บทที่ 916 แก้ขัดไปก่อนนะ

แต่ว่า……เธอไม่ได้เผชิญหน้ากับฉือจินบ่อยนัก ทั้งหมดก็เป็นเพ ราะเย่ไม่เป็นปกป้องเธอเป็นอย่างดี

เมื่อนึกถึงอย่างนี้ หาน จื่อยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นเบาๆ “ไม่มี ความลำบากอะไรหรอก เขามีชีวิตรอดกลับมา ก็เป็นความ ปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันแล้ว ฟ้าให้โอกาสฉันได้พบกับ เขาอีกครั้ง แล้วยังให้ฉันกลับมาข้างกายเขาอย่างราบรื่น ถึง แม้ว่าจะให้ฉันได้รับความลำบากยากแค้นมากขึ้นอีก ก็เป็นเรื่อง ปกติ อีกอย่าง…….ฉันก็ไม่ได้เกลียดคุณตาของไม่เป็น

ตรงกันข้าม เธอยังรู้สึกขอบคุณฉือจีนมาก

หานมู่จื่อจับจ้องไปที่ฉือจีนที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

เสี่ยวเหยียน “ยอมใจคุณจริงๆ ตาแก่ที่ดื้อรั้นเช่นนี้ คุณยังไม่ เกลียด นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจอเขา ฉันยังรู้สึกว่าเขาจัดการไม่ ง่าย”

ขณะที่พูด เสี่ยวเหยียนก็ถามอย่างสงสัย “แต่ว่า ทำไมคุณถึง ไม่เกลียดเขาล่ะ?”

หานมู่จื่อหรี่ตาลง อารมณ์ดูเหมือนตกเล็กน้อย

“เพราะว่า ชีวิตของ โม่เซิน คือเขาที่ช่วยไว้

ตอนแรกสีหน้าของเสี่ยวเหยียน เต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วยแต่หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของเสี่ยวเหยียน ก็แข็งที่อ ในพริบตา แล้วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ

ตอนนั้นที่เครื่องบินเกิดอุบัติเหตุ มีผู้คนมากมายตายอยู่ใน ทะเลลึก และแม้แต่ศพก็ยังหาไม่พบ

เกิดเหตุการณ์ใหญ่เช่นนี้ ทุกคนก็รู้สึกว่า เย่ไม่เป็นไม่สามารถ กลับมาได้แล้ว แต่ว่า…….เขายังมีชีวิตอยู่ แค่เปลี่ยนนามสกุล และเปลี่ยนชื่อเท่านั้น

นี่จะต้องเป็นพรจากฟ้าที่ยิ่งใหญ่มากแค่ไหน เขาถึงได้มีชีวิต รอด

และผู้ที่มอบชีวิตใหม่ให้แก่เย่ ไม่เป็น ก็คือฉือจีน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉือจินช่วยเขาไว้พอดีล่ะ?

เมื่อคิดถึงอย่างนี้ เสี่ยวเหยียนก็ตัวสั่นสะดุ้ง ทันใดนั้นก็ไม่ กล้าที่จะคิดต่อไปอีก เธอเหลือบมองไปที่ชายชราที่กำลังนั่งอยู่ บนโซฟา ค่าตำหนิดเดียว ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้

ถ้ามองตามคำพูดเหล่านี้ของหานคู่จื่อ เฉือน…..ก็ดูเหมือน จะไม่น่ารำคาญมากขนาดนี้

ท้ายที่สุดแล้ว สําหรับหานคู่จื่อนั้น ในสภาวะที่สิ้นหวังมาก ที่สุดอย่างนั้น ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดก็คือเย่ไม่เป็น

อย่าพูดว่าเกลียดตาแก่เลย ต้องซาบซึ้งมากแน่ๆ

“ฉันรู้แล้ว ต่อไปฉันจะไม่ว่าเขาอีกแน่นอน เธอไม่ต้องกังวลมู่จื่อ!”

