บทที่1003 ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนาย

“ขอบคุณ” หานมู่จื่อรับน้ำอุ่นไปดื่มอยู่หลายอีก

เสียงที่ดังขึ้นมาในสนามบินเป็นเสียงหวานที่บ่งบอกถึง ประเทศจีน ไม่เหมือนกับที่ต่างประเทศ ที่แทบจะทุกเครื่องหมาย ล้วน ใช้เป็นภาษาอังกฤษในการสื่อสาร ถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วจะไป ไม่นาน แต่กลับมาครั้งนี้ หานมอก็กลับมีความรู้สึกเหมือนกับ ว่าเป็นการจากไปเป็นเวลานานครั้งนึง

“ครั้งนี้มันเกิดอะไรขึ้น? ก่อนหน้านี้ตอนที่เรานั่งเครื่องบินกัน ไม่เห็นเธอจะเป็นอะไรมากขนาดนี้เลยนี่?” เสี่ยวเหยียนเป็นห่วง อย่างมาก มองหานมู่จื่อไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

ส่วนเย่ โม่เป็นที่นั่งอยู่ข้างๆ ร่างของหาน จื่อ ก็ได้ยื่นมือออก มาจัดผมยุ่งปรกหน้าให้กับเธอด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็น จากนั้นก็ ถอดเสื้อโค้ทออกมาคลุมร่างของหาน จื่อ

รู้สึกได้ถึงความอบอุ่น หาน จื่อหันกลับไปยิ้มให้กับเย่ไม่เป็น จากนั้นก็ได้ตอบคำถามของเสี่ยวเหยียน

“ใช่ เมื่อก่อนก็ยังรู้สึกดีๆอยู่ๆเลย แต่ครั้งนี้จู่ๆก็ไม่ค่อยสบาย ขึ้นมา อาจจะเป็นเพราะว่าเจ้าเด็กน้อยชนเกินไปล่ะมั้ง

พูดจบ เธอก็ลูบลงไปบนท้องน้อยของตัวเองเบาๆ ท้องน้อยให้ ความรู้สึกที่แปลกๆออกมา คาดว่าคงจะเกี่ยวกับที่ลูกน้อยใน ท้องของเธอกำลังตกอยู่ในภาวะเสี่ยง เย่ไม่เป็นขมวดคิ้วออกมา”กินอะไรก่อนสักหน่อย แล้วค่อยไปตรวจดูที่โรงพยาบาล”

“ไม่ต้องหรอก” หานมู่จื่อส่ายหน้าปฏิเสธออกมา “ตอนนี้ฉันดี ขึ้นมากแล้ว ก็แค่หิวมากไปเอง

คนกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากสนามบิน เลือกร้านอาหารเพื่อกิน ข้าวกันมาร้านนึงรอจนหานคู่จื่อดื่มซุปร้อนๆเสร็จแล้ว ก็รู้สึก สบายตัวขึ้นมามากขึ้น ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับออก ไป เธอก็รู้สึกว่าหนังตาเริ่มง่วงจนลืมตาไม่ขึ้นเสียแล้ว

และในเวลานี้เองเย่ ไม่เป็นที่อยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็เอ่ยถามออกมาเบาๆ “คุณกลับมาจะไม่บอกพี่ชายของคุณเลยหรอ?”

พี่ชายของเธอ?

หาน จื่อตัวสั่นได้สติกลับมา “ซวยแล้ว ตอนแรกฉันก็ไม่คิดจะ บอกเขาหรอก เพราะเรื่องที่บริษัทของเขาก็เยอะแล้ว ก็เลยอยาก ให้เรามาถึงก่อนแล้วค่อยบอกเขา แต่ผลก็คือฉันลืมไปเสียได้

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นรอให้พวกเรากลับบ้านแล้วค่อยบอก เขาเถอะ”

เย่ไม่เป็นไปจ่ายเงิน กลับมาก็เห็นหาน จื่อฟุบหลับลงไปกับ โต๊ะเสียแล้ว

เสี่ยวเหยียนกระตุกริมฝีปากออกมา เอ่ยพูดอธิบายออกมา

เบาๆ “คุณชายเย่ มู่จื่อบอกว่าเธอง่วง ฉันยังไม่ทันพูดอะไร เธอก็ หลับไปเสียแล้ว ไม่งั้น… คำพูดท่อนหลังยังไม่ทันได้พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ได้เก็บมันกลับไปเสียแล้ว

เนื่องจากเธอเห็นเย่ ไม่เป็นประคองร่างหาน จื่อขึ้นมาแล้ว สอดมือเข้าไปอุ้มเธอขึ้นมา จากนั้นก็มองมาทางเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนรีบเอ่ยออกไปทันที “คุณชายเย่วางใจได้เลย คุณ

