บทที่ 407 รับใช้ฉัน

หานมูจื่อฟังจบแล้วอึ้งไปเลย ตอนแรกเธอคิดว่าจะคุย กันแค่สองคนเฉยๆ

กลับคิดไม่ถึงว่า คุณหลินคนนี้กลับเรียกเย่โม่เซินมา

แล้ว

เธอไม่เข้าใจ ตอนที่เธอพูดถึงเยโม่เซินหน้าตากลับ เป็นอย่างเห็นได้ชัด น่าจะเป็นเพราะอยากอยู่กับเย่โม่เซิน ลำพังมากงั้นทำไมถึงเลือกเวลาที่ตัวเองอยู่ด้วย?

“ขอโทษทีนะShelly ที่ฉันให้โม่เซินมาด้วย เธอไม่คิด อะไรใช่ไหม? ฉันแค่คิดว่า เขาอาจจะอยากไปหาเธอเพื่อ ออกแบบเสื้อผ้า ก็เลย…”

“ฉันไม่ถืออะไร” หานมู่จื่อยิ้มเบาๆ “ตอนนี้เขาเป็น ลูกค้าของฉันแล้ว ” %3D

ฟังแล้ว หลินชิงชิงประหลาดใจจนถลึงตาโต : “จริง หรอ? คิดไม่ถึงว่าเขาจะไปหาเธอจริงๆ ฉันแค่เอานามบัตร ให้เขา….”

พูดถึงตรงนี้ หลินชิงชิงหลับตาอย่างเขินมากๆ

ดังนั้นที่ป้าสังพูดว่าเย่โม่เซินข้างนอกเย็นชาข้างใน ร้อยเป็นเรื่องจริงหรอ? ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนใจเรื่องนัด บอดของเธอ แต่ว่า….กลับเอานามบัตรที่เธอให้เก็บไป แล้วยังไปหาShellyออกแบบอีก

นี่ ถือว่าไว้หน้าเธอพอแล้วใช่ไหม?
พระเจ้า เป็นผู้ชายที่โรแมนติกมากเลยอะ หลินชิงชิงทนไม่ไหวอยากจะได้

หานมู่จื่อที่อยู่ข้างๆ เห็นท่าทางที่เคอะเขินของเธอ ตอนนั้นพูดไม่ออกว่าในใจมีรสชาติยังไง

รู้สึกยังไง….เธอมาเป็นก้างขวางคอหรือเปล่า?

เป็นก้างขวางคอของเย่โม่เซินกับหลินชิงชิง? การรับรู้ นี้ทำให้ขนของเธอลุกขึ้นอย่างอึดอัด แต่ว่าไวมากหานมู่ อก็กดอารมณ์นี้ลง สีหน้าไม่มีความรู้สึกนั่งอยู่ที่เดิม

เธอน่าจะนิ่งๆ ไว้ตั้งแต่แรก

ไม่ว่าเยโม่เซินอยู่กับใคร เธอก็น่าจะทำเป็นมองไม่เห็น

หลังจากการเปลี่ยนแปลงเมื่อห้าปีที่แล้ว ถ้าหากตอนนี้ เธอยังมีอารมณ์เสียใจหรือสนใจต่อหน้าเขาอีก งั้นเธอก็ ทำเกินไปแล้วจริงๆ

คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หานมู่จื่อสีหน้าก็ยิ่งเย็นชาเหมือน

หิมะ

ผิวของเธอที่ขาวผ่อง ยิ่งบวกกับใบหน้าที่มีมิติ ยิ่งแต่ง หน้าแล้ว การแสดงออกที่เย็นชานั้นเย็นชาและบริสุทธิ์ ราวกับหิมะจริงๆ

หลินชิงชิงที่กำลังเขินเห็นท่าทางของหานมู่จื่อแล้ว ทันใดนั้น เธอถึงรู้ว่าผู้หญิงคนนี้สวย อีกอย่างยังไม่ใช่ผู้ หญิงที่สวยธรรมดา

ความสวยมากับความเย็น โดยเฉพาะดวงตานั้น เหมือนกันทะเลที่เย็นฉ่ำไม่มีที่สิ้นสุด เหมือนกับการดูด
ทันใดนั้น หลินชิงชิงระวังตัว “Shelly เธอมีแฟนแล้ว หรือยัง? ”

