บทที่239 ข้อตกลง
ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานเห็นตุ้มหูคู่นั้นในกระเป๋าเสื้อของเยโม่เซิน ตอนนี้ เส้นเฉียวคงแปลกใจว่าใครเป็นคนซื้อ แต่ว่าตอนนี้เธอรู้แล้วว่าตุ้มหูอยู่ที่เยโม่ เซิน
ตอนนี้เสี่ยวเหยียนถามขึ้น ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกผิดหน้าแดงขึ้นมา “เธอรีบทายมาสิ!” เสี่ยวเหยียนคิดว่าเธอไม่รู้ ก็ผลักเธอ ให้เธอทาย เส้นเฉียวไม่ได้ทาย ก็แค่ก้มหน้าลง พูดเสียงต่ํา: “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง?”
“ฮ่าๆ งั้นเธออยากรู้ไหม?” เสี่ยวเหยียนหัวเราะแล้วขยับมาถามตรงหน้า เธอ
เสิ่นเฉียว: “” เห็นเธอยื่นหน้ามาตรงหน้า จมูกเกือบชนกันแล้ว เธอก็ หันตัวไปส่ายหน้า: “ฉันไม่อยากรู้ เธอไม่ต้องพูดแล้ว”
เสี่ยวเหยียน: “แปลกจริงๆ ทําไมเธอถึงไม่อยากรู้? หรือว่า…” ทันใด นั้นเสียวเหยียนก็รู้สึกได้ ตาโตขึ้นมา: “หรือว่าเธอได้รับแล้ว?”
“ยังไม่ได้รับ!” เสิ่นเฉียวตอบอย่างรวดเร็ว จริงๆแล้วเธอเองก็ไม่แน่ใจว่า ตุ้มหูคู่นั้นเปโม่เซินซื้อให้เธอรึเปล่า
แต่ว่าในใจทายไว้ว่า บอกกับเธอว่าใช่ เพราะว่าตุ้มหูคู่นั้นเธอชอบก็จริง ถ้าเปโม่เซินไม่ได้ซื้อให้เธอ แล้วจะซื้อ กลับมาทําไม และไม่บอกเธอด้วย?
หลังจากที่ปฏิเสธเสร็จ เสิ่นเฉียวถึงรู้สึกว่าเธอหลุดอะไรไป เธอกัดปาก แน่นมองเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนรีบกดไหล่เธอไว้: “จริงๆแล้วเธอก็รู้แล้วนี่ฉัน ยังกะว่าจะเอามาบอกเธอแบบเซอร์ไพรส์” เส้นเฉียวหน้าแดง พยักหน้า ฉันเห็นแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่าไม่แน่ใจว่าเขาซื้อให้ฉันรึเปล่า” “จะเป็นไปได้ยังไง? เขาไม่ได้ซื้อให้เธอ เธอยังอยากจะซื้อให้ใคร?” “ใช่สิ เขาอยากจะซื้อให้ใคร ฉันเองก็ไม่รู้”
“อย่าคิดไปเรื่อยเลย เธอเป็นภรรยาของเขา อีกอย่างวันนั้นเขาเองก็ เห็นเธอลองตุ้มหูคู่นั้นต่อหน้าเขา ตอนนี้เขาก็อยากจะซื้อให้เธอ? แต่เธอเดิน ไปเลย เขาก็เลยไม่ซื้อ จากนั้นเขากลับไป ตอนที่เธอไม่รู้ตัวก็ซื้อไว้! ต้องซื้อให้เธอแน่นอน เฉียวเฉียว เธอยังบอกว่าพวกเธอไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกัน ฉันว่าเยโม่ เซินดีกับเธอมากเลย!”
ได้ฟังตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็เริ่มหวั่นไหว หันไปมองเสี่ยวเหยียน “ดีกับฉัน?”
