเธอกลับตระกูลเสิ่น เธอคิดหรอว่า พ่อแม่ของเธอจะยอมปล่อยเธอไว้นะ?”
คำพูดเหล่านี้ดึงสติของเธอกลับมา เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้น จ้องมองไปที่หานเส่โยว
หานเสี่ยวพูดไม่ผิด ถ้าเธออยากจะอยู่ตระ กูลเย่ต่อ เด็กคนนี้ก็มีชีวิตอยู่ต่อไม่ได้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้วใช่มั้ย?
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
