บทที่232 กลับบ้านเถอะผมทําอาหาร
หย่ากับเธอ? พอได้ยินคํานี้ เปโม่เซินเองก็ขมวดคิ้วขึ้น ก่อนหน้านี้เขา เคยคิดอยากจะหย่ากับเธอจริงๆ แต่ว่าผ่านการอยู่กันมาในช่วงนี้ เขารู้สึกว่าผู้ หญิงนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ หรือว่า…
“ฉันรู้ว่ายังไงนายก็คงยังสนใจเด็กคนนั้น แต่ว่าร่างกายของเธอไม่ อนุญาตให้ทําแท้งเด็กคนนี้ งั้นนายก็ต้องเรียนรู้ที่ตะยอมรับ”
พอได้ยินถึงตรงนี้ เปโม่เซินก็เงยหน้ามองน้าของตน “น้าหมายถึงว่า ผม ต้องฟังคําของตระกูลเย่ ต่อไปก็ใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงคนนี้ตลอดไป? ถึงขั้น ถึงแม้ว่าเธอจะนอกใจผม”
สีหน้าของสังอานเปลี่ยนไป แล้วก็พูดขึ้น: “อะไรคือนอกใจ? เธอไม่ได้ ท้องหลังจากที่แต่งงานกับนาย เธอก็แค่เจอกับคนไม่ดี ถ้านายชอบเธอจริงๆ ต้องเห็นใจเธอ ต่อไปยิ่งต้องดูแลเธอดีๆ ฉันว่า…สายตาของเธอก็ใสซื่อ ไม่ได้ดู ร้ายอะไร ที่สําคัญคือตอนนี้นายนั่งอยู่บนรถเข็น เธอก็ไม่ได้รังเกียจนาย แต่ กลับปกป้องนาย ผู้หญิงแบบนี้หายากจริงๆ”
คําพูดเหล่านี้เปโม่เซินก็ฟังเข้าหูจริงๆ แต่ก็ได้ยินคําพูดที่คุ้นชิน เขาขมิบ ตา จ้องน้าของเขาอย่างอันตราย: “ใครบอกว่าผมชอบเธอ?”
สังอานก็แค่พูดออกไปแค่นั้นเอง ใครจะไปรู้ว่าเขาจะจริงจังกับคําพูดนี้ ขึ้นมา เหมือนคิดอะไรได้แล้วหัวเราะออกมา: “ทําไม? ฉันพูดไปเยอะแยะ ขนาดนี้นายได้ยินแค่คํานี้หรอ? เปโม่เซิน นายชอบเธอรึเปล่าอันนี้น้าเองก็ไม่รู้ แต่ว่านายสนใจเธอใช่ไหมล่ะ? ไม่อย่างนั้นเรื่องแบบนั้นทําไมนายถึงให้เซียวซู มาเรียกฉันให้ไปช่วยในเวลาดึกขนาดนั้น? นายว่างไม่มีอะไรทําหรอ? หรือว่า ทําการกุศล?”
