บทที่1508 คาดคะเน

พอชนแล้วตัวเธอเองก็กระเด็นออก เสี่ยวเหยียนล้มนั่งลงบนพื้น เย็นเฉียบ

ส่วนคนที่ถูกชนกลับยืนมั่นคงอยู่กับที่ หลังจากที่เสี่ยวเหยียน คลานขึ้นมาแล้ว เขาก็จับแขนเธอเอาไว้

“เธอเอง ?”

น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมองคนที่อยู่ ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ

คนที่เธอชนเข้าเมื่อกี้ก็คือเซียวซู เห็นเธอสีหน้าซีดเผือดและ ล้มลงไป ตอนลุกขึ้นมาเซียวซูก็ดึงเธอเอาไว้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็น เสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนมองเซียวซู ในหัวคิดอะไรไม่ออก คิดออกแค่ว่า

เกิดเรื่องขึ้นกับหานชิง เธอต้องรีบไปหาเขา

ในความมึนงง เธอมองเซียวซูเพียงแค่ครั้งเดียวแล้วถอน สายตากลับ จากนั้นก็สะบัดแขนเขาทิ้งแล้ววิ่งออกไปด้านนอก

เดินไปแค่สองก้าว ตรงข้อเท้าของเธอก็เจ็บแปลบขึ้นมา ทําเอาเธอเกือบจะคุกเข่าลงกับพื้น ยังดีที่เซียวซูเข้ามาพยุงเธอไว้ ก่อน

“เป็นอะไรไป มีเรื่องอะไรทำไมรีบร้อนขนาดนี้
ความเจ็บปวดอันใหญ่หลวงทำให้หน้าผากของเสี่ยวเหยียนมี เหงื่อซึมออกมา เจ็บจนเธอเดินไม่ไหว น่าจะกระแทกโดนตอนที่ เธอล้มเมื่อครู่ แต่ว่าเธอยังต้องไปหาหานซึ่ง ตอนนี้ไม่รู้ว่าทานชิง เป็นอย่างไรบ้างแล้ว เธอต้องไปหาเขาทันที

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอจับมือของ เซียวซูไว้อย่างแรง

“ขอร้องล่ะ พาฉันไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้วิทยาเขตตะวันออก ที่ โรงพยาบาลใกล้วิทยาเขตตะวันออก! ”

โรงพยาบาลใกล้วิทยาเขตตะวันออก ? เซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ?” ทำไมเธอถึงได้ร้อนรนขนาดนี้

เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเขาไม่พาเธอไป แล้วยังจะถามตัวเองอีก เธอก็เลยจะไปด้วยตัวเองอีกครั้ง เซียวซูเลยทำได้แค่พูดว่า “ฉัน พาเธอไป แต่เธอรอฉันอยู่ที่นี่เดี๋ยวนะ”

เขามาซื้อของด้วยกันกับเสี่ยวไป์ เสี่ยวไปลองเสื้อผ้าอยู่ข้างใน เขารออยู่ข้างนอก ดังนั้นเขาจะต้องไปบอกเสียวไปคำหนึ่งก่อน

พอเซียวซูหันกลับไป ด้านหลังเสี่ยวเหยียนก็ลากเท้าวิ่งออกไป แล้ว ทั้งๆที่บนข้อเท้าเจ็บจนทุ่มแทงกระดูก แต่เธอกลับวิ่งไปข้าง หน้าราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

หมดหนทาง เซียวซูจึงทำได้แค่เข้าไปดึงเสี่ยวเหยียนเอาไว้ แต่เสี่ยวเหยียน ในขณะนี้ฟังอะไรไม่เข้าทั้งนั้น คิดเพียงแค่ว่าต้องไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้วิทยาเขตตะวันออก สุดท้ายเขียว เธอ ไม่ไหว เลยต้องส่งเธอไปที่โรงพยาบาล

เขาคิด พอส่งเธอถึงโรงพยาบาลแล้ว ค่อยโทรไปบอกเสียวไป

แล้วกัน

ถึงแม้ว่าพอเสียวไปออกมาไม่เจอเขา คงจะโกรธ แต่เพราะ สถานการณ์คับขัน เธอน่าจะเข้าใจตัวเอง

