บทที่1521ไม่ร้องไห้นะลูกไม่ร้อง

เพราะเธอกลัวว่าถ้าอุ้มแล้วจะทำใจจากไปไม่ได้

ที่จริงแล้วเธอคิดเรื่องที่จะจากไปมานานแล้วอย่างนั้นเหรอ

ตู้เชียวหยู่ตกใจกับความคิดของตัวเองมากเธอรีบจับแขนของ เจียงเสียวไปไว้แล้วเค้นถาม “ที่ลูกไม่ยอมอุ้มเพราะลูกอยากจะ จากไปใช่ไหม เสี่ยวไปรับปากกับแม่นะว่าอย่าทำอะไรโง่ๆเด็ด ขาด ลูกกับเซียวเพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่นาน ส่วนเขาก็ดีกับลูก มาก รวมถึงแม่ของเขาด้วยที่ทั้งรักทั้งเอ็นดูลูก แล้วยังมีหลาน ของแม่ที่เพิ่งออกมาลืมตาดูโลก จะขาดแม่ไม่ได้นะลูก”

เจียงเสี่ยวไปถูกคำพูดของมารดาทำให้เริ่มสั่นคลอน ขอบตา ของเธอเริ่มแดง “แต่ว่าแม่คะ การแต่งงานในครั้งนี้เดิมทีมันก็ เป็นแค่เรื่องตลกนะคะ ตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้มีแค่หนูคนเดียว ที่คิดไปเอง เป็นหนูที่มั่นใจในตัวเองมากเกินไป หนูคิดว่าไม่มี อะไรที่หนูคิดไม่ได้ แต่ว่าความเป็นจริงกลับทำร้ายจิตใจของเธอ อย่างรุนแรง

“คิดไปเองคนเดียวอะไรกันลูก”ตู้เชียวหยู่หรี่ตามองเด็กโง่ เสี่ยวไป ลูกกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ลูกกับเซียวซูทั้งสองคนรักกัน ไม่ใช่เหรอจ๊ะ พวกลูกคบหาดูใจกันเองนี่นา”

“ใช่ค่ะ พวกหนูคบหาดูใจกันเอง ไม่ใช่ไม่นับว่าเป็นการ คบหาดูใจกันเองหรอก ถึงแม้การคบหาดูใจกันจะเป็นเรื่องของ คนสองคนแต่ถ้าหากไม่เกิดเรื่องในคืนนั้น ทั้งสองคนคงไม่เดินมาถึงตรงจุดนี้

ดังนั้น การแต่งงานครั้งนี้มันไม่ได้มีอะไรแตกต่างกับการ แต่งงานปลอมเลย ในเมื่อพวกลูกคบหาดูใจกันเอง แล้วลูก กำลังพูดอะไรของลูกกัน ถ้าหากเซียวเขาไม่รักลูก เขาจะ แต่งงานกับลูกไหม เขาดีกับลูกถึงขนาดนี้ แม้แต่แหวนแต่งงาน ของพวกลูกเขายังสั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะเลยนะ ลูกชื่อบื้อคนนี้

อย่างนั้นเหรอ เซียวซูเขา….รักเธอจริงๆเหรอ

ตลอดช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมา เจียงเสี่ยวไปไม่เคยคิดถึงเรื่อง นี้เลย ไม่ใช่ว่าไม่คิด แต่เธอไม่กล้าที่จะคิด

เธอกลัวว่าถ้าเธอคิดทบทวนอย่างจริงจัง จะเริ่มรู้สึกผิดหวัง และสิ้นหวัง ดังนั้นตอนที่ได้ยินเซียวหยูพูดเรื่องนี้ออกมา เจียงเสี่ยวไปจึง

ต้องกลับมาคิดทบทวนอย่างจริงจังถึงเรื่องนี้

เซียว รักเธอจริงๆหรือเปล่า

“แม่คะ หนูขอไม่พูดถึงเรื่องนี้ได้ไหมคะ”

“ทำไมถึงไม่พูดล่ะลูก ถ้าไม่พูดกันให้ชัดเจนลูกก็จะตกอยู่ใน อาการแบบนี้ไปตลอด ลูกคิดว่ามันยุติธรรมกับลูกของลูกไหม ลูกไม่แม้แต่จะยอมอุ้มเลย ถ้าแม่ไม่พูดกับลูกให้ชัดเจนแล้วลูก แอบหนีไปจะทำยังไง”เจียงเสี่ยวไปไม่ตอบ