ไม่ใช่เธอประมาท แต่เป็นเธอเห็นความงามของหา นมู่จื่อ เลยเริ่มระวังตัว

หานมู่จื่อสายตาข้างๆ เห็นสายตาเตือนของเธอ คิด อย่างละเอียดสามารถคิดถึงที่มาของสายตาเตือน เธอยิ้ม เล็กน้อยสำหรับเรื่องนี้ เสียงเป็นชาพูดว่า : “ฉันมีลูกแล้ว ”

หลินชิงชิงถลึงตาโต สักพักก็ปิดปากของตัวเอง : “พระเจ้า เธอแต่งงานแล้วหรอ? คิดไม่ถึงจริงๆ Shellyเธอ ยังอายุน้อยอยู่เลย นี่มีลูกแล้วหรอ ทันใดนั้นก็เกิดอิจฉา เธอขึ้นมา ฉันก็อายุเหมาะที่จะแต่งงานแล้ว”

ระหว่างเธอตื่นเต้น หานมู่จื่อได้แต่ยิ้มกลับไป

นั่งไปประมาณสิบนาที ในร้านอาหารมีเงาร่างเพิ่มมา อีกหนึ่ง

ตอนที่เย่โม่เซินเข้ามาในประตู สายตานับไม่ถ้วนถูก มองไปที่เขา

ผู้ชายที่หล่อเหลา เดินไปตรงไหนก็เป็นจุดสนใจ ไม่ต้องพูดถึงเยโม่เซินผู้ชายที่สูงส่งแบบนี้

พอเข้าไปในร้านอาหาร ดวงตาคมดุจนกเหยี่ยวกวาด มองฝูงชน จากนั้นจ้องไปที่ร่างในฝันของเขา

มาจริงๆ ด้วย

เยโม่เซินก้าวเดินไปด้วยขาที่ยาวเรียว
“โม่เซิน คุณมาแล้ว ”

หานมู่จื่อนั่งจนจะหลับแล้ว ทันใดนั้นได้ยินเสียงเรียก ของหลินชิงชิง ความง่วงของเธอถึงถูกไล่ออกไป ตื่นขึ้น

มาทันใด

มาแล้วหรอ?

หานมู่จื่อหายใจเข้าลึกๆ จัดการท่าทางใหม่

วันนี้เธอออกมาเพราะงาน ดังนั้นไม่ได้คิดว่าจะอยู่ที่นี่ นาน เห็นเย่โม่เซินนั่งลงต่อหน้าพวกเธอ ตอนที่สายตามอง มาที่ตัวเอง หานมู่จื่อก็ก้มหน้ารูดซิปกระเป๋า เอาเอกสารที่ อยู่ข้างในหยิบออกมา

“ทั้งสองท่าน วันนี้ยินดีมากที่ได้คุยกับพวกคุณเรื่องผล งานการออกแบบ พวกคุณมีข้อเสนอแนะอะไรสามารถ บอกกับฉันได้ ท่าทางเธอค่อนข้างจริงจัง”

หลินชิงชิงนิ่งไปสักพัก “Shelly ตอนนี้เป็นเวลาทาน ข้าว พวกเราทานข้าวกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยคุยกันดีไหม?

“หานมู่จื่อสีหน้ามองอารมณ์ไม่ออก กลับยิ้มอย่างเย็น ชา พยักหน้า : “ดีค่ะ”

จากนั้นก็เก็บเอกสารไปอย่างไว จากนั้นสามคนก็สั่ง อาหาร

หานมู่จื่อไม่มีความอยากอาหาร แค่สั่งน้ำผลไม้ให้ตัว เองแก้วหนึ่ง

แต่หลินชิงชิงก็ไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าผู้ชาย ดังนั้นสั่งน้ำผลไม้ตามหานมู่จื่อแก้วหนึ่ง

สุดท้ายมีแค่เย่โม่เซินกินอาหารเอง เขากินอย่างสง่างาม ท่าทางดูดี เป็นผู้มีสกุล

ใบหน้าหล่อเหลาและท่าทางกิริยาของเขาเสริมซึ่งกัน และกัน หลินชิงชิงจับตาดูอย่างไม่ละสายตา

ผู้ชายที่เธอเลือกช่างดีจริงๆ

จนถึงกินข้าวเสร็จ หานมู่จื่อก็เอาเอกสารขึ้นมาอีก

“สองท่าน…..”