พาจื่อกลับไปพักก่อนเถอะ พวกเรากินข้าวกันแล้วเดี๋ยวก็กลับ

กันเองค่ะ”

ถึงยังไงก็ไม่ใช่คนท้อง แม้ว่าจะเหนื่อยแต่ก็ยังพอทนไหวอยู่ เย่ไม่เป็นเม้มริมฝีปาก พยักหน้าเอ่ยเสียงเรียบออกมา “เดี่ยว ให้เซียวซูไปส่งเธอกลับบ้าน

“ค่ะ”

เสี่ยวเหยียนตอบรับออกมาทันที รอจนตอบรับออกไปแล้วก็ได้

รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง ทำไมเธอถึงต้องให้เซียวซูไปส่งด้วย เธอ เรียกรถกลับเองก็ได้นี่ หลังจากที่เยโม่เป็นพาหานจื่อออกไปแล้ว ที่โต๊ะอาหาร

เหลือเพียงแค่เซียวซูกับเสี่ยวเหยียนอยู่เพียงแค่สองคน

เสี่ยวเหยียนกันไปพอประมาณนึงแล้ว พอผ่านไปนาทีกว่าๆ เธอก็ได้วางตะเกียบในมือลง “ฉันกินเสร็จแล้ว ฉันขอตัวกลับ ก่อน นายค่อยๆกินล่ะ”

พูดจบ ก็รีบลุกขึ้นลากกระเป๋าเดินทางของตัวเองเดินออกไป แต่ใครจะรู้ว่าเซียวซูก็ได้ลุกขึ้นตามมาด้วย
“ฉันไปส่ง”

“ไม่ ไม่ต้อง!” เสี่ยวเหยียน โบกมือไปอย่างแรง “นายไม่ต้อง ไปส่งฉัน ฉันกลับเองได้” ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เซียวซูกลับอดไม่ได้ที่จะต้องขมวดคิ้วออก

มา “เสี่ยวเหยียน เธอกำลังหลบหน้าฉัน?”

เสี่ยวเหยียน ..….…..

อันไหนไม่ควรพูดถึงก็พูดอันนั้นขึ้นมาเลยนะ แต่เสี่ยวเหยียน ยังยิ้มแห้งๆปฏิเสธออกไป “ไม่ใช่สักหน่อย ฉันจะหลบหน้านาย ได้ไงกัน อีกอย่างฉันจะไปหลบหน้านายไปทำไมกันล่ะ?”

เซียวซูเดินเข้าไปหาเธอหลายก้าว กลิ่นอายของความเป็นชาย โอบล้อมไปรอบๆตัวเธอไปอย่างนี้ เซียวซูก้มลงมองมายัง ใบหน้าขาวเนียนของเธอ

“ใช่ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเธอต้องหลบหน้าฉัน ด้วย”

ทันใดนั้นเองเขาก็เข้าประชิดเข้ามา เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตัวเอง เริ่มประหม่าขึ้นมา จึงก้าวถอยหลังไปทันที “นายจะบ้าหรอ ฉันจะ ไปหลบหน้านายได้ยังไง?

“งั้นก็ให้ฉันไปส่งเธอกลับไปสิ

เสี่ยวเหยียน “…”

ว่ากันแล้ว เขาอยากไปส่งเธอกลับไปให้ได้เลยงั้นหรอ?
“ไปกันเถอะ”

เซียวซูพูดไป ก้าวเข้าไปหิ้วกระเป๋าเดินทางของเธอแล้วเดิน ออกไป เสี่ยวเหยียนเรียกสติกลับมา ก็รีบก้าวตามออกไป

เขียวเป็นผู้ชาย ในมือหิ้วกระเป๋าเดินทางสองใบ แต่ก็ไม่ได้ดู กินแรงเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังเดินไปอย่างรวดเร็วอีก เสี่ยวเหยี ยนเลยต้องวิ่งเหยาะๆไปถึงจะตามเขาทันได้

ในตอนที่เดินออกไปถึงด้านนอกนั้นเอง เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ ได้ที่จะตะโกนเรียกเขาเอาไว้

“เซียวซู หยุดนะ!”

ฝีเท้าของเซียวซู่หยุดลง หันกลับมามองเธอด้วยสายตาของ ความสงสัย

“ฉันไม่ต้องการให้นายไปส่งฉัน!” เสี่ยวเหยียนเดินเข้าไป อย่างกระหืดกระหอบ แย่งกระเป๋าเดินทางไปจากมือของเขา พลางเอ่ยออกไปว่า “ฉันมีมือมีเท้า ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้การ คมนาคมก็สะดวกสบายเสียขนาดนี้แล้ว ฉันเรียกรถสักคันก็กลับ บ้านได้แล้ว ทำไมต้องให้นายไปส่งด้วย? ฉันกลับเองยังสะดวก กว่า ไม่ต้องรบกวนนายหรอก”

“ไม่รบกวนเลย” เซียวซู่เอ่ยด้วยเสียงแหบห้าวออกมา เสี่ยวเหยียนพูดเสียงดังออกมา “แต่ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนาย!”