“เสี่ยวไปผู้ชายคนหนึ่งรักลูกหรือเปล่ามีแค่ตัวพวกลูกเองที่รู้ดี ลูกลองถามใจตัวเองดูว่าเขาไม่ชอบลูกจริงๆอย่างนั้นเหรอวันที่ลูกคลอดหลังจากก็นั่งมือลูกแน่นไม่แม้แต่จะมองเด็กเลย แม่เห็นภาพแล้วรู้สึกเลยว่าลูกไม่ได้แต่งงานคน อย่างน้อยผู้ชายเป็นห่วงลูกมากเขารู้ว่าต้องลำบาก แต่ที่เขาเป็นห่วงต้องลูกด้วยเขาเป็นห่วงผู้หญิงคนอื่นได้หรือกันพอพูดตรงตู้เซียวหยูก็ลูบศีรษะของเจียงเสียวไปอย่างเอ็นดู

ดังลูกน่ะมากเกินไปหลังจากทันทีสติตื่นมาเห็นเขียวนั่งเฝ้าอยู่ข้างในไม่ความ รู้สึกซาบซึ้งใจคงจะเป็นเพราะว่าเธอทำใจ

แต่หลังจากที่ได้ยินเซียวพูดเจียงเสี่ยวถึงได้ถึง เหตุการณ์ๆ

ทั้งๆเรื่องในวันมันไปแล้ว แต่ทำไมไปช่วยคือเสี่ยวเหยียน ถึงขนาดเจียงแล้วพยายามปัดความคิดสับสนวุ่นวายสมองแม่คะ หนูแล้วค่ะ แม่ออกไปก่อนเถอะนะคะ หนูอยากอยู่ เงียบคนเดียวพัก

“งั้นก็ได้จ๊ะ ลูกลองคิดทบทวนเรื่องราวให้ชัดเจน เอาคำพูดในคืนนั้น เจียงเสี่ยวไปนอนหลับตาอยู่บนเตียง แต่ก็ยังนอนไม่หลับ

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงร้องของเด็กทารกดังออกมาจากห้อง ข้างๆ

เธอชะงักไปเล็กน้อย ในค่ำคืนที่เงียบสงบ ทำให้เสียงร้องไห้ ของเด็กดังกว่าปกติ เหมือนมีเข็มทิ่มแทงเข้าที่หัวใจของเธอ เธอ นั่งนิ่ง เพราะลูกคงจะมีคนคอยดูแลอยู่

แต่ผ่านไปได้สักพัก เสียงร้องไห้ก็ยังคงดังไม่หยุด อีกทั้งห้อง ข้างๆยังไม่มีเสียงก้าวเดินดังออกมาด้วย

เจียงเสี่ยวไปค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วนั่งคิดอย่างสงสัย หรือว่า แม่สามีกับแม่ของเธอจะไม่อยู่กันนะ ไม่น่าจะเป็นไปได้นี่นา ปกติ พวกท่านจะคอยดูแลเด็กไม่ห่าง น่าจะอยู่ในห้องนี่นา แต่ทำไมถึงทำอย่างนี้กัน

ไม่นาน เจียงเสี่ยวไปก็เข้าใจเรื่องราวทันที เรื่องที่เธอพูดกับตู้ เซียวหยู่ในวันนี้ เหลียงหย่าเหอเองก็คงจะรู้แล้วเช่นกัน

ดังนั้นทั้งสองคนคงจะจงใจไม่สนใจ อยากจะให้เธอไปอุ้มลูก เอง

เจียงเสี่ยวไปยังคงนอนนิ่งไม่ขยับ เสียงร้องไห้ยังคงดังติดต่อ กันหลายนาที และไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เธอยิ่งฟังยิ่งจิตใจไม่อยู่ไม่สุข สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นมาอย่างอด ไม่ไหว เธอลงจากเตียงด้วยเท้าเปล่า แล้วเดินไปเปิดประตูห้อง ข้างๆ
หลังจากเปิดประตูเข้าไป เสียงร้องก็ยิ่งดังก้อง ภายในห้องมี เตียงเด็กทารกสองเตียง เตียงหนึ่งสีชมพู ส่วนอีกเตียงเป็นสีฟ้า เจียงเสี่ยวไปมองไปที่เตียงสีฟ้า ที่กำลังมีร่างเด็กน้อยนอนอยู่ใน นั้น เด็กน้อยใส่ชุดสีฟ้าอ่อนทั้งชุด