พอคิดถึงตรงนี้ เซียวซูก็สบายใจขึ้นไม่น้อย

เขาก็เลยขับรถพาเสียวเหยียนไปส่งที่โรงพยาบาลใกล้ วิทยาเขตตะวันออก ตลอดทาง เสี่ยวเหยียนไม่พูดอะไรเลย นั่ง ลืมตาเขม็งอยู่ตรงนั้น ราวกับหุ่นไม้

เซียวเห็นท่าทางของเธอ ก็เดาได้ว่าน่าจะเกิดเรื่องร้ายแรง ขึ้น ดังนั้นก็เลยไม่กล้าถาม

เจียงเสี่ยวไปมาเพื่อซื้อชุดคลุมท้อง ช่วงนี้เธอกินเยอะมาก ดัง นั้นบนตัวก็เลยมีเนื้อหนังเพิ่มขึ้น บวกกับที่ท้องก็เริ่มโตแล้ว ดัง นั้นชุดคลุมท้องที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ก็เริ่มใส่ไม่ได้แล้ว พอมาวัน นี้เห็นร้านชุดคลุมท้องมีแบบกระโปรงดูท่าทางใช้ได้ เจียงเสียว ไปก็เลยเข้าไปลอง

จากนั้นเธอก็ใช้เวลาอยู่ในห้องลองเสื้อครู่ใหญ่ สุดท้ายก็ เปลี่ยนชุดได้ จากนั้นก็ยืนส่องกระจกแต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองตอนนี้ อ้วนเหมือนหมูแล้วจริงๆ

คิดอยู่ว่าเดี๋ยวออกไปจะต้องไปพูดกับเซียวซู นายดูสิว่าฉันทำเพื่อคลอดลูก ถึงได้อ้วนแบบเสียหมด ต่อไปนายต้อง ดีกับเป็นพันเท่าหมื่นเท่านะ ห้ามน้อย

คิดเหมือนว่าเด็กกำลังถีบท้องเธอ นั้นเธอก็เลยนั่งครู่หนึ่งจากออก

ปรากฏพอออกมาแล้ว กลับมองไม่เห็น

คนไปไหนแล้ว ?”

เจียงเสี่ยวถือกระโปรงหันซ้ายแลขวา พนักงานขายเดินเข้า มา แล้วยิ้มให้เธอ คุณผู้หญิงคะ ชุด

ตอนเจียงเสี่ยวไม่มีอารมณ์ดูชุดกระโปรงแล้ว เลย ถามว่า “ขอถามหน่อยนะ

พนักงานขายชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วลังเลก่อนพูดว่า เมื่อครู่ สามีคุณถูกผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาที่หน้าประตู จากนั้นเหมือน ว่าจะออกพร้อมกับเธอแล้วค่ะ

“แล้ว หลังจากเจียงเสี่ยวได้ยินว่ามีผู้หญิงหนึ่งมาซนเซียวซู ก็ขมวดออกด้วยกันด้วย ?”

พอเธอได้ยินก็มึนงง

การ บริการลูกค้าคนอื่น ดังนั้นเลยไม่ได้เข้าไปเพียงแต่รู้เรื่องคร่าวๆ เพียงแต่คุณผู้หญิงคะ ฉันเดาว่าสามีของคุณน่าจะรู้จัก คุณผู้หญิงท่านนั้นนะคะ

“คุณรู้ได้ยังไงคะ ?”

“ฉันเห็นเขาพยุงคุณผู้หญิงคนนั้นค่ะ

ผู้หญิงที่เซียวซู่รู้จัก ?

“อ๋อแต่ว่า คุณผู้หญิงท่านนั้นเท้าบาดเจ็บค่ะ

พอฟังถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไปก็เข้าใจขึ้นมา แล้วคาดเดาว่า “หรือว่าผู้หญิงคนนั้นเข้ามาชนสามีฉัน จากนั้นก็ล้มลงไปเอง แถมเท้ายังบาดเจ็บ สามีฉันก็เลยเข้าไปพยุงเธอ และอาจจะส่ง เธอไปโรงพยาบาลแล้ว ?”

พนักงานขายสับสนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า “คุณผู้หญิง ช่างฉลาดจริงๆ พอคุณคาดเดาแบบนี้ ฉันก็รู้สึกว่าน่าจะแบบนี้ แหละค่ะ”

เจียงเสียวไปโมโหเล็กน้อย “ตาบ้าน ถึงแม้จะส่งคนไปโรง พยาบาลอย่างน้อยก็บอกฉันสักคำสิ ทำไมจู่ๆถึงหายตัวไปแบบ

ช่างเป็นลูกผู้ชายตัวจริงเหลือเกิน ทำเธอโมโหมาก

เจียงเสียวไปหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมจะโทรหาเซียวซู ปรากฏว่าตอนที่ล้วงหาโทรศัพท์ก็พบว่ามือถือของเซียวซูอยู่กับ ตัวเอง เป็นเพราะช่วงนี้เจียงเสี่ยวไปมักจะใช้โทรศัพท์เขาชำระ เงิน ซื้อของ ดังนั้นเมื่อครู่ก็เลยเก็บไว้กับกระเป๋าตัวเอง
ตอนนี้เป็นอย่างไร คนก็ติดต่อไม่ได้ เจียงเสี่ยวไปก็ไม่รู้ว่าจะ ต้องไปตามหาเขาที่ไหน

พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของเจียงเสี่ยวไปก็หดหูขึ้นมา พนักงานขายจ้องมองเธอ “คุณผู้หญิงคะ ชุดกระโปรงบนตัว คุณ จะรับไหมคะ ?

เซียวซูไม่อยู่ เจียงเสี่ยวไปเองก็ไม่มีอารมณ์ลองต่อแล้ว จึงแค่ พูดว่า “รับ แต่ว่าฉันขี้เกียจเปลี่ยนแล้ว ขอเช็คบิลเลยแล้วกันนะ คะ”

พอชำระเงินเสร็จแล้ว เจียงเสี่ยวไปก็ถือเสื้อผ้าของตัวเองเดิน ออกมา รออยู่หน้าประตูเกือบครึ่งชั่วโมง ปรากฏว่าเซียวซูก็ยัง ไม่กลับมา เธออุ้มท้องโตแล้วรอต่อไปไม่ไหวจริงๆ เลยทำได้แค่ กลับบ้านไปก่อน

หลังจากเจียงเสี่ยวไปกลับบ้านแล้ว ปรากฏว่าเซียวซูก็ยังไม่ กลับมาที่บ้าน เธอก็เลยนอนดูทีวีและกินขนมบนโซฟา

ระหว่างนั้นเหลียงหย่าเหยมาเยี่ยมเธอ พอพบว่าเชียวไม่อยู่ ก็ด่าเขายกใหญ่ เจียงเสี่ยวไปเลยหัวเราะแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อกลางวันออกไป

พอเหลียงหย่าเหอได้ฟังแล้วก็ด่าหนักกว่าเดิม “เธอตั้งท้องมา นานขนาดนี้แล้ว มีโอกาสคลอดได้ตลอดเวลา แต่เขากลับทิ้งเธอ ไว้ตรงนั้นเพื่อคนแปลกหน้าคนหนึ่ง รอเขากลับมาก่อน ฉันจะด่า เขาให้หนักเลย”
ไม่ว่าเจียงเสียวไปจะคิดอย่างไรก็รู้สึกว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถ้าหากชาวบ้านเขาเท้าแพลงขึ้นมาจริงๆ ก็ต้องไปส่งโรง พยาบาลทันที ส่วนเธอก็ใช้เวลาอยู่ในห้องลองเสื้อนานมากจริงๆ ชายแท้อย่างเดียว จะต้องคิดว่าพาไปส่งโรงพยาบาลก่อน จาก นั้นค่อยโทรกลับมาบอก

“แม่คะ หยุดว่าเขาเถอะค่ะ นิสัยของเซียวซูหนูรู้ดี เขาจะต้อง คิดว่าพาไปส่งโรงพยาบาลก่อนค่อยโทรมาบอกหนู คงจะลืมแม้ กระทั่งว่าตัวเองไม่ได้พกโทรศัพท์ไปด้วยแน่

“น่าโมโหจริงๆ ทำไมฉันถึงได้คลอดลูกที่ไม่รู้ความแบบนี้ออก มาได้นะ เสี่ยวไป เธออย่าพูดแก้ตัวแทนเขา เจ้าเด็กบ้านกลับมา แล้วฉันจะต้องด่าเขาให้เข็ด

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