“คนที่อยู่ในงง คนนอกไม่เกี่ยว สายตาที่เขามอง เหมือนกับที่พ่อฉันมอง แม่ฉันเลย!”
เส้นเฉียว: “นี่อธิบายยังไงเนี่ย?”
“พ่อฉันดีกับแม่ฉันมาก และพวกเขาก็รักกันมานานหลายปี เพราะฉะนั้น เธอต้องดูคุณชายเย่ไว้ดีๆ ผู้ชายที่ดีขนาดนี้อย่าให้ผู้หญิงคนอื่นแย่งไปได้นะ”
พอฟังถึงที่นี่ เสิ่นเฉียวก็หัวเราะออกมา “เธอนี่นะ”
ทั้งสองก็เงียบไปสักพัก เสิ่นเฉียวดูเวลาตลอด ดูจนเวงาเกือบถึงครึ่ง ชั่วโมง แล้วก็บอกลากับเสี่ยวเหยียน จากนั้น ก็เตรียมที่จะไปหาเยโม่เซิน
ใครจะไปรู้ว่าเธอเพิ่งเดินออกมาจากห้องทํางานของเสี่ยวเหยียน ก็เห็น ว่าเซียวซูที่เข็นเยโม่เซ็นที่นั่งอยู่บนรถเข็นออกมาตรงหน้าเธอ
ทั้งสองสบตากัน เยโม่เซินใช้ดวงตาสีดําจ้องเธอไว้ แสดงถึงความไม่
พอใจ
“ทําไมนานขนาดนี้?” เส้นเฉียวก็รีบเดินไปด้านหน้า เดินไปด้านหลังของเขา: “ทําไมนายถึงมา ล่ะ?” เยโม่เซินขมวดคิ้ว: “ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว” พอได้ยิน เส้นเฉียวก็ดูเวลา พูดขึ้น: “เพิ่งผ่านไปเอง” “ผู้หญิงแต่งงาน2ครั้ง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใส่ใจกับคําพูดของผม”
พูดถึงที่นี่ เยโม่เซินก็มองไปที่เสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนเหมือนกับเจอก ผู้ใหญ่ยืนตรงยึดอกยกไหล่ จากนั้นก็โบกมือให้เยโม่เซิน จากนั้นคําพูดเย็นชา ก็ส่งมาะ “คุณชายเย่ กลับดีๆนะ”
สายตาที่แปลกใจของพนักงานแผนกบัญชีคนอื่นก็มองมา เส้นเฉียวก็ ทําได้แน่รีบเข็นเยโม่เซินออกมาจากแผนกบัญชี หลังจากเข้าไปในลิฟต์ค่อย พูดขึ้น: “เมื่อกี้ฉันกะว่าจะไปหานาย แต่นายมาแล้ว”
เยโม่เซ็นเย็นชามาก ทําให้บรรยากาศในลิฟต์เย็นไปด้วย ลิฟต์ค่อยๆ เลื่อนลงทีละชั้นทีละชั้น เส้นเฉียวได้ยินคําพูดที่เย็นชาของเปโม่เซิน: “ผมให้เซียวซูไปส่งเธอที่โรงพยาบาล ผมยังต้องประชุมต่อ”
การกระทําแบบนี้ทําให้เสิ่นเฉียวรู้สึกอบอุ่นมาก ยิ้มขึ้น: “ได้ งั้นวันนี้ ฉัน…”
“พอทายาเสร็จ ก็กลับไปพักผ่อนที่บ้าน ได้ยินไหม?” เขาพูดอีก นี่เป็นครั้งแรกที่เส้นเฉียวพยักหน้าตอบตกลงอย่างว่าง่าย เห็นท่าทางที่ส่องออกมาของเส้นเฉียว เยโม่เซินเห็นว่าเธออบอุ่นมาก และวันนี้เธอดูเชื่อฟังมาก ความอ่อนโยนตอนก้มหัวลง….ทําให้เขาหลุดการ ควบคุม
ความแปลกประหลาด ที่เยโม่เซินรู้สึกหงุดหงิดขึ้น ยื่นมือออกมาดึงเนก ไทที่คอเสื้อ กัดฟัน แต่ก็ไม่รู้จะว่าอะไรเธอ สุดท้ายก็เงียบไว้
จากนั้นเปโม่เซินก็กลับไปประชุมต่อ เซียวซูส่งเสิ่นเฉียวไปโรงพยาบาล
ตอนที่ไปเอารถที่ล่างตึก เสิ่นเฉียวก็ถามขึ้น: “เมื่อกี้เยโม่เซิน ตั้งใจออก มาจากการประชุมเลยหรอ?”