ชุดพวกนี้เจียงเสี่ยวไปเป็นคนเลือกซื้อเองกับมือ ในตอนที่เธอ คิดจะจากไป แต่ไม่รู้ว่าลูกในท้องจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิง ดังนั้นตอนเลือกซื้อของเธอจึงเลือกอย่างละสองชุด

แม้แต่เตียงนอนเด็ก ด้วยความที่คลอดได้เด็กผู้ชาย ดังนั้นชุด เสื้อผ้าที่เป็นสีฟ้ากับเตียงสีฟ้าจึงถูกนำออกมาใช้

หลายวันมานี้ เจียงเสี่ยวไปไม่ทันได้สังเกตตรงจุดนี้เลย

แต่พอตอนนี้ได้มาเห็น ภายในใจของเจียงเสี่ยวไปจึงเริ่มรู้สึก

สั่นคลอน

ภายในหัวใจเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังขยับ เจียงเสี่ยวไป

ค่อยๆเดินเข้าไปทางเตียงสีฟ้าอย่างช้าๆ

เสียงร้องดังขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกำลังพุ่งตรงเข้าไปในใจของ เจียงเสี่ยวไป๋ เด็กทารกที่ใส่ชุดสีฟ้านอนอยู่ในนั้น มือไม้โบก สะบัดไปมา

พอเดินมาถึงตรงหน้าเตียงเด็กทารก ในที่สุดเจียงเสี่ยวไปก็ได้ เห็นใบหน้าของลูกชัดๆสักที

ช่วงที่ผ่านมานี้ อย่าว่าแต่อุ้มเลย แม้แต่มองอย่างละเอียดเธอ ยังไม่มองเลย
เด็กทารกที่กำลังนอนอยู่บนเตียงนั้น ตัวเล็กมาก อีกทั้งตัวนุ่ม นิ่มมากด้วย ชุดสีฟ้าที่เขากำลังใส่อยู่ทำให้ผิวของเขาดูขาวยิ่ง ขึ้นไปอีก

แก้มแดงที่ดูนุ่มนิ่มทำให้เจียงเสี่ยวไปควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอ จึงยื่นมือออกไปหยิกเบาๆ

สัมผัสที่นุ่มนิ่ม อีกทั้งยังเด้งดึง ทำให้เจียงเสี่ยวไปยื่นมือไป

หยกเบาๆอย่างอดใจไม่ได้

เด็กทารกที่เดิมที่กำลังร้องไห้อยู่ แต่หลังจากที่โดนเจียงเสียว ไปหยิกแก้มเล่นไปสองครั้ง กลับหยุดร้องอย่างน่าประหลาด พร้อมกับนอนมองเจียงเสี่ยวไปด้วยดวงตากลมโตงุนงงสงสัย

พอสบตากับดวงตาคู่นั้น เจียงเสี่ยวไปรู้สึกใจสั่นอย่างรุนแรง หลังจากนั้น ขอบตาของเธอก็เริ่มแดง เธอยื่นมือไปอุ้มลูกขึ้น มา ด้วยความที่กลัวว่าจะทำลูกเจ็บ จึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ

ก่อนจะค่อยๆกล่อมเบาๆ

“แม่มาแล้ว ไม่ร้องนะลูกไม่ร้อง

ส่วนอีกห้องที่อยู่ไม่ไกลกัน เซียวซูกับเหลียงหย่าเหอและ เซียวหยกำลังนั่งอยู่รวมกัน เซียวซูร้อนใจจนแทบจะนั่งไม่อยู่กับ ที่เดินไปเดินมาอยู่ในห้อง

ตู้เชียวหยู่เป็นแม่ภรรยาของเขา จึงพูดอะไรเขาไม่ได้ แต่เหลี ยงหย่าเหอที่มองเขาเดินไปเดินมาจนปวดหัว จึงพูดต่อว่า “ลูก นั่งลงก่อน เดินไปเดินมาทำอะไรของลูก”
“แม่ครับ เสี่ยวไปเธอ….

“แกยังมีหน้าจะว่าเดี๋ยวไปอีกหรือไง เจ้าลูกไม่รักดี”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