บทที่ 1402 เอาแต่ใจ

หูของเซียวซูถูกเฉียงเสี่ยวไปบิดจับเล่นอยู่นาน จนแดง แดงขึ้นเรื่อยๆ แดงจนทนมองไม่ไหวอีกต่อไป

แต่เจียงเสี่ยวไปยังคงเล่นอย่างมีความสุข แววตาที่มองมา ส่องสว่างเป็นประกายเหมือนจิ้งจอกที่จ้องจะขโมยดาว เซียวซู อดไม่ได้ที่จะจับมือของเธอไว้ ดึงมือที่กำลังเล่นหูของตัวเองลงมา กดโทนเสียงต่ำจนฟังดูประหลาด “พอแล้ว”

เจียงเสียวไปเบ้ปากอย่างไม่พอใจ “ทำอะไรน่ะ นายเป็น บอกว่าจะลองคบกับฉันเองนะ ตอนนี้ฉันแค่เล่นหูของนาย นายก รับไม่ได้แล้วงั้นเหรอ?”

เชียวชกระแอมออกมาเล็กน้อย “นี่เรายังอยู่ด้านนอก ถ้า อยากเล่นกลับไปแล้วค่อยเล่น

“จับหูแค่นี้ ไม่ได้จูบสักหน่อย มีอะไรน่าอายกันล่ะ?” เมื่อพูด จบเจียงเสี่ยวไปก็หันไปมองอีกด้านหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะเหลือบตาม องบน: “อีกอย่าง เวลาแบบนี้ ยังจะมีใครดูนายอีกล่ะ? นาย วางใจได้”

เมื่อพูดจบ หล่อนก็ดึงมือออกมา และคิดจะไปจับหูแดงๆของ เซียวซูอีกครั้ง

ไม่จบไม่สิ้น

เมื่อเห็นว่ามือของหล่อนกำลังจะเอื้อมมาจับหูของตัวเอง เซียวซูจึงอุ้มหล่อนขึ้นมาทางขวาง เจียงเสี่ยวไปยังไม่ทันตั้งตัว เมื่อหัน กลับมาก็ถูกเซียวหมุนตัวขึ้นไปกอดอยู่ในอ้อมอกแล้ว

“วาย นี่นายทําอะไรน่ะ? รีบปล่อยฉันลงไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันยังจับ ไม่พอใจเลย”

“หุบปาก”

เซียวซูดเขาด้วยใบหน้าอันแดง “เสียงดังขนาดนี้ เธอจะ กรีดร้องให้คนทั้งตึกได้ยินหรือไง?

อีกทั้งถ้อยคำที่หล่อนพูดออกมาว่า ฉันยังจับไม่พอใจเลย ดึกดื่นขนาดนี้ เสียงก็ดังมากเช่นนี้ หล่อนไม่กลัวว่าคนอื่นจ เข้าใจผิดบ้างหรือไง?

เจียงเสี่ยวไปไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อเห็นว่าเชียวหน้าแดง จึง เตือนสติขึ้นมาได้ว่าเมื่อครู่ตัวเองพูดอะไรออกไป

“ฉันใสซื่อบริสุทธิ์ ฉันแค่จับหูนายเท่านั้น ถ้าพวกคนที่ฟังแล้ว

คิดไปไกล ก็ช่วยอะไรไม่ได้

แต่สุดท้ายเจียงเสี่ยวไปก็ไม่ตะโกนโวยวายอะไรอีก หลังจาก เข้าไปในลิฟต์ หล่อนก็ดีมือของเซียวซู “นายปล่อยฉันลงนะ ฉัน ยืนเองได้”

เซียวซูเกรงว่าถ้าปล่อยหล่อนลงมา หล่อนจะมาจับหูเขาอีก ดัง นั้นจึงไม่ยอมปล่อย จนถึงหน้าประตูห้อง ตอนที่กำลังจะเปิด ประตูออกจึงยอมปล่อยเจียงเสี่ยวไปลงมา

ทั้งสองเปิดประตูและเข้าไปพร้อมกัน
เมื่อเข้าไปด้านใน เจียงเสียวไปเห็นของใช้ที่คุ้นตา จึงรู้สึกอุ่น ใจเป็นพิเศษ ทิ้งเซียวซูไว้และวิ่งตรงไปนอนที่โซฟาของตัวเอง

