บทที่158 ทำไมถึงให้ฉันแต่งงานแทน

เมื่อได้ยินว่าเธอพูดว่าหน้าตาดูร้าย สีหน้า ของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปแลดูบิ้งตึงทันที

“เสี่ยวเหยียน คุณพูดบ้าอะไรน่ะ?”

เสี่ยวเหยียนดึงสติกลับมา “ใช่แล้วใช่แล้ว ไม่สามารถพูดต่อหน้าคุณได้”

เธอหัวเราะขึ้นมา ไม่ได้สนใจอะไรทันนั้น “คุณวิ่งออกมาทำไม? เพื่อนของคุณมาหาคุณ หรอ?”

“อืม” เมื่อได้ยินเธอพูดคำว่าเพื่อน สีหน้า ของเสิ่นเฉียวก็ค่อยๆดีขึ้น เธอก้มหน้าแล้วจ้อง มองถุงในมือ “เห็นบอกว่าจะส่งของมาให้ฉันนะ”

“ของอะไรหรอ?” เสี่ยวเหยียนจ้องมองถุง จากนั้นอุทาน ว้าว ออกมา “LVออกใหม่ล่าสุดของ ปีนี้ สุดยอดเพื่อนคุณคนนี้รวยจังเลย เฉียวเฉียว”

เสิ่นเฉียวไม่ได้มีค่านิยมเกี่ยวกับแบ รนด์เนม เธอไม่รู้ว่าราคาเท่าไหร่เลยด้วยซ้ำ เพียงแค่มองเห็นดวงตาของเสี่ยวเหยียนเป็น ประกายก็พอจะรู้ว่าเป็นกระเป๋าที่ราคาแพงหู่ แน่ๆ เธอจ้องมองมัน จากนั้นพูด “ถ้ามันแพงขนาดนี้ฉันหาเวลาเอาไปคืนให้เธอดีกว่า”

“ทำไมต้องคืนด้วยล่ะ?” เสี่ยวเหยียนจ้อง มองเธอ อยู่ๆก็พูด “อยู่ๆก็ให้ของที่แพงขนาดนี้ กับคุณ เธอทำเรื่องที่อะไรที่ผิดต่อคุณรึเปล่า?”

เมื่อฟังจบ เสิ่นเฉียวรู้สึกเอะใจทันที นึกไม่ ถึงว่าเสี่ยวเหยียนจะมีความคิดที่เหมือนกับเธอ ก่อนหน้านี้

ถึงแม้คำพูดนั้นเธอแค่พูดออกมาไปเรื่อย

สมัยก่อนหานเส่วดีกับเธอเป็นอย่างมาก แต่ระหว่างพวกเธอสองคนไม่เคยซื้อของให้กัน มาก่อน หานเส่โยวก็ไม่ใช่คนที่จะซื้อของขวัญ ราคาแพงให้กับเธอ อยู่ๆวันนี้เธอมอบของขวัญ ราคาแพงขนาดนี้จัดได้ว่านี่คือครั้งแรก

“คุณพูดไปเรื่อยอีกล่ะ!” เสิ่นเฉียวสีหน้าบูด บึ้ง เธอรู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ

เสี่ยวเหยียนรีบยิ้มแฉ่งเพื่อไถ่โทษ “ขอโทษนะ ฉันแค่พูดเล่นไปเรื่อยเท่านั้นเอง คุณ อย่าโกรธขนาดนี้เลย”

เสิ่นเฉียวรู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ เธอหันหลัง

แล้วเดิน เสี่ยวเหยียนรีบวิ่งตาม “เฉียวเฉียว คุณ

อย่าโกรธฉันสิ ฉันแค่พูดเล่นเฉยๆ ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายนะ”

เดินๆอยู่ ฝีเท้าของเสิ่นเฉียวก็หยุดทันที

เพราะเธออยู่ๆมองเห็นร่างของคนที่คุ้นเคย อยู่ด้านหน้า เธอยืนอยู่หน้าทางเข้าของบริษัท กำลังยื่นหัวมองเข้าไปข้างในบริษัท แต่โดนยาม ขวางทางเอาไว้ไม่ให้เข้าไปด้านใน

แต่ร่างของคนคนนั้นเสิ่นเฉียวรู้สึกคุ้นเคย เป็นพิเศษ คือคนที่เสิ่นเฉียวไม่ได้เจอนานมาก แล้ว คุณแม่เสิ่น!

สีหน้าของเสิ่นเฉียวเริ่มดูสับสนขึ้นมาทันที เธอยืนอยู่กับที่แล้วจ้องมองไปที่เธอ

ไม่ใช่ว่าไล่เธอออกไปจากตระกูลเสิ่นแล้วรี ไง? ทำไมตอนนี้ถึงมาหาเธอที่บริษัท?