พอเธอพูดถึงเยโม่เซิน คือไม่ไว้หน้าอะไรเลย ว่ากล่าวเยโม่เซินจนสีหน้า เปลี่ยนเลย
“นายทําเรื่องพวกนั้นทําไมในใจนายไม่รู้เลยหรอ?” สังอานพูดขึ้นอีก
หลังจากที่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเยโม่เซิน สังอานก็ยกยิ้มตรงมุม ปากอย่างได้ใจ หลังจากนั้นก็วางยาหลายขวดลงบนโต๊ะ: “ช่วงนี้เธอจะโดนน้ํา ไม่ได้ อีกอย่างต้องล้างแผลและทายาทุกวัน นายจัดการเองก็แล้วกัน”
พอได้ยิน เยโม่เซินก็พูด: “ผมจะพาเธอทุกวันแน่” “ฉันยุ่งมาก ถ้าไม่มีเรื่องใหญ่อะไรก็อย่าเรียกฉันเลย แผลแค่นี้เองนาย จัดการเองก็ได้แล้ว แค่ทายาก็ไม่เป็นหรอ? งั้นนายก็ปล่อยแผลไว้แบบนั้นแหละ หรือว่าให้อักเสบเลย”
พูดจบ สั่งอานก็หันหลังทันที เดินไปถึงหน้าห้องทํางานดึงลิ้นชักออกมา มีพยาบาลมาเคาะประตูเตือนเธอ: “คุณหมอสัง อีกครึ่งชั่วโมงมีการผ่าตัด ตอน นี้ควรเริ่มเตรียมตัวแล้ว”
“โอเค มาเดี๋ยวนี้แหละ” สังอานพยักหน้า พยาบาลค่อยเดินไป สังอานม องมาที่เยโม่เซิน: “ได้ยินไหม? ฉันต้องเข้าไปทําการผ่าตัดแล้ว เธอพักผ่อนอยู่ ด้านใน พอเธอตื่นแล้วก็พาเธอกลับบ้านทันทีเลย”
สังอานเก็บของแล้วออกไปเร็วมาก ในห้องทํางานเหลือแค่เยโม่เซ็นคน เดียว เขาคิดอะไรได้ สายตาจ้องตรงยาพวกนั้น สุดท้ายก็ยื่นมือไปเอายาพวก นั้นไว้ในมือ
ด้านในเงียบมาก เสิ่นเฉียวน่าจะยังพักผ่อนอยู่
จริงๆแล้วเสิ่นเฉียวไม่ได้นอนพักผ่อน หลังจากที่สูงอานออกไป เธอเองก็ ลงจากเตียงอยากจะออกไป แต่พอเดินไปถึงหน้าประตูก็ได้ยินทั้งสองคนคุย กัน ก็เลยฟังคําที่ทั้งสองคนคุยกันโดยไม่พูดอะไร
พอฟังเสร็จเธอก็ไม่กล้าออกไป เพราะก็รู้สึกผิด ทําได้แค่รีบกลับขึ้นไป หันตานอนลงบนเตียง
แต่ว่าร่างกายของเธอเจ็บเกินไป ทายาเสร็จทั้งตัวก็เหยี่ยว นอนไว้ก็อยู่ ไม่สบาย เพราะฉะนั้นคิ้วของเส้นเฉียวก็ขมวดไว้
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ก็มีเสียงจากด้านนอก เป็นเสียงของล้อ ถึง แม้ว่าเสียงจะเบามาก แต่ว่าที่นี่เงียบเกินไป เส้นเฉียวก็ได้ยิน
รู้สึกว่าเปโม่เซินอาจจะเข้ามา เสิ่นเฉียวก็นึกถึงคําพูดที่เขาคุยกับน้าของ เขาก่อนหน้านี้ ขนตาขยับเบาๆ จากนั้นก็พลิกตัว ให้หลังอยู่ทางด้านประตู
ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวเยโม่เซินเข้ามา ถ้าเธอนอนไว้ก็อาจจะถูกเปิดเผยได้ ประตูถูกเปิดออก เยโม่เซินเข้ามาจริงๆ
ล้อของเขามาถึงที่หน้าเตียงเบามาก มองเสิ่นเฉียวที่นอนตะแคงอยู่บน เตียง เห็นรอยผลบนมือและคอของเธอพอดี
ตอนที่เห็นรอยแผลพวกนี้ สายตาของเขามีความโหดร้าย คนที่ทําร้ายเธอ เขาไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆแน่!
เส้นเฉียวรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่มา และยังมีรังสีอํามหิต ทําให้ไหล่ของ เธอสั่น นี่ยังไงกันแน่?
หรือว่าเยโม่เซินรู้ว่าเธอแกล้งหลับ?
