บทที่ 955 ความทรงจำของเย่โม่เซิน (1)

ส่งอานคุยโทรศัพท์เสร็จจึงเดินกลับมา เห็นฉือจินมานั่งที่ของ ตัวเอง เธอเอามือกอดอกแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ที่ ว่างเพราะฉันออกไปคุยโทรศัพท์ มานั่งที่ฉันทำไม

ฉือจีนที่โดนลูกสาวตำหนิ เอามือลูบจมูกด้วยท่าทาง กระอักกระอ่วน จากนั้นเขาจึงลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปนั่งที่ของตัว เอง

เพราะว่าที่นั่งตรงนั้นเป็นของสังอาน ถ้าสังอานไม่ยินยอมให้ เขานั่ง เขาก็ไม่กล้านั่งแน่นอน

เมื่อเห็นฉือจินกลับไปนั่งอย่างไม่มีปากไม่มีเสียง

สั่งอานรู้สึกตลกเล็กน้อย ถ้าเกิดมีคนที่ชอบคิดมากมาเห็น แล้วไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรคนนั้นคงจะคิดว่าลูกสาวอย่างเธอกำลัง ต่อว่าคนแก่

หี ต่อว่าคนแก่แล้วมันจะเป็นอะไร?

ในปีนั้นเพราะว่าความดื้อรั้นและเรื่องที่เขาทำ มันเป็นสิ่งที่ ทำให้พี่สาวของเธอตายโดยอ้อมๆ

สำหรับสั่งอาน ฉือจีนคือฆาตกรที่ฆ่าสั่งในทางอ้อม เพราะฉะนั้นเธอไม่ควรให้อภัยเขาง่ายๆ

การที่เธอมาที่นี่ในวันนี้ เพราะเห็นแก่หน้าของเสี่ยวหมี่โต้วและคนอื่น ไม่งั้นทั้งชีวิตนี้เธอไม่มีทางไปมาหาสู่กับฉือจีน แน่นอน!

ส้งอานนั่งลงที่เดิม เมื่อได้เห็นเสี่ยวหมี่โต้ว ความน่ากลัวใน แววตาของเธอก็ลดลงไปไม่น้อย เพราะเกรงว่าเด็กน้อยจะกลัว ดังนั้นเธอจึงสลัดความหงุดหงิดแล้วความน่ากลัวออกไป จากนั้น จึงพูดขึ้นมาว่า “เมื่อกี้ย่าโทรหาพ่อของหนูแล้ว ”

“คุณพ่อรับสายหรือเปล่าครับ

เมื่อถามคำถามนี้ สั่งอานสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ตอบออกไปว่า “รับสิ พ่อของหนูบอกว่าให้หมอประจำตระกูลไปดูแลเสี่ยวเหยี ยนแล้ว เพราะฉะนั้นพวกเราก็ไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว

สิ่งที่เธอสงสัยก็คือ เธอโทรหาเย่ไม่เป็นสามรอบ แต่อีกฝ่ายไม่ รับ จนเธอตัดสินใจโทรรอบที่สี่ ถ้าเขาไม่รับเธอจะโทรไปหามู่จื่อ

ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายก็มีคนรับสาย แต่ทว่าคนที่รับสายไม่ใช่ เยโม่เซิน แต่เป็นเซียวซูผู้ช่วยของเขา

สูงอานถามเขาว่าทําไมเย่ไม่เป็นถึงไม่รับสาย

เซียวซูตอบด้วยเสียงเย็นชาว่า เย่ ไม่เป็นกำลังอาบน้ำ ปิด เสียงมือถือจึงไม่ได้ยิน บังเอิญเขาเข้ามาพอดีเลยเห็นแล้วรับสาย แทน จากนั้นเขาจึงถามเธอว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า อีกสักพักเขา จะบอกเย่ไม่เงินให้

คำพูดพวกนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปกติ

เธอพูดความสงสัยของตัวเองออกมา เซียวซู เซียวซูอธิบายว่าหานชิงมาที่บ้าน ห้องจึงไม่เพียงพอ พวกเขาจึงไม่นอนที่โรงแรม