หานมู่จื่อหน้ายิ้มมองเสี่ยวเหยียน เธอเป็นคนที่พูดจารู้เรื่อง จริงๆ

ในสายตาของหาน จื่อแล้ว เธอไม่เคยต้องการเป็นศัตรูกับ ฉือจินเลย แม้ว่าเขาจะไม่ชอบตัวเอง แต่เธอก็จะพยายามจัดการ กับเขาด้วยวิธีที่อ่อนโยน ให้เขายอมรับตัวเอง

แต่เธอจะไม่มีวันเกลียดชายชราคนนี้ เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะ คิดอย่างไร แต่เธอจะไ ลี่ยนแปลง

ตอนที่ทุกคนนั่งลงพร้อมกัน เตรียมทานอาหารข้ามคืนต้อนรับ ปีใหม่ ฉือจีนมองดูฉากตรงหน้า หัวใจสั่นสะเทือน

มีกี่ปีแล้ว………

เวลาเขากินข้าว จะมีเพียงเขาคนเดียวเสมอมา มีแต่คนรับใช้ ที่ยืนอยู่ข้างๆ คอยดูแลเขาปรนนิบัติเขา แต่ข้างหลังเขา…..ไม่มี คนในครอบครัวแม้แต่คนเดียว

บางครั้ง ฉือจินจะพูดความในใจกับหนูโป แต่ยังไงแล้ว หยู โปก็เป็นคนมีครอบครัว ในเทศกาลสำคัญ จะไม่อยู่กับเขา

“ลุงหยู ดื่มน้ำซุปสักชาม อุ่นท้องก่อน”

เมื่อยฉือจินได้ยินเสียงของหานมู่จื่อ ก็ตื่นจากภวังค์ เงยหน้า ขึ้นก็เห็นหานคู่จื่อ ใบหน้ายิ้มแย้ม กำลังยกซุปร้อนๆถ้วยหนึ่งให้กับ หยูโป หยู โปรีบลุกขึ้นยืน สองมือรับไว้ แล้วพูดว่า “ขอบคุณ คุณหญิงน้อย”

หาน จื่อรู้สึกอายเล็กน้อย “ลุงหยู ลุงเรียกฉันว่าจอก็ได้ แล้ว”

เดิมทีเขาก็เป็นผู้หลักผู้ใหญ่ เรียกตัวเองคำว่าคุณหญิงน้อย มันน่าเก้อเขินจริงๆ และยังต่อหน้าฉือจีนด้วย

เรียกครั้งหนึ่ง เตือนครั้งหนึ่ง

ตามที่คาด ฉือจินยกเคราขึ้นทันที ท่าทางดูโกรธเคือง

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะค่คุณหญิงน้อยว่าของหยุโป หรือเพราะหา นมู่จื่อไม่ได้ยกซุปให้เขา ถึงได้โกรธ

และในตอนที่ยูฉือจินไม่ชอบใจขึ้นเรื่อยๆ ซุปร้อนๆถ้วยหนึ่ง

ก็เสิร์ฟไว้ตรงหน้าเขา

“คุณตา”

ฉือจินเงยหน้าขึ้น ก็พบกับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหาน จื่อ พอดี ..….…….ใครให้เธอเอาซุปมาให้ฉัน จุ้นจ้าน!”

แม้จะพูดอย่างนี้ แต่ฉือจีนก็ไม่ได้ผลักซุปถ้วยนั้นออกไป แต่ จ้องมองอย่างกระหาย เพื่อดูว่าปริมาณในนั้นน้อยกว่าของหยู โปหรือเปล่า?

และหลังจากที่เห็นว่า ปริมาณของเขาเยอะกว่าของหยูโปนิด หน่อย ฉือจินถึงได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย
แต่หาน จื่อไม่ได้ถือสา ยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินกลับไปตรงที่นั่ง ของตัวเอง

แต่กลับเป็นสังอานที่รู้สึกไม่พอใจ มองตรงไปที่เฉือจีนที่อยู่ ตรงข้าม แล้วโจมตีเขา

“ตาเฒ่า ถ้าคุณมีอะไรที่ไม่พอใจ คุณกลับไปเลยจะดีกว่า กลับ ไปที่บ้านหลังใหญ่ของคุณ ให้คนรับใช้ที่เต็มไปทั่วบ้านของคุณ เสิร์ฟซุปให้คุณ อย่ามารังเกียจคนอื่นที่นี่

ถูกสั่งอาน โจมตีแบบนี้ เฉือจีนก็เงียบไปในพริบตา ไม่ได้ตอบ กลับเธอ

สั่งอาน โจมตีอย่างสะใจ ตัวเองตักซุปดื่มคำหนึ่ง

ท่าทางที่พ่ายแพ้ของตาเฒ่านี้ ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นทั้งกายและ ใจจริงๆ