เป็นเพราะว่า….รู้สึกผิดต่อเธอ ดังนั้นจึงมา หาเธอเพื่อขอโทษ? หรือเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้ กลับบ้านนานมากแล้วคุณแม่เสิ่นจึงเริ่มคิดถึงตัว เอง

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวรู้สึกสบายใจขึ้น มาหน่อยๆ

ในจังหวะที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ คนคนนั้นก็ หันหน้ามาแล้วสบตาเข้ากับเส้นเฉียวพอดี
จากนั้น บนใบหน้าของคุณแม่เสิ่นเผยรอย ยิ้มออกมา เธอรีบเดินเข้ามาหาเสิ่นเฉียว

“เสี่ยวเหยียน ฉันเจอกับคนรู้จักน่ะ คุณ เข้าไปข้างในก่อนเถอะ” ก่อนคุณแม่เสิ่นจะเดิน เข้ามา เสิ่นเฉียวยื่นถุงในมือให้กับเสี่ยวเหยียน ให้เธอถือมันเข้าไปข้างในแทนตัวเองก่อน เสี่ยว เหยียนมองเห็นสีหน้าของเธอดูไม่ปกติ เธอจึงถือ ของแล้วเดินเข้าไปก่อน

คุณแม่เสิ่นเดินมาอยู่ด้านหน้าของเสิ่นเฉียว อย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เฉียวเฉียว ลูกทำงานอยู่ที่นี่จริงๆด้วย คน ของบริษัทพวกลูกไม่ให้เข้าไปนะ”

เสียงของเสิ่นเฉียวแหบ เปล่งเสียงไม่ออก เสิ่นเฉียวทำได้เพียงจ้องมองเธออย่างเหม่อลอย

เมื่อมองเห็นสายตาของเธอ คุณแม่เสิ่นก็ รู้สึกผิดเล็กน้อย จากนั้นหลบสายตาโดยไม่รู้สึก ตัว เธอไอออกมาเบาๆหนึ่งที่ “อันนั้น….พวกเรา หาที่นั่งกันเถอะ”

ณ ร้านกาแฟที่อยู่แถวนั้น

เพราะที่นี่คือย่านธุรกิจทำเลทอง แล้วยัง อยู่ใกล้กับบริษัทตระกูลเย่ ดังนั้นต่อให้บริเวณรอบๆจะเป็นร้านกาแฟก็ดูหรูหราเป็นอย่างมาก คุณแม่เสิ่นเข้าร้านกาแฟเช่นนี้เป็นครั้งแรก เมื่อ ได้นั่งสูดอากาศที่เย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศ และได้สัมผัสกับโซฟาหนังแท้แล้ว เธออดไม่ ได้ที่จะอุทานออกมา

“นี่ก็คือวิถีชีวิตของคนมีเงินใช่มั้ย?”

เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร เธอแค่สูดลมหายใจ เข้าลึกๆ จากนั้นจิบกาแฟหนึ่งที

หวังว่าจะสามารถช่วยบรรเทาอาการเสี่ยง แหบนั้นได้

ผ่านไปสักพัก คุณแม่เสิ่นพูดต่อ “เฉียว เฉียว ตอนนี้ลูกได้ดีแล้ว ทุกวันมาร้านกาแฟแบบ นี้ดื่มกาแฟมั้ย?”

เสิ่นเฉียวจะมาที่นี่แบบนี้ได้ยังไง? ไม่รอให้ เธอตอบ คุณแม่เสิ่นก็พูดต่อ “ลูกมีชีวิตที่ดี แม่ก็มี ความสุข!”

เสิ่นเฉียวสำลักในลำคอ เธอยิ่งพูดอะไรไม่ เดิมทีตั้งแต่ยังเด็กเธอไม่ค่อยได้รับความ

ออก

รัก ดังนั้นหลายครั้งที่เธอพยายามทำเรื่องแต่ละ อย่างออกมาให้ดีเพื่อหวังว่าแม่ของตัวเองจะพูดชมเธอบ้าง ในครั้งนี้เธอได้รับความหวังดีจากคุณ แม่เสิ่น ความรู้สึกของเสิ่นเฉียวอยู่ๆก็รับไม่ไหว

ไม่รอให้เธอแสดงอารมณ์เหล่านี้ออกมา อย่างเต็มที่ คุณแม่เสิ่นมองเธอด้วยสายตาที่ดู ประหม่า จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา “เดิมทีฉันนึกว่าการให้ลูกแต่งงานเข้าตระกูลเย่ คือการทำร้ายลูก นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะเป็นผลดีต่อ ลูก เฉียวเฉียว ลูกให้เงินแม่หน่อยได้มั้ย?”

