เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่

บทที่1005 ไม่อยากให้เธอต้องลำบากเกินไป



บทที่1005 ไม่อยากให้เธอต้องลำบากเกินไป

คำพูดตรงท่อนหลังของเสี่ยวเหยียนไม่ได้พูดออกมา หาน จื่อ มองออกว่าเธอมีคำพูดที่พูดออกมาไม่ได้ แต่เธอก็มีความตั้งใจ แน่วแน่ว่าจะลาออกให้ได้ ในตอนที่ไปนั้นก็ยังเอ่ยขอโทษหาน อออกมาอยู่หลาย ก่อนที่จะกลับไป

หานคู่จื่อคิดไปมาคิดมา คิดว่าเรื่องมันมีอะไรบางอย่างที่มัน ผิดแปลกไป

ตามนิสัยของเสี่ยวเหยียนแล้ว ไม่มีทางที่เธอจะลาออกในตอน นี้ การที่จู่ๆก็ไม่อยากจะทำขึ้นมานั้นจะต้องมีเหตุมีผลของเธอ แน่ๆ

หานมู่จื่อก็เลยลงไปที่บริษัทด้วยตัวเอง

หลังจากที่ก่อตั้งเป็นสาธารณะ ก็เจริญรุ่งเรืองมีชื่อเสียง ดังนั้น แล้วจึงมีคนมีชื่อเสียงมาให้ออกแบบไม่น้อยเลย

เมื่อก่อนหานชิงได้ช่วยเธอหาทีมคนที่มีฝีมือกลุ่มนั้นมาให้ ตอนแรกใจก็เกิดความไม่พอใจอยู่บ้าง แต่ภายหลังก็ค่อยๆหาย ไปตามกาลเวลา พวกเธอจะศึกษาค้นคว้าด้วยกัน จากนั้นก็ ออกแบบชิ้นงานที่เป็นที่พอใจของลูกค้า

และในตอนนั้นเองหาน จื่อถึงแม้ว่าตัวจะอยู่ที่ต่างประเทศ แต่ ผลงานของพวกเขาก็ล้วนแล้วแต่จะต้องผ่านด่านของเธออยู่ดี

เธอเองก็มักจะเอาประเด็นหลักและเรื่องควรระวังในการเหยียนบอกกับคนแล้ว

แต่ตอนจู่เสี่ยวเหยียนมาลาออก หานมอจะสูญเสีย แขนขามีกำลังที่สุดไป

แต่ ไม่ว่าจะยังไงไม่อาจดึงดันได้

เสี่ยวเหยียนเป็นอิสระของตัวเอง เธออยู่ข้างตัวเธอไปได้ตลอด บางหลายปีมาเธออยู่กับตน มาโดยตลอดผิดชอบของเธอไม่แน่

เลิงเยาเยาเห็นหาน จื่อกลับบริษัทมาดีใจอย่างมาก เอาชิ้น งาน

เป็นไงบ้างคะ?

เลิงเยาเยามองเธอคาดหวัง หน้ามีสามคำเขียน

อยู่เต็มไปหมด

ช่วยชมหน่อย!

หานจื่ออดไม่ได้ยิ้มออกมาเล็กน้อย เอ่ยเสียงหวานออก มา เลว พัฒนาขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ”

จากนั้น หานมู่จื่อได้ถามเรื่องเสี่ยวเหยียน

ช่วงนี้บริษัทเป็นยังไงบ้าง? ช่วงนี้ไม่เวลาเข้ามาเลย เสี่ยวเหยียนเธอ…ยังไงบ้าง
พูดถึงเสี่ยวเหยียน สีหน้าของเลิงเยาเยาก็ได้แปลกไป มี ท่าทางลังเลออกมา หาน จ่อขมวดคิ้วสวยออกมาเล็กน้อย มี เหตุผลอย่างที่คิดไว้สินะ?

“เป็นอะไรไป? สีหน้าแบบนี้

เลิงเยาเยาได้ยินอย่างนั้นแล้ว ก็ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเธอ อีกครั้ง ลังเลอยู่นานกว่าจะพูดออกมา “เอ่อ…ฉันรู้ว่าเสี่ยวเหยีย นมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณ แต่ในเมื่อวันนี้คุณถามฉันมา ฉันก็ไม่ ได้ตั้งใจจะว่าร้ายเธอนะคะ อาการเสี่ยวเหยียน ในช่วงนี้ไม่ดีนัก ช่วงหลายวันมานี้ก็ทำพังไปหลายรายการแล้ว”

“ทำพัง?” หานมู่จื่อหรี่ตาลง อย่างไม่รู้สาเหตุ “ทำพังได้ไง?”

หลังจากเลิงเยาเยาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ให้กับหานคู่จื่อ ในตอนนั้นเองหาน จื่อก็เอาแต่นิ่วหน้าออกมา ทำเอาคนอื่นมอง ไม่ออกว่าตกลงแล้วเธอโกรธหรือเปล่า หลังจากที่พูดจบเลิงเยา เยาก็ยังพูดออกมาอย่างระมัดระวัง “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าร้ายเธอ

นะคะ เป็นเพราะคุณถามฉันก็เลยพูดออกมา”

ไม่อย่างนั้นแล้วเธอไม่ใช่คนจำพวกที่จะมาพูดว่าใครลับหลัง หรอก

หานมู่จื่อเรียกสติกลับมา ยิ้มพร้อมพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย “ฉันเข้าใจแล้ว เป็นเพราะฉันถามเธอก็เลยต้องพูด เธอไม่ใช่คน จำพวกที่จะพูดว่าใคร อย่างนี้เธอถึงจะพอใจใช่มั้ย?”

ถูกหานคู่จื่อจ้องมาอย่างนี้แล้ว ใบหูของเลิงเยาเยาก็แดงขึ้น มา สีหน้าเปลี่ยนมาเป็นเขินอายขึ้นมา “เอ่อ…คุณอย่ามาหยอกล้อฉันเล่นสิคะ ความจริงแล้วแต่ไหนแต่ไรมาเสี่ยวเหยียนก็ตั้งใจ ทำงานมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าฉันเพิ่งเขาเขาคนนี้จะไม่ได้สนิท สนมกันเท่าไหร่ แต่ฉันก็มองออกว่าสภาพจิตใจของเธอในช่วงนี้ ไม่ดีนัก ก็คงไม่ได้ตั้งใจจะทำรายการสั่งซื้อพวกนั้นพังไปหรอก ค่ะ”

หาน จื่อส่งเสียงอึมออกไป “ฉันทำงานกับเธอมาหลายปี เธอ

เป็นคนยังไงฉันรู้ดี”

“อย่างนี้นี่เอง วันนี้คุณก็เลยถามเพราะอยากรู้ว่าช่วงนี้เธอเป็น อะไรไป ใช่มั้ยคะ?”

“ใช่”

“งั้นฉันก็จะบอกข่าวคราวเกี่ยวกับเสี่ยวเหยียนให้กับคุณอีก หน่อยแล้วกัน”

ต่อจากนั้น หานมู่จื่อก็ได้ข่าวคราวที่เกี่ยวกับเสี่ยวเหยียนใน ช่วงนี้จากเลิงเยาเยามามากมาย ที่แท้หลังจากที่เสี่ยวเหยียนก ลับมาบริษัท ก็เอาแต่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่ตลอดทั้งวัน ไม่มีกะจิตกะใจทำงาน ตอนที่คุยกับลูกค้าก็มักจะเทน้ำลงไปบน ตัวลูกค้าอยู่เป็นประจำ ไม่ก็เป็นความผิดพลาดอื่นๆ ที่ได้ทำเอา ลูกค้าโกรธจนสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปไม่อยากร่วมงานกับ บริษัทของเราอีก

แล้วยังมีพวกเรื่องเล็กๆอย่างอื่นอีก เรื่องเหล่านี้เลิงเยาเยา

ล้วนแล้วแต่จะพบเจอมาแล้วทั้งสิ้น

แววตาของหานมู่จื่อได้เป็นกังวลขึ้นมา
ดูเหมือนว่าเรื่องความรู้สึกพวกนี้จะเข้าเล่นงานเสี่ยวเหยียนอ ย่างหนักเลยทีเดียว

เมื่อก่อนถึงแม้ว่าเธอจะถูกเล่นงาน แต่เพียงไม่นานก็สามารถ ยืนหยัดขึ้นมาได้ เป็นเพราะเธอยังไม่ยอมแพ้ไปจากหานซึ่งมัก จะสามารถหาเหตุผลมาปลอบใจตัวเองอยู่ตลอด

ตอนนี้เธอกลับกลายมาเป็นอย่างนี้ ไม่ได้ให้กำลังใจตัวเองอีก

ยอมวางมือไปจากหาเชิงจริงๆน่ะหรอ?

แต่บนใบหน้าของเธอดูแล้วเหมือนกับว่าจะไม่มีปัญหาอะไร นึกไม่ถึงเลยว่าพอมาถึงในเรื่องของการทำงาน จิตใจก็เตลิดเปิด เปิงไปหมด

คาดว่าน่าจะเป็นเพราะพลาดการสั่งซื้อใหญ่ๆไปหลาย รายการ เธอจึงเกิดความละอายใจขึ้นมา ก็เลยอยากลาออกไป?

