บทที่ 966 รู้ทันทั้งหมด

มู่จื่อที่รู้เรื่องทั้งหมด ประโยคแรกที่เธอพูดกับเซียวซูก็คือ

“เขาอยู่ที่ไหน”

“ตอนนี้คุณชายเย่น่าจะอยู่ที่โรงแรม ตอนที่ผมออกมา เขา บอกว่าจะรอผมกลับไป” เซียวซูพูด

เมื่อได้ยินว่าเยโม่เป็นยังพักผ่อนอยู่ที่โรงแรม มอก็โล่งอก อย่างน้อยตอนนี้เขายังปลอดภัยอยู่ เธอรีบพูดออกไปว่า “งั้น นายพาฉันไปหาเขา

เซียวซูรีบตอบทันที “ครับ”

ในเมื่อเขาพูดออกไปหมดแล้ว เขาจึงไม่ต้องกังวลที่จะพาผู่จื่อ ไปที่โรงแรม เมื่อได้ยินว่าทั้งคู่จะไปหาเยโมเงิน เสี่ยวเหยียนที่ ยืนอยู่อีกข้างก็รีบยกมือขึ้น “พาฉันไปด้วยสิ ถ้ามีเรื่องอะไรเกิด ขึ้นฉันช่วยได้นะ แถมตอนนี้มจื่อตั้งท้องอยู่ ให้เธอออกไปคน เดียวฉันก็ไม่วางใจเหมือนกัน”

มอพยักหน้าเธอไม่ได้ค้านอะไร

“ได้”

เสี่ยวเหยียนรีบกลับไปเอาของที่ห้อง

คนที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆ อยู่ไม่ไกลอย่างหานซิง เขาวาง หนังสือลงแล้วเงยหน้าขึ้น
“ฉันจะไปกับพวกเธอด้วย”

มู่จื่อไม่ได้ห้ามเขา เพราะเขาเป็นพี่ชายของเธอ เย่ โม่เซินก็เป็น น้องเขยของเขา เขาจะไปด้วยเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

เซียวซูได้ยินเสียงของหานชิง จึงนึกได้ว่าในห้องนี้ยังมีคนอยู่ อีกคน

ถ้าเขาไม่พูดอะไรออกมา เซียวซูคงลืมไปแล้วว่าเขาอยู่ที่นี่ ด้วย

เมื่อคิดว่าเสี่ยวเหยียนชอบเขา สายตาที่เซียวซูมองเขาก็แฝง ไปด้วยความรู้สึกอื่น

แต่ตอนนี้หน้าที่สำคัญกว่าความรู้สึก ต้องไปหาคุณชายเย่ ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ควรจะคิดเรื่องอื่นอีก

ทุกคนเก็บของเสร็จจึงออกไปด้วยกัน จนกระทั่งถึงโรงแรม กลับพบว่าในห้องมีแต่ความว่างเปล่า

มู่จื่อขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไรออกมา

ปืนกลอย่างเสียวเหยียนเริ่มสาดกระสุน

“ไหนคนล่ะ เซียวซูนายนี่เชื่อไม่ได้จริงๆ นายบอกว่าคุณชาย เย่อยู่ที่โรงแรมไม่ใช่หรือไง แล้วทำไมไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา ล่ะ” ตอนที่เสี่ยวเหยียนพูดประโยคพวกนี้ออกไป เธอค่อนข้าง อดทน ถ้าไม่คิดว่าหานซึ่งอยู่ที่นี่ เธอคงจะลงไม้ลงมือไปแล้ว

ไม่รู้ทำไมเวลาอยู่ต่อหน้าเซียวถึงอยากแกล้งเขาตลอด
เสี่ยวเหยียนรู้สึกประหลาด ทั้งคู่เหมือนไม่เคยสนิทกันมาก่อน

เซียวซูโดนเสี่ยวเหยียนต่อว่าอีกแล้ว เขาไม่มีอารมณ์ไปเถียง เธอ จึงพูดออกไปว่า “ก่อนที่ผมจะไป คุณชายเยอยู่ที่นี่จริงๆ แต่ ว่าดูจากเวลาแล้ว….

มู่จื่อมองไปรอบๆ แล้วพูดออกมาว่า “พวกนายนัดเวลากันไว้

ใช่ไหม”

เซียวซูอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นจึงพยักหน้า

“งั้นเขาอาจจะรู้ล่วงหน้า คงจะออกไปก่อนที่เราจะมา

” เซียวซู

เมื่อมาคิดดูดีๆ สิ่งที่คุณนายน้อยพูดก็ถูก คุณชายเยเป็นคน ฉลาด เซียวซูไม่ได้กลับมาตามเวลาที่นัดกันไว้ อีกทั้งยังไม่ได้ โทรแจ้งเขา มันมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ เซียวซูตกอยู่ในสถานการณ์ลําบาก

และสถานการณ์ลำบากนั้นก็เดาได้ง่ายมาก นอกจากอ ไม่มีใครอีกแล้ว

เพราะฉะนั้นเมื่อเย่ไม่เซินเดาได้ เขาจึงออกจากที่นี่ไปก่อน “รีบพาฉันไปที่ที่พวกนายไป

มู่จื่อคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงพูดออกไปด้วยความเด็ดขาด

“ครับ

เซียวซูก็ไม่มีความลังเล พาทั้งสามคนออกจากโรงแรม
เมื่อทั้งหมดเดินมาถึงชั้นล่าง มือถือของเซียวซูก็ดังขึ้น จอม องไปทางเขา “มือถือของนายดัง”