คิดถึงที่นี่ ขนตาของเสิ่นเฉียวก็กระพริบ เพิ่งทําการกระทํานั้นไป ก็รู้สึก ถึงรังสีของเปโม่เซ็นคลุมเข้าไว้แล้ว ที่แท้แล้วเขาก็ถึงที่ด้านหลังของเธอแล้ว ตอนนี้กําลังยื่นมือมาตรงมุมเสื้อของเธอ เปิดขึ้นช้าๆ
เส้นเฉียวกําลังจะหดตัว แต่ก็ทนไว้ เยโม่เซิน…เขากําลังจะทําอะไรกันแน่?
และสิ่งที่เสิ่นเฉียวไม่รู้คือ เยโม่เซินกําลังจ้องแผลบนหลังของเธอไว้ จาก นั้นดวงตาสีดํานั้นก็ยิ่งเปลี่ยนไป สุดท้ายยังดูโหดกว่าความมืดในยามค่ําคืน
เยโม่เซินไม่ได้จ้องนาน แต่ว่านี้สําหรับคนที่แกล้งนอนอย่างเสิ่นเฉียว แล้ว ทุกวินาทีคือยากมาก ผิวของเธอที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้อากาศ เธออยาก ขยับตัวแต่ก็ไม่กล้า กลัวว่าเยโม่เซินจะรู้ว่าเธอแกล้งหลับ ถึงเวลานั้นก็น่าอาย
แล้ว
มันได้แค่ทนไว้ ในที่สุดเปโม่เซินก็วางนิ้วลง เสิ่นเฉียวค่อยวางใจลง รู้สึก ว่าร่างกายสบายขึ้นไม่น้อย
สักพัก เยโม่เซินก็ออกไปแล้ว เสิ่นเฉียวค่อยรู้สึกว่าสบายขึ้น เธอค่อยๆ หันตัว มองไปที่เยโม่เซินอยู่เมื่อกี้ กําลังคิดอะไรอยู่
จากนั้นเส้นเฉียวค่อยหลับไปจริงๆ พอเธอตื่นมาฟ้าก็มืดแล้ว เส้นเฉียว ลุกขึ้นนั่ง รู้สึกว่าความเจ็บบนตัวเจ็บน้อยลงมาก ไม่ชมการรักษาของสังอานไม่ ได้จริงๆ กับความดีของยานั้น
แต่ว่า…
ไปไหนกันหมด? ในห้องทํางานเงียบสงบมาก สังอานน่าจะไปผ่าตัดยัง ไม่กลับมา แล้วเยโม่เซินไปไหนล่ะ?
คิดถึงที่นี่ เสิ่นเฉียวก็รีบลุกขึ้น กลับเห็นว่าที่อะไรบนตัวของเธอตกก้มลง มองถึงเห็นว่าเป็นเสื้อสูทของเยโม่เซิน
นี่…เสิ้นเฉียวหยิบเสื้อขึ้น เยโม่เซินเอาเสื้อคลุมบนตัวของเธอ งั้นก็แสดง ว่าตอนที่เธอหลับไปแล้ว เขาเข้ามาอีก?
พอนึกถึงที่นี่ ในใจของเสิ่นเฉียวก็รู้สึกดีขึ้นมา เธอหยิบสูทขึ้นแล้วเดินไปด้านนอก กลับเห็นว่าสังอานกลับมาแล้ว
“ตื่นแล้วหรอ” สั่งอานหันกลับไปมองเธอ ยิ้ม: “โม่เซินมีธุระ ออกไปกับ เซียวซู่แล้ว วันนี้เธอกินข้าวเย็นกับฉัน?”
พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็นิ่งไป แล้วก็พยักหน้า “ได้สิ แต่ว่า…เขาไปไหนล่ะ?”
เห็นว่าในมือของเธอหยิบเสื้อของเปโม่เซินไว้ สังอานก็ยิ้มขึ้น: “อยากรู้ ขนาดนี้ เธอก็โทรไปถามเองสิ?”
โทรไปถามเอง? เส้นเฉียวเม้มปาก: “น้าคะ เราไปกินข้าวที่ไหน?”