“ยังไง โซฟาของตัวเองก็สบายที่สุดแล้ว ไม่เหมือนของที่บ้าน

ฟางถังถัง โซฟาตัวนั้นแข็งมาก ขนาดนั่งยังรู้สึกไม่สบายตัวเลย

เซียวซูยกมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อนอก จากนั้นถอดแขวนไว้บน ราวแขวนเสื้อด้านข้าง เมื่อเห็นเจียงเสียวไปนอนอยู่บนโซฟา ด้วยท่าทางแสนสบาย แววตาจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

ก่อนหน้านี้ตอนที่เจียงเสียวไปไม่อยู่ หลงเหลือไว้เพียงแค่ของ ของหล่อน จึงทำให้เซียวซูรู้สึกว่างเปล่าอยู่เสมอ ทั้งๆที่ทั้งบ้านมี ของใช้มากมาย แต่ทำไมยังรู้สึกว่างเปล่าล่ะ?

ตอนนี้เจียงเสี่ยวไปล้มตัวนอนไปแล้ว เซียวซูจึงเข้าใจทันทีว่า เป็นเพราะอะไร เพราะขาดหล่อนไป

หรือว่า ในความว่างเปล่านั้น เขาค่อยๆเริ่มปรับตัวเข้าหาชีวิต

ที่มีหล่อนอยู่ด้วยแล้ว

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เซียวซูเม้มปาก จับหูที่โดนหล่อนบิดจับจน เจ็บ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

ถ้าต่อไปถูกหล่อนบิดหูของตัวเองบ่อยๆแบบนี้ คงต้องตั้งกฎ กับหล่อนแล้ว

ไม่เช่นนั้นผ่านไปนานเรื่อยๆ หูของเขาคงต้องลอกแน่นอน เจียงเสี่ยวไปนอนอยู่บนโซฟา เห็นเซียวซูกำลังจะเข้าไปใน ห้องน้ำ จึงรีบตะโกนหาเขา “ฉันหิวน้ำ ฉันอยากดื่มน้ำ
เมื่อเชียวซูได้ยินเช่นนั้น จึงหยุดเดินทันที “เธอพูดว่าอะไรนะ”

“ฉันบอกว่าฉันหิวน้ำ อยากดื่มน้ำ”

เชียวหรี่ตาลง ทำเหมือนไม่เข้าใจ “ในห้องครัวมีไม่ใช่เห รอ?”

“ฉันรู้ว่าในห้องครัวมี” เจียงเสี่ยวไปพยักหน้าลง ลุกขึ้นมานั่ง กระพริบตามองเขาด้วยความใสซื่อ: “แต่ตอนนี้นายเป็นแฟนฉัน แล้วนะ นายต้องดูแลแฟนของตัวเอง ฉันบอกว่าหิวน้ำ นายก็ต้อง ไปรินน้ำให้ฉันสิ”

เซียวซู: “.….”

ตรรกะอะไรแปลกประหลาดขนาดนี้?

“เขามีแฟนไว้ให้เอาใจไงล่ะ อีกอย่างตอนนี้พวกเราแค่ลองคบ กัน นายยังอยู่ในช่วงทดลองงานนะ! รีบไปสิ!

เซียวซูไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรกับหล่อนอีก หันหลังเดินตรงไปที่ ห้องครัวตามคําสั่ง จากนั้นไม่นานก็รินน้ำออกมาพร้อมยื่นให้ หล่อนหนึ่งแก้ว ใครจะไปคาดคิดเมื่อเจียงเสี่ยวไปรับแก้วมากลับ แสดงสีหน้ารังเกียจออกมา

“เซียวซู่ นี่สรุปว่านายเป็นแฟนได้ไหมเนี่ย? น้ำเย็นขนาดนี้ ฉัน เป็นผู้หญิงนะ นาย ให้ฉันดื่มน้ำเย็น ถ้าฉันปวดท้องขึ้นมาจะทำ อย่างไร?”

เซียวซู: “?”
เจียงเสี่ยวไปกระพริบตาไปมา “ช่วยเปลี่ยนเป็นน้ำอุ่น ให้ หน่อยสิ ขอบคุณนะ

เซียวซูรับแก้วมา ก่อนหันหลังกลับไปบ่นพึมพำ: “เอาแต่ใจ

เจียงเสียวไปได้ยินคำพูดประโยคนี้ จึงรีบพูดขึ้น: “เอาแต่ใจ ที่ไหนกัน ผู้หญิงอย่างพวกเราร่างกายก็เย็นอยู่แล้ว อากาศแบบ นี้ ถ้าแฟนของนายดื่มน้ำเย็นเข้าไปแล้วไม่สบาย สุดท้ายคนที่ ต้องเป็นห่วงก็คือแฟนไม่ใช่หรือไง?