เซียวซู่นิ่งอึ้งไป
“นายช่วยเข้าใจที่ฉันพูดหน่อยได้มั้ย? ตอนนี้ความรู้สึกของ ฉันมันสับสนไปหมด แต่เอามากๆ จากนี้ไปฉันอยากจะปรับตัว เองให้ดีขึ้นสักหน่อย ฉันหวังว่านายจะออกห่างไปจากชีวิตฉัน หน่อย พวกเรา…เป็นแค่เพื่อนทั่วไปกันเท่านั้นนะ

เพื่อนทั่วไป…

ทั้งๆที่เป็นแค่คำพูดเพียงไม่กี่คำ แต่กลับทำเอาเซียวเหมือน กับตกเข้าไปในหุบเหวลึก ฤดูหนาวเหน็บหนาวอย่างมาก แล้ว ตอนนี้กลับเหมือนกับว่าจะถูกคนเทน้ำเย็นลงมาจากบนหัวจน เย็นลึกไปทั้งใจ

เห็นสีหน้าของเขาไม่ดี เสี่ยวเหยียนเองก็เหมือนกับว่าจะรู้ว่า คําพูดของเธอพูดแรงไปหน่อย

แต่เธอกลับคิดว่า ถ้าเธอไม่พูดแรงไปสักหน่อย เดี๋ยวก็คงไม่

เข้าใจ เธอก็เลยไม่เสียใจที่พูดออกไปอย่างนั้นเลยแม้แต่น้อย

“ที่ฉันพูดไป นายเข้าใจแล้วใช่มั้ย?”

เซียวซูได้สติกลับมา ยิ้มแห้งๆออกมา “เข้าใจอยู่แล้ว แต่ก็ให้ ฉันไปส่งเธอดีกว่า เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะจัดการกับความ รู้สึกของตัวเองได้”

เสี่ยวเหยียน “ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้นี้

“ค่าพูดพวกนี้ตอนอยู่ที่โน่นเธอก็เคยพูด ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่คำ พูดเดียวกัน แต่ความหมายของเธอฉันเข้าใจดี หรือว่าเธอจะคิด ว่าฉันเซียวซูคนนี้เป็นพวกคนไร้ยางอายที่เอาแต่ชอบฉวยโอกาสพวกนั้นจริงๆน่ะหรอ?”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

“แล้วเธอหลบอะไร? วันนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่เธอ ถ้าเพื่อนร่วม ทางที่มากับฉันเป็นผู้หญิงคนอื่น ฉันก็จะไปส่งเธอเหมือนกัน อีก อย่างนี้ก็เป็นคำสั่งของคุณชายเย่ ก็ถือว่าอยู่ในขอบเขตการ ทํางานของฉันด้วยเหมือนกัน

ไม่รู้ทำไม เสี่ยวเหยียนคิดอยู่เสมอว่าคำพูดที่เขาพูดออกมา พวกนี้ล้วนแล้วจะเอามาปลอบให้เธอสบายใจทั้งสิ้น

บรรยากาศเงียบไปสักพัก สุดท้ายเสี่ยวเหยียนก็ได้พยักหน้า อย่างจนใจออกมา

“เอาเถอะ นายอยากไปส่งก็ไปส่งเถอะ”

สุดท้ายเซียวซูก็พาเธอไปส่งถึงประตูหน้าบ้าน

“ขอบคุณที่มาส่งฉันวันนี้ ฉันไม่รบกวนแล้ว นายขับรถกลับระ วังๆล่ะ บาย”

ไม่ใช่ว่าเสี่ยวเหยียนไม่มีมารยาท แต่ตอนนี้เธอไม่อยาก ต้อนรับเซียวซูเข้าบ้านเลยจริงๆ

เธอลากกระเป๋าเดินทางเปิดประตูเดินเข้าไป จากนั้นก็ปิด

ประตูลง

หลังจากปิดประตูไป เสี่ยวเหยียนก็ยืนพิงบานประตูพร้อม

หลับตาลง
จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดูอัลบั้มรูป เจอรูปของ หาเชิง ปลายนิ้วขาวสวยลูบวนอยู่ตรงใบหน้าหล่อของชายหนุ่ม เบาๆ สุดท้ายก็แตะลงไปบนริมฝีปากบาง

“หาน ง ฉัน…กลับมาแล้ว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