หานคู่จื่อไม่รู้ว่าตนควรจะรั้งเธอไว้ที่นี่หรือปล่อยเธอไป

ในช่วงปีนี้ เธอไม่แน่ใจว่าเสี่ยวเหยียนยอมอยู่ทำงานกับเธอ จริงๆ หรือว่าจะเป็นเพราะความรับผิดชอบกัน?

แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน หานมู่จื่อก็ล้วนแล้วแต่จะต้อง ขอบคุณเธอทั้งนั้น

แต่ถ้าเธอเป็นเพราะใจที่รับผิดชอบก็เลยมาอยู่ทำงานกับเธอ อย่างนั้นแล้ว จื่อก็ต้องปล่อยเธอให้เป็นอิสระแล้วจริงๆ ให้เธอ ได้ไปทําสิ่งที่เธออยากทำ

หลังจากที่ได้ตัดสินใจอย่างนี้แล้ว หานมอก็คิดที่จะไปคุยกับเสี่ยวเหยียนสักหน่อย

เห็นมาบริษัทบริษัท? สภาพของเธอตอนไม่คิดอยากจะเข้ามา งานหรอกใช่?”

หาน ยิ้มเรียบออกมา พูดตอบออกทำไม สภาพตอนนี้มางานแล้วมันมีปัญหาไง

เธอเป็นคนท้องนะ เธอก็ไม่ได้มั่นคงนัก ทางที่ดีพักอยู่ที่บ้าน เรื่องบริษัทมัน เยอะเกินไป ฉันกลัวยุ่งจน

รอยยิ้มบนหาน จื่อมาฉันจนรับมือไม่ไหว แล้วหลังจากที่เธอออกไป?

เสี่ยวเหยียน “…”

ตกอยู่ในความเงียบ ผ่านได้สักเสี่ยวเหยียนก็ได้จับหัวตัวเอง จากนั้นพูดต่อออกมา งั้น ฉันดูแลเธอไปอีกสักพัก?

ได้ยินอย่างนั้น รอยยิ้มปากของหาน จื่อได้จางลง ตอบออกตรงหน้าเสี่ยวเหยียน

“ตลอดที่ผ่านมานี้ เธอใช้ความคิดนี้อยู่บริษัท อยู่ข้างฉันใช่มั้ย?
เสี่ยวเหยียน “ฉัน…”

“ห้าปีที่แล้วพวกเราได้รู้จักกัน ในตอนนั้นเธอยังพูดกับฉันว่า เพิ่งเส่โยวเป็นแม่ดอกบัวขาวคนนึง ต่อมาหลังจากที่ได้รู้เกี่ยวกับ สิ่งที่ฉันได้พบเจอ แล้วก็ไปต่างประเทศกับฉัน ต่อมาก็เริ่มใช้ชีวิต อยู่ด้วยกันกับเสี่ยวหมี่โต้วกับฉัน ฉันเห็นว่าในทุกๆวันเธอก็มี ความสุขดี และยังเห็นแก่มิตรภาพของทั้งสองคนที่ได้อยู่ด้วยกัน แต่วันนี้ฉันก็ได้ค้นพบว่า ที่แท้เธอก็มีภาระที่ต้องรับผิดชอบมา โดยตลอด”

“ไม่ๆๆ” เสี่ยวเหยียนรีบโบกมือปฏิเสธออกมา พยายามที่จะ พูดอธิบายให้กับตัวเอง “ฉันไม่ได้มีภาระ จื่อเธออย่าเข้าใจผิด นะ เมื่อกี้นี้เธอก็บอกว่าฉันอยู่กับพวกเธอก็มีความสุขดี นี่มันก็ เป็นเกียรติของฉันแล้ว จะเป็นภาระไปได้ยังไงกัน?”

“ไม่ใช่ภาระที่ไหนกัน? ก็อย่างที่เมื่อกี้นี้เธอยังอยากจะลาออก อยู่แท้ๆ แต่หลังจากที่ได้ทราบสภาพร่างกายของฉันแล้วก็เลยอยู่ ต่อ นี่จะไม่เป็นการลำบากตัวเอง เพื่อดูแลคนอื่นเขาหรือไง?

เสี่ยวเหยียนพูดไม่ออกอยู่สักพักนึง ไม่รู้ว่าจะตอบหานคู่จื่ออ อกไปยังไง ผ่านไปได้สักพักก็ได้ตอบกลับออกไปเบาๆ “ฉัน ฉัน เพียงแค่ไม่อยากให้เธอต้องลำบากเกินไป


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