ฟังดูเหมือนมีเหตุผล เซียวถึงกับเถียงไม่ออก ไม่นานนักเขา ก็ไปเปลี่ยนเป็นน้ำอุ่นมาให้หล่อนหนึ่งแก้ว ในที่สุดเจียงเสี่ยวไป ก็รู้สึกพอใจ

เซียวซูจึงกลับไปอาบน้ำร้อนที่ห้อง

ตอนที่เซียวซูอาบน้ำ เขาคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้อยู่ตลอด รวมถึงเรื่องเมื่อคืน อันที่จริงความทรงจำของเขาชัดเจนมาก จนถึงตอนนี้ยังคงจดจำสีหน้าอารมณ์ของเจียงเสี่ยวไปที่เกิดขึ้น เมื่อคืนได้อย่างดี คิดไปคิดมา เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเอง เปลี่ยนไปแปลกๆ

จากนั้นจึงทำให้การอาบน้ำครั้งนี้ เซียวซูใช้เวลาอาบนานมาก

รอให้เขาอาบน้ำเสร็จ ก็ผ่านไป40นาทีแล้ว เซียวซูมองดูห้อง รับแขกอันว่างเปล่า บนโซฟาไม่มีเงาของเจียงเสี่ยวไปแล้ว

เซียวซู่เดาว่าหล่อนคงไปอาบน้ำเตรียมตัวนอนเช่นกัน จึงไม่ ได้ไปรบกวนหล่อน เขาเช็ดผมพลางเดินไปที่ห้องของตัวเอง
“ทำไมนายอาบน้ำนานขนาดนี้ล่ะ?”

เพิ่งเดินถึงข้างเตียง เสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้นมาจากบนเตียง จนทำให้เซียวซูตกใจมาก

เมื่อหันกลับไปมอง เซียวซูจึงเห็นเจียงเสียวไปนอนกอดผ้าห่ม ของเขาอยู่อีกด้านหนึ่งของเตียง สายตามองตรงมาที่เขาพอดี

เซียวซูหรี่ตาลง: “ทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ?”

“นายถามอะไรแปลกๆ ตอนนี้พวกเราเป็นแฟนกันแล้วใช่ ไหม? ฉันอยู่ตรงนี้มีปัญหาอะไรไหม?”

เซียวซู่ขมวดคิ้วขึ้น เป็นแฟนกันต้องนอนด้วยกัน?

แม้ว่าทั้งสองคบกันแล้ว แต่ยังไม่ได้แต่งงานกัน อีกอย่างเมื่อ คืนเขาก็ทําเรื่องโง่ๆไปแล้วครั้งหนึ่ง ถ้านอนกับหล่อน โดยไม่ได้ เป็นอะไรกัน จะเป็นยังไงนะ?

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เซียวซูจึงเม้มปาก จากนั้นดึงผ้าขนหนูลงมา “งั้นผมไปนอนที่ห้องรับแขก

เมื่อพูดจบก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

เซียวหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงของเจียงเสี่ยวไปถามขึ้น

“นายรังเกียจฉันเหรอ?”

เซียวซูหันกลับไป ส่ายหน้าแสดงถึงการปฏิเสธ
“ในเมื่อไม่ได้รังเกียจฉัน แล้วทำไมนายต้องไปนอนที่ห้อง รับแขกด้วยล่ะ?”

หล่อนถามถึงขนาดนี้แล้ว เซียวซูจึงต้องตอบตามความจริง “ตอนนี้พวกเราแค่ลองคบกัน ถ้านอนร่วมเตียงกันแบบนี้ คงดูไม่

“ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรสักหน่อย เป็นแฟนกันแล้ว นอนด้วยกันจะ

ไปมีปัญหาอะไรล่ะ?”

เซียว อยากพูดแต่ก็พูดไม่ออก เจียงเสี่ยวไปกลับพูดออกมา ตรงๆ “เมื่อคืนนายเอาแต่ใจเหมือนตอนนี้รึเปล่า?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