คําถามนี้ถามได้แบบไม่ดูตัวเองเลย แต่เส้นเฉียวก็ถาม
เซียวซู่นิ่งไปสักพัก แล้วก็พยักหน้า: “ใช่ เวลาที่คุณชายเย่ตกลงกับ คุณนายน้อยรองถึงแล้ว คุณนายน้อยรองไม่มา ก็เลยลงไปหาคุณนายน้อย รองก่อนเอง”
คําเรียกคุณนายน้อยรองนี้เรียกได้สบายใจมาก เธอยิ้มออกมา เซียวซู่เห็นเธอยิ้มจากกระจก ในใจก็รู้สึกอุ่นใจ และรู้สึกดีใจ มองด้าน หลังด้วยสายตาที่งุนงงและถามเส้นเฉียว: “คุณนายน้อยรอง…”
พอได้ยิน เส้นเฉียวก็เงยหน้าขึ้น สายตาที่ใสซื่อนั้นผ่านเข้าไปในสาย ของเขา “ทําไมหรอ?” สายตาที่ใสซื่อนั้น ก็ยังมีความสับสนเล็กน้อย เหมือนว่ารวมทุกอย่างไว้ เส้นเฉีนวในแบบนี้ จะทําให้คนไปทําลายได้ยังไง? เซียวซูเงียบไป เมื่อกี้อยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดเงียบไป
“เซียวซู่นายมีอะไรจะพูดกับฉันหรอ?” เสิ่นเฉียวเห็นเขาถ้ําๆอึ้งๆ เหมือน มีอะไรจะพูด แต่รอไปครึ่งวันก็ไม่พูดอะไรออกมา เส้นเฉียวก็เลยถามเองเลย
พอถูกถามแบบนี้ เซียวซูก็หลบสายตาทันที คิดถึงผู้หญิงบางคน เซียวซู่ รู้สึกว่า ทั้งๆที่มีเรื่องจะพูด แต่ว่ารอไปครึ่งวันก็ไม่พูดอะไรงั้นสําหรับเธอแล้วก็ไม่ยุติธรรมเลย
แต่ว่า…เขาทํางานตามคําสั่งของคุณชายเย่ คําสั่งของคุณชายเย่ เขาไม่ฟังไม่ฟังไม่ได้ “ไม่….ไม่มีอะไร” เซียวซูส่ายหน้า สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูด
เส้นเฉียวเห็นสายตาของเขาก็ยิ่งแปลกใจ ทั้งๆที่สีหน้าแบะท่าทางของ เขาเหมือนว่ามีอะไรจะพูด แต่ก็ไม่พูด แต่ทําไมถึงไม่พูดล่ะ?
“เกินอะไรขึ้น….ใช่ไหม?”
“คุณนายน้อยสอง ไม่มีอะไร เป็นปัญหาของผมเอง” เซียวซู่พูดแล้วก็จับ หัวตัวเอง: “คุณอย่าใส่ใจเลย ผมจะส่งคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”
ในเมื่อเขาไม่ยอมบอก งั้นเงินเฉียวเองก็จะไม่บังคับเขา แต่ว่า…ในใจของเธอก็สงสัยมาก เซียวซู่ปิดบังอะไรอยู่?