เซียวซูหยิบมือถือขึ้นมาดู พบว่าเจสันแชร์โลเคชั่นมาให้เขา แต่ไม่มีข้อความหรือข้อความเสียงอะไรเลย มีเพียงแค่โลเคชั่น เท่านั้น

เสี่ยวเหยียนอยู่ค่อนข้างใกล้กับเซียวซู เธอเห็นหน้าจอมือถือ แล้วพูดออกมา “มู่จื่อ มีคนส่งโลเคชั่นมาให้เขา แต่ว่าชื่อนั่นมัน เจสัน คือ ใครเหรอ”

เจสันงั้นเหรอ จื่อก็ไม่รู้จักชื่อนี้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นทุกคน ต่างมองไปที่เซียวซูด้วยความสงสัย

เซียวซูจึงเอ่ยปากอธิบาย “เจสันคือแพทย์ที่รักษาคุณชายเย่อ

ยู่ในช่วงนี้ เมื่อก่อนเขาเป็นเพื่อนกับคุณชายเย่ ต่อมาเขาออกมา

หาประสบการณ์ที่ต่างประเทศ”

“ตามเขาไป”

หานชิงผู้ที่แทบจะไม่มีตัวตนพูดออกมาอย่างเย็นชา

เมื่อได้ยินเทพบุตรเอ่ยปาก เสี่ยวเหยียนรีบมองไปทางเขา แล้วพูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ใช่ พวกเราตาม เขาไปเถอะ หานซึ่งยังเก่งเหมือนเดิม”

” หานชิง

เพราะว่าชอบหานชิง ไม่ว่าเรื่องอะไร เสี่ยวเหยียนจึงอดไม่ได้ที่

จะพูดชมเชยเขา
คนที่อ่อนน้อมอย่างเซียว อดไม่ได้ที่จะพูดออกไป “นี่มันเป็น ก็เป็นเรื่องที่ต้องทำอยู่แล้ว”

พูดจบก็เหลือบมองเสี่ยวเหยียน

เพราะว่าเสี่ยวเหยียนมองหานซึ่งด้วยความรัก การที่เธอชม เขาจึงรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว แต่ในสายตาคนอื่น มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อได้ยินเซียวซูเถียงเธอ เธอจึงโมโห แล้วมองเซียวจนเกือบจะทะเลาะกัน

แต่ทว่ายังไม่ทันได้อ้าปาก ก็รู้สึกว่าตัวเองทำแบบนี้เหมือน หญิงแก่ปากจัด เป็นภาพลักษณ์ที่ไม่ดีเมื่ออยู่ต่อหน้าของหานชิง

เพราะฉะนั้นเธอจึงทำได้เพียงสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ แล้ว เผยรอยยิ้มประหลาดออกมา

“งั้นนายก็พูดก่อนสิ ถ้านายพูดเร็วกว่านี้ ฉันก็ชมนายแล้วล่ะ

เซียวซู

ช่างเถอะ

มู่จื่อขมวดคิ้วอย่างเหนื่อยใจ “ไปหาเขาก่อนเถอะ

เสี่ยวเหยียนอึ้งไป รู้ทันทีว่าเธอทำผิด แม้ว่าชื่อไม่ได้ แสดงออกทางสีหน้า แต่เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ มู่จื่อคือคนที่เป็น กังวลที่สุด

ถ้ามีพลังวิเศษ มู่จื่อคงจะหายตัวไปหาเย่ไม่เป็นทันที แต่ ภายนอกของเธอกลับใจเย็นและนิ่งมาก
ภายนอกดูนิ่งและใจเย็นไม่ได้หมายความว่าในใจของเธอก็

เป็นเช่นนั้น

เมื่อกี้เสี่ยวเหยียนไม่ได้ตั้งใจพูดไปเรื่องอื่น เธอสำนึกผิดและ เอาแต่ตำหนิตัวเองอยู่ในใจหลายร้อยครั้ง จากนั้นจึงเดินขึ้นรถ พร้อมกับทุกคน

อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศไม่ดี ทุกคนจึงไม่พูดอะไรออกมา เซียวขับรถไปตาม โลเคชั่น เวลาผ่านไปแต่ละนาที มู่จื่อนั่งเงียบ อยู่ข้างคนขับ โดยไม่พูดอะไรสักค่า

เสี่ยวเหยียนนั่งตัวลีบ แม้ว่าหานซึ่งจะนั่งอยู่ข้างเธอ แต่ตอนนี้ เธอกลับไม่ตื่นเต้นแม้แต่น้อย ตอนนี้สมาธิของเธออยู่ที่มีชื่อ

อีกด้านหนึ่ง

เมื่อถึงที่หมาย เจสันมองสระน้ำขนาดใหญ่ตรงหน้าอย่างพูด

ไม่ออก

“นี่คือที่ที่นายจะมาเหรอ”

พูดจบเขาจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก รู้สึกเหมือนตัว เองรอดแล้ว เพราะเมื่อครู่เขากังวลว่าเยโม่เซินจะพูดว่าออกมา ว่าจะไปริมทะเล

เพราะว่าเขาความจำเสื่อมหลังจากถูกช่วยขึ้นมาจากทะเล ขนาดตัวเขาเองยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นใต้ท้องทะเลเลย

ช่วงนี้เขารักษาอย่างบ้าคลั่งจนทำให้เจสันคิดว่าเขาอาจจะกระโดดลงไปในทะเลจริงๆ ยังโชคดีที่เขามาที่สระน้ำ

ใช่ไง นายคิดว่าฉันจะไปที่ทะเลเหรอ” เย่โม่เซินเหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