ที่สูงอานเตรียมไว้คือหม้อไฟ ในเวลาที่หนาวแบบนี้ กินหม้อ ไฟสบายที่สุด โดยเฉพาะในตอนท้าย ที่กินจนเหงื่อออกทั้งตัว จะ อุ่นเป็นพิเศษ

หานคู่จื่อเปิดหน้าต่างทั้งหมด โดยเฉพาะ สามารถระบาย อากาศ และปลอดภัยด้วย

วัตถุดิบเตรียมไว้หมดแล้ว อยากจะกินอะไร สามารถทำได้ ด้วยตัวเอง

และนี่คือหม้อไฟสองช่อง ไม่อยากกินเผ็ด ก็สามารถทานรส อาหารทะเล
เสี่ยวเหยียนพบว่า มีเห็ดเข็มทองและแผ่นมันฝรั่งที่เธอชอบ รู้สึกตื่นเต้นดีใจในทันที ตักคำโต ใส่ลงในหม้อเผ็ดเพื่อต้มสุก ตอนที่ตักขึ้นมา แผ่นมันฝรั่งกับเห็ดเข็มทองก็ถูกย้อมเป็นสีแดง หมดแล้ว แค่เห็นก็ยั่วน้ำลายมาก

เพราะมันร้อน แต่เสี่ยวเหยียนก็ใจร้อน กิน ในขณะที่เป่าลม ใส่แผ่นมันฝรั่งด้วย

ฉือจินมองเสี่ยวเหยียน ในท่าทางแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ดีแล้ว ทานอาหารไม่มีภาพลักษณ์เลย นี่ยังเหมือนเด็กผู้หญิงอีก ไหม?

และในตอนที่ฉือจีนกำลังจะว่าอะไรเสี่ยวเหยียน ก็เห็น งอาน ลูกสาวของตัวเอง ตกเบคอนและเนื้อผักที่เสียบเป็นไม้ ด้วยตัวเองจากหม้อไฟจํานวนมาก จากนั้นท่าทางก็เหมือนกับ เสี่ยวเหยียนเลย ในขณะที่เป่าลมก็กินเข้าไปในปากด้วย

หลังจากนั้น สั่งอานยังรู้สึกว่ารสชาติไม่ครบรส ก็จุ่มลงในซอส เผ็ด แล้วใส่เข้าปากคำใหญ่

ยูฉือจิน “.………….

ไม่คาดคิดว่าลูกสาวที่ไม่เจอมานานหลายปี…จะกลายเป็น แบบนี้

ฉือจีนผิดหวังมาก แล้วมองไปที่หานจื่อ ก็พบว่าเธอไม่ได้ กินอาหาร โตเหมือนกับเสี่ยวเหยียนและส่งอาน เธอถือที่ กระบวยลวกสุกี้ที่ใช้ส่วนรวม ลวกในหม้ออาหารทะเลด้วยสีหน้า นิ่งเฉย
ในไม่ช้า เธอก็ลวกเนื้อวัวจนสุก แล้วเทลงบนจานสีขาว แล้ว ราดซอสลงไป ลุกขึ้นเดินไปที่ด้านข้างของฉือจีน

“คุณตา”

ยู่ฉือจีนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าหาน จื่อไม่ได้ มัวแต่กินเอง แต่ยังลวกเนื้อวัวให้กับเขาด้วย

แม้จะไม่เคยคิดว่าเธอจะดูแลตัวเอง ฉือจินแปลกใจมาก แต่ ก็ยังคงหยิ่งทะนงตัวถือศักดิ์ศรี “นี่ลวกอะไรกัน เนื้อวัวลวกจนแก่ ขนาดนี้ จะกินยังไง?

หานมู่จื่อก้มมองเนื้อวัวที่ตัวเองลวก

เนื้อวัวที่เธอลวก อันที่จริงไม่แก่เลยสักนิด ความนุ่มนี้กำลัง พอดี และอาหารประเภทเนื้อ ก็ขึ้นอยู่กับรสชาติเท่านั้น หากไม่ ได้ปรุงจนสุก ก็จะกินพยาธิในเนื้อเข้าไปได้ง่าย

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมอก็เลยยิ้มเล็กน้อย “คุณตา ฉันลวกเนื้อ ครั้งแรก ไม่ค่อยชำนาญ คุณกินแก้ขัดไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะลอง ลวกเนื้อแพะให้คุณ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