“คุณShellyเกี่ยวกับงานของเธอช่างใส่ใจมากจริงๆ ” ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็พูดออกมาประโยคหนึ่ง หานมู่จื่อ ท่าทางในมือก็นิ่งไปสักพัก หลับตาลง

หลินชิงชิงพูดด้วยรอยยิ้ม : “ใช่ๆ Shellyตั้งใจมาก จริงๆ โม่เซินเคยเห็นผลงานออกแบบของเธอไหม? ดีมาก จริงๆ”

หานมู่จื่อยิ้มอย่างมีมารยาท : “ขอบคุณที่ชมค่ะ”

อาหารมื้อนึ่ง น่าจะมีแค่หลินชิงชิงกินอย่างมีความสุข แต่ว่าหานมู่จื่อก็บันทึกจุดที่เธอต้องการไว้แล้ว ดังนั้นก็ วางใจไปนิดหน่อย ครั้งต่อไปน่าจะไม่มาทานมื้อเย็นแบบนี้ อีกแล้ว

เธอ….ไม่อยากจะร่วมโต๊ะกับเย่โม่เซินแล้วจริงๆ “งานของฉันเสร็จแล้ว งั้นฉันก็กลับก่อนแล้ว” พูดจบ หานมู่จื่อ ก็ยิ้ม ลุกขึ้นจะหันตัวจากไป
เสียงที่เย็นชาของผู้ชายก็ตังขึ้นจากข้างหลัง

“นักออกแบบShellyน่ช่างไม่มีมารยาทเอาซะเลย นี่ผม ไม่ใช่ลูกค้าของคุณ? คุณไม่ควรรับใช้ฉัน? ”

หลินชิงชิงรู้สึกประหลาดใจกับอุณหภูมิที่หนาวเย็น อย่างกะทันหัน เธอมองไปที่เย่โม่เซิน “โม่เซิน เป็นอะไร ไป? ”

เย่โม่เซินไม่ได้มองเธอ ดวงตาจับจ้องร่างเรียวของหา นมู่จื่อ อย่างแน่นหนา

นานอยู่ หานมู่จื่อหันข้างใช้สายตามองมาที่เขา “ขอโทษนะคะนายเย่ งานของวันนี้คือคุยกับคุณหลิน วันนี้คุณไม่ได้นัดไว้”

“โอ้? “เยโม่เซินยกคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา ปลายนิ้วจับหน้า จอเบา ๆ : “งั้นก็นัดตอนนี้เลย”

หานมู่จื่อยังคงมีมารยาท น้ำเสียงฟังไม่ออกว่ามีความ

โกรธอะไร

“ขอโทษนะคะ นัดวันนี้เต็มแล้ว ตอนนี้ฉันต้องไปหา ลูกค้าท่านต่อไปแล้ว นายเย กรุณาคุณหาเวลาอื่นเถอะ ค่ะ”

หลินชิงชิงอึ้งไปเลย คิดไม่ถึงว่าหานมู่จื่อจะปฏิเสธ

และดูเหมือนเธอจะได้ยินกลิ่นดินปืนจากการสนทนา ระหว่างทั้งสอง แต่ว่าดูหน้าของหานมู่จื่อ ก็ดูมีมารยาท อย่างเห็นได้ชัด หรือว่าเธอมองผิดไป?

หลังจากหานมู่จื่อออกมาจากร้านอาหาร ก็ไปเอารถที่ลานจอดรถ

เธอไม่ได้โกหก เธอยังมีเรื่องให้ต้องจัดการอีก แต่ ไม่ใช่ลูกค้าของบริษัท แต่ต้องไปดูโรงเรียนให้เสี่ยวหมี่โต้

ก่อนถึงรถ ทันใดนั้นมีเงาดำตรงเข้ามาทางตัวเอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