เธอจึงคลายความสงสัย แต่เธอคิดไม่ถึงว่าพี่ชายของมู่จื่อจะ มาด้วย นี่ก็เป็นครอบครัวใหญ่แล้วสินะ

เสี่ยวหมี่โต้วได้ยินสิ่งที่ส่งอานพูดก็ส่งเสียงถอนหายใจโล่งอก ออกมา คนไม่ดีแบบพ่อก็ยังรู้จักดูแลแม่

ไม่นาน หลังจากที่สูงอานรู้ว่าทุกคนไม่ได้มาที่นี่ เธอจึงหยิบ กระเป๋าขึ้นมาแล้วพูดว่า “ในเมื่อทุกคนไม่มา งั้นพวกเรากลับ เถอะ”

พูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืน

เมื่อได้ยินว่าเธอจะกลับ ฉือจีนรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “เพิ่งมาไม่ใช่เหรอ ยังไม่ได้ทานข้าวเลย

“ไม่ต้องแล้วล่ะ ฉันกลับไปหาอะไรกินเองได้”

ทุกคนไม่ได้มาที่นี่ เธอก็ไม่มีกะจิตกะใจมากินข้าวกับชายชรา คนนี้ สั่งอานกะว่าจะพาเสี่ยวหมี่โต้วกลับด้วย เสี่ยวหมี่โต้วเขย่า มือของเธอแล้วพูดว่า “คุณย่า อยู่ทานข้าวก่อนเถอะครับ”

ส้งอานอึ้งไป

หยูโปที่ยืนอยู่อีกด้านก็พูดขึ้นมาว่า “ใช่ครับคุณสั่งอาน คนใช้ เตรียมอาหารไว้พร้อมแล้ว ทานข้าวแค่ไม่กี่นาทีเองครับ ไหนๆ ก็ มาแล้ว ทานข้าวก่อนแล้วค่อยกลับไม่น่าจะเป็นอะไรนะครับ”

ส่งอานก้มหน้ามองแววตาแห่งความคาดหวังของเสี่ยวหมี่โต้ว
จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าไม่สามารถปฏิเสธได้

เป็นไปตามคาดว่าเด็กน้อยมักจะทำให้คนใจอ่อน

สุดท้ายสั่งอานจึงหยิกแก้มของเสี่ยวหมี่โต้ว แล้วพูดด้วยน้ำ เสียงราบเรียบว่า ” ในเมื่อเสี่ยวหมี่โต้วต้องการอย่างนั้น งั้นฉันก็ ต้องทําตามแล้วล่ะ”

หยูโปกับยูฉือจินได้ยินเช่นนั้นก็รู้ว่าเธอจะอยู่ทานข้าว ทั้งสอง เผยรอยยิ้มแห่งความปลื้มใจออกมา

ในห้องที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ เหงื่อแต่ละเม็ดผด ออกมาบนหน้าผากของเยโม่เซ็น เหงื่อเต็มหน้าและคอรวมถึงบน อกของเขา

เสื้อของเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

เซียวซูยืนอยู่อีกด้าน ในมือของเขาถือมือถือของเย่ ไม่เป็นอยู่ เพราะเมื่อครูได้รับสายของสังอาน ทำให้เขาเกร็งไปหมด แต่คิด ไปคิดมาเขาคงไม่ได้หลุดอะไรที่ผิดปกติออกไป น่าจะไม่มีปัญหา อะไร

เขาปิดเสียงมือถือของเยโม่เซ็นแล้วเก็บมือถือลงไป

มีผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ข้างเดียว เขาขมวดคิ้วดูภาพตรงนี้ เซียวซูถามขึ้นว่า “เจสัน อาการของเขาเป็นยังไงบ้าง คนที่ชื่อ เจสัน ได้ยินก็ส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจ “ดูแล้วอาการไม่ค่อยดีเท่าไร

เมื่อได้ยิน เซียวซู่จึงขมวดคิ้ว แล้วมองภาพตรงหน้า เย่ไม่เชิ นกระโดดลงไปในน้ำอีกครั้ง เขาไม่มีท่าทีลังเลเลยแม้แต่น้อย