ความรู้สึกที่ค่อยๆเพิ่มสูงขึ้น อยู่ๆมันก็หยุด ชะงัก เธอจ้องมองคนที่อยู่ด้านหน้าอย่างเหม่อ ลอย

คุณแม่เซินไอออกมาเบาๆหนึ่งที่ “ฉัน วางแผนว่าจะเปลี่ยนโรงเรียนให้กับน้องสาวของ ลูก ให้เธอเรียนอะไรมากกว่านี้ แต่ในบ้านไม่ สามารถที่จะสนับสนุนได้มากมาย ดังนั้นฉันจึง หวังว่าลูก….”

“ดังนั้น วัตถุประสงค์ที่แม่มาในวันนี้จริงๆ แล้วก็คือสิ่งนี้สินะ?” ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็ยอมที่จะ เปิดปากพูด เพียงแต่ว่าเสียงของเธอฟังดูแหบจน น่ากลัว น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

เฉียวเฉียว ลูกก็อย่าโทษที่แม่พูดสิ่งเหล่า นี้ ดูลูกตอนนี้ได้ดีทุกอย่างแล้ว ให้ทุกคนเสวยสุขไปด้วยมีอะไรไม่ดีงั้นหรอ? เดิมทีการแต่งงานใน ครั้งนี้เป็นของน้องสาวของลูก วาสนานี้ก็ควรจะ เป็นของน้องสาวของลูก แต่ในวันนี้สิ่งเหล่านี้ก็ให้ ลูกไปหมดแล้ว ลูกแต่งงานแล้วมีชีวิตที่ดีขนาดนี้ ลูกจะช่วยน้องสาวของลูกมันมีอะไรที่ไม่ถูกงั้น หรอ?”

กลัวว่าเธอจะปฏิเสธ คุณแม่เสิ่นเริ่มพูดถึง เธอไม่หยุด

“ฉันยังนึกว่า…ครั้งที่แล้วฉันออกมาจาก บ้านเป็นเวลานานขนาดนั้น ครั้งนี้แม่จะมาเยี่ยมดู ฉันจริงๆ” เฉินเฉียวพูดออกมา เบ้าตาของเธอเริ่ม แดงเล็กน้อย “แม่คิดว่าฉันแต่งงานเข้าตระกูลเย่ แล้วมีความสุขจริงๆใช่มั้ย? วันนี้สิ่งที่แม่มองเห็น แม่คิดว่านี่คือสิ่งที่ฉันกำลังเสวยสุขใช่มั้ย? งั้นแม่ เคยคิดบ้างมั้ยว่าฉันจะกินอิ่มรึเปล่า ใช้ชีวิตดีหรือ ไม่? สิ่งเหล่านี้แม่เคยถามฉันบ้างมั้ย?”

“สามารถแต่งเข้าตระกูลเย่ซึ่งเป็นอันดับ หนึ่งของเมืองเป่ย ลูกจะมีชีวิตที่ไม่ดีได้ยังไง? เสิ่นเฉียว ตอนนี้ลูกมีเงินแล้วเลยอยากไม่สนใจ พวกเราแล้วใช่มั้ย?”

“ตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองเป่ย?” เสิ่น เฉียวหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย้ยหยั่น “ตระกูลเย่คือที่หนึ่งจริงๆ ถ้า มันดีขนาดนี้ ทำไมตอนแรกถึงให้ฉันแต่งงาน แทนล่ะ?”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวเงยหน้าขึ้นจ้อง มองไปที่คุณแม่เสิ่น “แม่บอกฉันสิ ถ้าตระกูลเย่ มันดีขนาดนี้ ทำไมแม่ถึงไม่ให้เสิ่นโย่วแต่งงาน เองล่ะ?”

ทันใดนั้น คุณแม่เสิ้นพูดอะไรไม่ออก เธอ จ้องมองเสิ่นเฉียวด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ

” เฉียวเฉียว แม่ไม่ได้หมายความว่าอย่าง นั้น ก่อนหน้านี้แม่ไม่ได้คิดอะไรเยอะขนาดนั้น ถ้า ลูกเป็นเพราะสิ่งนี้แล้วโทษแม่ละก็งั้นแม่ขอโทษ ลูกดีมั้ย? เพียงแค่…”

เธอยังพูดไม่จบ เสิ่นเฉียวก็พูดขัด

“เป็นลูกสาวของแม่เหมือนกัน แต่เป็น เพราะว่าฉันเคยหย่า แม่เลยให้ฉันแต่งงานแทน เธอเข้าไปในตระกูลเย่ ในตอนนั้น ในใจของแม่ คิด ทำเพื่อให้ฉันได้ดีจริงๆ หรือไม่ใช่ว่าให้ฉันไป รับเคราะห์รับกรรมแทนเสิ่นโย่วรีไง?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