เซียวเห็นภาพตรงหน้าเขารู้สึกว่ามันน่าตกใจมาก

“เขาไม่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

เจสัน ไม่ตอบอะไร ทั้งสองรอคอยด้วยความยากลำบาก

แต่ในไม่ช้า ในห้องก็เงียบจนเกินไป เดิมที่ยังมีเสียงน้ำหยด บ้าง แต่ตอนนี้กลับไม่มีแม้แต่เสียงน้ำหยด ทั้งสองคนรู้สึกว่ามี อะไรผิดปกติ ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างช้าๆ

“เร็ว!”

เจสันพูดเสียงดังออกมา วินาทีต่อมา ทั้งคู่บุกเข้าไปหาเย็ไม่

เซิน

เซียวซูประคองเย่ โม่เซินขึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลาของเย่ ไม่เซ็น ซีดเผือดราวกับไม่มีลมหายใจแล้ว

“ให้เขานอนราบบนพื้น

หลังจากที่วางเย่โม่เซิน ให้นอนราบบนพื้น เจสัน คุกเข่าแล้ว

ปั๊มหัวใจช่วยชีวิตเขา

เซียวซูคุกเข่าลงด้วยสีหน้าตึงเครียด

หนึ่งวิ สองวิ…
หลังจากเวลาผ่านไปราวๆ สิบวินาที ในที่สุดเย่ ไม่เซินก็รู้สึก

เซียวซูกับเจสันเห็นภาพตรงหน้าจึงถอนหายใจออกมาด้วย ความโล่งอก วินาทีต่อมา เจสันซัดหมัดเข้าไปที่คางของเย่ ไม่เซิน ความเจ็บ

ปวดแล่นเข้ามาตรงกรามล่างของเขาจนทำให้คนที่เพิ่งฟื้นได้สติ

เขาหรี่ตามองเจสัน

บ้าไปแล้วเหรอ!” เมื่อเผชิญกับแววตาอันน่ากลัว เจสันไม่ กลัวแม้แต่น้อย แถมยังตวาดใส่เขาอีก

เย่โม่เซินดูออกว่าแววตาของเพื่อนสนิทอย่าง เจสัน เต็มไป ด้วยความเป็นห่วง

เดิมที่เขากำลังจะโวยวาย แต่เมื่อเห็นความเป็นห่วงของเพื่อน

ความโกรธพลันหายไปบ้าง จากนั้นเขาจึงเม้มปากแล้วนั่งพิง

กําแพง

เจสันมองสภาพของเขาแล้วแสยะยิ้มออกมา “ฉันไม่เคยเห็น ใครไม่รักชีวิตของตัวเองเหมือนนายเลย นายไม่เห็นค่าของชีวิต ตัวเองแล้วหรือไง ฉันจะบอกให้นะ ถ้าชีวิตมันบริจาคได้ ฉันให้ นายบริจาคไปนานแล้ว ไม่มีทางให้นายเอาชีวิตของตัวเองมา เล่นแบบนี้หรอก”

เย่โม่เซ็นหลุบตาลง “ชีวิตสำคัญ แต่ความทรงจำก็ขาดหายไป ไม่ได้เหมือนกัน”
คําพูดของเย่ ไม่เป็นทำให้ เจสัน โกรธ “ถึงนายอยากฟื้น ความทรงจํา นายก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ไม่ใช่หรือไง การวิจัย ทางการแพทย์ไม่มีการรักษาที่ได้ผลอย่างรวดเร็ว ต้องอาศัยตัว นายค่อยๆ ฟื้นความทรงจำ แต่นี่นาย…”

เย่โม่เซินส่ายหน้า “ไม่ได้ ต้องให้เร็วที่สุด”

เขาจำเป็นต้องฟื้นคืนความทรงจำของตัวเองให้เร็วที่สุด ตอน ที่ได้ยินคำพูดของเสี่ยวหมี่โต้ว เขารู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถรอ ต่อไปได้อีกแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